Η ακρίβεια, ως αποτέλεσμα της αύξησης του πληθωρισμού και της μείωσης του λαϊκού εισοδήματος, βρίσκεται εδώ και καιρό στην αιχμή των κοινωνικών προβλημάτων. Όμως επαρκείς λύσεις για την διαχείριση του πληθωρισμού δεν υπάρχουν ή στον βαθμό που επιστρατεύονται ορισμένα εργαλεία (όπως η άνοδος των επιτοκίων και το σταμάτημα της αγοράς τοξικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ.), μόνο ανακούφιση δεν πρόκειται να προσφέρουν στον εργαζόμενο λαό και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Απλούστατα, γιατί ενώ χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές για το φρενάρισμα του πληθωρισμού, τα αποτελέσματα τους δεν είναι ταξικά ουδέτερα. Η τιθάσευση του πληθωρισμού, συνεπάγεται πολιτικές που νομοτελειακά θα επιφέρουν την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους και συνακόλουθα την περαιτέρω επιδείνωση της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης, με τον λογαριασμό να έρχεται σε κάθε περίπτωση σε εμάς.
Ουσιαστικά, ο αντίκτυπος της απόπειρας περιορισμού της ακρίβειας ενσαρκώνεται πάνω στο δίλημμα που διατυπώνεται στο κείμενο που μοιράζουμε στις δυτικές συνοικίες στο πλαίσιο των σχετικών μας παρεμβάσεων: μπρος ο γκρεμός των νέων δανειακών συμβάσεων και πίσω το ρέμα του πληθωρισμού*. Ο πληθωρισμός, ως μια από τις πολλές συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των μηχανισμών αντιμετώπισης της, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα μέσω του οποίου τεκμαίρεται ότι τα εργαλεία επιβίωσης του συστήματος ολοένα και συρρικνώνονται και πλέον είτε η απόλυτη φτώχεια για τους πολλούς και οι πόλεμοι, είτε οι Κοινωνικές Επαναστάσεις, αποτελούν το μέλλον της ανθρωπότητας, μέχρι την καταστροφή μας ή την καταστροφή του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Η αλήθεια αυτή, η οποία συνιστά την μόνη αλήθεια εδώ και χρόνια, άμεσα συνυφασμένη με τον χαρακτήρα, το μέγεθος και τις προοπτικές της καπιταλιστικής κρίσης, χρόνο με τον χρόνο επιβεβαιώνεται και χρόνο με τον χρόνο ενισχύει την ανάγκη οικοδόμησης ενός επαναστατικού κινήματος. Η άρνηση της αναγκαιότητας του, αποτελεί άρνηση της αναγκαιότητας ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους.
Απέναντι (και) στο κύμα της ακρίβειας οι μόνες λύσεις βρίσκονται στην δική μας οργάνωση στο εδώ και το τώρα και όχι στο σύστημα που ευθύνεται για την ύπαρξη της. Από την υλοποίηση μιας τακτικής άμεσης περιφρούρησης της ταξικής συλλογικής μας επιβίωσης (αρνήσεις πληρωμών, επαναδικτυώσεις ρεύματος/νερού, απαλλοτρίωση πόρων, άμεσες κοινωνικοποιήσεις μέσων παραγωγής κ..λ.π) έως την ανάπτυξη μιας επαναστατικής στρατηγικής διασύνδεσης των άμεσων διεκδικήσεων και στόχων με την ανάγκη της επαναστατικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας στην βάση των αναρχικών προτάσεων, το σύνολο των λύσεων και των απαντήσεων για την τύχη του κόσμου, βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα δικά μας χέρια, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, της εκμεταλλευόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Παρεμβαίνοντας ξανά για το ζήτημα της ακρίβειας, πηγαίνοντας σε supermarkets, λαϊκές αγορές και συνοικίες, διαπιστώσαμε ότι, μετά από χρόνια, αποτυπώνεται μια μεγάλη αύξηση ενδιαφέροντος, προβληματισμού, αναζητήσεων από την πλευρά του κόσμου. Μετά από καιρό είδαμε την πλειοψηφία των ανθρώπων όχι μόνο να στέκεται να μελετήσει τα κείμενα, αλλά και να μας απευθύνεται, να ανοίγει συζητήσεις, να εκφράζεται. Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια το ενδιαφέρον ήταν πολύ πιο περιορισμένο, η απογοήτευση έκδηλη, η κοινωνική και πολιτική αδιαφορία αρκετά μεγάλη.
Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με εκείνα τα χρόνια που οι κοινωνικές ανησυχίες ήταν έντονες, όπως το 2008 ή την διετία 2010-12, που τότε ένα ισχυρό τμήμα της κοινωνίας πίστευε ότι μέσα από τον δικό της αγώνα θα ρίξει τα μνημόνια (με τις όποιες αυταπάτες και τις όποιες ανεπάρκειες, που αντικειμενικά οδήγησαν στην απογοήτευση και τον εγκλωβισμό σε ενδοσυστημικές “λύσεις”) αυτή την φορά εκ προοιμίου το πλαίσιο του προβληματισμού τίθεται εντός του ενδοσυστημικού παιχνιδιού. Πλέον, οι περισσότερες φωνές που μας απευθύνονταν δεν κατέτειναν στο πως θα ανατρέψουμε αυτή την δύσκολη συνθήκη που ζούμε, αντίθετα περιορίζονταν στο «να φύγουν οι δεξιοί». Όχι το κράτος και το οικονομικό σύστημα που γεννούν όλα τα δεινά, κομμάτι των οποίων είναι και οι «δεξιοί» που κυβερνούν κατά την παρούσα στιγμή, αλλά συγκεκριμένα, να φύγει η υφιστάμενη μορφή πολιτικής διαχείρισης. Ασφαλώς, για να έρθουν οι «άλλοι». Οι οποίοι «άλλοι» θα διαιωνίσουν τα ίδια προβλήματα, που αποτελούν γέννημα του συστήματος που θα κληθούν να ξαναδιαχειριστούν, για άλλη μια φορά με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα για την κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτή η παγίδευση στο ενδοσυστημικό παιχνίδι είναι ταυτόχρονα μια παγίδευση στην αδιαφορία, στην έλλειψη αγωνιστικής θέλησης, στην πίστη ότι «ο κόσμος δεν αλλάζει», στην μη συλλογικοποίηση και οργάνωση. Είναι απλώς μια αναμονή για την ανάδειξη του νέου δυνάστη στις επικείμενες εκλογές. Για αυτή την συνθήκη υπάρχουν πολλές ευθύνες και από την δική μας την μεριά ως αναρχικών, ευθύνες που τις έχουμε αναλύσει αναρίθμητες φορές και που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν ξανά.
Σε κάθε περίπτωση, μπροστά στην κοινωνική απόγνωση και τον εγκλωβισμό της εντός του ενδοσυστημικού πάρε-δώσε για την εύρεση του καταλληλότερου διαχειριστή της νέας λαοκτόνας κυβέρνησης, επιμένουμε πως μόνο η ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής μπορεί να εμπνεύσει με όραμα και πίστη για έναν καινούριο κόσμο τα εκατομμύρια των ανθρώπων που υφίστανται την αδικία και την εκμετάλλευση. Με τον αναρχισμό και την πολιτική του οργάνωση, που σήμερα δεν υπάρχει, αλλά είναι επιτακτικό να δημιουργηθεί, στην εμπροσθοφυλακή της μάχης. Με πρόγραμμα, με σχέδιο, με στρατηγική, για να τσακίσουμε το υπάρχον και να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του την αταξική-ακρατική κοινωνία που αποτελεί μονόδρομο για ένα βιώσιμο βίο.
*Το κείμενο που μοιράστηκε στο πλαίσιο των τελευταίων μας παρεμβάσεων για το ζήτημα της ακρίβειας βρίσκεται εδώ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
