Η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 αποτελεί έως σήμερα ένα εμβληματικό γεγονός, βαθιά χαραγμένο στην κοινωνική, πολιτική και κινηματική μνήμη της χώρας. H εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη, η συστημική και δημοσιογραφική προσπάθεια που τελικά έπεσε στο κενό να εμφανιστεί η δολοφονία ως «μεμονωμένο» και «τυχαίο» περιστατικό, αποτέλεσμα του «εξοστρακισμού» μιας σφαίρας που ρίχτηκε στον αέρα από «αμυνόμενους» αστυνομικούς, καθώς και τα όσα ακολούθησαν με την πυροδότηση της πιο πλατιάς σε έκταση και διάρκεια εξέγερσης μετά από αυτή του πολυτεχνείου του 1973, αποτελούν αδιαμφησβήτητα κομβικούς σταθμούς στην σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία.
Είναι βέβαιο, ότι ο Δεκέμβρης του 2008 θα μνημονεύεται στην αιωνιότητα. Ακόμη κι αν δεν αναγνωριστεί ποτέ ως εξέγερση από την κυρίαρχη «επίσημη ιστορία» που τον πολέμησε και τα επόμενα χρόνια τον εκδικήθηκε, ακόμη κι αν συνεχίσουν να αναρωτιούνται οι διάφοροι αστοί ακαδημαϊκοί και μαρξιστές αν το ξέσπασμα οργής εκείνου του Δεκέμβρη αποκρυστάλλωσε πράγματι μια αυθεντική κοινωνική εξέγερση ή ήταν μια σειρά «βίαιων γεγονότων» χωρίς τα πολιτικά και κοινωνικά της περιεχόμενα που την διαμόρφωσαν ως τέτοια, η αλήθεια πάντα θα ξεγλιστρά και θα αποκαθίσταται από τους ίδιους τους ζωντανούς φορείς που τότε την ενσάρκωσαν: την γενιά του Αλέξη, τους χιλιάδες ανθρώπους που πλημμύρισαν τους δρόμους και κατέλαβαν σχολές, σχολεία, δημαρχεία και κρατικά κτήρια.
Το αναρχικό κίνημα, πρωταγωνιστής και καταλύτης εκείνων των ημερών, παρά τις αμφισημίες και τις έντονες διαφωνίες και προβληματικές στο εσωτερικό του, θα είναι για πάντα ο οργανωμένος εκφραστής της ιστορικής αλήθειας του Δεκέμβρη του 2008: ο υπερασπιστής της μνήμης της κοινωνικής και νεολαιίστικης εξέγερσης που έθρεψε αγωνιστικά και πολιτικοποίησε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες νέων αγωνιστών και αγωνιστριών, αυτών που τα επόμενα χρόνια έδωσαν μεγάλες μάχες μέσα από τους αγώνες ενάντια στην καταστροφή της κοινωνικής πλειοψηφίας από την μνημονιακή επίθεση που εξαπολύθηκε για να μετακυλιστεί το κόστος της κρίσης από τους λίγους που ευθύνονται για αυτήν, στους πολλούς.
Είναι οι εξεγέρσεις σαν τον Δεκέμβρη του 2008 οι «λύσεις» στα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα που βιώνουμε; Όχι, δεν αρκούν οι αυθόρμητες εξεγέρσεις για να δώσουν διέξοδο. Ποτέ δεν υποστηρίξαμε κάτι τέτοιο, ποτέ δεν γίναμε οραματικοί «αφελείς» όπως μας κατηγορούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Μόνο μια Κοινωνική Επανάσταση που θα ανατρέψει το σύστημα και θα εγκαθιδρύσει τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, την Αναρχία, μπορεί να δώσει διέξοδο. Παρόλα αυτά ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όσο πιο πολύ υποχωρούν οι εξεγέρσεις και οι μαζικοί αγώνες, τόσο πιο πολύ χάνουμε κεκτημένα. Παραδείγματος χάρη, τα τελευταία χρόνια χάσαμε και με το γράμμα του νόμου το 8ωρο και το 5ημερο, χάσαμε συνδικαλιστικά δικαιώματα, χάσαμε και τα ελάχιστα «προνόμια» που μας έδιναν οι νίκες των αγώνων του παρελθόντος όσον αφορά την ποιότητα και την πρόσβαση στην δημόσια υγεία, την εκπαίδευση, το καθημερινό κόστος διαβίωσης και πολλά άλλα. Άρα δύο είναι τα αντικειμενικά κρατούμενα: πρώτον οι εξεγέρσεις δεν αλλάζουν από μόνες τους την κοινωνία, αλλά δεύτερον, χωρίς αυτές, είμαστε καταδικασμένοι να τα χάσουμε όλα από το κράτος, τις κυβερνήσεις και την οικονομικά κυρίαρχη τάξη που μας ξεζουμίζει τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Ό,τι έχει κερδηθεί έχει κερδηθεί με αγώνες, ό,τι έχει χαθεί, χάθηκε γιατί δεν υπήρχαν αγώνες. Όποιος αμφισβητεί αυτή την αλήθεια, είναι σαν να αμφισβητεί τον νόμο της βαρύτητας.
Ας περάσουμε σύντομα στο εδώ και στο τώρα. Υπάρχουν αγώνες; Αναμφίβολα. Αλλά αυτοί οι αγώνες είναι πια απομαζικοποιημένοι και οι νέες γενιές δεν τους αιμοδοτούν όπως σε εκείνο τον Δεκέμβρη που οι σχολές και τα σχολεία πέρασαν στα δικά τους χέρια. Επίσης, οι αγώνες της εποχής δεν διαπνέονται ούτε από ένα αγωνιστικό και εξεγερσιακό πνεύμα, ούτε εμπνέουν ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια για την προοπτική τους. Άλλοι καθοδηγούνται από το σταλινικό κουφάρι του Περισσού, άλλοι βρίσκονται παγιδευμένοι κάτω από την αλλοπρόσαλλη στρατηγική της ιστορικά αποτυχημένης «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» με μοναδική «χρησιμότητα» να στέλνουν ψηφοφόρους στην διαλυμένη σοσιαλδημοκρατία ενισχύοντας τις αυταπάτες για μια τάχα πιο ανθρώπινη διαχείριση του συστήματος εκμετάλλευσης, άλλοι είναι αδύναμοι, άλλοι είναι ελπιδοφόροι άλλοι χαρακτηρίζονται από ασυνέχεια. Όλα αυτά καταδεικνύουν βαθύτερες αιτίες που πολλάκις έχουμε αναλύσει. Καταδεικνύουν όμως και μια απτή αναγκαιότητα: να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Κι αν κάποτε λέγαμε «άσε την tv» σήμερα πρέπει να πούμε, «παράτα το κινητό, βγες στους δρόμους».
Η εργατική τάξη, η νεολαία, τα λαϊκά στρώματα, καθημερινά συνθλίβονται. Οι λαϊκίστικες φωνές που
θέλουν να μας εξαπατήσουν είναι πιο πολλές από ποτέ. Η αριστερά, που διαθέτει πλέον περισσότερα κομματικά παραμάγαζα και από τα μέλη της και απ’ την μια αλληλοσπαράζεται και απ’ την άλλη θέλει να πείσει ότι το πρόβλημα δεν είναι το σύστημα αλλά η υφιστάμενη κυβερνητική του διαχείριση, έχει δείξει ποιος είναι ο ιστορικός της ρόλος. Είναι ίδιος με αυτόν της δεξιάς, με την διαφορά ότι η δεξιά τον υπερασπίζεται, δεν κρύβει ότι είναι το μακρύ χέρι των καπιταλιστικών συμφερόντων. Το ίδιο και οι συστημικοί λακέδες της ακροδεξιάς. Ας τους στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ας ξαναβγούμε στους δρόμους, αν θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
