Κείμενο που μοιράζεται σε γειτονιές των δυτικών προαστίων
Πάλι θα τους ψηφίσεις;
Τον τελευταίο έναν χρόνο γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες ενός μεγάλου κρατικού φιάσκου. Η παταγώδης αποτυχία στην διαχείριση της πανδημίας είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από καμία στατιστική και κανένα κυβερνητικό επιχείρημα. Αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου. Οι κυβερνητικές θριαμβολογίες κατά το “πρώτο κύμα κορωνοιού” κατέρρευσαν κάποιους μήνες αργότερα με την διάλυση του ΕΣΥ, τους χιλιάδες θανάτους και το παρατεταμένο lockdown. Δεν πρόκειται όμως για έναν “λανθασμένο επιδημιολογικό υπολογισμό” εξαιτίας των πράγματι μεταβαλλόμενων και άγνωστων δεδομένων, αλλά για ένα ξεκάθαρο κρατικό έγκλημα.
Όλοι θα θυμόμαστε την επίσημη κρατική αφήγηση για την έναρξη του πρώτου lockdown. Δεν ήταν άλλη από την “αγορά χρόνου” ώστε να ενισχυθεί το εθνικό σύστημα υγείας, να δρομολογηθούν οι απαιτούμενες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού και να διευρυνθούν οι ΜΕΘ. Τίποτα δεν έγινε πράξη. Οι “προτεραιότητες” ήταν πολύ διαφορετικές. Αντί οι κρατικές δαπάνες να κατευθυνθούν στην τροφοδότηση του συστήματος υγείας κατέληξαν σε εξοπλιστικά προγράμματα και εγκαθίδρυση νέων αστυνομικών σωμάτων, που φτιάχτηκαν για να επιτεθούν στην δίκαιη λαϊκή οργή. Ταυτόχρονα ο νέος μνημονιακός κρατικός προϋπολογισμός που ψηφίστηκε στην βουλή συμπεριλάμβανε περικοπές στην υγεία (!) παρά την εξάπλωση της πανδημίας, γεγονός που μπορούμε να αξιολογήσουμε μόνο ως πρόκληση. Άραγε, αν αυτό δεν είναι ισχυρό τεκμήριο για να τους γυρίσουμε την πλάτη και να τους χαρακτηρίσουμε δολοφόνους, τότε τι είναι;
Από την άλλη μεριά, εξίσου εγκληματικά συνένοχοι είναι και οι πολιτευτές της αντιπολίτευσης. Οι ανεπάρκειες του καθημαγμένου κρατικού συστήματος υγείας δεν προέκυψαν εν μέσω πανδημίας. Προϋπήρχαν και ενισχύονταν απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Κατά τα 4.5 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε καμία βελτίωση του ΕΣΥ. Αντίθετα όλοι θυμόμαστε την “πρώτη φορά αριστερά”, τις αντι-ασφαλιστικές πολιτικές της και τα εγκλήματα στο συνταξιοδοτικό. Όλοι θυμόμαστε την πολιτική προσφορά του “μνημονιοφάγου” Πολάκη και του “κομμουνιστή” Κατρούγκαλου: μια προσφορά μπιρ παρά προς το μεγάλο κεφάλαιο και τους “δανειστές” με παράλληλες “κορώνες” λαϊκισμού για την απόκρυψη του αντικοινωνικού τους ρόλου. Οι αντιπολιτευτικές φωνές του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούν με μια τεράστια λαϊκή κοροϊδία.
Όλοι αυτοί, δεν είναι ανίκανοι. Την δουλειά τους, ξέρουν να την κάνουν μια χαρά. Το ζήτημα είναι, εμείς ως λαός τι κάνουμε; Εμείς, που είμαστε συντριπτικά περισσότεροι από την παρασιτική μειοψηφία που έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία; Εμείς που παράγουμε όλο τον πλούτο που μας απομυζούν. Θα σεβαστούμε κάποια “εθνική ενότητα” με τους καταπιεστές μας; Θα συρθούμε εκ νέου στην κάλπη; Θα στρατευτούμε πίσω από απατεώνες “εθνοσωτήρες” ή θα πάρουμε, επιτέλους, την κατάσταση στα χέρια μας; Και όλα όσα μας ανήκουν;
Όσα βιώνουμε κατά τα την τελευταία δεκαετία της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης δεν οφείλονται στην “ανικανότητα” του πολιτικού προσωπικού. Συνεπώς και η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των προσώπων και στην αντικατάσταση μιας κυβέρνησης από μια άλλη. Είναι ζήτημα οικονομικού, πολιτικού και πολιτειακού συστήματος. Και η κρίση αυτού του συστήματος είναι τόσο βαθιά, που δεν πρόκειται να τερματιστεί με “ειρηνικά μέσα”. Οι θεωρίες περί της “έσω αλλαγής” του συστήματος, οι θεωρίες περί της μεταρρύθμισης του σε κάτι πιο “ανθρώπινο” είναι κούφιες και καταλήγουν να επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του. Όλες αυτές οι θεωρίες προσέκρουσαν πάνω στην συστημική πραγματικότητα τα προηγούμενα χρόνια. Ούτε “διαγραφή του χρέους”, ούτε “έξοδος από τα μνημόνια” από κάποια προοδευτική κυβέρνηση πραγματοποιήθηκε και ούτε ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί. Όσοι παραμυθιάστικαν από τις αυταπάτες αυτές θα έπρεπε να αναζητήσουν τους λόγους που έπεσαν θύματα και όχι νέους και παλιούς “ΣΥΡΙΖΑ”. Διαγραφή του χρέους και έξοδος από τα μνημόνια και την κρίση, σημαίνει έξοδος από το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος. Σημαίνει επανάσταση. Οποιαδήποτε άλλη προοπτική ενισχύει το υπάρχον σύστημα. Ένα σύστημα σε κρίση που έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, να του ρίξουμε την χαριστική βολή.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Το επόμενο διάστημα θα ζήσουμε την κορύφωση των κοινωνικών επιπτώσεων της κρίσης αν δεν τους ανατρέψουμε και θα είναι σαρωτικές. Η οικονομική κρίση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, είναι κρίση δομική και είναι η μεγαλύτερη στην σύγχρονη καπιταλιστική ιστορία. Η εκδήλωση της στην Ελλάδα το 2010 με την μορφή της κρίσης χρέους και τις συμβάσεις δανεισμού (τα γνωστά μνημόνια) είναι αναπόσπαστο τμήμα της. Και είναι μια συνθήκη που δεν έχει τελειώσει παρά τα μυθεύματα για μια “μεταμνημονιακή μετάβαση”.
Η μεγάλη υποχώρηση του παγκόσμιου ΑΕΠ ως αποτέλεσμα της παραγωγικής βραχυκύκλωσης εξαιτίας των lockdown έφερε στο προσκήνιο μια νέα μεγάλη ύφεση που υπερβαίνει σε δυναμική την ύφεση του 1929. Όμως η υφεσιακή τροχιά της οικονομίας ήταν κάτι που είχε αρχίσει ήδη να συντελείτε ανεξάρτητα από τον εκδήλωση της πανδημίας. Οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης κατά τα προηγούμενα χρόνια δεν αποτέλεσαν μηχανισμό καταστολής αλλά μηχανισμό επέκτασης της: υπερφόρτωσαν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δημιούργησαν νέες φούσκες και εναπόθεσαν ένα μεγαλύτερο ξέσπασμα της κρίσης στο άμεσο μέλλον.
Η πανδημία απλώς επιτάχυνε ένα νέο επεισόδιο της κρίσης το οποίο είχαμε προβλέψει και για το οποίο μιλάμε αναλυτικά στα έντυπα που εκδίδουμε και σε πολλά μας κείμενα. Ο κορωνοιός δεν ήταν η αιτία μιας “νέας κρίσης” αλλά επιταχυντής των εξελίξεων, καταλυτικός παράγοντας για το “νέο επεισόδιο” που ούτως ή άλλως θα εκδηλωνόταν. Στην Ελλάδα μάλιστα, το ξέσπασμα της πανδημίας έδωσε παράταση στο νέο μνημόνιο που θα ερχόταν λόγω της κυβερνητικής αποτυχίας να καλύψει τους “στόχους” για υψηλά πλεονάσματα που αναμφίβολα θα συνοδεύονταν από νομοσχέδια-ταφόπλακες. Όμως η “δημοσιονομική διευθέτηση” δεν αργεί. Σύντομα το νέο μνημόνιο θα είναι προ των πυλών. Ποια κυβέρνηση θα το εφαρμόσει θα είναι το δίλημμα των επόμενων εκλογών και αυτό που στην πραγματικότητα θα κληθούν να ψηφίσουν όσοι προσέλθουν στις κάλπες, όποτε αυτές στηθούν. Και τι να κάνουμε;
Οι προτάσεις του παγκόσμιου αναρχισμού είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Είναι οι μόνες ρεαλιστικές προτάσεις για να απαλλαγούμε από όλα τα δεινά: καταστροφή του κράτους και λαϊκή διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, εργατική αυτοδιεύθυνση των μέσων παραγωγής, κοινωνική ιδιοκτησία όλων των αγαθών και υπηρεσιών, διαμοιρασμός όλων σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες. Με τρεις λέξεις: ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη.
Για να πάρουν σάρκα και οστά αυτά τα προτάγματα, για να γίνουν εφικτά μέσω της οικοδόμησης και εφαρμογής ενός σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος, για να αναπτυχθεί μια μαζική αναρχική πολιτική οργάνωση που θα τα προωθήσει, απαιτείται αγώνας, απαιτείται πίστη για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή η “πίστη” στις εποχές που διανύουμε απουσιάζει όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Αλλά είναι στο χέρι μας, να γίνει ζωντανός φάρος, σταθερός οδοδείκτης για τις νέες γενιές, για όλη την εργατική τάξη, για όλη την καταπιεσμένη κοινωνία.
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
