Δύο μήνες μετά τις ταξικές, ξεκάθαρα αντικοινωνικές και στον βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου πρωθυπουργικές εξαγγελίες από το βήμα της ΔΕΘ, η απεργία της 20/11 αποτελεί την πρώτη ανταπάντηση από τη μεριά του εργατικού κινήματος. Το αυξημένο κόστος ζωής, η ληστρική φορολογική πολιτική του κράτους απέναντι στους ανθρώπους της τάξης μας, η διάλυση των κοινωνικών παροχών και η γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας συνεχίζεται ακάθεκτη και αμείωτη. Μετά την νομοθετική κατάργηση του 8ωρου εργασίας, έρχεται και η θέσπιση της 6ήμερης εργασίας με τα αποτελέσματα της να είναι ολέθρια για την ποιότητα ζωής της εργατικής τάξης.
Σε αυτό το πλαίσιο της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου απέναντι στα εργατικά κεκτημένα, καλείται η τάξη των εργαζόμενων να αντιπαρατεθεί δυναμικά και μαχητικά απέναντι στις επιταγές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Η απεργία της 20/11 θα πρέπει να γίνει η αρχή για έναν νέο κύκλο αγώνων απέναντι στην ληστρική πολιτική του κράτους και όλων αυτών που μας θέλουν ζητιάνους των αφεντικών. Και για να γίνει αυτό πρέπει την απεργία να την πάρουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μακριά από καθοδηγητικές πρωτοπορίες, εργοδοτικές ηγεσίες και γραφειοκράτες εργατοπατέρες και να την μετατρέψουν σε μαζικό όπλο και δυναμικό μοχλό πίεσης από την σκοπιά των ταξικών τους συμφερόντων.
Η απεργία δεν αποτελεί απλώς μια τυπική διαδικασία αποχής από την εργασία αλλά ουσιαστικής σημασίας μέσο πάλης και νέκρωσης της παραγωγής, γιατί μέσα από τέτοιους αγώνες η τάξη μας αντιλαμβάνεται την δύναμη της και ανοίγει νέους ορίζοντες και προοπτικές. Γι΄αυτό θεωρούμε κομβικής σημασίας την νοηματοδότηση της απεργίας και την μαζική συμμετοχή σ΄ αυτή από τον κόσμο της εργασίας μέσα από τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων τους με ακηδεμόνευτους και ισότιμους όρους στην λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων τους. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλύτερα από την κάθε γραφειοκρατική ηγεσία και κάθε κομματικό «ειδικό» τα προβλήματα που ίδιοι αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και συγκεκριμένα στον κλάδο στον οποίον εργάζονται. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που μπορούν να επιτύχουν μέσα από την οργάνωση από τα κάτω στα σωματεία, την διαρκή και αδιάλλακτη διεκδίκηση και πάλη και την ηχηρή παρουσία τους στον δρόμο, αποτελεσματικότερα από τον καθένα και με τους δικούς τους όρους την νίκη των αγώνων τους.
Η συστημική προσπάθεια να σπαρεί η «ηττοπάθεια» στην κοινωνία και να επιβληθεί ο «ιστορικός αναθεωρητισμός» μπορεί να οδηγήσει μόνο στην μιζέρια και την κακομοιριά την εργατική τάξη. Η υιοθέτηση της προπαγανδιστικής απόφανσης του «τίποτα δεν αλλάζει» οδηγεί την εργατική τάξη μόνο στο να αλλάζουν όλα προς το χειρότερο και εις βάρος της. Από την άλλη, η απόφανση πως ότι ό,τι κερδήθηκε από την εργατική τάξη κερδήθηκε μέσα από τους αγώνες της και τίποτα δεν της χαρίστηκε, δεν είναι ένα παρωχημένο τσιτάτο αλλά η μόνη ιστορική αλήθεια και ο μόνος «δρόμος» που έφερε, φέρνει και θα εξακολουθεί να φέρνει απτά αποτελέσματα για τις ζωές μας. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί και μέσα από ταξικούς αγώνες του σήμερα που μέσα από την συλλογική τους διεκδίκηση οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους κατάφεραν σημαντικά αποτελέσματα για τους όρους εργασίας τους (π.χ. τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις και ο αγώνας των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες, ο αγώνας των εργαζομένων στην cosco κ.α.).
Σίγουρα, η εποχή η οποία διανύουμε είναι πολύ δύσκολη. Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται σε φθορά και η συστημική τους διαχείριση η οποία τονώνει την επιθετικότητα κράτους και κεφαλαίου προς τον εργαζόμενο λαό, η μεγέθυνση των ανισοτήτων και η διάλυση κάθε δομής κοινωνικής πρόνοιας, το ξαναμοίρασμα των σφαιρών οικονομικής, ενεργειακής, γεωπολιτικής επιρροής και το πολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται με δυο εν εξελίξει πολέμους σε Παλαιστίνη και Ουκρανία είναι παράγοντες που διαμορφώνουν ένα δυσοίωνο μέλλον για την εργατική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως γράφαμε και σε παλαιότερη ανακοίνωση μας για την απεργία της 17ης Απριλίου: «Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας απαιτεί την ταξική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και την ανάδειξη της ως συλλογική δύναμη ανατροπής. Κόντρα στον κοινωνικό κατακερματισμό, την διάρρηξη των συλλογικών δεσμών της κοινωνίας, την περιστοίχιση γύρω από επίπλαστες ατομικές ταυτότητες. Η επαναστατική προοπτική, σε πείσμα των θιασωτών του «τέλους της ιστορίας» και των «ιδεολογιών» και σε πείσμα όσων πιστεύουν ότι οι κοινωνίες είναι στατικές και ο καπιταλισμός ο τερματικός σταθμός τους, θα ανοιχτεί μέσα από τους αγώνες των καιρών μας και θα εμπνεύσει ξανά τα εκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων για μια άλλη κοινωνία, στο ύψος των αναγκών και των ονείρων τους. Απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και των πολέμων, απέναντι στην καθημερινή λεηλασία του εργαζόμενου λαού και της κοινωνικής πλειοψηφίας που παράγει όλο τον πλούτο και ζει με ψίχουλα, η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι πάντα αυτή των αγώνων, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων.»
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 20/11
ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
