“Είναι φανερό λοιπόν, ότι η παράλυση του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της πανδημίας θα προκαλέσει ραγδαίες υποχωρήσεις ως προς το διεθνές αλλά και εγχώριο Α.Ε.Π., ενώ οι επιπτώσεις της παραγωγικής και αγοραστικής βραχυκύκλωσης αποτυπώνονται ήδη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ανάδειξη του κορονοϊού ως “απρόβλεπτου” παράγοντα ανατροπής της δήθεν “ομαλοποίησης των αγορών” και της “ανάκαμψης της οικονομίας” θα αποτελέσει την κυρίαρχη επικοινωνιακή συνταγή που θα συνοδεύσει τις νέες πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας με τις οποίες το σύστημα θα επιχειρήσει να μεταβιβάσει τα “σπασμένα” της Ύφεσης στο σύνολο της εργατικής τάξης. Το “όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε” θα αναδειχθεί ως το κεντρικό εργαλείο απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης στις απολύσεις, στα λουκέτα και την υπερσυσσώρευση πλεονάζουσας εργασίας των επόμενων μηνών. Οι συνέπειες του κορονοϊού, εκτός από την δημόσια υγεία, θα αποτυπωθούν σε όλο το φάσμα του κοινωνικού βίου. Η ολομέτωπη επίθεση στην μισθωτή εργασία, στα εργατικά κεκτημένα και τις κοινωνικές ελευθερίες θα έχει ως άλλοθι την πανδημία και συσκοτίζοντας ότι το σύστημα νοσούσε από καιρό και οι πάντες γνώριζαν ότι μια Νέα Ύφεση δεν αργεί, η πανδημία θα παρουσιαστεί ως μια “ασύμμετρη απειλή”που ευθύνεται αποκλειστικά για την εκδήλωση της κρίσης και τις οδυνηρές συνέπειες της.”
Με τα παραπάνω λόγια περιγράφαμε τον Μάρτιο του 2020, λίγες ημέρες πριν την επιβολή του πρώτου lockdown, τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσιαζόταν το νέο επεισόδιο της συστημικής κρίσης: ως μια “απρόσμενη” συνθήκη για την οποία δεν υπάρχουν συστημικές ευθύνες και η οποία δεν συνδέεται με την κρίση που διανύει η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία από το 2007-8, αλλά αποκλειστικά με τα “υποχρεωτικά” μέτρα για τον έλεγχο της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Και συμπληρώναμε, πως για την “έξοδο” από αυτή την συνθήκη θα γίνουν νέες ανθρωποθυσίες στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας οι οποίες θα έχουν ως άλλοθι των όσων έπονται, την πανδημία.
Αυτό το τελευταίο δεν απαιτεί πιστεύουμε και ιδιαίτερη διορατικότητα. Τι θα ακολουθήσει κατά την νέα “επαναφορά στην κανονικότητα” το γνωρίζουν πλέον οι πάντες. Άλλωστε η κρατική διαχείριση της πανδημίας είναι κατ’ εξοχήν παράδειγμα αστικής αναλγησίας και ταξικής μεροληψίας που θα μνημονεύεται για δεκαετίες. Φυσικά, στο πιο πάνω απόσπασμα σκιαγραφούσαμε την “μετα-πανδημίας” εποχή σε σχέση με τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που θα επιστρατευτούν και όχι την υγειονομική διαχείριση. Μιλούσαμε για τις επιπτώσεις στον κόσμο της εργασίας και τα καθεστωτικά ψεύδη που θα εξαπολυθούν για να δικαιολογήσουν τα νέα μνημόνια και τις νέες δημοσιονομικές “διευθετήσεις” που θα επιβληθούν για να επουλώσουν τις πληγές της νέας οικονομικής ύφεσης. Μιας ύφεσης που δεν εκδηλώνεται σε ουδέτερο έδαφος και σε νεκρό ιστορικό χρόνο αλλά πάνω σε μια διαλυμένη και σε βαθιά κρίση οικονομία.
Τους μήνες που προηγήθηκαν του κραχ του περσινού Μαρτίου και ενώ ο κορωνοϊός είχε ήδη ξεσπάσει στην Κίνα, οι δείκτες της Wall Street κυμαίνονταν σε επίπεδα ρεκόρ. Αυτό δεν ήταν σημάδι ευφορίας των χρηματαγορών αλλά το ανάποδο. Το γεγονός αυτό ήταν τρόπον τινά ένας προπομπός, ήταν η επιβεβαίωση ότι μια πλασματική άνοδος στις χρηματαγορές συνήθως υποκρύπτει ένα μελλοντικό κραχ και πως πίσω από το πέπλο της εικονικής κερδοσκοπίας γιγαντώνονται φούσκες οι οποίες κάποια στιγμή σκάνε. Οι φούσκες αυτές από την μία αναδεικνύουν την υπερσυσσώρευση πλεονάζοντος κεφαλαίου ως οργανικό αίτιο των καπιταλιστικών κρίσεων και από την άλλη την αποτυχία διαχείρισης της κρίσης όλα αυτά τα χρόνια. Μια διαχείριση που βασίστηκε σε εργαλεία όχι απλώς που την αναπαράγουν, αλλά εργαλεία ισοδύναμα με τις αιτίες που οδήγησαν στο ντόμινο καταρρεύσεων το 2007-8.
Αν θέλαμε να υπεραπλουστεύσουμε θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ένα σχήμα όπου οι “επενδυτές” στοιχηματίζουν στην χρηματοπιστωτική στρατόσφαιρα, οι κεντρικές τράπεζες “μπαλώνουν” τις ζημιές από την χασούρα (διογκώνοντας το δημόσιο χρέος) και κατά την μεταφορά της “εικονικής” οικονομίας στην “πραγματική” οι λαοί πληρώνουν τον τελικό λογαριασμό του παιχνιδιού. Αυτός ο παραλογισμός του χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να ερμηνευτεί ανιχνεύοντας και ψηλαφώντας τους όρους λειτουργίας και την απανθρωπιά του καπιταλιστικού συστήματος. Ουσιαστικά φανερώνει την καπιταλιστική ασυδοσία στις πιο προχωρημένες εκδοχές της: το κεφάλαιο καταλήγει να τζογάρει πάνω στην κατάρρευση του, με τον κίνδυνο της κατάρρευσης να τιτλοποιείται σε κινδυνο-κωλόχαρτα που μεταφέρονται σε κομμάτια από επενδυτή σε επενδυτή. Κάτι ανάλογο συνέβη τo 2008 με τα CDO που είχαν χτιστεί πάνω στα στεγαστικά δάνεια: πρώτα κατέρρευσε η αγορά ακινήτων, μετά οι τιμές των CDO και στην συνέχεια ακολούθησαν αλυσιδωτά ντόμινο τα οποία πέρασαν και στην σφαίρα της “πραγματικής οικονομίας”. Απ’ όλη αυτή την διαδικασία κάποιοι παρασιτικοί κεφαλαιοκράτες πλούτισαν την ίδια ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι φτωχοποιούνταν.
Στις αρχές της κρίσης του 2007-8 οι σοσιαλδημοκράτες έκαναν λόγο για “κρίση του νεοφιλελευθερισμού” και επέρριπταν όλη την ευθύνη στην ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Άλλοι αναφέρονταν σε “τεχνητή κρίση” που δεν υπάρχει και δεν είναι παρά μια “απάτη για να μας τα φάνε”. Αντίστοιχου βεληνεκούς “απόψεις” ακούμε και σήμερα για την υγειονομική κρίση με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους λεγόμενους “αυτόνομους” και τις συνωμοσιολογικές μπουρδολογίες για τον κορωνοϊό ως “σαμποτάζ στην δύση” με σκοπό την “ηγεμονία της Κίνας”. Ακόμα επιβιώνουν και οι εθνοκεντρικές αφηγήσεις του 2010-12 για τους “ανθέλληνες πολιτικούς” και τα πλυντήρια του συστήματος για “κακούς διαχειριστές” και ανίκανο πολιτικό προσωπικό που “μας έφερε ως εδώ”. Όλες αυτές οι θεωρίες κατατείνουν στον αποπροσανατολισμό, τον αποχαρακτηρισμό της κρίσης ως δομικής και στην υποβάθμιση του γεγονότος ότι η κρίση αυτή είναι η πιο μεγάλη, η πιο βαθιά, η πιο καταστροφική ολόκληρης της καπιταλιστικής ιστορίας. Και τα αίτια της δεν βρίσκονται παρά στο ίδιο το dna του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Στο dna του καπιταλιστικού συστήματος βρίσκεται η τάση να υπερσυσσωρεύει κεφάλαιο και να παράγει κρίσεις. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπήρξε στο παρελθόν ένα μεγάλο πεδίο κερδοφορίας που αποδέσμευσε λιμνάζον κεφάλαιο και η ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού ήταν ένα ευνοϊκό οικονομικό και πολιτικό συμπλήρωμα σε αυτή την φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήρθε παρά σαν “απάντηση” στην παρακμή του κεϋνσιανισμού που επανέφεραν και πρέσβευαν οι σοσιαλδημοκράτες στην αρχή της κρίσης ως τάχα αντίδοτο στην “κρίση του νεοφιλελευθερισμού”. Και λέμε στην αρχή, καθότι η πορεία της κρίσης ανέδειξε το ανέφικτο των σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων και όπου πήγαν να εφαρμοστούν η νεοφιλελεύθερη στροφή έγινε βαθμιαία (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή η στροφή δεν μπορεί να προσδιοριστεί ούτε ως “προδοσία” ούτε ως κάποια “απατεωνιά” ούτε βέβαια ως αφέλεια των δήθεν “καλών προθέσεων” του συστημικού πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας.
Ασφαλώς ούτε “νεοφιλελεύθερη” λύση υπάρχει για το σύστημα το οποίο έχει εξαντλήσει τα εργαλεία του και επιβιώνει αφενός με παυσίπονα και αφετέρου λόγω της απουσίας ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής. Μια τρανή απόδειξη είναι η ανεπάρκεια των υποσιτισμένων κρατικών συστημάτων υγείας από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές να ελέγξουν την πανδημία. Μια ακόμη απόδειξη ήταν και η αυτοαναίρεση του νεοφιλελευθερισμού από τον ισχυρό κρατικό παρεμβατισμό για την διάσωση των τραπεζών από το 2007-8 και ύστερα και τα παραδείγματα βρίθουν. Η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου είναι κάτι που μπορεί να αναλυθεί με επάρκεια μόνο αυτοτελώς. Εν κατακλείδι, η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, όπως και η “ευρωπαϊκή τελείωση”, έννοιες που δέσποζαν κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, προσέκρουσαν πάνω στην συστημική κρίση και ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, πολλώ δε μάλλον, δεν αποτέλεσαν “λύση στην κρίση”.
Αν έχει πάντως μια αξία να επαναλαμβάνουμε συνεχώς ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν είναι “νέα”, ότι δεν την πυροδότησε η πανδημία και πως στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ “μεταμνημονιακή εποχή”, αυτή δεν είναι άλλη από την αποδόμηση συστημικών μύθων. Αυτοί οι συστημικοί μύθοι δεν είναι αθώοι ούτε ουδέτεροι και έχει μεγάλη σημασία να αποκωδικοποιηθούν. Κάθε ένας από αυτούς τους μύθους φορτίζει τα περιεχόμενα πολλαπλών σημειολογιών και ταυτόχρονα συμπυκνώνει αστικές επιδιώξεις και καθεστωτικούς σχεδιασμούς που ήδη ξεδιπλώνονται.
Μιλώντας λοιπόν για μια “νέα κρίση”, οι συστημικοί κύκλοι υπονοούν ότι η κρίση που εκδηλώθηκε το 2007-8 αποτελεί παρελθόν, ότι ξεπεράστηκε χάρη στις πολιτικές αντιμετώπισης της που τάχα οδήγησαν σε “success story” και πως τα όσα θα επακολουθήσουν το επόμενο διάστημα στην παγκόσμια οικονομία θα είναι αποτέλεσμα ενός “αστάθμητου παράγοντα”, δηλαδή του covid19. Με βάση αυτό το αφήγημα επιχειρούν να αποκρύψουν ότι οι μηχανισμοί “περιορισμού” των επιπτώσεων της κρίσης όλα τα προηγούμενα χρόνια αποτέλεσαν μηχανισμούς επέκτασης και αναπαραγωγής της. Επιχειρούν επικοινωνιακά να συγκαλύψουν ότι οι πολιτικές μεταβίβασης του βάρους της κρίσης από το κεφάλαιο στην εργασία εκτός από εγκληματικές, ήταν και μέρος μιας τεράστιας αποτυχίας.
Δεν αμφιβάλλαμε ποτέ για το μέγεθος της ύφεσης και τα όσα προμήνυε σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο η εκδήλωση της πανδημίας. Σε δράση που πραγματοποιήσαμε τον Μάρτιο του 2020 αναρτήσαμε πανό στο πάρκο Τρίτση που προειδοποιούσε για την ύφεση και υπογράμμιζε πως ο κορονοϊός ήταν ο καταλύτης και όχι η αιτία. Τα δεδομένα που είχαμε εκείνη την περίοδο ήταν επαρκή για να αξιολογήσουμε την κατάσταση και προέκυπταν από την λειτουργία και τον πανικό των χρηματαγορών: χρηματιστηριακά κραχ, εκτόξευση των τιμών των ομολόγων με μαζικές ρευστοποιήσεις και ταυτόχρονη εξώθηση σε “ασφαλή καταφύγια” (π.χ. γερμανικά ομόλογα, χρυσός), εκμηδένιση επιτοκίων και παροχή τρισεκατομμυρίων από την fed για να απορροφηθούν οι κραδασμοί, επαναφορά του Q.E. (ποσοτική χαλάρωση) από την Ε.Κ.Τ. και βέβαια η κατακόρυφη βουτιά των τιμών του πετρελαίου. Όλα αυτά ήταν ισχυρές ενδείξεις για το βάθος της νέας ύφεσης που υπερβαίνει την ύφεση του 1929. Όμως η ύφεση ήταν ούτως ή άλλως προ των πυλών.
Σε όλη την φάση της αναιμικής ανάπτυξης που προηγήθηκε του νέου επεισοδίου, οι ενδείξεις ήταν έκδηλες. Η αυξανόμενη συσσώρευση παγκόσμιου χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού), οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ο εμπορικός πόλεμος, έφερναν όλο και πιο κοντά το ξέσπασμα του νέου επεισοδίου. Στην Ελλάδα ήδη καταγραφόταν ύφεση πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού. Ακόμα πιο πριν, τον Οκτώβριο του 2019 ήταν ο αρχιληστής πρόεδρος της ΤτΕ και πρώην υπουργός Στουρνάρας που επιβεβαίωνε ότι “η αβεβαιότητα στις σχέσεις της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι γεωπολιτικές ανησυχίες στη Μέση Ανατολή, η παράταση του εμπορικού πολέμου και οι ανακατατάξεις που επιφέρει στις ασιατικές οικονομίες αποτελούν μερικές από τις βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η διεθνής οικονομία, εντείνοντας τις ανησυχίες για το ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης.” Ο πρόεδρος της ΤτΕ στην πραγματικότητα κατέρριπτε τα μυθεύματα και τις θριαμβολογίες του ΣΥΡΙΖΑ για την μεταμνημονιακή εποχή πάνω στις οποίες έχτισε και η Ν.Δ. τα αφηγήματα της “ανάπτυξης” και της “κανονικότητας” για να συντριβούν εν τέλει τον Μάρτιο του 2020.
Δεν θα αναφερθούμε εκ νέου στο παρόν κείμενο στο “μεταμνημόνιο” όχι όμως υπό τον φόβο της επανάληψης. Θα είναι πολλές οι αφορμές στο μέλλον καθώς πάνω σε αυτό το αφήγημα θα επιχειρηθεί μελλοντικά η κυβερνητική επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ ως δήθεν “το κόμμα που έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια και η δεξιά την ξανάβαλε”. Και θα φροντίσουμε, να του αλλάξουμε τα φώτα για να έχει το μεγαλύτερο δυνατό πολιτικό κόστος.
Εις ότι αφορά την υφιστάμενη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν πιστεύουμε ότι η δημοσκοπική της αντοχή οφείλεται σε κάποιου είδους κοινωνική ικανοποίηση. Από την μία η (δίκαιη) απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και από την άλλη η συνεπικουρία του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι και πριν λίγους μήνες αρνούνταν να αντιπολιτευτεί, την φέρνουν σίγουρα σε πλεονεκτική θέση. Μια “αβάντα” για τους κυβερνώντες ήταν και το πάγωμα των δημοσιονομικών κανόνων που θα μπορούσαμε να πούμε ότι της “έκατσε κουτί”. Η πανδημία κατάφερε να αποκρύψει την απόλυτη αποτυχία του οικονομικού προγράμματος της Ν.Δ. αφού σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να καλύψει τους στόχους για τα ματωμένα πλεονάσματα και το νέο μνημόνιο θα ήταν ήδη στα σκαριά. Το μνημόνιο αυτό πήρε παράταση για ένα ή δυο χρόνια χάρη στην πανδημία.
………………………………………………………………………………………………………………………………
Το παρόν έντυπο αποτελεί το 4ο τεύχος Ανθολογίου της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού και συγκεντρώνει κείμενα, αφίσες και ανταποκρίσεις δράσεων που έλαβαν χώρα κατά το τρίμηνο Φεβρουαρίου – Μαρτίου – Απριλίου. Ένα τρίμηνο κατά το οποίο προχωρήσαμε σε πολλές ενημερωτικές εξορμήσεις στα δυτικά προάστια για τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη καθώς και σε συμμετοχή με διακριτό μπλοκ της Πρωτοβουλίας σε τοπική διαδήλωση ενάντια στην “κρατική τρομοκρατία”. Ακόμα, πραγματοποιήσαμε δράσεις για τα 11 χρόνια από την δολοφονία του συντρόφου και μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρου Φούντα και εκπονήσαμε μια καμπάνια για τα 200 χρόνια από την αστικοδημοκρατική επανάσταση του 1821 και τους κρατικούς μύθους που την συνοδεύουν.
Η καμπάνια για τα 200 χρόνια προλογίστηκε με το κείμενο “η επανάσταση του 1821, το ιστορικό της πλαίσιο και ο χαρακτήρας της” που βρίσκεται στο παρόν τεύχος. Είχε διάρκεια ενός μήνα και πραγματοποιήθηκε σε τέσσερις κύκλους δράσεων. Οι πρώτοι δυο κύκλοι είχαν τον χαρακτήρα εκπομπής μηνυμάτων μέσω πανό που αναρτήθηκαν σε περιοχές των δυτικών προαστίων και πανεπιστήμια της Αθήνας και με την ρίψη χιλιάδων φέιγ βολάν. Ο τρίτος κύκλος αφορούσε δράσεις με μοιράσματα κειμένων σε σχολεία των περιοχών και ο τέταρτος παρεμβάσεις σε πάρκα και γειτονιές με αντίστοιχα μοιράσματα. Το υλικό συνέχισε να διακινείτε και θα χρησιμοποιηθεί καθ’ όλη την διάρκεια του 2021.
Για τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη οι ενημερωτικές εξορμήσεις μας ήταν συχνές και μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα. Η παρέμβαση μας (χωρίς σχετικό ανακοινωμένο κάλεσμα) στην τοπική διαδήλωση εξελίχθηκε αυθόρμητα και στο πλαίσιο συλλογικής αξιολόγησης δεδομένων σε συγκρότηση διακριτού αναρχικού μπλοκ, που εκτιμούμε ότι ήταν πετυχημένο καθότι συσπείρωσε δυνάμεις και έδωσε παλμό σε όλη την διαδήλωση βροντοφωνάζοντας αναρχικά πολιτικά συνθήματα στους κεντρικούς δρόμους των Αγίων Αναργύρων και του Ιλίου όπου κινήθηκε.
Στις παραπάνω κινήσεις αναδείχθηκε η σημασία της έντασης του αγώνα και των συσχετισμών δυνάμεων ως καθοριστικών παραγόντων για την όξυνση ή την άμβλυνση της κρατικής καταστολής η οποία δεν σχετίζεται με την αλλαγή κυβερνητικής σκυτάλης και τον τρόπο “προσέγγισης” των κάθε λογής διαχειριστών αλλά από τις κρατικές-καπιταλιστικές επιδιώξεις σε διαλεκτική συνάρτηση με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Αυτό φάνηκε τόσο την ημέρα της διαδήλωσης στην Νέα Σμύρνη όσο και στην συνέχεια.
Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτό το διάστημα, ολοκληρώσαμε μετά από πολλούς μήνες εσωτερικών συλλογικών διαλόγων, το καταστατικό αρχών – λειτουργίας και στόχων της Πρωτοβουλίας. Το καταστατικό κωδικοποιεί την ταυτότητα του πολιτικού μας σχήματος, την δομή του και τους σχεδιασμούς για μια μελλοντική οργανωτική και πολιτική μετεξέλιξη σε προαστιακή εμβέλεια που θα προκύψει σχεδιασμένα, στην βάση αξιολογημένων, αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων.
Το καταστατικό βρίσκεται αναρτημένο στον πολιτικό μας ιστότοπο και θα υπάρξει και σε έντυπη μορφή για κάθε ενδιαφερόμενο/η. Πιστεύουμε ότι είναι αρκετά κατατοπιστικό για αυτά που θέλουμε να κάνουμε, για αυτά που πρεσβεύουμε και για τον τρόπο που λειτουργούμε. Συγχρόνως, προσπαθήσαμε να αντανακλά την πραγματική δυναμική της ομάδας, ως ενός πυρήνα με γεωγραφικό προσδιορισμό έναν μικρό δήμο των δυτικών προαστίων της Αθήνας, με τους όποιους αναπόφευκτους περιορισμούς ενυπάρχουν σε αυτό.
Με την ολοκλήρωση του καταστατικού, ένας από τους επόμενους σταθμούς, είναι και η δημοσιοποίηση των συλλογικών μας θέσεων σχετικά με το ακανθώδες ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών, για το οποίο πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στα κείμενα μας ως ιστορική και πολιτική αναγκαιότητα, ποτέ όμως με την απαιτούμενη πληρότητα και με την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων. Αυτή μας η τοποθέτηση πάνω σε ένα πεδίο ιστορικής σημασίας για τον αναρχισμό, αλλά και αντιπαραθέσεων, είναι για εμάς σπουδαίας πολιτικής σημασίας και ευελπιστούμε ότι θα ανοίξει δρόμους κι αν δεν πείσει καθολικά, τουλάχιστον θα προβληματίσει.
Επιπλέον, ένα από τα φλέγοντα ζητήματα που θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα είναι το άνοιγμα πολιτικού χώρου. Ενός σταθερού σημείου αναφοράς και αγωνιστικών ζυμώσεων, που θα απελευθερώσει δυνατότητες και θα συμβάλλει στην πολιτική μας προσπάθεια. Είναι αλήθεια ότι το παρατεταμένο lockdown ματαίωσε τους πρωταρχικούς μας σχεδιασμούς, ανέβαλλε τον προγραμματισμό μιας συναυλίας οικονομικής ενίσχυσης που διοργανώναμε και μας πήγε πίσω σε όλα τα επίπεδα.
Εν μέσω καραντίνας εκδώσαμε ένα κάλεσμα οικονομικής ενίσχυσης. Παρά την ικανοποίηση και την μεγάλη χαρά για την ανταπόκριση που λάβαμε από συντρόφισσες και συντρόφους σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο δεν καταφέραμε επ’ ουδενί να συγκεντρώσουμε τους απαιτούμενους πόρους. Όπως με ειλικρίνεια και πολιτική διαφάνεια είχαμε επισημάνει, το άνοιγμα χώρου με αποκλειστικά έξοδα τις συνδρομές μελών χωρίς δομές αυτοχρηματοδότησης και χωρίς ήδη συγκεντρωμένους οικονομικούς πόρους, θα παρέλυε σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς μας σχεδιασμούς. Μια τέτοια έκπτωση προς χάριν της δημιουργίας χώρου θα ήταν βήμα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Ο πολιτικός μας χώρος θέλουμε να επιστεγάσει την δραστηριότητα μας και όχι να την υποκαταστήσει. Ούτε σαν εναλλακτική νησίδα δήθεν “ελευθερίας” θέλουμε να λειτουργήσει ούτε σαν ένα στέκι που θα ανακυκλώνει “εμάς και εμάς”. Συνεπώς, η αναζήτηση πόρων συνιστά ακόμη έναν στόχο μας που θα κληθούμε να εκπληρώσουμε τους επόμενους μήνες, εξερχόμενοι και απ’ το lockdown.
Ο λόγος που δεν επιθυμούμε την μείωση αλλά την αύξηση του ρυθμού της δραστηριότητας μας συνδέεται με έναν ακόμα λόγο: τα κείμενα και τα έντυπα που δημοσιοποιούμε προορίζονται για διανομή σε όσο το δυνατών περισσότερο κόσμο. Δεν θέλουμε να χάνονται στο ψηφιακό χαοτικό μικροσύμπαν και να μελετούνται από ένα μόνο μικρό αναγνωστικό κοινό. Είναι ιδιαίτερα παραπλανητικό το διαδίκτυο στο να “καθησυχάσει” και να δημιουργήσει μια επίπλαστη εικόνα ότι “κάτι κάνεις”. Αντ’ αυτού, θέλουμε η φωνή μας να απλώνεται σε όλα τα δυτικά και ακόμα παραπέρα. Εκτιμούμε ότι έχουμε κάνει πρόοδο ως προς την απεύθυνση μας και την πύκνωση της προπαγανδιστικής μας δράσης σε ένα ικανοποιητικό εύρος περιοχών, χωρίς να έχουμε φτάσει βέβαια σε καμία περίπτωση εκεί που επιδιώκουμε, πόσο μάλλον στο επίπεδο ανάληψης μαχητικότερων αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Εκεί, άλλωστε, είναι και που αποτυπώνεται η δουλειά που έχεις κάνει. Πάντα η αγωνιστική κινητοποίηση είναι εκτός των άλλων και ένας δείκτης δυνατοτήτων.
Σε κάθε περίπτωση, τα κείμενα μας αποτυπώνουν τις πολιτικές μας θέσεις και προτάσεις. Κατά την γνώμη μας αυτά θα πρέπει να είναι και τα κριτήρια ένταξης σε μια αναρχική συλλογικότητα ή οργάνωση: οι συμφωνίες πάνω σε θέσεις και προτάσεις, οι συμφωνίες πάνω στο αξιακό και πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας και στόχων. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε κάποιο διαφορετικό κίνητρο ή κριτήριο. Οι θέσεις και οι προτάσεις ενός σχήματος είναι και οδοδείκτες του τι θέλει να κάνει σε επίπεδο τακτικής δράσης. Χωρίς πολιτικές θέσεις και στρατηγική κατεύθυνση η δράση είναι βουτιά στο κενό. Αλλά και χωρίς την δράση οι θέσεις δεν είναι τίποτα, παρά κούφιες διακηρύξεις. Και επιπρόσθετα, αν το περιεχόμενο της δράσης προσδιορίζουν οι θέσεις και οι στοχεύσεις, το που μπορείς να φτάσεις το επίπεδο της δράσης εξαρτάται και προσδιορίζεται από την δυναμική που αναπτύσσεις. Και η δυναμική δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα αλλά ένα κοινωνικό και πολιτικό διακύβευμα υιοθέτησης προταγμάτων, αξιών και αγωνιστικής πολιτικής στράτευσης.
Η δε πολιτική στράτευση συνεπιφέρει ευθύνες και καθήκοντα. Αν δεν είναι συνειδητή, αν δεν ακολουθεί μια αξιακή και ηθική συγκρότηση, αν δεν είναι προϊόν πολιτικής επιλογής αλλά αναζήτησης μιας “κοινωνικοποίησης” (χωρίς να υποτιμούμε την σημασία της) αργά ή γρήγορα ξεφουσκώνει και επέρχεται η αποστράτευση. Η αφορμαλιστική λειτουργία μιας πολιτικής ομάδας-παρέας δεν μπορεί να φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Μπορεί να δημιουργήσει μόνο παροδικούς κρότους που θα χαθούν στην ατμόσφαιρα. Ούτε μπορεί να δημιουργήσει ένα σταθερό αξιακό-συντροφικό πολιτικό πλαίσιο. Όπως έχουμε αναφέρει κι άλλες φορές το κριτήριο του “δημοσιοσχετισμού” και της “παρέας” ως κριτήριο ένταξης στον αγώνα εκτός από απολίτικο και μη αγωνιστικό στην ρίζα του, είναι και πηγή αμοραλισμού και “κυνήγι” ατομικού συμφέροντος που εργαλειοποιεί τον ίδιο τον αγώνα προς τέρψιν πολλών λογιών ιδιοτελειών. Όμως στον αγώνα που εμείς προωθούμε, η ανιδιοτέλεια, η αξιακή εντιμότητα, η αλληλεγγύη, η στήριξη του ενός προς την άλλη με όποιο κόστος, είναι οι δικοί μας φάροι. Και σύνδεσμοι συνένωσης είναι οι συμφωνίες μας και οι σκοποί για τους οποίους παλεύουμε στην βάση των πιο πάνω αξιών. Αυτά θα υπηρετούμε μέχρι τέλους. Μέχρι την τελική νίκη, όπως κι αν εμείς είμαστε όταν αυτή θα έρθει. Γιατί θα έρθει.
