Εκκινώντας την τοποθέτηση μας αναφορικά με την δίκη της Χρυσής Αυγής, κρίνουμε καταρχάς σημαντικό να διασαφηνίσουμε ότι το αποτέλεσμα και η τελική ετυμηγορία δεν συνιστούν κατ’ εμάς ικανές συνθήκες να μπλοκάρουν την κοινωνικό άνοδο του εθνικισμού και των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων σε ένα ενδεχόμενο μαζικών καταδικών. Είναι ανιστόρητο και τουλάχιστον αδόκιμο, να επενδύουμε στην αποδυνάμωση του εθνικισμού από την αστική δημοκρατία, την δίδυμη αδερφή του. Ιστορικά, ο εθνικισμός και η αστική δημοκρατία εμφανίστηκαν παράλληλα, προήλθαν από κοινή ιδεολογική μήτρα, εδραιώθηκαν μετά τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις που καθιέρωσαν το αστικό κράτος και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ως κυρίαρχο τρόπο παραγωγής και έκτοτε ακολούθησαν κοινή διαδρομή. Είτε ως αξεδιάλυτα ρεύματα, είτε ως αντιτιθέμενες τάσεις, δεν υφίστανται έξω από το πολιτικό πλαίσιο του έθνους/κράτους και την οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου. Συνεπώς, ο θάνατος του φασισμού, προϋποθέτει τον θάνατο της αστικής δημοκρατίας.
Η φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής και των υπολοίπων διασπασθέντων γκρουπών της ακροδεξιάς δεν θα είναι μια “νίκη του κινήματος ενάντια στον φασισμό”, ούτε η αθώωση τους μια “αιτία για να βγούμε στον δρόμο” προκειμένου να καταγγείλουμε το καθεστωτικό ξέπλυμα του φασισμού. Από την πλευρά μας, αρνούμαστε να γράψουμε ένα κείμενο αφιερωμένο στην εγκληματική δράση των φασιστών και να αναλύσουμε το φαινόμενο Χρυσή Αυγή με αφορμή την συγκεκριμένη δίκη, καθώς όποιο κι αν θα είναι το αποτέλεσμα, η δίκη αυτή ήταν και είναι ένα καθαρτικό πλυντήριο του αστικού συστήματος. Οι προφυλακίσεις, το χτίσιμο του κατηγορητηρίου και η ανακοίνωση των ποινών ούτε αποδυναμώνει, ούτε ενισχύει τον φασισμό. Αντίθετα, η όλη διαδικασία και η τελική της έκβαση, αθωωτική ή καταδικαστική για τους φασίστες, ισχυροποιεί με πολύ αισχρό τρόπο το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Ισχυροποιεί την παντοδυναμία του. Ισχυροποιεί προκλητικά τις επιδιώξεις του και δηλώνει με εμφατικό τρόπο πως: “κουμάντο κάνουμε εμείς”. Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, το κράτος, η αστική δικαιοσύνη, οι ξαμολημένοι μπάτσοι που στελεχώνουν τα κρατικά τάγματα εφόδου.
Αυτοί λοιπόν είναι που θα καταδικάσουν τον φασισμό; Το κράτος που παρήγγειλε τις διώξεις των Χρυσαυγιτών; Η “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” που εξέδωσε τα εντάλματα; Οι εντολοδόχοι αστυνομικοί που συνέλαβαν τα ιδεολογικά τους αδέρφια; Αυτοί είναι οι δήμιοι της Χρυσής Αυγής; Σε ποίους εν τέλει απευθύνεται το αίτημα “οι ναζί στην φυλακή”; Για άλλη μια φορά, η “αντιφασιστική” συγκολλητική ουσία έρχεται για να γεφυρώσει αβυσσαλέες αντιθέσεις. Ιδεολογικές, πολιτικές, ταξικές. Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της ΕφΣυν με τις δηλώσεις πρώην και νυν πολιτικών αρχηγών που προκάλεσε διαφόρων ειδών επικριτικά σχόλια είναι ενδεικτικό του τι διακυβεύεται και για λογαριασμό ποιων. Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν διάφοροι “κινηματικοί” στρατηλάτες θα αποδέχονταν την πρόσκληση να συμπληρωνόταν το πρόσωπο τους στο πλάι των “αντίφα πολιτευτών”! Προς το παρόν, η πρώην φιλοκυβερνητική και πάντα καθεστωτική φυλλάδα δεν ξοδεύει ούτε μια σελίδα για τον φασαριόζικο “μαχητικό αντιφασισμό” του “κινήματος”! Δίνει ρέστα και δαπανά χρόνο και χρήμα για να αναδείξει τον “μαχητικό αντιφασισμό” της αστικής δημοκρατίας (από τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, έως τον Κουτσούμπα και τον Γιάνη). Και για να μην προλάβουν ορισμένοι/ες να μας απαντήσουν ότι η μη ανάδειξη του κινηματικού “μαχητικού αντιφασισμού” από την καθεστωτική φυλλάδα επιβεβαιώνει την υποτιθέμενη ρήξη του σε όλα τα επίπεδα με τον “θεσμικό αντιφασισμό”, εμείς θα πούμε: “υπομονή”. Δεν αργεί η στιγμή που φυλλάδες τύπου ΕφΣυν θα ξαναθυμηθούν τον “μαχητικό αντιφασισμό” του κινήματος και θα στραφούν ενάντια στην “κακιά (ακρο)δεξιά κυβέρνηση που αθωώνει τους φασίστες”. Στο ενδεχόμενο που οι ποινές δεν περιλαμβάνουν κάθειρξη για τους ηγέτες τις ναζιστικής οργάνωσης, ο “μαχητικός αντιφασισμός” θα προβληθεί ξανά από τους αριστερούς πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος με ξεκάθαρο στόχο να καρπωθεί -ξέρουμε όλοι ποιο κόμμα – την “μάχη κατά του φασισμού”.
Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά, τις διάφορες κινηματικές φωνές που θα μας απαντούσαν στην έως τώρα κατατεθειμένη επιχειρηματολογία, με αντιρρήσεις του τύπου “δεν συμμαχούμε με το κράτος, ασκούμε πίεση από τα κάτω, είναι το κίνημα που θα καταδικάσει τον φασισμό και θα στείλει τους ναζί στην φυλακή”. Καταρχήν, να σημειώσουμε ότι οι βολές της κριτικής μας, στοχεύουν ιδίως τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, μικρές και μεγάλες. Τις αγνές προθέσεις χιλιάδων ανένταχτων αντιφασιστών/τριών, τις ειλικρινείς διαθέσεις και τα κοινωνικά αντιφασιστικά αντανακλαστικά πολλών συντρόφων/ισσών, φίλων, νεολαίων, εργαζομένων που θα βρεθούν στις 7 Οκτωβρίου έξω από το εφετείο, δεν τα αμφισβητούμε. Σε αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούμε κοντά μας προσδοκούμε να διευρύνουμε πεδία σκέψης, να τροφοδοτήσουμε ιδέες με τρόπο ανοιχτό σε ανταπαντήσεις και διάλογο. Επομένως, δεν τοποθετούμε αυτόματα απέναντι μας όσους/ες δεν κατανοούν ή διαφωνούν με τους λόγους που δεν θα μας συναντήσουν ούτε σαν ομάδα, ούτε σαν πρόσωπα στις 7 του μήνα. Αντίθετα, για τους οπορτουνιστές αδιαφορούμε. Έχοντας αυτό σαν δεδομένο και ελπίζουμε, ως έντιμη εξήγηση, μπορούμε να συνεχίσουμε.
Το να περιμένει κανείς ότι η κοινωνική πίεση μπορεί να επηρεάσει πολιτικές και δικαστικές αποφάσεις, δεν είναι λάθος. Αυτά τα ζητήματα, είθισται να καθορίζονται από συσχετισμούς δύναμης. Όμως, με το να διεκδικούμε από τους τυράννους της εργατικής τάξης να τιμωρήσουν τους ναζί, με τους ίδιους νόμους που καταδικάζουν αγωνιστές/τριες τι ακριβώς επιτυγχάνουμε; Πρώτον, αναγνωρίζουμε την κρατική πρωτοκαθεδρία στην απονομή δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης που θεμελιώνει και περιφρουρεί με ξεκάθαρα ταξικούς όρους το “δίκαιο” των ισχυρών. Δεύτερον, ενισχύουμε τους αστικούς θεσμούς περιμένοντας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Με αυτό τον τρόπο απομακρυνόμαστε καιροσκοπικά και συμφεροντολογικά από τις αρχές μας, δήθεν, για “λόγους τακτικής”. Τρίτον, αναδεικνύουμε τους φασίστες ως τους βασικότερους εχθρούς της κοινωνίας, αποπροσανατολίζοντας έτσι μεγάλα κομμάτια της που αξιολογούν θετικά τον αναρχισμό, από τους πραγματικούς εχθρούς της. Αυτούς, που είναι και οι πραγματικοί γεννήτορες του φασισμού. Μπροστά στα κράτη και τις αστικές τάξεις, η εγκληματική δράση των φασιστών ωχριά. Αν αναλογιστούμε τις κρατικές δολοφονίες μεταναστών/τριών στα σύνορα, στις θάλασσες, στα σύγχρονα νταχάου της δημοκρατίας, στα αστυνομικά τμήματα κ.λ.π. τότε θα καταλήξουμε διαλεκτικά σε μια αυταπόδεικτη παραδοχή: όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, έχουν περισσότερο αίμα μεταναστών/τριών στα χέρια τους. Φυσικά, δεν θα παρουσιάσουμε γραφήματα και στατιστικά μεγέθη για να αποκαλύψουμε ποιος είναι πιο επικίνδυνος δολοφόνος, ούτε θα βάλουμε σε πολιτικές ζυγαριές το αίμα συνανθρώπων μας. Αυτές τις αμοραλιστικές χυδαιότητες τις κάνουν οι υμνητές του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής στα θεωρήματα των άκρων. Εμείς, δεν αναζητούμε το “μη χείρον βέλτιστο”. Εχθρευόμαστε στην πράξη όλες τις εκδοχές του καπιταλισμού και του κράτους χωρίς αξιακές παρεκβάσεις στην πολιτική μας δράση και τοποθέτηση.
Επιπλέον, γύρω από την δίκη της Χ.Α., φαίνεται να αναδύεται και μια ιδιαιτέρως θολή τάση. Ένα υπολογίσιμο μέρος συλλογικοτήτων που την συγκροτεί, επικαλείται στα κείμενα του εντελώς προσχηματικά όπως φαίνεται, την εναντίωση στους αστικούς θεσμούς και παράλληλα καλεί στο εφετείο με προτάγματα τύπου “ούτε δίκες, ούτε φυλακές” κ.λ.π. Με θέσεις παρόμοιες με τις δικές μας, με κοινούς συλλογισμούς, παράγουν τελείως διαφορετικά -έως και ανταγωνιστικά – συμπεράσματα για το ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των αναρχικών στις 7 Οκτωβρίου. Συμπεράσματα που σε τελικές γραμμές αντιβαίνουν κατά την γνώμη μας όχι μόνο τον αναρχισμό, αλλά και την κοινή λογική. Πώς γίνεται από την μία να αντιδρούν ορισμένοι σύντροφοι/ισσες και μάλιστα σθεναρά στις αυταπάτες για το ξερίζωμα του φασισμού από την αστική δικαιοσύνη (κατά προέκταση, από το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει) και συγχρόνως να συμμετέχουν με οργανωμένα καλέσματα στις διαδηλώσεις έξω από το εφετείο; Θα διαδηλώνουν και κατά της αστικής δικαιοσύνης και κατά των φασιστών; Θα τσακίσουν άραγε τα στελέχη του σύριζα που θα βρίσκονται ανάμεσά τους ή θα την πληρώσει κανένας περαστικός παππούς με ελληνική σημαία στο μπρελόκ; Και αφήνοντας τους αστεϊσμούς, αναρωτιόμαστε: πιστεύουν πράγματι ότι μπορούν να εκτρέψουν τα χαρακτηριστικά της διαδήλωσης; Έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν αφομοιώνονται στα αστικοδημοκρατικά κελεύσματα; Θαρρούν ότι μια πλειάδα “μπλοκ” που θα συναθροιστούν στην Αλεξάνδρας και θα φέρουν αλφάδι, θα αποτελούν μια “ξεχωριστή διαδήλωση μέσα στην διαδήλωση”; Αλήθεια, εκτιμούν ότι δεν μετατρέπουν, για άλλη μια φορά, τον α/α χώρο σε ουρά της αριστεράς; Ή τελικά δεν τους ενδιαφέρουν όλα αυτά τα ερωτήματα; Μήπως αυτά τα ερωτήματα αποτελούν γραφικές αγκυλώσεις σε μια λανθασμένη “ιδεολογική καθαρότητα”;
Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα να αντιληφθούμε τα κινητήρια καύσιμα όσων προχωρούν σε δημόσια καλέσματα, την στιγμή που διατείνονται ότι δεν αναμένουν οι αστικές δίκες να δώσουν την χαριστική βολή στους φασίστες. Είναι η καταραμένη φούρια του “δεν γίνεται να λείπουμε” κάθε φορά που μάταια εθελοτυφλούμε ότι μια ημερομηνία, ένα γεγονός, μια μαζική συγκέντρωση, μια μεμονωμένη στιγμή του κοινωνικού/ταξικού πολέμου, θα κρίνει το μέλλον του αγώνα (!). Δεν αντιλέγουμε ότι υπάρχουν πράγματι κρίσιμες στιγμές, ιστορικές κορυφώσεις της ταξικής πάλης, τεράστιας σημασίας συγκυρίες όπου τα διακυβεύματα είναι πολλά. Το “δεν γίνεται να μην δράσουμε” το έχει πει με διάφορες αφορμές κάθε πραγματικός αγωνιστής/τρια από το δικό του μετερίζι. Το φλέγον ζήτημα είναι με ποια αγωνιστικά, ιδεολογικά και στρατηγικά κριτήρια αξιολογούμε ατζέντες και προτεραιότητες που μας παρακινούν στην δράση. Όταν οι προτεραιότητες καθορίζονται από κοινωνικές τάσεις/φούσκες του διαδικτύου και αστικοδημοκρατικά καλέσματα που δεν ευνοούν την προώθηση του αναρχικού αγώνα, αντίθετα τον ενσωματώνουν σε ατζέντες άλλων, αυτό σημαίνει ότι ένα ή και παραπάνω από τα τρία παραπάνω κριτήρια έχει αποσυνδεθεί από τα υπόλοιπα. Θα το επαναλαμβάνουμε για όσο χρειαστεί: ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι αδιαχώριστα. Αν για την επίτευξη του σκοπού (τον υποτιθέμενο ξεριζωμό του φασισμού) πρέπει οι αναρχικοί να στρατευτούν με το “γράμμα του νόμου”, ας μην ξεριζωθεί ποτέ. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτοί οι νόμοι μέσα από τους οποίους κάποιοι/ες αγωνιούν για καταδίκες, είναι το ίδιο επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα. Και αντίστοιχα, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι αυτοί νόμοι είναι ικανοί να ξεριζώσουν τον φασισμό, ακόμη και στο σενάριο μαζικών φυλακίσεων.
Ένα ακόμη κίνητρο, αδιάσπαστο με την “φούρια” που περιγράψαμε και το οποίο ωθεί σε δημόσια καλέσματα συλλογικότητες που ισχυρίζονται ότι δεν “θέλουν φυλακές, αλλά εντατικές” είναι η ίδια η δυναμική που έχει συσπειρωθεί γύρω από την δίκη. Δεν διαφωνούμε ότι η διαδήλωση θα είναι μεγάλη. Ο αριθμός των διαδηλωτών θα είναι πενταψήφιος και δεν παριστάνουμε τους προφήτες. Άλλωστε καλούν από το ΚΚΕ και την πρώην κυβέρνηση, μέχρι το ίδρυμα Ωνάσης (!). Κατανοούμε την ανάγκη που αισθάνονται πολλοί σύντροφοι/ισσες να παρέμβουν, και αυτό δεν το διατυπώνουμε με καμία ειρωνεία. Από την άλλη πλευρά, όσο ελκυστικές και να φαντάζουν οι ογκώδεις διαδηλώσεις πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι περιφρουρημένες αρχές είναι αυτές που εμποδίζουν τον καιροσκοπισμό και που εγγυώνται το μη σύρσιμο πίσω από ατζέντες άλλων, όσο ελκυστικές κι αν είναι οι “λαοπλημμύρες”. Επιπροσθέτως και οι ευκαιρίες και οι μαζικές διαδηλώσεις στις οποίες θα υπάρχει πραγματικό πρόσφορο έδαφος παρέμβασης είναι μπροστά μας. Η διαδήλωση στις 7 Οκτώβρη θα είναι μια μεγάλη εξέδρα στο γήπεδο της αστικής δημοκρατίας. Εκ των πραγμάτων και ανεξαρτήτου προθέσεων, όσοι παρευρίσκονται ή θα είναι με την μεριά των φασιστών ή με την μεριά της αστικής δικαιοσύνης. Όλα τα άλλα είναι πολιτικάντικα προσχήματα. Υπό αυτή την έννοια, τα πολιτικά συνθήματα που μιλούν “για φυλακές” και όχι “για εντατικές”, είναι ίσως και πιο ειλικρινή. Τέλος, αυτοί που θα κατέβουν στην διαδήλωση με την ελπίδα ότι θα ξεσπάσουν μπάχαλα αν αθωωθούν οι ναζί, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι θα πετούν πέτρες ενάντια στην δικαιοσύνη “που δεν έκανε καλά την δουλειά της”. Τέτοια κίνητρα μαρτυρούν πολιτική απελπισία. Ας κρατήσουμε τις πέτρες και τα πυρομαχικά μας για τις αντικρατικές εξεγέρσεις του μέλλοντος. Δεν αργούν.
Αναμφίβολα λοιπόν, μια σημαντική αντιφασιστική κοινωνική τάση έχει αναπτυχθεί και αναμένει το αποτέλεσμα, με κίβδηλες προσδοκίες πως αυτό θα κρίνει το μέλλον του φασισμού στον τόπο. Αυτή η τάση, ούτε μοιράζεται κοινές ιδεολογικές αρχές, ούτε ταυτίζεται αξιακά, ούτε έχει κοινούς αγωνιστικούς σκοπούς. Η τάση αυτή τροφοδοτήθηκε κυρίως από αριστερά κόμματα, αντιφασιστικές δικτυώσεις, μορφώματα τύπου Ο.Ρ.Μ.Α., Α.Κ., Φαβέλα κ.λ.π. που και στο παρελθόν λειτούργησαν ως δούρειοι ίπποι του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα “κινήματα”, νομικούς, πολιτευτές και άλλους παρατρεχάμενους. Με την βοήθεια των social media και τις επιθυμίες της οικογένειας Φύσσα τις οποίες σεβόμαστε, αλλά δεν έχουμε την υποχρέωση να ταυτιστούμε, παρέσυραν μια μεγάλη μερίδα κόσμου με αντιφασιστικές ευαισθησίες σε πολιτικά ανώδυνα σλόγκαν, την έσυραν να αναθέσει στους αστικούς θεσμούς την αντιμετώπιση του φασισμού, την ώθησαν να πιστέψει ότι η αστική δημοκρατία είναι εν δυνάμει σύμμαχος. Η προσμονή των αποφάσεων της αστικής δικαιοσύνης και η αναγνώριση των καταδικών ως μερική νίκη του “κινήματος” είναι μια φενάκη που συσκοτίζει την καταγωγική ρίζα του φασισμού και εξωραΐζει το σύστημα που τον γεννά, όπως κι αν εκφράζεται, όπως κι αν λανσάρεται. Τα περιεχόμενα του αιτήματος προς το κράτος “οι ναζί στην φυλακή”, με αυτά του συνθήματος “ούτε δίκες ούτε φυλακές, μόνο εντατικές για τους εθνικιστές”, όταν διασταυρώνονται σε διαδηλώσεις έξω από το εφετείο προς αναμονή καταδικαστικών αποφάσεων, δεν διαφέρουν. Μιλώντας για μαζικές ταφές, μελιγαλάδες, σφαίρες, αγχόνες και θανάτους δεν χαράσσεις αδιαπέραστα σύνορα μεταξύ του “θεσμικού αντιφασισμού” και του κινηματικού “μαχητικού αντιφασισμού”. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μετουσιώνεσαι στην πιο “συγκρουσιακή” πλευρά ενός διαταξικού ρεύματος με επικεφαλής την αριστερά και πολιτικό αποδέκτη την αστική δημοκρατία.
Σε αυτό το σημείο, να τονίσουμε ότι η διαχρονική ρήση του αναρχικού επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι “δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης” μπορεί δικαιωματικά να αναπαράγεται και να εκφέρεται μόνο από το κομμάτι των αγωνιστών/τριων που παραμένει ακλόνητο στις ελευθεριακές αρχές και τις αναρχικές αξίες, που παλεύει χωρίς τακτικίστικες πιρουέτες και δεν αλλοιώνεται από αήθεις συμμαχίες. Δεν γίνεται στις παρεκβάσεις και τους οπορτουνισμούς τους, να περιμένουν ορισμένοι ότι θα τους σώσει ο Ντουρούτι από το μνήμα. Να τον αφήσουν ήσυχο κι ας μην τον αμαυρώνουν. Ας συνεχίσουν να λατρεύουν δοξαστικά και με ευλάβεια τα είδωλα τους: τους κόκκινους Βελουχιώτιδες των εθνικοαπελευθερωτικών μετώπων. Δεν γίνεται από την μία να κάνουν πελατειακές “μπάζες” αντιφασιστών/τριων με συνθήματα “εαμ-ελας-μελιγαλάς” και από την άλλη να επικαλούνται τον Ντουρούτι! Δεν κάνουμε αγιογραφίες και δεν δοξολογούμε εν αντιθέσει με αυτούς, αλλά λίγο σέβας στην ιστορία δεν βλάπτει!
Σε όλη την ιστορία, τα μαυροκόκκινα λάβαρα του αναρχικού κινήματος όποτε στοιχίζονται στο πλάι μπολσεβίκικων σφυροδρέπανων, γκεβαρικών αστεριών και λοιπών κομμουνιστικών συμβόλων, ασφυκτιούν, αλλοιώνονται, αρρωσταίνουν. Και στο τέλος, καταλήγουν σημαίες-φάροι της ήττας. Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η επαναστατική ιστορία δεν σβήνεται στην μεταμοντέρνα λήθη. Ο αναρχισμός δεν θα απονοηματοδοτηθεί από μετα-ισμούς, δεν θα αλωθεί από αναθεωρητικούς “επαναπροσδιορισμούς”. Ας ανατρέξουμε στην ιστορία κι ας παραδειγματιστούμε. Σε όλες τις στιγμές που οι αναρχικοί απώλεσαν τις αρχές τους στο όνομα της “αποτελεσματικότητας” σαρώθηκαν από δραματικές ήττες. Όποτε ενώθηκαν σε “αντιφασιστικά” ή άλλα μέτωπα με κομμουνιστικά κόμματα και αριστερές οργανώσεις δεν κέρδισαν τίποτα. Μόνο εκτελέσεις. Είναι προτιμότερη μια προσωρινή ήττα, μια προσωρινή υποχώρηση που ισοδυναμεί με μια “αγορά χρόνου” για την προετοιμασία της νίκης, απ’ ότι μια οδυνηρή ήττα με ταυτόχρονη απομάκρυνση από τις ελευθεριακές αξίες. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Μαλατέστα: «αν σήμερα ηττηθήκαμε χωρίς συμβιβασμούς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την αυριανή νίκη»
Ειδικά οι νεότεροι σύντροφοι/ισσες δεν θα πρέπει να πέφτουν στην λούμπα της αδιαφορίας απέναντι στην ιστορία του αναρχισμού, στους στοχαστές, στην κοσμοθεωρία του. Η αδιαφορία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις αγκάλες αναθεωρητικών ρευμάτων που στον πυρήνα τους είναι αντι-αναρχικά. Η αντιφασιστική καγκουριά δεν είναι εγγύηση αγωνιστικότητας. Η προοπτική κάποιων ελεγχόμενων συγκρούσεων έξω από το εφετείο δεν ισοδυναμεί με την παραγωγή αντικρατικών γεγονότων. Η αδρεναλίνη δεν είναι πολιτικό κίνητρο δράσης. Μπορούμε να προκαλέσουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στον κρατικό μηχανισμό με τα δικά μας χαρακτηριστικά, με την δική μας πολιτική ατζέντα, με τις δικές μας αρχές, με τα δικά μας κοινωνικά/ταξικά μηνύματα, με τους δικούς μας στρατηγικούς στόχους. Δεν χρειαζόμαστε τις πλάτες καμιάς αριστεράς η οποία είναι μέρος του κράτους και ευελπιστεί να ξαναγίνει οδηγός του. Μιας αριστεράς που αιματοκυλούσε διαδηλωτές/τριες και σήμερα θέλει να ξεπλυθεί μέσω…Χρυσοχοϊδη. Αν θέλουμε να είμαστε συνεχιστές της αναρχικής ιστορίας, αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο αναρχικό επαναστατικό κίνημα, αν θέλουμε οι ιδέες και τα προτάγματα μας να εφαρμοστούν, δεν θα πρέπει να αγνοούμε την προέλευση, την ιστορικότητα, την ταυτότητα μας. Κίνημα χωρίς μνήμη, είναι κίνημα χωρίς προοπτική.
Κλείνοντας, ο εθνικισμός και οι διάφορες εκδοχές του (ακροδεξιές, αριστερές, εθνικοσοσιαλιστικές, φασιστικές κ.α.) δεν θα ηττηθεί από την αστική δημοκρατία, τον καπιταλισμό και το κράτος. Δεν θα ηττηθεί με τον απεχθή νόμο-άρθρο 187. Ο μόνος αποδεκτός αντιφασιστικός αγώνας είναι αυτός που αποτελεί τμήμα του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Αυτός ο αγώνας αντιλαμβάνεται τους φασίστες σαν εμπόδιο για την οργάνωση της εργατικής τάξης και της νεολαίας, σαν αστικό ανάχωμα στην ανάπτυξη του αναρχικού πολιτικού αγώνα. Τους τσακίζει προς όφελος της Κοινωνικής Επανάστασης, όχι προς ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας. Οι αποδεκτές τακτικές σε αυτόν τον αγώνα, είναι οι τακτικές που παράγει ο ίδιος ο αγώνας, στην στρατηγική κατεύθυνση της επανάστασης. Ο φασισμός θα πεθάνει στα συντρίμμια των κοινοβουλίων, των τραπεζών, του μεγάλου κεφαλαίου. Θα συντριβεί από την ένοπλη Κοινωνική Επανάσταση που θα οικοδομήσει έναν νέο ελεύθερο κόσμο της ομορφιάς, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Μέσα στον αγώνα για την επανάσταση είναι χρέος μας να αντιπαρατεθούμε με κάθε συστημική εφεδρεία που επιχειρεί να διασπάσει την τάξη μας, να στοχοποιήσει τους αδύναμους, να οπλίσει το μίσος του ενός για την άλλη.
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
