Στις 9 του Μαρτίου, δόθηκε ένα ισχυρό μήνυμα από την μαχόμενη Νέα Σμύρνη. Η διαδήλωση που καλέστηκε ως αντανακλαστική απάντηση στην τραμπούκικη έφοδο των μπάτσων στην πλατεία και τον ξυλοδαρμό παρευρισκομένων την προηγούμενη ημέρα, πλαισιώθηκε από δεκάδες χιλιάδες κόσμου και έλαβε τον χαρακτήρα ενός μαζικού και βίαιου κοινωνικού ξεσπάσματος λαϊκής οργής. Οι διαδηλωτές, ανάμεσα στους οποίους και πολλοί νεολαίοι και κάτοικοι των περιοχών, έδωσαν ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους τόνους, στους κρατικούς φρουρούς και στο πολιτικό προσωπικό τους.
Τα κρατικά τάγματα εφόδου φάνηκαν ανίσχυρα και παραδόθηκαν στην λαϊκή οργή. Οι έμμισθοι φρουροί του κράτους δεν μπορούσαν επ’ ουδενί να ελέγξουν την κατάσταση με τις οργισμένες δυνάμεις των διαδηλωτών να πολιορκούν το αστυνομικό τμήμα και να συγκρούονται με επιτυχία στα στενά της Νέας Σμύρνης. Για άλλη μια φορά, αποδείχθηκε στην πράξη πως η επιτυχία ή μη της κρατικής καταστολής είναι απότοκο των συσχετισμών δύναμης και των υλικών όρων της ταξικής και κοινωνικής σύγκρουσης που διαμορφώνουν τόσο την ένταση του αγώνα, όσο και τις δυνατότητες του καθεστώτος. Στη συγκεκριμένη κινητοποίηση, επιβεβαιώθηκε ο φυσικός νόμος της δράσης που φέρνει την αντίδραση και οι λαϊκές δυνάμεις ανταπέδωσαν με μεγάλη επιτυχία ένα πολύ μικρό μέρος της βίας που δέχονται από τους πληρωμένους υπάλληλους του κράτους.
Οι λακέδες της “ομάδας δράσης” που λειτουργούν ως εντεταλμένοι τραμπούκοι του κράτους χτυπώντας από τα πίσω μπαμπέσικα τις διαδηλώσεις, αλλά και μεμονωμένα άτομα σε άνισες ενέδρες, έλαβαν μια καλή πρώτη απάντηση. Αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν είναι ανίκητοι. Αποδείχθηκε πως λειτουργούν ως μια ασυντόνιστη συμμορία που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει σε καμία περίπτωση μεγάλες μάζες διαδηλωτών. Η επιχειρησιακή ανικανότητα του εν λόγω σώματος φάνηκε από το γεγονός πως μετά την συντριπτική ήττα τους στον δρόμο και τον τραυματισμό ενός εξ αυτών δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν, και έκαναν εντελώς ασυντόνιστες και άσκοπες ενέργειες, ρίχνοντας ακόμη και κρότου λάμψης προς τα ΜΑΤ (sic). Στη συνέχεια χτυπούσαν περαστικό κόσμο, άσχετο με την διαδήλωση.
Οι κοινωνικές εκρήξεις όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, θα είναι χαρακτηριστικό των καιρών. Τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη προμηνύουν τι θα επακολουθήσει. Μέσα σε μια συγκυρία που η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, η μεγέθυνση της φτώχειας και της ανεργίας συνυφαίνονται διαλεκτικά με την όξυνση της κρατικής αυταρχικότητας που έρχεται για να περιφρουρήσει την αντικοινωνική επίθεση που εξαπολύεται για να επωμιστούν τα βάρη της κρίσης οι αδύναμοι, είναι βέβαιο πως οι κοινωνικές αντιδράσεις και τα ξεσπάσματα οργής θα πυκνώσουν. Οι αφορμές που θα δοθούν θα είναι σίγουρα πολλές. Οι αγώνες που θα γεννηθούν στο επόμενο διάστημα, πιθανότατα δεν θα έχουν σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και σαφή στόχευση αλλά θα είναι αυθόρμητα ξεσπάσματα, όπως συνέβη και στην Νέα Σμύρνη. Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος να καταλήξουν αυτές οι αντιδράσεις σε βαλβίδες αποσυμπίεσης και να αξιοποιηθούν ως κεφάλαιο για την αριστερή αφομοίωση πάντα καραδοκεί.
Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν, έγκειται και το μεγάλο επίδικο της εποχής μας. Στο εάν οι κοινωνικές εκρήξεις θα καταλήξουν στην εκλογική εξαργύρωση για την αξιωματική αντιπολίτευση και άλλες συστημικές εφεδρείες ή εάν θα τροφοδοτήσουν την επαναστατική προοπτική για μια καθεστωτική ανατροπή. Πιο επιτακτικό από ποτέ, είναι να οργανώσουμε ένα επαναστατικό κίνημα. Εάν δεν θέλουμε οι αγώνες και ο κόπος μας να πάνε χαμένοι, θα πρέπει να βάλουμε μπροστά έναν στρατηγικό σχεδιασμό και να οικοδομήσουμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα κοινωνικής μετάβασης. Σε αυτή την κατεύθυνση, η δημιουργία μιας αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης εκτός από ιστορική αναγκαιότητα, είναι και άμεσο αγωνιστικό καθήκον.
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
