Το άστρο της εξέγερσης του 2008 δεν έπαψε ποτέ να εκπέμπει την φωτεινή και ελπιδοφόρα λάμψη του. Η γενιά που στιγματίστηκε από τα γεγονότα του εξεγερμένου Δεκέμβρη, που ξεχύθηκε τότε στους δρόμους, που κατέλαβε κτήρια και σχολεία, που κατακλύστηκε από εξεγερτική οργή για τους κρατικούς δολοφόνους και ταυτόχρονα πλημμύρισε από θετικούς προβληματισμούς, ελευθεριακές σκέψεις και ριζοσπαστικές ιδέες, αναμφίβολα συμφωνεί. Το αφουγκράζεται και το νιώθει, κάθε φορά που πλησιάζει αυτή η μέρα, αλλά και κάθε φορά που αναπολεί, που στοχάζεται, που ιχνηλατεί τα αφετηριακά ερεθίσματα της αγωνιστικής της αμφισβήτησης, είτε αυτή προχώρησε, πολιτικοποιήθηκε και μετουσιώθηκε σε επαναστατική πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, είτε δεν προχώρησε ή ακόμη κι αν ακολούθησε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που οδηγούν την ανθρωπότητα σε απελευθερωτικά ξέφωτα.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη χάραξε ανεξίτηλα μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά, που τα επόμενα χρόνια ρίχτηκε στην κοινωνική ζούγκλα, αγωνίστηκε για την επιβίωση της και ενηλικιώθηκε μέσα σε ένα ασφυκτικό καθεστώς μνημονίων, εργασιακής ανασφάλειας και υπαρξιακής απόγνωσης. Αυτή η γενιά βίωσε στο πετσί της τον οικονομικό αντίκτυπο των δανειακών συμβάσεων και της άνευ προηγουμένου σε καιρό “ειρήνης” κοινωνικής σφαγής για την σωτηρία του κεφαλαίου από την καταστροφική κρίση χρέους. Εργάστηκε σε ανασφαλείς, πρόσκαιρες και ρευστές δουλειές με πενιχρούς μισθούς, συντηρήθηκε από οικογένειες που ή καταστράφηκαν ή παλεύουν ακόμη να παραμείνουν όρθιες, πόνεσε, αγανάκτησε, μετανάστεψε. Το δράμα αυτής της γενιάς, αλλά και των προηγούμενων και των επόμενων δεν έχει κορυφωθεί ακόμα, ακριβώς επειδή κυριαρχεί αυτό το αδηφάγο, ληστρικό και δολοφονικό καθεστώς που εκτελεί εν ψυχρώ 15χρονους.
Ο Δεκέμβρης του 2008 προεικόνισε την εποχή που ακολούθησε και παράλληλα έβαλε τίτλους τέλους σε μια εποχή που θάφτηκε κάτω από τόνους μαρμάρων, φλογισμένα οδοφράγματα και οργισμένα μάτια εξεγερμένων διαδηλωτών/τριών. Ο Δεκέμβρης ήταν η αρχή του τέλους της προσωρινής «ταξικής ειρήνης» και επίπλαστης συναίνεσης, που το «μεταπολιτευτικό» ελληνικό κράτος έχτισε για δεκαετίες πάνω σε πελατειακές φούσκες και δανεικό χρήμα. Σηματοδότησε τον τερματισμό της διόγκωσης των μεσοστρωμάτων, την απόρριψη της απ’ τα πάνω προωθούμενης καταναλωτικής κουλτούρας τους, έβγαλε στην επιφάνεια ένα οργισμένο και επί χρόνια στο περιθώριο προλεταριάτο, στο πλάι μιας νεολαίας που έβλεπε μπροστά της ένα δυσοίωνο μέλλον.
Ήδη, ο κοινωνικός αναβρασμός ήταν έκδηλος προτού ο Κορκονέας οπλίσει. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις του 2006-7 ενάντια στο άρθρο 16 υπήρξαν προπομπός. Τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα, η σταδιακή κοινωνική απονομιμοποίηση του κοινοβουλευτικού προσωπικού, η αύξηση της ανεργίας, η υπερχρέωση της μικροαστικής τάξης, η ταξική συνειδητοποίηση των άγρια εκμεταλλευόμενων μεταναστών/τριων ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής. Ταυτόχρονα, η δομική καπιταλιστική κρίση πλησίαζε, το ελληνικό χρέος εκτοξευόταν και το παλαιό κοινωνικό συμβόλαιο δεχόταν τριγμούς. Όλο το μεταπολιτευτικό ελληνικό πολιτικό σύστημα αποσαθρωνόταν και νέοι συσχετισμοί άρχισαν να αναδύονται στον κοινωνικό και πολιτικό χάρτη.
Τον Δεκέμβρη του 2008 μια μεγάλη μάζα ταξικά προσδιορισμένων ανθρώπων βγήκε στους δρόμους, θέλοντας να εκφράσει τον θυμό και την αγανάκτηση του απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που έπαιρναν όλο και πιο άγρια χαρακτηριστικά. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Δεν ήταν η κακιά στιγμή, αλλά η μοιραία συνέπεια της διαρκώς αυξανόμενης καταστολής που όπως και τώρα, έτσι και τότε, προετοίμασε το έδαφος για την εφαρμογή πλειάδας αντιλαϊκών και αντικοινωνικών μέτρων. Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους και η αυθόρμητη εξεγερσιακή έκρηξη αμφισβήτησαν στην πράξη την καθεστωτικά επιβεβλημένη κοινωνική «κανονικότητα» και δημιούργησαν ένα ισχυρό πλήγμα στην κρατική λειτουργία.
Η αυθόρμητη εξέγερση των μαζών και η απελεύθερωση της δημιουργικότητας τους συνιστά την πεμπτουσία της κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Όταν οι άνθρωποι εργάζονται για έναν κοινό σκοπό ελεύθερα από εξωτερικούς διαμεσολαβητές, συνεργατικά και εθελοντικά, μπορούν πράγματι να μεγαλουργήσουν. Απαραίτητη προϋπόθεση προς την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης αποτελεί η ικανότητα των μαζών να νοηματοδοτούν και να οργανώνουν τα προϊόντα της δημιουργίας τους, να τους δίνουν ποιοτικό και κατευθυντήριο προσανατολισμό πριν προλάβουν να τα προσδιορίσουν άλλοι, καλύτερα οργανωμένοι. Καμία κοινωνία, ούτε η αναρχική κοινωνία της ελευθερίας και της ισότητας, δεν μπορεί να λειτουργήσει ανάγοντας τον αυθορμητισμό σε ρυθμιστικό παράγοντα των κοινωνικών σχέσεων. Συγχρόνως, κανένα οργανωμένο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να ανατραπεί από την τυχαιότητα του αυθόρμητου. Ο αυθορμητισμός απελευθερώνει την δημιουργικότητα, ταυτόχρονα έχει εγγενή όρια. Αντίστοιχα, η εξέγερση που δεν προλειάνει το έδαφος μιας Κοινωνικής Επανάστασης παραμένει εκτόνωση, αφομοιώνεται και παραδίδει την θέση της στην κανονικότητα. Ο δημιουργικός αυθορμητισμός των μαζών και η καταστροφική εξέγερση είναι πολύτιμα στοιχεία της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, δεν έρχονται σε αντιδιαστολή με την οργάνωση, απαραίτητα όμως πρέπει να διασταυρώνονται με αυτήν.
Ιστορικά, οι κρίσεις ολόκληρων κοινωνικών σχηματισμών και συστημάτων είθισται να προϋπαντιούνται από εξεγέρσεις και να “αποχαιρετίζονται” από επαναστάσεις και μεγάλες ιστορικές αλλαγές. Η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 ξέσπασε φυσιολογικά, ως το επιστέγασμα μιας περιόδου που περνούσε στο παρελθόν, την στιγμή που η κρίση βαθμιαία εισερχόταν στο προσκήνιο, σαρώνοντας το κοινωνικό οικοδόμημα. Μια «νέα» περίοδος, ήταν προ των πυλών: μνημόνια, διεύρυνση της ταξικής ψαλίδας, φτώχεια, αυτοκτονίες, ανασφάλεια. Το πρώτο διάστημα αυτής της εποχής ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις. Στιγμιότυπα Δεκέμβρη «μύρισαν» στους δρόμους την διετία 2010-2012. Εντούτοις, ούτε το 2008, ούτε την διετία 2010-2012, δεν υπήρχε ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα με τις κατάλληλες δομές, ένα επαναστατικό πρόγραμμα και την απαιτούμενη ανάλυση των συνθηκών ώστε να προσδώσει επαναστατικό χαρακτήρα στους αγώνες, να προσανατολίσει προς απελευθερωτικές διεξόδους και να παράξει ρεαλιστικές απαντήσεις. Δεν υπήρχε ούτε ένα ελευθεριακό εργατικό και κοινωνικό κίνημα να πείσει τα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της βάσης να αυτοοργανωθούν και να διαλέξουν έναν άλλον δρόμο. Οι ίδιες ανεπάρκειες διαιωνίζονται έως και τις μέρες μας.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απαντήθηκε με την πιο μεγαλειώδη και πιο επίμονη εξέγερση της μεταπολιτευτικής εποχής στον ελλαδικό χώρο. Η εξέγερση του 2008 υπήρξε ό,τι πιο ποιοτικό και ό,τι πιο αναβαθμισμένο μπορούσε να ξεσπάσει την δεδομένη στιγμή. Η εξέγερση καθαυτή δεν είχε ελλείψεις και παραλείψεις. Τίποτα δεν θα μπορούσε να εφευρεθεί μέσα σε αυτό τον ταραχώδη μήνα ώστε να την ανεβάσει ένα επίπεδο πιο πάνω. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να δράσει καταλυτικά και να εμπλουτίσει μια εξεγερτική διαδικασία θα πρέπει να αναζητείται στο πριν και το μετά. Οι οργανωτικές και κινηματικές ελλείψεις που υπήρχαν πριν τον Δεκέμβρη (δυστυχώς και μέχρι σήμερα) θα ήταν αδύνατο να καλυφθούν μέσα σε αυτές τις ιστορικές μέρες. Την στιγμή της εξέγερσης ρίχνεσαι στην μάχη με την οργάνωση, τις δομές, το δυναμικό, την φαντασία και τα προτάγματα που διαθέτεις την δεδομένη περίοδο. Διαφορετικά ή μένεις απαθής ή επιχειρείς μάταια, έξω από την μάχη, να την “κεφαλαιοποίησεις” ή να την καταγγείλεις με όρους χειροπιαστού πολιτικού συμφέροντος, αποδεικνύοντας ότι η δημιουργικότητα σου είναι πολύ πιο καθυστερημένη από αυτή των εξεγερμένων. Και οι δύο επιλογές είναι αντι-αναρχικές, αντι-εξεγερτικές και αντεπαπαναστατικές.
Η απώλεια νέων παιδιών και συνανθρώπων μας από την αστυνομική βία δεν είναι κάτι μακρινό, δεν είναι μια «κακιά στιγμή», δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Είναι μια πραγματικότητα που θα επαναληφθεί, είναι κάτι που πλησιάζει. Οι εποχές παρουσιάζουν ομοιότητες. Τότε, η κρατική καταστολή αναβαθμιζόταν, με φόντο μια κρίση που ερχόταν. Σήμερα, η κρατική αυταρχικότητα αυξάνεται προλειαίνοντας το έδαφος ενός νέου, καταστροφικού επεισοδίου της κρίσης. Τα θύματα θα είναι πολλά. Είτε από σφαίρες, είτε με οικονομικά μέσα. Ζητούμενο, δεν είναι η καταγγελία της αστυνομικής αυθαιρεσίας, η επίκληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και η θυματοποίηση για την αντιμετώπιση μιας αναπόφευκτης συνθήκης. Είναι η οργάνωση στο τώρα, για την αποτελεσματική προετοιμασία και αντίσταση σε όλα όσα έρχονται και όσων ήδη εγκαθίστανται. Για να ανταποδοθούν τα πυρά στο στρατόπεδο τους. Για να περάσουμε από την αυθόρμητη εξέγερση στην οργάνωση της Κοινωνικής Επανάστασης για την μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Για να μην θρηνήσουμε και άλλα θύματα της κρατικής βίας.
Η ιστορία της ελληνικής αστυνομίας, είναι γραμμένη με αίμα. Και γράφεται ακόμα. Δεν εννοούμε φυσικά το «ηρωικό αίμα» πεσόντων αστυνομικών «εν ώρα καθήκοντος». Ποτέ δεν είναι ηρωικός ένας θάνατος μισθοφόρου. Οι άνθρωποι που επανδρώνουν τα μάχιμα αστυνομικά σώματα ούτε ανιδιοτελείς εθελοντές, ούτε ιδεολόγοι είναι. Πληρώνονται. Και η πληρωμή τους δεν ισοδυναμεί με ιερούς σκοπούς, ηρωικά καθήκοντα και προστασία των πολιτών. Γνωρίζουν ότι μπορεί να σκοτωθούν, όχι για να βοηθήσουν με την θυσία τους να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, αλλά για τα φράγκα. Δεν ρίχνονται στην μάχη με καρδιά, αλλά με την επιχειρησιακή σιγουριά του εξοπλισμού, που τους παρέχουν τα αφεντικά τους. Ενίοτε, την πατάνε. Αυτοί βέβαια, δεν είναι ηρωικοί θάνατοι. Είναι αλαζονικοί θάνατοι έμμισθων, που πληρώνονται για να βασανίσουν, ακόμη και να σκοτώσουν. Ηρωικοί θάνατοι είναι οι θάνατοι επαναστατών/τριων που μάχονται χωρίς πολιτική ασυλία και κάλυψη, χωρίς κρατικές δαπάνες να προστατεύουν τα κορμιά τους με αλεξίσφαιρα γιλέκα, χωρίς το κίνητρο των χρημάτων.
Οι έμμισθοι φρουροί του κράτους δεν προστατεύουν τους πολίτες από την «εγκληματική παραβατικότητα» που γεννά το σύστημα που δουλικά και με υπερβάλλοντα ζήλο υπηρετούν. Τα πολιτικά αφεντικά και τους κρατικούς τους προϊστάμενους προστατεύουν. Αυτά τα παράσιτα, τους αρχιεγκληματίες που ληστεύουν καθημερινά την κοινωνία και οι οποίοι τους ξαμολούν σαν πληρωμένα τσουτσέκια τους να την χτυπήσουν, όποτε αντιστέκεται στο γονάτισμα της. Η αιματοβαμμένη ιστορία της ελληνικής αστυνομίας είναι η ιστορία του ακραίου αυταρχισμού, των βασανιστηρίων και των δολοφονιών. Μια ιστορία ασυδοσίας και κρατικής παραχώρησης πλήρους ελευθερίας στους πληρωμένους επίδοξους φονιάδες που στελεχώνουν τις «μάχιμες αστυνομικές μονάδες» για να δρουν ανεξέλεγκτα, να ανοίγουν κεφάλια διαδηλωτών, να τραμπουκίζουν στα αστυνομικά τμήματα, να δολοφονούν με την κάλυψη των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Η ιστορία της ΕΛ.ΑΣ. είναι βαμμένη με αίμα. Έχει πολλά ονόματα: Ισηδορόπουλος, Μαγλαρίδης, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Ρεπάκης, Κοντόπουλος, Νεμετζίδης, Ίλμι Λατές, Γρηγορόπουλος, Μοχάμες Καμράν Ατίφ, Νικολά Τοντύ, Εμπουκά, Ζακ Κωστόπουλος και τόσοι πολλοί άλλοι, γνωστοί ή άγνωστοι που δολοφονήθηκαν από τους έμμισθους φρουρούς του κράτους. Οι αστυνομικοί δολοφόνοι όλων αυτών των ανθρώπων, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία την έβγαλαν «λάδι» ενώ σε μερικές εξαιρέσεις απλώς έπεσαν στα μαλακά, δεν είναι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας». Είναι πληρωμένα πιόνια, έμμισθοι εντολοδόχοι, κρατικά τσιράκια και δουλικοί υπηρέτες των αφεντικών τους. Δεν έχουν ονόματα, παρά μόνο στολές. Αποτελούν ένα άθροισμα αηθών και εκ του ασφαλούς «τσαμπουκάδων» που χωρίς τον εξοπλισμό και την πολιτική κάλυψη είναι το απόλυτο τίποτα. Αναξιοπρεπείς ρουφιάνοι ικανοί να χτυπήσουν οποιονδήποτε άνθρωπο βρίσκεται μπροστά τους αν λάβουν την εντολή, όποιας ηλικίας και όποιας ιδεολογικής τοποθέτησης είναι αυτός ο άνθρωπος.
Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους άδικα δολοφονημένους από την κρατική βία. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους συντρόφους που έπεσαν κατά την διάρκεια άνισων μαχών με τα ένστολα καθάρματα: τον Τσουτσουβή, τον Πρέκα, τον Μαρίνο, τον Λάμπρο Φούντα και τόσους άλλους αγωνιστές που πλήρωσαν με την ίδια τους την ζωή τον αγώνα τους για τα ελευθεριακά ιδανικά. Η μνήμη τους θα παραμείνει ζωντανή και θα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Θα παραμένει ζωντανή μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, στις οργανωτικές πολιτικές προσπάθειες, στα εξεγερσιακά γεγονότα και τις επαναστατικές στρατηγικές στοχεύσεις για έναν καλύτερο, ανθρώπινο, ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο. Σε έναν κόσμο υπαρκτό, πραγματοποιήσιμο και εφαρμόσιμο, στον οποίον δεν θα χωρούν έμμισθοι φονιάδες, κρατικοί βασανιστές και παράσιτα που ζουν από την εργασία και τον πόνο των άλλων.
Η φετινή 6η Δεκέμβρη και η συμπλήρωση 12 χρόνων από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έρχεται σε μια συγκυρία όξυνσης της πανδημίας, την οποία προκάλεσε η εγκληματική πολιτική του κράτους και των καπιταλιστικών αρπαχτικών. Πίσω από τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων κρύβεται η προσπάθεια μετακυλίσης των ευθυνών από το πολιτικό προσωπικό, στην «ανεύθυνη» κοινωνική βάση. Κρύβεται ο κυβερνητικός πανικός των αλλεπάλληλων αποτυχιών και της δολοφονικής “υγειονομικής” διαχείρισης. Κρύβεται η απελπισμένη προσπάθεια του συστήματος να διασωθεί από το νέο παγκόσμιο επεισόδιο της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και να μεταβιβάζει το κόστος στον εργαζόμενο λαό και την νεολαία. Ταυτόχρονα, πίσω από την σημερινή συγκυρία κρύβεται και μια αόρατη κοινωνική δύναμη που σιγοβράζει και διαρκώς θα πληθαίνει. Η ώρα του ξεσηκωμού της, η στιγμή που θα ξεχυθεί στους δρόμους και θα συμπαρασύρει πολλές χιλιάδες εξαθλιωμένων, φτωχών και απεγνωσμένων ανθρώπων δεν αργεί.
Στις 6 του Δεκέμβρη, η προστασία της δημόσιας υγείας με το «γκλοπ στο χέρι» από συνωστισμένους σαν σαρδέλες αστυνομικούς που δεν τηρούν ούτε τα στοιχειώδη υγειονομικά μέτρα, θα αποδείξει για μια ακόμα φορά την κρατική υποκρισία. Η πολιτική τους οπλίζει νέους Κορκονείς και προετοιμάζει νέους Δεκέμβρηδες. Ας ελπίσουμε χωρίς δολοφονημένους 15χρονους. Σπέρνουν στην κοινωνία τον φόβο, θα θερίσουν επαναστατικές θύελλες που θα τους πνίξουν.
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος Πάντα Παρών
6/12 Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε
Από την αυθόρμητη εξέγερση στην οργανωμένη Κοινωνική Επανάσταση
