Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και το ξέσπασμα νέων πολεμικών αναμετρήσεων, αποτελούν κραυγαλέες ενδείξεις του μεγέθους και του χαρακτήρα της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2007 και σήμερα βρίσκεται σε ένα δεύτερο, ακόμα πιο ισχυρό επεισόδιο. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές το επόμενο διάστημα και το “ουκρανικό” δεν είναι παρά η αρχή μιας νέας παγκόσμιας αναταραχής που θα έχει πολλά επεισόδια τα επόμενα χρόνια τόσο στο επίπεδο των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, όσο και στο εσωτερικό των χωρών από τους λαούς και τις εργατικές τάξεις ανά τον κόσμο.
Τα γεγονότα των τελευταίων 24ωρων δεν είναι ανεξάρτητα από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και μαρτυρούν τα παγκόσμια καπιταλιστικά αδιέξοδα. Οι αστικές επιδιώξεις για νέα πεδία κερδοφορίας, για ξαναμοίρασμα της γης και των ζωνών επιρροής είναι αναπόσπαστα τμήματα της προσπάθειας του παγκόσμιου κεφαλαίου και των διακρατικών συμμαχιών για την ανακίνηση της μπλοκαρισμένης από την τελματική κρίση καπιταλιστικής μηχανής.
Η μετατροπή της Ουκρανίας σε πεδίο βολής δεν ξεκίνησε το 2022. Για τις νέες πολεμικές επιχειρήσεις φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη όλες οι κρατικές δυνάμεις που αναμείχθηκαν στην χώρα δημιουργώντας το εμφυλιακό κλίμα που ξέσπασε το 2014, διχάζοντας τον λαό και την εργατική τάξη της Ουκρανίας σε “ρωσοτσολιάδες” και “αμερικανοτσολιάδες” για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών των επίδοξων επικυρίαρχων. Στον πυρήνα αυτής της διαμάχης ήταν και είναι η πρόσδεση του κράτους της Ουκρανίας στην γεωπολιτική επιρροή είτε του ρωσικού είτε του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και είναι μια διαμάχη που ανεξαρτήτου έκβασης ζημιώνει τον ουκρανικό λαό, ο οποίος αντιμετωπίζεται ως πιόνι στην ματωμένη γεωπολιτική σκακιέρα. Επουδενί δεν υπάρχουν ταξικά-λαικά οφέλη στην πρόσδεση στην μία ή την άλλη πλευρά.
Στα καθ’ ημάς, η καθεστωτική καταδίκη της ρωσικής εισβολής, όπως ήταν λογικό, ακολουθεί την νατοϊκή γραμμή. Σύμφωνα με την αστική προπαγάνδα και τα media η ρωσική εισβολή “συνταράσσει” καθώς είναι η “πρώτη” μεγάλη στρατιωτική επιχείριση μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Τα προφανή αυτά ψεύδη αρθρώνονται για να συσκοτίσουν τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους και τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ που έχουν μακελέψει εκατομμύρια ανθρώπους ανά τις δεκαετίες, καθώς και να αποκρύψουν τον ρόλο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στο ουκρανικό ζήτημα και την συνακόλουθη συνενοχή του ελληνικού κράτους. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ. όπως και οι σοσιαλδημοκράτες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ που στήριξαν και στηρίζουν τα πολεμοκάπηλα νατοϊκά σχέδια δεν μπορούν να υποκρίνονται με τάχα “αντι-πολεμικές” ιαχές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν λείπουν φυσικά και αυτοί που προσπαθούν να βγάλουν λάδι το ρωσικό κράτος μέσα από μια “αντι-ιμπεριαλιστική” αντι-νατοική ρητορική και ουσιαστικά καλούν στο να πάρουν θέση οι λαοί υπερ του ρώσικου ιμπεριαλισμού και τα ρωσικά αστικά συμφέροντα στην Ουκρανία. Αυτές οι διαταξικές και αντι-λαικές απόψεις, που αναγιγνώσκουν την αδιαπραγμάτευτη θέση κατά και των δύο πλευρών ως είτε απλοϊκα “ουδέτερη” είτε ως “ιδεολογικά φορτισμένη” που τάχα δεν προσμετρά στρατηγικά κριτήρια, εκτός από οπορτουνιστικές είναι και πρακτικά-τακτικά εσφαλμένες. Οι αγκιτάτορες αυτών των απόψεων έχουν ηττηθεί σε προβλέψεις και αναλύσεις σε όλες τις κρίσιμες συγκυρίες και έχουν αποδείξει ποιος είναι ο πολιτικός τους ρόλος.
Να υπενθυμίσουμε ότι οι ίδιοι “αντι-ιμπεριαλιστές” ήταν που προσδοκούσαν μέσα απ’ το κάλπικο δημοψήφισμα της φιλο-νατοικής και φιλο-ΕΕ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική εξάρτηση (sic). Πέραν των αυταπατών τους για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, αυταπάτες που τους οδήγησαν στο να λειτουργήσουν ως πρόθυμες ουρές της σοσιαλδημοκρατίας το πρώτο εξάμηνο του 2015, στην πραγματικότητα διακήρυτταν μια “αποδέσμευση από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό” με την εξουσία στα χέρια της αστικής τάξης και του κράτους, με την εργατική τάξη υποτελή στο κεφάλαιο και την κοινωνία καταδυναστευμένη. Οι θέσεις τους δεν είναι επαναστατικές αλλά οπορτουνιστικές και διαταξικές και η μόνη τους θέση είναι στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν “καλοί” και “κακοί” ιμπεριαλισμοί ούτε “καλοί” και “κακοί” διακρατικοί πόλεμοι. Το σιγοντάρισμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού επί του προκειμένου, ως “απάντηση” στον ευρω-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι κι αυτό ένα σιγοντάρισμα που αποδέχεται την ύπαρξη χιλιάδων νεκρών αμάχων, ανάμεσα τους και παιδιά καθώς και των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Είναι αποδοχή μιας συνθήκης ικανοποίησης αστικών συμφερόντων πάνω σε ανθρώπινα συντρίμμια.
Απέναντι στα πολεμικά κελεύσματα της μίας ή της άλλη πλευράς, ο δικός μας πόλεμος ήταν και είναι ταξικός, κοινωνικός, για την απελευθέρωση των λαών και των εργαζομένων από τα κράτη και τις αστικές τους τάξεις. Το δικό μας “δεν πολεμάμε για τα αφεντικά” δεν είναι μια πασιφιστική θέση. Είναι μια θέση υπεράσπισης των κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων προς την κατεύθυνση της μόνης εφικτής και ρεαλιστικής λύσης στα αδιέξοδα των καιρών: την Κοινωνική Επανάσταση. Η μόνη λύση για τον ουκρανικό λαό είναι η αναβίωση ενός αναρχικού επαναστατικού κινήματος, όπως αυτού που έδρασε 100 χρόνια πριν στα εδάφη της Νότιας Ουκρανίας και έδωσε πολυμέτωπες μάχες απέναντι σε ντόπιους εξουσιαστές και εξωτερικούς ιμπεριαλιστές. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα θα ήταν ικανό να εκτρέψει σήμερα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να τον μετατρέψει σε ταξικό επαναστατικό πόλεμο ενάντια τόσο στην ουκρανική εξουσία όσο και στους επίδοξους επικυρίαρχους.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ-ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΣΕ ΤΑΞΙΚΕΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
