Οι μεταμνημονιακοί μύθοι τελείωσαν. Οι θριαμβολογίες για το “τέλος της κρίσης” και την “επιστροφή στην κανονικότητα” πλέον κατεδαφίζονται από την ίδια την πραγματικότητα. Τα αφηγήματα για την “έξοδο από τις δανειακές συμβάσεις” και τον επικερδή δανεισμό από τις κεφαλαιαγορές που με μυθοπλασία κατασκεύασε ο σύριζα και ακολούθησε η νέα δημοκρατία, καταρρέουν μπροστά στην άβυσσο του χρέους, των μεγάλων ελλειμμάτων και την συντριβή της συνολικής ζήτησης. Ένα νέο επεισόδιο της συστημικής κρίσης καθηλώνει την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση προμηνύοντας εκτόξευση της ανεργίας, περαιτέρω εργασιακή υποτίμηση και μαζικοποίηση της φτώχειας.
Η έναρξη μιας νέας περιόδου “λιτότητας” έχει ήδη αρχίσει. Το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα εισόδου σε έναν νέο κύκλο πιστοληπτικών γραμμών με ισχυρά δημοσιονομικά ανταλλάγματα, προκειμένου να μεταβιβάσει τις επιπτώσεις της νέας ύφεσης από το σύστημα στην κοινωνική βάση. Η δήλωση του πρωθυπουργού “θα μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης όπως το έχουμε κάνει μέχρι τώρα” αποκαλύπτει ωμά τι θα επακολουθήσει. Η επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές ελευθερίες, μισθούς και συντάξεις θα προκαλέσουν ένα μεγάλο κοινωνικό χάος, γκρεμίζοντας ότι απομεινάρι κατακτήσεων και κοινωνικών συμβολαίων παρέμεινε όρθιο τα τελευταία χρόνια. Οι συνθήκες που θα διαμορφωθούν θα οδηγήσουν σε νέες κοινωνικές εκρήξεις, ενώ άλλες πολιτικές δυνάμεις θα αναδυθούν και άλλες θα εξαφανιστούν από το πολιτικό χάρτη. Η περίοδος αυτή υπόσχεται ρευστότητα και μεταβολές που δεν μπορούν να προβλεφθούν με ακρίβεια, μπορούν όμως, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να καθοριστούν από την όξυνση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα αποκτήσει ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος.
Με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού και την κατάρρευση των διεθνών χρηματαγορών, η καθεστωτική προπαγάνδα διαποτίστηκε από τα πιο άγρια χαρακτηριστικά της φιλελεύθερης καπιταλιστικής ιδεολογίας. Η κρατική εντολή υπήρξε εξαρχής ρητή: “κοιτάτε τους εαυτούς σας”. “Απομακρυνθείτε από το κοινωνικό σύνολο”. Ο ατομικισμός, ένα βασικό θεμέλιο πάνω στο οποίο δομούνται οι αστικές κοινωνίες, αποτέλεσε το κατεξοχήν πρόταγμα. Έναν βασικό οδηγό “αυτοπροστασίας” από τον ιό και ένα υψηλό συμπεριφορικό διακύβευμα για την αποδοχή του επιβαλλόμενου καθεστώτος “έκτακτης ανάγκης” από το κοινωνικό σύνολο. Με την επίκληση στην “ατομική ευθύνη” των πολιτών, το κράτος επένδυσε στο “ξέπλυμα” των ανεπαρκειών του κρατικού συστήματος υγείας, τον υποσιτισμό των νοσοκομείων, σχεδίασε επικοινωνιακά την μετακύλιση των ευθυνών για την διαχείριση της πανδημίας στο μεμονωμένο “άτομο”.
Σε μια συγκυρία πολλαπλής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, ένα σύστημα δομημένο πάνω στο ατομικό συμφέρον και το κυνήγι του κέρδους μέσα σε μια ασύδοτη αγορά, δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Γιατί ούτε γνωρίζει και ούτε θέλει να πράξει διαφορετικά. Έτσι λοιπόν, σε “καιρούς ειρήνης”, βλέπουμε θεμελιώδη δικαιώματα όπως η ελεύθερη μετακίνηση να καταπατούνται, όχι από δικτατορικά καθεστώτα, αλλά από τις αστικές δημοκρατίες. H αναβάθμιση του ρόλου των media στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που πλέον αποκτούν όλο και πιο σκοτεινό χαρακτήρα, συντελείτε μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον κοινωνικού ελέγχου, ακραίας πλύσης εγκεφάλου και συνειδησιακής χειραγώγησης. Ένας σύγχρονος ολοκληρωτισμός απλώνεται, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η ίδια η φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρόκειται συνεπώς για μια “συστημική εκτροπή”, ούτε η καπιταλιστική κρίση συνιστά κάποιου είδους παρέκκλιση, αφού βρίσκεται στο dna του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Το πρόσωπο του κτήνους καθρεπτίζεται με ενάργεια στην ταξική, εξουσιαστική και ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας και εκφράζει ολοκάθαρα τα εγγενή στοιχεία που το συγκροτούν. Οι καιροί της επίπλαστης “ευημερίας”, οι καιροί των “ταξικών ισορροπιών”, οι χρυσές εποχές του “καπιταλιστικού ονείρου” έχουν περάσει στα ιστορικά χρονοντούλαπα και δεν θα επανέλθουν.
Τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα συντρίβονται. Οι συστημικές δοξασίες για την “ελεύθερη αγορά”, την αυτορρύθμιση και την αποτελεσματικότητα της, αποδομούνται από την ίδια της την σαθρότητα. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά αποδέσμευσε το κεφάλαιο από τα εθνικά του σύνορα, καταλήγοντας να “παγκοσμιοποιεί” τις κρίσεις του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τα έθνη-κράτη δεν αντικαταστάθηκαν, ούτε ενοποιήθηκαν σε νέες εκδοχές. Νέα εργαλεία διαταξικής διαχείρισης της κοινωνικής συνοχής δεν ξεπρόβαλλαν ακόμα στον ιστορικό ορίζοντα. Η εργατική τάξη δεν καταργήθηκε, νέα “υποκείμενα” δεν την διαδέχτηκαν, η ταξική σύνθεση της κοινωνίας δεν σαρώθηκε από την έκρηξη των επιστημών και την τεχνολογική εξέλιξη. Το “τέλος των ιδεολογιών” έμεινε χωρίς αφήγημα και σύντομα θα εγκαταλειφθεί χωρίς ιστορικό υπόδειγμα, συναντώντας τον μαρξιστικό ντετερμινισμό στον κάλαθο της ιδεολογικής χρεοκοπίας. Η ιστορία δεν είναι στατική και ο καπιταλισμός δεν είναι το στατικό της τέλμα. Τι θα τον διαδεχτεί, τι μορφές θα προσλάβει η ιστορική κίνηση, δεν διαγράφεται αιτιοκρατικά. Είναι ένα ανοιχτό στοίχημα. Ένα στοίχημα το οποίο θα αγωνιστούμε να νικήσουμε.
Το σύστημα λοιπόν, αποσυντίθεται. Για μια ακόμα φορά αναζητά την σωτηρία του στην αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, στην λεηλασία αυτών που τον παράγουν. Η κρίση του είναι πραγματική, όμως τα βάρη της θα τα σηκώσουν οι υποδουλωμένοι/ες, οι εκμεταλλευόμενοι/ες, οι περισσευούμενοι/ες. Το νέο επεισόδιο της κρίσης ήταν προ των πυλών και θα εκδηλωνόταν ανεξάρτητα από τον κορωνοιό ο οποίος λειτούργησε σαν καταλύτης και όχι σαν αιτία. Η αναφορά στην “νέα οικονομική κρίση” σαν αυτή να ήρθε αστραπιαία και απρόσμενα συσκοτίζει την αλήθεια, νομιμοποιεί το ιδεολόγημα της “ασύμμετρης απειλής”. Μετα-κρίση και μεταμνημονιακή εποχή δεν υπήρξε ποτέ. Παρόλα αυτά, 10 χρόνια μετά την υπαγωγή στις δανειακές συμβάσεις ένας μεγάλος κύκλος επιστρέφει στο σημείο 0, εκεί όπου όλα ξεκίνησαν, χωρίς όμως ποτέ να ολοκλήρωσε την διαδρομή του. Η ιστορία αυτή την φορά θα γραφτεί διαφορετικά. Η πείρα από τα λάθη του παρελθόντος ή θα γίνει φάρος για τις νίκες του μέλλοντος ή αποτιμώμενη στρεβλά, θα παράξει ήττες, πιο σκληρές, αλλά λιγότερο “θορυβώδεις” από αυτές που παρήλθαν. Είμαστε πιο καταπονημένοι απ’ ότι 10 χρόνια πριν. Είμαστε λιγότεροι/ες από τότε. Είμαστε διαιρεμένοι και βαρυγκωμάμε αγνοώντας την πραγματική μας δύναμη, ως φυσικό μέγεθος, ως ποιοτική μεταβλητή, κυριολεκτικά σαν δυνατότητα, φαντασιακά ως προοπτική. Αναμφίβολα όμως το πάθος, η πίστη, η συνειδητοποίηση της ταξικής μας ταυτότητας, η αξιακή και πολιτική μας δέσμευση στα αναρχικά προτάγματα και την επαναστατική προοπτική είναι πιο ισχυρά από ποτέ.
Έχουμε μπροστά μας νέους αγώνες και νέα καθήκοντα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον εντεινόμενης κρίσης, χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν και πρόκειται να χάσουν τις δουλειές τους . Άλλοι μόνιμα διευρύνοντας τις μαύρες λίστες της ανεργίας, άλλοι βιοποριζόμενοι με τα ψίχουλα των 400 ευρώ. Είμαστε μόνο στην αρχή. Το μέγεθος της κοινωνικής φτώχειας που θα φέρει το νέο επεισόδιο της 12ετούς συστημικής κρίσης το γνωρίζουν πλέον οι πάντες. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως για μια ακόμα φορά, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα κληθεί να αποσβέσει το κόστος από τις ζημιές που υπέστη η καπιταλιστική οικονομία, με υποθήκη τον μισθό, τον ιδρώτα, τον κόπο της. Η εκ περιτροπής εργασία με ταυτόχρονη μείωση του μισθού κατά 50%, η επιστροφή της πολιτικής επιστράτευσης και η επίταξη των υπηρεσιών, οι νέες μορφές εντατικοποιημένης και ελαστικής εργασίας είναι μόνον ο πρόλογος.
Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, μια μέρα ορόσημο για την εργατική τάξη όλου του πλανήτη θα μας βρει στον δρόμο. Όχι στο σπίτι. Δεν είναι η κυβέρνηση που θα μεταθέσει την πρωτομαγιά, αλλά η πρωτομαγιά που θα λήξει το “μένουμε σπίτι”. Γι’ αυτό, σε αυτές τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, οι απουσίες μετράνε. Είναι αυτές οι στιγμές που οι σιωπές γράφουν ιστορία, ακριβώς γιατί δεν την εμπόδισαν να γραφτεί διαφορετικά. Η διαδήλωση της Παρασκευής θα είναι μια τέτοια στιγμή. Η φετινή πρωτομαγιά έρχεται μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα για την εργατική τάξη. Έρχεται εν μέσω μιας πρωτοφανούς απαγόρευσης της κυκλοφορίας που συνειδητά θα σπάσουμε. Δεν γνωρίζουμε πόσοι/ες, πως, τι θα αφήσει, τι θα χαράξει αυτή η πρωτομαγιά. Γνωρίζουμε μόνο, ότι δεν θα είναι σαν αυτές των τελευταίων χρόνων. Γνωρίζουμε ότι θα την θυμόμαστε γιατί θα είναι εφαλτήριο. Προς ποια κατεύθυνση θα φανεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι μας.
Να απαλλοτριώσουμε τον πλούτο. Όλα για όλους.
Καμία συνθηκολόγηση, καμία ανάθεση
Εμπρός στον δρόμο του αγώνα
Ζήτω η Αναρχία, Ζήτω η Επανάσταση
Διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”.
1η Μάη. Προσυγκέντρωση 10:30 Ομόνοια (Σταδίου, πίσω από τα Χαυτεία)
Πρωτοβουλία Αναρχικών
