Στις 12 Σεπτεμβρίου, από το βήμα της ΔΕΘ πρόκειται να πραγματοποιηθούν από τον πρωθυπουργό οι πρώτες προγραμματικές δηλώσεις αναφορικά με την διαχείριση της νέας ύφεσης και να ξεδιπλωθεί στο μεγάλο κεφάλαιο η κυβερνητική στρατηγική ενόψει της σταδιακής κορύφωσης των καταστροφικών εξελίξεων που αναμένεται να πλήξουν εκ νέου βαθειά την καπιταλιστική οικονομία. Η πρωθυπουργική ομιλία και οι κυβερνητικές εξαγγελίες θα αποτελέσουν το πρελούδιο του νέου μνημονίου που βρίσκεται στα σκαριά και προετοιμάζεται μεθοδικά το τελευταίο διάστημα από το εγχώριο πολιτικό σύστημα, την αστική τάξη και την Ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία [1].
Παράλληλα με την εντεινόμενη οικονομική κρίση, φλέγοντα ζητήματα τα οποία θα αποτελέσουν αντικείμενο των ομιλιών των πολιτικών αρχηγών θα είναι η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και ο ρόλος του ελληνικού κράτους στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και το μοίρασμα της πίτας στην περιοχή της Α. Μεσογείου. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Μητσοτάκης θα αναγγείλει την δαπανηρή αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού, με φόντο τις γεωπολιτικές συγκρούσεις και τις αστικές αντιθέσεις στο μέτωπο των “ελληνοτουρκικών” σχέσεων. Το ελληνικό κράτος άλλωστε μπορεί να μην έχει χρήματα για να τροφοδοτήσει το υποσιτισμένο σύστημα υγείας, για να προσλάβει προσωπικό στην εκπαίδευση και την καθαριότητα, δεν έχει χρήματα για τους εργαζόμενους μουσικούς, στις τέχνες και στον πολιτισμό, μπορεί να μην έχει χρήματα για τα αναδρομικά των συνταξιούχων, έχει όμως να διαθέσει δισεκατομμύρια για οπλικά συστήματα και υποβρύχια σαν πιστό σκυλί του NATO. Και βέβαια, για media και…ζαρντινιέρες!
Η 85η ΔΕΘ, που μετονομάστηκε φέτος σε “Thessaloniki Helexpo Forum” λόγω των περιορισμών των υγειονομικών μέτρων του κορονοϊού, αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς πραγματοποιείται μέσα σε μια έντονα ταραγμένη και κρίσιμη οικονομική και πολιτική συγκυρία. Το 2020 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά εκδήλωσης της πανδημίας του covid-19 και της μεγάλης υγειονομικής κρίσης που στάθηκε η αφορμή για την πυροδότηση της νέας μεγάλης ύφεσης. Όπως επανειλημμένα έχουμε πει, η νέα αυτή ύφεση δεν ήταν ένα απρόσμενο αίτιο αλλά μια καθοριστική αφορμή (αντί της οποίας θα μπορούσε να υπάρξει άλλη) για να γκρεμιστούν οι κοινωνικές αυταπάτες που χτίστηκαν με τους μεταμνημονιακούς μύθους, τα διθυραμβικά σχόλια για την “επιτυχία” των προγραμμάτων διάσωσης και τις ιαχές για το “τέλος της κρίσης” που διατυμπάνιζαν τον ερχομό μιας “νέας εποχής” ανεμπόδιστης ανάπτυξης, επενδύσεων και κυκλοφορίας του χρήματος. Όλα αυτά τα ψεύδη, αποτελούν και επίσημα πλέον, παρελθόν.
Ξεκινώντας από την διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, είναι φανερό πως βρισκόμαστε εν μέσω ενός δεύτερου κύματος εξάπλωσης του κορονοϊού. Ο δρόμος που έχει επιλέξει επικοινωνιακά η κυβέρνηση σ’ αυτό το στάδιο αύξησης των κρουσμάτων είναι η “αυτοδικαίωση” και η “αυτοανοφορική επευφημία” σχετικά με το πόσο καλά διαχειρίστηκε την υγειονομική κρίση. Ακολούθως, χρησιμοποιεί την πάγια τακτική της, αυτή την φορά μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι στο πρώτο κύμα, μεταθέτοντας την ευθύνη για τον περιορισμό της διάδοσης του ιού στην πολυδιαφημιζόμενη “ατομική ευθύνη”. Όλες οι εγκληματικές αδυναμίες και επιλογές της κρατικής διαχείρισης, όπως η μη παροχή μαζικών και δωρεάν προληπτικών τεστ σε ομάδες του πληθυσμού που κρίνεται απαραίτητο ( πχ ιατρικό/νοσηλευτικό προσωπικό, εργαζόμενοι σε δομές φροντίδας ηλικιωμένων, εκπαιδευτικοί και μαθητές, τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα), ο συνωστισμός στα ΜΜΜ λόγω των περιορισμένων δρομολογίων, ο συνωστισμός στους χώρους εργασίας κατά εκατοντάδες, δεν φέρουν καμία ευθύνη για την αύξηση των κρουσμάτων. Κατά την κυβέρνηση, η λύση για την διαχείριση της υγειονομικής κρίσης βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην τήρηση των μέτρων ατομικής προστασίας (ακόμη και για την μάσκα που κρίθηκε ως υποχρεωτική στους κλειστούς χώρους, ως προς την αγορά της, επαφίεται η ατομική ευθύνη!). Άλλωστε όπως έχουμε μάθει καθ’ όλη την διάρκεια της επιδημίας η κρατική ευθύνη ωχριά μπροστά στην ατομική ευθύνη…
Το success story που προβάλει η κυβέρνηση για την διαχείριση της πανδημίας μπορεί να καταρριφθεί πολύ εύκολα αν παρατηρήσουμε την εικόνα που επικρατεί στο κρατικό σύστημα υγείας. Οι συνέπειες των χρόνιων ελλείψεων των νοσοκομείων σε προσωπικό, εξοπλισμό και υποδομές αναδεικνύονται ακόμη πιο έντονα κατά το δεύτερο κύμα του κορονοϊού. Κατά τους προηγούμενους 7 μήνες της εκδήλωσης της επιδημίας στην χώρα καμία ουσιαστική βελτίωση δεν επήλθε και κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν πάρθηκε για τα ζητήματα αυτά. Ανησυχία προκαλούν επίσης τα αυξανόμενα κρούσματα που εντοπίζονται σε εργαζόμενους στον τομέα της υγείας. Μέσα σ’ αυτή την συνθήκη τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες με τους ασθενείς να κινδυνεύουν σε περίπτωση μιας πιθανής όξυνσης της πανδημίας να στοιβαχτούν στα δωμάτια και στους διαδρόμους χωρίς να ληφθούν υπόψη τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, ενώ χιλιάδες είναι εκείνοι που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε αναμονή για εξετάσεις και χειρουργεία, αναμονή που μπορεί να στοιχίσει και την ίδια την ζωή τους. Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό συνεχίζουν να είναι τεράστιες, καθώς οι προσλήψεις που έγιναν είναι τουλάχιστον αναντίστοιχες με τις πραγματικές ανάγκες. Όπως αναφέρουν και εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας οι προσλήψεις αποτελούν “μια σταγόνα στον ωκεανό” σε σύγκριση με τις πραγματικές ανάγκες και η πλειονότητα τους αφορούν συμβασιούχους οι οποίοι εάν δεν μονιμοποιηθούν το σύστημα υγείας δυνητικά θα μπορούσε να καταρρεύσει σε μια ενδεχόμενη έξαρση του κορονοϊού σε συνδυασμό με την εποχική γρίπη.
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αποτελεί ξεφτίλα για την κυβέρνηση να επικαλείται την “επιτυχία” της στην διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, προσπαθώντας να την εκμεταλλευτεί μάλιστα ως “αντιστάθμισμα επιτυχίας” μπροστά στο μέγεθος της οικονομικής καταστροφής που έρχεται. Η πανδημία του κορονοϊού κατέδειξε σε διεθνές επίπεδο την ανικανότητα του καπιταλισμού και της “ελεύθερης αγοράς” να διαχειριστεί καταστάσεις “έκτακτης ανάγκης” και να δώσει λύσεις σε καίρια προβλήματα της ανθρωπότητας με γνώμονα το κοινωνικό και όχι το ιδιοτελές και κερδοσκοπικό συμφέρον. Επαληθεύτηκε για ακόμη μία φορά πως ανάμεσα στην αξία της ανθρώπινης ζωής και την αξία του κέρδους τα κράτη και οι αστικές τάξεις επιλέγουν αναμφίβολα το δεύτερο. Τα διαλυμένα συστήματα υγείας από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που σάρωσαν τα κράτη του “ανεπτυγμένου κόσμου” ιδιαίτερα από την δεκαετία ‘90 και έπειτα έχουν αποδειχθεί μοιραία για την ζωή και την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Η.Π.Α που ως πρωτοπόρος στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και τις παγκόσμιες καπιταλιστικές εξελίξεις είδαμε όλοι τις συνέπειες του τρόπου με τον οποίο διαχειρίστηκε την υγειονομική κρίση.
Όσον αφορά την οικονομία, ο πλανήτης κινείται πλέον στους ρυθμούς της νέας μεγάλης ύφεσης, τα αποτελέσματα της οποίας έχουν έρθει στο προσκήνιο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Το νέο υφεσιακό κύμα, το οποίο τώρα εκδηλώνεται με μεγάλη ένταση βρισκόταν προ των πυλών και πριν από την εμφάνιση του κορονοϊού. Η εξάπλωση της πανδημίας επιτάχυνε την έκρηξη της ύφεσης που τροφοδοτήθηκε παραπέρα λόγω της βραχυκύκλωσης που επέφεραν στην οικονομία και την παραγωγή τα μέτρα για τον περιορισμό του covid-19 και τα μαζικά lockdown. Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο κείμενο μας: “ το νέο επεισόδιο της κρίσης το οποίο από καιρό ήταν προ των πυλών, δεν ήρθε για να ανακόψει την πολυδιαφημιζόμενη “αναπτυξιακή πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας”, που στην πραγματικότητα ήταν αναιμική, καθηλωμένη στο χρέος, το δανεικό χρήμα και την αβεβαιότητα των χρηματαγορών που σκιαγραφούσε το επερχόμενο ξέσπασμα ενός νέου κύκλου ύφεσης.”
Η προβλεπόμενη ύφεση υπολογίζεται ότι θα φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα από εκείνη που σημειώθηκε στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008. Το παγκόσμιο χρέος έφτασε στο α’ τρίμηνο του 2020 σε ποσοστό ρεκόρ αντιστοιχώντας στο 331% του παγκόσμιου ΑΕΠ (258τρις δολάρια), σημειώνοντας την μεγαλύτερη στα χρονικά τριμηνιαία αύξηση. Η φούσκα του χρέους που όλο και γιγαντώνεται, σε συνδυασμό με την μείωση των ΑΕΠ των κρατών λόγω της πανδημίας φέρνει το καπιταλιστικό σύστημα στα όρια του, μπροστά στις ίδιες δομικές του αντιφάσεις. Είναι πλέον φανερό εδώ και πολύ καιρό πως το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί και ότι η μόνη “διέξοδος” είναι ο φαύλος κύκλος της επέκτασης του μέσω της διαρκούς αναχρηματοδότητησης για το μέλλον. Προς αυτήν την κατεύθυνση ήδη εκδίδονται από τα κράτη πολυετή ομόλογα (30ετή και 50ετή).
Λίγες μέρες μετά την ομιλία του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ αναμένεται το πόρισμα των “Θεσμών” για την 7η αξιολόγηση της ελλάδας μέσα στο ισχύον από το 2018 καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας με κύριο ζήτημα την προστασία της πρώτης κατοικίας. Είναι φανερό πως οι μνημονιακές και ληστρικές για την εργατική τάξη δεσμεύσεις του ελληνικού κράτους βρίσκονται ακόμη σε ισχύ. Η νέα ύφεση βρίσκει την ελληνική οικονομία εξουθενωμένη μετά από 10 και πλέον συνεχή χρόνια μνημονιακών πολιτικών που όξυναν την ταξική εκμετάλλευση και την καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου. Όπως έχουμε υποστηρίξει πολλές φορές, σε αντίθεση με τις εξαγγελίες περί του αντιθέτου, το “τέλος της κρίσης” και το “ξεπέρασμα των μνημονίων” δεν ήρθε ποτέ. Αυτή είναι μια αλήθεια η οποία πέρα από την απόδειξη των ίδιων των γεγονότων τα οποία στέκουν αμείλικτα, την γνωρίζει πολύ καλά μέσα από την βιωμένη εμπειρία της η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης που όλα αυτά τα χρόνια ζει μέσα στην φτώχεια και την υποτίμηση χωρίς να βλέπει καμία βελτίωση της οικονομικής της κατάστασης και του βιοτικού της επιπέδου.
Η ελληνική καπιταλιστική οικονομία όντας σημαντικά εξασθενημένη και με ένα υπέρογκο χρέος στην πλάτη της έρχεται αντιμέτωπη με τον αρμαγεδώνα που θα φέρει το νέο επεισόδιο της κρίσης. Η προβλεπόμενη ύφεση για το 2020 κυμαίνεται τουλάχιστον στο 10%, χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί ακόμα με ακρίβεια το μέγεθος της μεγάλης οικονομικής ζημίας από τον τουρισμό. Η ανεργία θα φτάσει στα ύψη ξεπερνώντας κατά πολύ το 20%, ενώ αναμένεται τσουνάμι απολύσεων με το τέλος των “έκτακτων μέτρων” για τις αναστολές συμβάσεων εργασίας. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά πως όσο μεγαλύτερη είναι η ύφεση τόσο δυσκολότερη θα είναι η εξισορρόπηση της δημοσιονομικής πολιτικής στο άμεσο μέλλον. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: αφενός το ελληνικό κράτος θα στραφεί στην γνωστή τακτική του δανεισμού για να καλύψει τα δημόσια ελλείμματα διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος, αφετέρου απαραίτητη θα είναι μια νέα “δημοσιονομική προσαρμογή” δηλαδή η επιβολή νέων μέτρων λιτότητας, νέων μνημονιακών πολιτικών για να εξισορροπηθεί ο κρατικός προϋπολογισμός.
Ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ με τις εξαγγελίες του πρόκειται να προλειάνει το έδαφος για την εφαρμογή αυτής ακριβώς της πολιτικής, της πολιτικής της καταλήστευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας για την σωτηρία του συστήματος και για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματιών και των αφεντικών. Οι εξαγγελίες των οικονομικών μέτρων της φετινής ΔΕΘ θα αποτυπωθούν ως η απαρχή του νέου “μνημονίου Μητσοτάκη” και θα σημάνουν την νέα σαρωτική επίθεση κράτους και κεφαλαίου που θα τσακίσει μισθούς, συντάξεις, εργατικά κεκτημένα, κοινωνικές ελευθερίες και θα οδηγήσει για ακόμη μια φορά εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε ότι η αναγνώριση αυτής της “νέας ύφεσης” όχι ως αναμενόμενο επεισόδιο μιας κρίσης που από το 2007-8 δεν τελείωσε ποτέ, αλλά ως μιας “νέας οικονομικής κρίσης” ( “νέας”, που ήρθε για να διαδεχθεί μια πεπερασμένη) δεν επιβεβαιώνει μόνο τα συστημικά αφηγήματα που προσδιορίζουν τον κορονοϊό ως μια “ασύμμετρη απειλή” που τάχα κατέστρεψε την “καπιταλιστική ανάκαμψη”, αλλά αθωώνει έμπρακτα και την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για την “μεταμνημονιακή εποχή” που υποτίθεται έχει εισέλθει το ελληνικό κράτος. Σε τελική γραμμή, στοχοποιεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως αποκλειστική και μόνη υπεύθυνη για το νέο μνημόνιο και νομιμοποιεί την “κινηματική” επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ με αντιπολιτευτική σημαία και σύνθημα “η αριστερά έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια, η δεξιά την ξαναέβαλε”. Αυτή την συνθηματολογία δεν θα περάσει πολύ καιρός για να την ακούσουμε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δήθεν δικαιωμένος και “ανανεωμένος” μετά το συνέδριο του και την επίτευξη “κομματικής ενότητας” (με αποχωρήσεις ή χωρίς), θα διεκδικήσει την “μεγάλη επιστροφή” του ως κόμμα εξουσίας και συνακόλουθα, την κυβερνητική επαναφορά του.
Ακόμη, η αδυναμία ανάλυσης της εγχώριας και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής κατάστασης, καθώς και η έλλειψη διορατικότητας για την πορεία της κρίσης, ήταν οι λόγοι που ορισμένοι “συνέλαβαν” τις κατασταλτικές εκστρατείες της νέας κυβέρνησης ως “πολεμικές πράξεις της επελαύνουσας ακροδεξιάς”, προϊόν “ιδεολογικής εμμονής” της και όχι σαν μια γενική καθεστωτική προετοιμασία ενόψει μιας νέας επίθεσης στον κόσμο της μισθωτής εργασίας η οποία ζυμωνόταν πίσω από τα συριζέικα κελεύσματα για την “μεταμνημονιακή εποχή”. Παρόμοιες εκστρατείες, ειδικά στα Εξάρχεια, είχαν οργανωθεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου το 2009 πριν την υπαγωγή της χώρας στα “προγράμματα διάσωσης”. Επί της παρούσης πάντως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποια ήταν η κυβέρνηση που εγκαινίασε τις κατασταλτικές εκστρατείες και τα μπαράζ εκκενώσεων, με λιγότερες φανφάρες, λιγότερα φώτα προβολής, τα οποία όμως δεν αναιρούν την ουσία.
Έτσι λοιπόν και το πρόσφατο μπαράζ εκκενώσεων καταλήψεων πέρα από την απόσπαση συγχαρητηρίων από ένα υπέρ του δέοντος δεξιό ακροατήριο, δεν αντικατοπτρίζει παρά την κατασταλτική προθέρμανση ενόψει ενός γενικού εξεγερσιακού ξεσπάσματος κοινωνικής οργής. Ο βαθύτερος καθεστωτικός στόχος δεν βρίσκεται στην αντιμετώπιση ενός αυτοπεριθωριοποιημένου χώρου ελάχιστης -ειδικά τα τελευταία χρόνια – κοινωνικής επιρροής, αλλά στο προληπτικό τσάκισμα, στην προληπτική τρομοκράτηση, στην έγκαιρη εκφορά του μηνύματος “θα σας λιώσουμε” απέναντι σε όσους/ες σκοπεύουν να ξεσηκωθούν. Και αυτοί θα είναι χιλιάδες το επόμενο διάστημα.
Αυτή την σκοπιμότητα μαρτυρούν και οι αστυνομικές ασκήσεις που διεξήχθησαν το τελευταίο διάστημα επ’ αφορμής του νέου νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις. Ασκήσεις που δεν διαφέρουν από τις αντίστοιχες που είχαν διεξαχθεί στην αρχή των μνημονίων το 2010. Στο επίκεντρο του κατασταλτικού σχεδιασμού τοποθετούνται οι λαϊκές διεκδικήσεις, οι εργατικές αντιστάσεις, οι αγώνες της νεολαίας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Όσο το αναρχικό κίνημα (που σήμερα δεν υφίσταται ως κίνημα, αλλά ως κατακερματισμένος “χώρος” αντιτιθέμενων βλέψεων) δεν βρίσκεται ως ενεργή εμπροσθοφυλακή (όχι αποκομμένη πρωτοπορία) στο κέντρο όλων αυτών των αγώνων, αλλά λειτουργεί σαν μια περιθωριοποιημένη (αυτοπεριθωριοποιημένη για την ακρίβεια) “μποέμ” δύναμη διαμαρτυρίας δεν θα μπορέσει ποτέ να διαδραματίσει κομβικό ρόλο στις επερχόμενες κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, ούτε και να συμβάλλει στην αναχαίτιση της κρατικής καταστολής η οποία δεν επέρχεται με κλάψες, αλλά με μαχητική οργάνωση και συντριβή των κρατικών ταγμάτων των ματ, δραση, οπκε στους δρόμους των λαϊκών αγώνων. Και αυτό, έχει πολύ μεγάλο κόστος και απ’ τις δυο πλευρές, είναι όμως μονόδρομος και απαιτεί σκληρή δουλειά.
Η κριτική για την οργάνωση που αυτή την στιγμή δεν έχουμε, για τις δομές και τις υποδομές που δεν έχουμε, για τους συσχετισμούς που δεν είναι με το μέρος μας, για το στρατηγικό σχέδιο επαναστατικής ανατροπής που θα έπρεπε να έχουμε, είναι πολύτιμο εργαλείο διαλεκτικού ξεπεράσματος παθογενειών, μόνο όταν επαληθεύεται ως τέτοιο μέσα στην ζωντανή δράση και όχι στην εξωτερική της παρατήρηση. Εκεί και μόνο εκεί, στα χαρακώματα της ταξικής πάλης και του αναρχικού αγώνα, η κριτική και η αυτοκριτική είναι γόνιμες. Όταν η κριτική διαπίστωση για αυτά που δεν έχουμε λειτουργεί ανασταλτικά για την ανάπτυξη της δράσης που θα επιτρέψει να τα αποκτήσουμε, τότε αυτή η κριτική καταντά αντιδιαλεκτική, εσωστρεφή και εν τέλει αντεπαναστατική.
Η επίθεση που δεχόμαστε σαν εργατική τάξη, σαν νεολαία, σαν πολιτικά στρατευμένοιαναρχικοί θα πρέπει να απαντηθεί μέσα από την ανάπτυξη της οργανωμένης ταξικής πάλης και του αναρχικού πολιτικού αγώνα σε στρατηγική κατεύθυνση επαναστατική και ανατρεπτική. Αυτός ο δυϊστικός χαρακτήρας του αγώνα, δηλαδή από την μία ο ιδεολογικός πολιτικός αγώνας που διεξάγουμε ως αναρχικοί, ως το πιο συνειδητοποιημένο κομμάτι της τάξης μας, και από την άλλη η συμμετοχή και επίδραση μας στις μαζικές οργανώσεις και τα κοινωνικά-ταξικά κινήματα, συνεπιφέρει ευθύνες τόσο για το περιεχόμενο του, όσο και για τους οργανωμένους φορείςτου, που θα επεξεργαστούν τρόπους, μεθόδους, μηχανισμούς κ.λ.π.. Αυτά τα δύο, η μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα, θα πρέπει να θεωρούνται αξεδιάλυτα.
Διανύουμε λοιπόν, μια περίοδο που ένα κοινωνικό ξέσπασμα σιγοβράζει. Μια περίοδο που τα θεμέλια αυτού του συστήματος που βασίζονται στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία, καταρρέουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων της τάξης μας που θα δουν την ζωή τους να καταστρέφεται για μια ακόμη φορά από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Καταρρέουν τα θεμέλια του συστήματος στις συνειδήσεις της νεολαίας που βλέπει ένα δυσοίωνο μέλλον να έρχεται και γεμίζει με οργή και μίσος για το κράτος, του μηχανισμούς του και την καταστολή του που ήδη αρχίζει να γνωρίζει πολύ καλά στο πετσί της. Οι τριγμοί για την κατάρρευση του συστήματος ηχούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και όταν τα εκατομμύρια των εργαζομένων, των ανέργων, των προλετάριων αυτού του κόσμου αποκτήσουν συνείδηση της θέσης τους και του ρόλου τους ως εν δυνάμει επαναστατική τάξη, ο θόρυβος από την κατάρρευση του συστήματος θα είναι εκκωφαντικός. Πάνω στις στάχτες του παλιού κόσμου οι πραγματικοί δημιουργοί του κοινωνικού του πλούτου θα χτίσουν έναν νέο κόσμο θεμελιωμένο στις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.
Στην φετινή ΔΕΘ, που όπως κάθε χρόνο θα παρίσταται σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας και οι εκπρόσωποι της εγχώριας και διεθνούς πλουτοκρατίας, οι κρατικοί λακέδες θα ξεδιπλώσουν το σχέδιο τους για το πως θα μεταθέσουν για ακόμη μια φορά τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης του συστήματος στις πλάτες του εργαζόμενου λαού. Αυτή η μέρα θα πρέπει να αποτελέσει και για εμάς αφετηρία για να διαμηνύσουμε πως δεν πρόκειται να ανεχτούμε άλλο την πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, πως δεν πρόκειται να ανεχτούμε άλλο το σύστημα που μας καταστρέφει την ζωή. Θα πρέπει να ξεσκεπάσουμε τις εθνικιστικές κορώνες και τα πατριωτικά παραμύθια τους που μας καλούν να πολεμήσουμε ενάντια στα ταξικά αδέλφια μας στην Τουρκία με φόντο τις ενδοκαπιταλιστικές και κρατικές συγκρούσεις για την επικυριαρχία στην Μεσόγειο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της. Να καταρρίψουμε την εθνική ενότητα που μας ζητούν και να ανασυγκροτήσουμε την ενότητα της τάξης μας. Όσους νόμους κι αν περάσουν για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, όσα προληπτικά αντιεξεγερσιακά μέτρα κι αν ψηφίσουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταματήσουν την δυναμική της κοινωνικής και λαϊκής οργής. Ας βγούμε λοιπόν και πάλι στους δρόμους του αγώνα και να ανατρέψουμε τα σχέδια τους στις μαζικές διαδηλώσεις και τα πύρινα οδοφράγματα.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΥΦΕΣΗ! ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΔΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΕΦΟΔΟΥ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΚΡΑΤΙΚΗΣ/ΑΤΑΞΙΚΗΣ/ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 12/09 / ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΚΑΜΑΡΑ 18:00
