H ιστορία του Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα είναι γνωστή και έρχεται από τα παλιά. Είναι μια ιστορία ξυλοδαρμών, σεξουαλικών κακοποιήσεων, βασανισμών και στυγνών δολοφονιών από τους έμμισθους λακέδες που υπηρετούν σε αυτό. Πρόκειται για το Α.Τ. που είχε κάποτε προνομιακές σχέσεις με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και που κάλυπτε την αιματηρή της δράση, τα ρατσιστικά πογκρόμ και τα καθημερινά μαχαιρώματα στον Άγιο Παντελεήμονα. Το Α.Τ. του οποίου οι βασανιστές και τραμπούκοι εκμεταλλεύονται κατά σύστημα την αδυναμία μεταναστών, πολλών εξ’ αυτών ανώνυμων χωρίς χαρτιά, για να εκτονώνουν τα σαδιστικά τους ένστικτα πάνω τους, χωρίς να δημοσιοποιηθεί το παραμικρό.
Ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ βασανίστηκε μέχρι θανάτου σε αυτό το Α.Τ. και βρέθηκε νεκρός το περασμένο Σάββατο. Το πτώμα του αποτέλεσε την αδιαμφησβήτητη «μαρτυρία» που «έδωσε» τους μπάτσους που αρχικά πίστευαν ότι βαρούν εκ του ασφαλούς και που στην συνέχεια ως είθισται διέδωσαν αλλεπάλληλα ψέματα προκειμένου να πείσουν ότι ο θάνατος του ήταν απότοκο παθολογικών αιτιών. Των μπάτσων που πιθανόν να συνεχίσουν να κάνουν την ίδια «δουλειά», προστατευμένοι και ξεπλυμένοι από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί και οι πραγματικοί υπαίτιοι κάθε αστυνομικής δολοφονίας. Μιας δολοφονίας που ενδέχεται και αυτή να κουκουλωθεί, να ξεχαστεί και να γίνει απλώς μια περασμένη «στιγμή» στο όλον της κρατικής βαρβαρότητας και της ακροδεξιάς προτροπής για «παραπάνω αστυνόμευση».
Τα τελευταία χρόνια έχουν αναμφίβολα πυκνώσει οι κρατικές δολοφονίες, εξαφανίζοντας μια για πάντα το άλλοτε κυρίαρχο αφήγημα των «μεμονωμένων» περιστατικών και των «κακών αστυνομικών» που συνιστούν «εξαίρεση» μέσα στο σώμα. Οι μπάτσοι με μεγαλύτερη και μεθοδικότερη πια κρατική, μιντιακή και δικαστική κάλυψη από αυτή που εγγενώς βάση της θέσης τους ήδη είχαν, λειτουργούν ολοένα και πιο «απελευθερωμένα» και ολοένα και πιο επικίνδυνα, επιφέροντας νομοτελειακά με την εγκληματική τους δράση περισσότερες δολοφονίες. Αυτή την φορά, ένας εργαζόμενος ντελιβεράς που βρέθηκε στα χέρια τους για «φθορές» σε πολυκατοικία, ήταν αυτός του οποίου η ζωή κομματιάστηκε από τα χτυπήματα των υπανθρώπων. Πόσοι άλλοι πριν και πόσοι άλλοι μετά.
Ο κρατικός αυταρχισμός δεν υποχωρεί με ευχολόγια. Αυξάνεται όταν οι συσχετισμοί το επιτρέπουν, υποχωρεί όταν οι δρόμοι βουλιάζουν και τα οδοφράγματα φλέγονται. Δεν αρκεί η επιθυμία, ούτε ένα αυθόρμητο (αναγκαίο και επιτακτικό κατά τα άλλα) ξέσπασμα οργής για να ανατρέψει την πραγματικότητα των αρνητικών συσχετισμών. Χρειάζεται πάντα η σχεδιασμένη διασταύρωση της αυθόρμητης δράσης με την καθημερινή και συνεπή οργάνωση και τον αγώνα για την αύξηση των δυνάμεων και την αναβάθμιση των δομών μας για να ανατραπεί ο διαρκώς οξυνόμενος ζόφος που έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια μας τα τελευταία χρόνια. Τότε και μόνο τότε το αυθόρμητο αντανακλαστικό θα μπορέσει να μεταστοιχειωθεί σε εξεγερτικό πυρό που θα τους προκαλέσει ικανά θραύσματα. Τούτο δεν σημαίνει «μετάθεση της απάντησης στο αύριο» αλλά ηθική, πολιτική και οργανωτική δέσμευση στο εδώ και το τώρα.
Να τσακίσουμε τα κρατικά τάγματα εφόδου
Αντικρατική εξέγερση
