Τον Δεκέμβρη του 2008 η χώρα συνταράχτηκε από την μεγαλύτερη σε ένταση, διάρκεια και έκταση εξέγερση της σύγχρονης ιστορίας της. Για εβδομάδες ολόκληρες τα κέντρα των πόλεων χόρευαν στους ρυθμούς της εξέγερσης, με την ακτινοβολία της να διαπερνά γειτονιές και συνοικίες και να συμπαρασύρει τον μαθητικό και φοιτητικό κόσμο που απ’ τις πρώτες μέρες ρίχτηκε και πρωταγωνίστησε στην εξέγερση. Ο αντίκτυπος των γεγονότων είχε διεθνή ισχύ και στον ελλαδικό χώρο απασχόλησε για καιρό, με τους επόμενους μήνες να συνοδεύονται με σχεδόν καθημερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τον Δεκέμβρη του 2008, δεν ξέρουμε αν θα καταστεί εφικτό να δραπετεύσει η αφήγηση των γεγονότων από τα κείμενα μας. Οι συνελεύσεις συνήθως τροφοδοτούν με διαφορετικούς άξονες τους συντάκτες/τριες και η συμφωνημένη κατεύθυνση για την έκδοση ενός κειμένου τείνει να κεντροβαρίζει στον Δεκέμβρη του σήμερα. Η μνήμη ωστόσο πάντα ξεγλιστράει και τελικά καταφέρνει και επιβάλλεται. Τα πρώτα χρόνια οι μνήμες ήταν νωπές, ο ενθουσιασμός ίσως να επισκίαζε την πολιτική αποτίμηση και έκδηλα ξεχυνόταν στην συγγραφή που αποκτούσε ιδίως χαρακτήρα αφηγηματικό και λογοτεχνικό. Πλέον η τροπή της κοινωνικής και ταξικής πάλης με τους αρνητικούς συσχετισμούς και την μεγάλη υποχώρηση των αντιστάσεων, φέρνει τις θύμησες μιας εξέγερσης αυτόματα στην αγωνιστική σκέψη, που σήμερα διψά για ανανέωση και εξεγερσιακή ζωντάνια. Ταυτόχρονα φέρνει και τον αναγκαίο πολιτικό αναστοχασμό.
Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη του 2008 χωρίς να μπούμε στην καρδιά των γεγονότων, να τα ζήσουμε ξανά περιπλανώμενοι στο τότε. Δεν γίνεται να μην ταξιδέψουμε στα πυρπολημένα κρατικά και καπιταλιστικά κτήρια, στα χτυπημένα Α.Τ., στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις εκείνων των ημερών. Να μην αναλογιστούμε τι απέγινε μια ολόκληρη γενιά που προβληματίστηκε, πολιτικοποιήθηκε και ριζασπαστικοποίηθηκε με εφαλτήριο τα γεγονότα του ‘08, αλλά δεν έγινε “η γενιά της ανατροπής”. Και βέβαια δεν θα πάψουμε ποτέ να θυμόμαστε τον δολοφονημένο μαθητή και αναρχικό σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, δεν θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πόσο χρονών θα ήταν σήμερα, δεν θα σβήσει η οργή μας για το ένστολο σκουπίδι που τον πυροβόλησε και το δολοφονικό σύστημα που τον όπλισε για να περιφρουρεί την κυριαρχία του.
Την ίδια στιγμή, δεν γίνεται να αφήσουμε την εμπειρική-συναισθηματική σκέψη να υπερκεράσει την πολιτική ανάγνωση των γεγονότων και μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, ούτε και το συναίσθημα μια εξεγερσιακής μελαγχολίας να παραμερίσει την λογική. Δεν αγωνιζόμαστε για να αντλήσουμε στιγμής αδρεναλίνης και δεν είμαστε αναρχικοί επειδή είμαστε αντιδραστικοί αμφισβητίες. Χαιρόμαστε για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, μελετάμε εντούτοις τα όρια και τις αδυναμίες τους. Ο αγώνας μας είναι αγώνας επαναστατικός και δεν στοχεύει σε πρόσκαιρες εκτονώσεις οργής – την οποία οι δυνάμεις του συστήματος έχουν την δύναμη να αφομοιώνουν – αλλά στο πώς η δίκαιη λαϊκή οργή θα εκφραστεί με τρόπο που θα ανοίξει τον δρόμο σε μια επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους.
Η εξέγερση του 2008 ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί την στιγμή που εκδηλώθηκε και με την δεδομένη – πριν και κατά την διάρκεια – οργάνωση, δύναμη και υποδομή που διέθετε το αναρχικό κίνημα που όπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν ενιαίο. Ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα χωρίς πολιτικές διαμεσολαβήσεις που απελευθέρωσε δημιουργικότητα από τις εξεγερμένες μάζες και συνάμα φανέρωσε τα όρια της αφορμαλιστικής δράσης που μην έχοντας σχέδιο, σκοπό και στρατηγικό ορίζοντα είναι καταδικασμένη να ολοκληρώσει τον κύκλο της χωρίς να παράξει πρακτικό αποτέλεσμα. Η εξέγερση του 2008 επιβεβαίωσε ότι η λαϊκή διαμαρτυρία δεν χρειάζεται κηδεμονίες για να πλήξει τον εχθρό αλλά και ότι για να υπερβεί τον αυτοπεριοριστικό της χαρακτήρα, να μετουσιωθεί από κοινωνική και ταξική αντίσταση σε δράση επαναστατικής ανατροπής, οφείλει να έχει και οργάνωση και επαναστατικούς στόχους. Χρειάζεται να αναπτυχθεί η διαλεκτική σχέση “μεταξύ της επαναστατικής ιδέας και του λαϊκού ενστίκτου”.
Εκ των υστέρων μια συζήτηση για το πώς μπορούσε να είναι μια εξέγερση στο παρελθόν χωρίς την ύπαρξη ενός οργανωμένου κινήματος στο τότε είναι μάταιη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, δεν άνοιξε τον δρόμο στην επαναστατική προοπτική, δεν άλλαξε την κοινωνία και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν ήταν αυτός ο προορισμός και η αποστολή της για να συζητήσουμε “τι δεν πήγε καλά”. Ήταν ένα αυθόρμητο εξεγερσιακό ξέσπασμα, δίκαιο, δημιουργικό, ελπιδοφόρο αλλά δεν στόχευε στην ανατροπή του καθεστώτος. Δεν επεκτάθηκε στον πυρήνα της κοινωνικής παραγωγής, δεν διαμόρφωσε επαναστατικές συνθήκες. Αντίθετα μπορούμε στο εδώ και το τώρα να χαράξουμε στρατηγική για το πώς θα είμαστε προετοιμασμένοι για τις εξεγέρσεις και τις αντιστάσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Όχι να προσμένουμε μια επανάληψη γεγονότων του παρελθόντος, κάτι το οποίο εκτός από ιστορική βλακεία, είναι και ισοδύναμο πολιτικής απελπισίας. Αλλά να οργανώσουμε μεθοδικά την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, ένα ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα και ένα σύγχρονο αναρχικό πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής και ανοικοδόμησης της κοινωνίας σε άλλες βάσεις.
13 χρόνια μετά οι αιτίες είναι εδώ, είναι μπροστά μας. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που μετά την εξέγερση εισήλθε δυναμικά και στον ελλαδικό χώρο με την μορφή της κρίσης χρέους εξακολουθεί να διαμορφώνει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας το οποίο δεν χαρακτηρίζεται “από το τέλος της κρίσης” και την “μεταμνημονιακή μετάβαση” αλλά από την περαιτέρω όξυνση της. Στο βωμό της κερδοφορίας των λίγων οι επιθέσεις στο κόσμο της εργασίας και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βαθαίνει και τον δρόμο της ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης στρώνει ο κρατικός αυταρχισμός: άλλοτε ωμός και καθολικός, άλλοτε πιο προσεκτικός και στοχευμένος, πάντα όμως δολοφονικός, μισάνθρωπος, αντικοινωνικός και ταξικός, αναγκαίος για την επικράτηση του καπιταλισμού και του κράτους στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.
Όμως, ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται μέχρι την δική μας, τελική νίκη. Και η 6η του Δεκέμβρη είναι μια στιγμή αυτού του πολέμου, μια ημέρα μνήμης και αγώνα για τον Αλέξη και όλους τους νεκρούς και τις νεκρές μας. Μια ημέρα εξεγερσιακής οργής και αντίστασης στο κράτος-δολοφόνο.
Στηρίζουμε τις πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις της 6ης Δεκεμβρίου και την βραδινή συγκέντρωση στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε
