Στις 9 Μαρτίου 2021 η μαχόμενη Νέα Σμύρνη απέδειξε στην πράξη ότι ο κρατικός αυταρχισμός δεν είναι ανίκητος, ότι το επίπεδο της έντασης της κρατικής καταστολής διαμορφώνεται ως προϊόν συσχετισμών ταξικής-πολιτικής δύναμης και πως ο χειρισμός των κατασταλτικών σχεδιασμών απ’ την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης δεν αποτελεί ένα ζήτημα “ιδεοληψιών” αλλά πρακτικών-υλικών διακυβευμάτων στο διαλεκτικό πλαίσιο της ανειρήνευτης ταξικής πάλης.
Οι χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι που διαδήλωσαν στην Νέα Σμύρνη έναν χρόνο πριν απαντώντας στην τραμπούκικη έφοδο των μπάτσων και τον αναίτιο ξυλοδαρμό θαμώνων στην κεντρικότερη πλατεία της περιοχής, απέστειλαν ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης τσακίζοντας τα κρατικά τάγματα εφόδου που παραδόθηκαν στην λαϊκή οργή και πολιορκώντας το τοπικό Α.Τ.. Η εξεγερσιακή διαδήλωση της Νέας Σμύρνης έβαλε ένα φράγμα, έστω και πρόσκαιρο στην κρατική καταστολή. Επέβαλλε μια υποχώρηση που πρακτικά εκφράστηκε στην άμβλυνση των επιθέσεων σε διαδηλώσεις το επόμενο διάστημα και συμβολικά-επικοινωνιακά επισφραγίστηκε με την αποπομπή Χρυσοχοΐδη το φθινόπωρο του 2021 από το υπουργείο προστασίας του πολίτη.
Η υποχώρηση δεν κράτησε βέβαια για πολύ καθώς η συνέχεια των αντιστάσεων δεν παρήγαγε νέα αντίστοιχης δυναμικής εξεγερσιακά γεγονότα, με κομβικότερο παράδειγμα την δολοφονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. Εκεί, το έδαφος ανακτήθηκε από το κράτος δεδομένου ότι το σχέδιο επιθετικής διαχείρισης των αντιδράσεων, που έτσι κι αλλιώς ήταν ήπιες και δυσανάλογες της βαρύτητας του γεγονότος, στέφθηκε με επιτυχία. Η δολοφονία στο Πέραμα και η κατασταλτική πολιορκία των διαδηλώσεων που ακολούθησαν θεωρούμε ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο που άνοιξε η Νέα Σμύρνη, ίσως πιο γρήγορα απ’ ότι προσδοκούσαμε, στο πλαίσιο του οποίου κερδήθηκε χώρος και δυνατότητα.
Αυτές τις δυνατότητες, που η Νέα Σμύρνη άνοιξε και το κράτος έκλεισε, με το δάχτυλο στην σκανδάλη, θα πρέπει να τις αξιολογήσουμε. Αφενός η Νέα Σμύρνη αποτέλεσε ένα ακόμα μικρό παράδειγμα επιβεβαίωσης της παραδοχής ότι η μαχητική αντίσταση και δράση είναι τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του κράτους και του κεφαλαίου, για το σπάσιμο του τσαμπουκά τους και την ματαίωση των σχεδιασμών τους. Η αναρχική παράδοση ιστορικά το έχει αποδείξει σε αναρίθμητα παραδείγματα. Η εργατική τάξη και η νεολαία, το αναρχικό κίνημα, κερδίζουν μόνο όταν μάχονται και συγκρούονται, με κάθε πρόσφορο μέσο, με πείσμα και αυταπάρνηση. Αφετέρου, το κύμα ενθουσιασμού που προκάλεσαν τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη, συνέδραμε στο ξεγύμνωμα της κρατικής παντοδυναμίας, στην αποκάλυψη της ευθραυστότητας του εχθρού. Το κύμα ενθουσιασμού ως αποτέλεσμα της νίκης στον δρόμο ενέπνευσε και τροφοδότησε με αυτοπεποίθηση τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, όπως είθισται ιστορικά να συμβαίνει μετά από νίκες.
Στο παράδειγμα της Νέας Σμύρνης η υπερπροβεβλημένη ομάδα ΔΡΑΣΗ ξεφτιλίστηκε και είδαμε όλοι πως δεν είναι “ράμπο”, αλλά επιχειρησιακά ανίκανοι, που όταν δεν χτυπούν στα μετόπισθεν ως επικουρικό τάγμα των ΜΑΤ ή άνισα και μπαμπέσικα μεμονωμένους άοπλους διαδηλωτές/τριες, είναι ένα μάτσο τίποτα. Μια συμμορία ένστολων ρουφιάνων που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στα ίσα ένα μαχόμενο πλήθος, που το βάζει στα πόδια όταν βρει αντίσταση, εγκαταλείποντας τα στελέχη της έρμαια στις διαθέσεις των διαδηλωτών. Η ανταπόδοση και η επιστροφή αυτού του ελάχιστου τμήματος βίας πάνω στους αναλώσιμους και χρήσιμους ηλίθιους εκφραστές της, τους μπάτσους της ομάδας ΔΡΑΣΗ, ήταν μια δίκαιη και αναγκαία πράξη, που αποθανατίστηκε και οπτικά και μετέδωσε σε όλη την Ελλάδα την ανικανότητα και την έλλειψη ήθους αυτού του μπατσικού σώματος.
Ταυτόχρονα ωστόσο, ο ενθουσιασμός μιας νίκης στον δρόμο εγκυμονεί και παγίδες επανάπαυσης, μπορεί να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Η μαχητική δράση και η αυθόρμητη έκφρασης της λαϊκής οργής δεν δημιουργούν συνθήκες ανατροπής ούτε μπορούν να εξασφαλίσουν επί μακρόν την υποχώρηση των αντιλαϊκών-αντιεργατικών σχεδιασμών του κράτους και του κεφαλαίου, ακόμα και υπό το πλαίσιο μαζικών, παρατεταμένων εξεγέρσεων. Δεν αρκούν. Οι αναρχικοί οφείλουν να το εξηγούν και να παλεύουν για οργάνωση και συλλογικοποίηση των εργαζόμενων και των νέων με στόχο την επαναστατική ανατροπή και όχι να γίνονται μέρος στην διάχυση αυταπατών.
Μεγάλη ευθύνη του αναρχικού κινήματος είναι συγχρόνως η αποκρυστάλλωση των επιδιώξεων της κρατικής καταστολής και όχι η υπερμεγέθυνση της με τρόπο που να επικαλύπτονται τα αίτια της και το πραγματικό υπόβαθρο των αστικών επιδιώξεων που την φέρνουν. Πολύ φοβόμαστε ότι και σε αυτό το πεδίο ένα ευρύ φάσμα απ’ τον α/α χώρο αντί να επιχειρεί να ερμηνεύσει, να ξεσκεπάσει και να εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και του κεφαλαίου ενεργεί αντίστροφα, αναποδογυρίζοντας με απλοϊκότητα και αναλυτική ένδεια τις σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος που διέπουν την σχέση μεταξύ του ταξικού χαρακτήρα του κράτους και την καταστολή ως υλική έκφραση διασφάλισης των αστικών συμφερόντων.
Σύμφωνα με διάφορες παραπλανητικές απόψεις, η όξυνση της καταστολής δεν προκύπτει ως απόρροια της οικονομικής και ταξικής βάσης των αστικών-κρατικών βλέψεων, αλλά ως ιδεολογική εμμονή για “έλεγχο” και “νομιμότητα”. Αποκρύπτονται έτσι οι κρατικές-καπιταλιστικές επιδιώξεις για μετακύλιση του κόστους της κρίσης στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, για το βάθεμα των ταξικών φραγμών σε υγεία-εκπαίδευση-στέγαση, όλα αυτά δηλαδή που εξυπηρετεί η καταστολή ως μέσο για να εκπληρωθούν τσακίζοντας τις ταξικές κοινωνικές αντιστάσεις. Αποσυνδέεται η κρατική καταστολή από την ταξική της ρίζα ενώ παραλείπεται ταυτόχρονα από την ανάλυση της συγκυρίας οποιαδήποτε αναφορά στην δομική καπιταλιστική κρίση και τις βίαιες κοινωνικές-ταξικές αναδιαρθρώσεις 12 ολόκληρων χρόνων για την σωτηρία του συστήματος. Σε αυτή την εξίσωση η καταστολή παρουσιάζεται σαν αυτοσκοπός, σαν μια κυβερνητική εμμονή, η οποία πηγάζει μάλλον από σαδιστικά ένστικτα παρά ως νομοτελειακή προϋπόθεση για την περιφρούρηση των ταξικών προνομίων του κεφαλαίου.
Μάλιστα, οι εκφραστές αυτών των θέσεων φτάνουν στο σημείο να αποδίδουν όχι γενικά στο κράτος, αλλά στην “δεξιά διακυβέρνηση” αυτή την “εμμονή”, ενισχύοντας τις αυταπάτες για μια νέα σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση τάχα πιο ευνοϊκή για τα “κινήματα” και τάχα πιο ήπια και ανεκτική σε θέματα καταστολής! Συγκαλύπτουν τον ιστορικό ταξικό χαρακτήρα του κράτους προβάλλοντας ως υπαίτια της καταστολής συγκεκριμένα πρόσωπα (π.χ. τον Χρυσοχοΐδη) ή την υφιστάμενη κυβέρνηση, αθωώνοντας ουσιαστικά το κράτος, το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία ανεξαρτήτου διαχειριστή, λειτουργώντας είτε θελημένα είτε ακούσια ως δούρειοι ίπποι της “δεύτερης φοράς αριστερά”! Γιατί αυτές οι αναλύσεις, όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι ορισμένες φορές, δεν μπορούν να φτάσουν στην ρίζα του προβλήματος, παραμόνο σιγοντάρουν το στήσιμο ενός νέου εμπορίου αριστερής ελπίδας, ακόμα και όταν δεν το αντιλαμβάνονται.
Αν θέλουμε να αντιπαλέψουμε με προοπτικές τελικής νίκης το καπιταλιστικό-κρατικό τέρας θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε θέσεις, αναλύσεις και προτάσεις. Η απόκρυψη των ταξικών αιτιών της κρατικής καταστολής δεν συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ούτε προετοιμάζει νέους, δυναμικούς, μαζικούς αγώνες. Επί της ουσίας προετοιμάζει το νέο πολιτικό προσωπικό της εξουσίας και οι πολιτικές δυνάμεις που μετέχουν σε αυτή την προετοιμασία, είναι σαφώς υπόλογες.
Συμπερασματικά, αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε έναν χρόνο μετά την μάχη της Νέας Σμύρνης, είναι ότι η κρατική καταστολή τσακίζεται στους δρόμους και ότι τα ταξικά της αίτια πρέπει να ξεσκεπάζονται και όχι να συσκοτίζονται. Αν κάτι πρέπει επίσης να θυμόμαστε είναι ότι η μαχητική αντίσταση είναι αυτή που φέρνει την υποχώρηση του κρατικού αυταρχισμού και όχι οι δικαιωματικές κραυγές, οι νομικές οδοί και οι αυταπάτες “προοδευτικών κυβερνήσεων”. Η μόνη διέξοδος βρίσκεται μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για την οργάνωση της επαναστατικής αντεπίθεσης και την οριστική ήττα του καπιταλισμού και του κράτους.
NA ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
