Τι χάρακας, τι ωριαία, τα σχολικά κελιά μόνο όταν φλέγονται φαντάζουνε ωραία!
“Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλαση τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες” Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 16, παράγραφος 2
Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος λέει ένα παλιό σύνθημα. Και η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται περίτρανα και μέσα απ’ τις γραμμές του Συντάγματος: “ο μαθητές διαπλάθονται σε πολίτες, εθνικά και θρησκευτικά συνειδητοποιημένους”. Το Κράτος δηλαδή αναλαμβάνει το ρόλο αυτής της “διάπλασης”, εφοδιάζοντας τα άτομα με τα κατάλληλα γνωστικά, ιδεολογικά και αντιληπτικά “εργαλεία”, ώστε να αφομοιωθούν ομαλά στην καπιταλιστική κοινωνία. Τι σημαίνει “ομαλή αφομοίωση”; Μα φυσικά η υποταγή και ενσωμάτωση στις κυρίαρχες σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας, η αποδοχή της ανισότητας και ανελευθερίας ως αναπόδραστα γνωρίσματα της κοινωνικής πραγματικότητας.
Η εμπέδωση της εθνικής ταυτότητας και η εμφύσηση του θρησκευτικού δόγματος αποτελούν κεντρικές αιχμές στον ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος (όπως ομολογεί και το καθεστωτικό σύνταγμα). Τα έθνη και οι θρησκείες ως ανθρώπινες ανακαλύψεις των εξουσιών και των αφεντάδων αποτελούν μεταφυσικές/κατασκευασμένες έννοιες οι οποίες γειτνιάζουν, καθώς η ύπαρξή τους βασίζεται στην επιτέλεση όμοιων λειτουργιών προς όφελος της κυρίαρχης οικονομικής τάξης και της κρατικής εξουσίας. Με το ιδεολόγημα της “εθνικής ενότητας”, το κράτος και τα αφεντικά επιχειρούν να συνενώνουν συγκρουόμενους κόσμους και αντικρουόμενα ταξικά συμφέροντα,συμφιλιώνοντας τους καταπιεσμένους με τους καταπιεστές τους στο όνομα της “κοινής εθνικής ταυτότητας” και των “εθνικών ιδεών”. Μια διαδικασία που εξωραΐζει τους δυνάστες “εντός των συνόρων” (αφού “όλοι Έλληνες είμαστε”) και κατασκευάζει εχθρούς “εκτός των συνόρων” (οι “Τούρκοι”, οι “Εβραίοι” κ.λ.π.). Ταυτόχρονα η θρησκεία νεκρώνει το πνεύμα, υποτάσσει την νόηση σε υπερβατικές πλάνες, εγκλωβίζει τις ελευθεριακές ροπές των ανθρώπων σε “ηθικά” δεσμά. Εφόσον ο “παράδεισος εγγυάται την μεταθάνατον ευημερία”, τότε σήμερα η “τήρηση του νόμου” (του νόμου των ισχυρών) θα εξασφαλίσει την είσοδο σε αυτόν. Ο “φόβος του θεού” ήταν, είναι και θα είναι το μακρύ χέρι της κοσμικής εξουσίας στην προσπάθεια της να καθυποτάξει τους επίγειους υπηκόους της.
Το σχολείο σαν θεσμός του κράτους με την υποχρεωτική προσευχή, τις εθνικιστικές εκδηλώσεις και παρελάσεις, τα προπαγανδιστικά βιβλία ιστορίας, την μονόπλευρη γνώση και πληροφόρηση, επιδιώκει την συγκρότηση υποταγμένων συνειδήσεων και παράλληλα αποκρύπτεικαι συσκοτίζει τις ταξικές/εξουσιαστικές σχέσεις που ιστορικά έχουν διαμορφωθεί και διέπουν το κοινωνικό σύνολο. Σαν θεσμός είναι βασικός φορέας-δίαυλος διαιώνισης και επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας του κράτους και του καπιταλισμού.
Ταυτόχρονα, η συστημική εκπαίδευση λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για την είσοδο στην εργασιακή ζούγκλα. Η επαγγελματική “αγωγή” των νέων περιλαμβάνει το μπόλιασμα με τα μικρόβια του ατομικού συμφέροντος και του κανιβαλιστικού ανταγωνισμού (ως αντανάκλαση των αγορών και των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων στις οποίες θα εισέλθουν με το πέρας των σπουδών). Η βαθμοθηρία, τα ποινολόγια και η πειθάρχηση στους ανωτέρους (διευθυντές ή καθηγητές) είναι μια διαδικασία διαμόρφωσης μελλοντικών πειθήνιων προλετάριων, αφού διδάσκει την ιεραρχία και τον “σεβασμό” σε αυτήν, την αναγνώριση της ως αυθύπαρκτη και κοινωνικά “φυσιολογική” και συνεπώς την αναπαραγωγή της.
Απέναντι στην πλήξη και τις προστακτικές της σχολικής πραγματικότητας, μόνο οι αγώνες μπορούν να ορθώσουν αναχώματα. Οι καταλήψεις, οι διεκδικητικοί μαθητικοί αγώνες και τα μαχητικά οδοφράγματα των διαδηλώσεων, είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα εναντίωσης στο εκπαιδευτικό σύστημα της χειραγώγησης. Κάθε αγώνας ενάντια στις συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, οφείλει να κατανοεί ότι ο θεσμός της εκπαίδευσης αποτελεί μέρος του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο γεννά και αναπαράγει στο κοινωνικό σύνολο τεράστιες ανισότητας, σχέσεις εκμετάλλευσης, εξουσίας, επιβολής. Γι’ αυτό και ο αγώνας ενάντια στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που στοχεύουν στην δυσχέρανση των μαθητιών και φοιτητικών χρόνων, όπως και ο αγώνας για την διεκδίκηση μιας ουσιαστικής διοχέτευσης της γνώσης που θα προάγει την μάθηση μέσω της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ελευθεριακής ανάπτυξης της προσωπικότητας, μπορεί να νικήσει μόνο όταν γίνεται κομμάτι του αγώνα για την οργάνωση της ανατροπής του καθεστώτος. Αυτές οι αξίες μπορούν να εδραιωθούν μόνο σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα. Σε έναν κόσμο καθολικής ισότητας και ελευθερίας.
Ενάντια στο κράτος και την εκπαίδευση του εξανδραποδισμού
Οργάνωση και αγώνας για την επανάσταση και την αναρχία
