Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε σχολεία των Αγίων Αναργύρων και του Καματερού, ενάντια στον θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων. Παράλληλα πετάχτηκαν τρικάκια στις εισόδους, τα προαύλια και τα γύρω στενά των σχολείων, αναφορικά με την επερχόμενη ψήφιση του τετάρτου μνημονίου, με κεντρική αιχμή “όλοι/ες στους δρόμους, όλοι/ες στα οδοφράγματα”.
Παραθέτουμε το κείμενο των παρεμβάσεων:
Μερικά “SOS” εν’ όψει πανελλαδικών εξετάσεων
Από χρονιά σε χρονιά, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση βλέπουμε αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, με συνήθη και κύριο στόχο την αιχμή του μηχανισμού εξανδραποδισμού της νεολαίας, τις πανελλαδικές εξετάσεις. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζει ένα παραλήρημα γύρω από τις εξετάσεις αυτές, που φανερώνει μέσα σ’ όλα πόση σημασία έχει ως θεσμός για το καθεστώς. Ποια είναι όμως η ουσία των Πανελλαδικών?
Τα παιδιά από την πρώτη τάξη του σχολείου ως την τελευταία προετοιμάζονται για τη τελική δοκιμασία. Η προετοιμασία αυτή δεν περιλαμβάνει μόνο τη συλλογή ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών (όπου πολλές απ’ αυτές παραχαράζουν την ιστορία, σκοπό έχουν τη διαμόρφωση εθνικού και θρησκευτικού φρονήματος, δομούν στερεότυπα και αμβλύνουν τη κριτική σκέψη), αλλά και τη γαλούχησή τους στο ανταγωνιστικό πνεύμα που κορυφώνεται στην τελευταία τάξη. Κατά την Τρίτη τάξη του λυκείου οι μαθητές και οι μαθήτριες βιώνουν αυξημένο άγχος, ξοδεύουν άπειρες ώρες αποστηθίζοντας, καθώς και μεγάλα χρηματικά ποσά στην επιχειρησιακή φάμπρικα των φροντιστηρίων, για να αποκτήσουν μέσω των εξετάσεων την ευκαιρία να σπουδάσουν και να «πάρουν τη ζωή στα χέρια τους».
Η «επιτυχία» των μαθητών-μονομάχων είναι συνδεδεμένη με την επιτυχία στην αρένα των πανελλαδικών και την είσοδο σε μια σχολή. Απώτερος σκοπός αποτελεί η κοινωνική και ταξική ανέλιξη. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην ατομική ανέλιξη-«εξέλιξη», διατυμπανίζοντας πως οι ευκαιρίες είναι ίσες και πως ο πιο ικανός «τα παίρνει όλα», γεγονός που ακόμα και αν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί
καθολικά, αφήνει αλώβητο τον πυρήνα της εκμετάλλευσης. Μια τέτοια ευκαιρία είναι και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, ένα παιδί μετράει τα άστρα στην φτωχογειτονιά και πετυχαίνει αποδεικνύοντας την «ορθολογικότητα και τον προοδευτισμό» του συστήματος.
Είναι αυτός ο ρόλος του εκπαιδευτικού συστήματος, να μας διδάσκει την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό. Αποτελεί τον προθάλαμο για την ομαλή ένταξη στη κεφαλαιοκρατική αγορά και την κοινωνία των οικονομικών ανισοτήτων και της ανελευθερίας. Είναι μια διαδικασία που φροντίζει για τη παραγωγή και την αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος εκμετάλλευσης. Ένα σύστημα που η ουσία του είναι συνυφασμένη με τον κανιβαλισμό, που τείνει συνεχώς να σπέρνει το θάνατο και τη δυστυχία από τη φύση του, που η αποτυχία και το ποδοπάτημα του ενός εξασφαλίζει την επιτυχία και την επιβίωση του άλλου.
Τόσο το μονοπώλιο της εκπαίδευσης που κατέχει το κράτος, όσο και οι επιλεκτικές γνώσεις που παρέχουν μέσω αυτού, χρησιμοποιούνται ως κανόνια του ιδεολογικού οπλοστασίου τους.
Μέσα από το βίωμα, τη συναίσθηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, καθώς και την ελεύθερη περιπλάνηση στα μονοπάτια της γνώσης, αποδομείται ολοκληρωτικά η συστημική διδαχή και τοποθετείται η αναγκαιότητα της συνολικής ανατροπής του κράτους και του κεφαλαίου. Μέσα από τα σπάργανα του ίδιου του συστήματος ξεπηδάει η φλόγα της επανάστασης, ο αγώνας για την κατάκτηση της ελευθερίας και της ισότητας και την δημιουργία ενός κόσμου χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.
