Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένων, πανό και τρικάκια σε σχολεία και γειτονιές της Ανάκασας για τα 11 χρόνια από την φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ (και το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει)
Στις 18 του Σεπτέμβρη θα συμπληρωθούν 11 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του μουσικού Παύλου Φύσσα από τα μαχαίρια τάγματος εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Η δολοφονία του «Killah P» αποτέλεσε ένα προαναγγελθέν γεγονός, απόρροια της εγκληματικής δράσης της ναζιστικής συμμορίας. Πριν τον Παύλο ήταν ο Σαχζάτ Λουκμάν και πριν τον Λουκμάν δεκάδες άλλοι που συναντήθηκαν με τα μαχαίρια της «άριας φυλής».
Η Χ.Α., αποτελούμενη αρχικά από μια δράκα αλλοπαρμένων θαυμαστών του Χίτλερ, βρέθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας να μετασχηματίζεται από περιθωριακό ναζιστικό μόρφωμα σε «νόμιμο εθνικιστικό κόμμα». Επί δεκαετίες οργάνωνε πογκρόμ κατά μεταναστών και «αντιφρονούντων», επιτίθονταν κατά αγωνιστών/τριών με τις πλάτες της αστυνομίας και πριμοδοτούνταν απροσχημάτιστα από το ίδιο το σύστημα και τα δημοσιογραφικά του φερέφωνα. Αυτή η συνθήκη δεν διαφοροποιήθηκε ούτε με την είσοδο των φασιστών στην βουλή. Έως και το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, οι φακοί των media πρόβαλλαν τους χρυσαυγίτες ως «λαϊκά παιδιά της διπλανής πόρτας», ως πατριώτες «λίγο ακραίους» και ακόμη, ως εν δυνάμει συμμάχους της Νέας Δημοκρατίας σε μια ευρύτερη κυβερνητική συμπαράταξη.
Στην πραγματικότητα, η άνοδος της Χ.Α. ήταν γέννημα θρέμμα συγκεκριμένων συστημικών αναγκών. Ενισχύθηκε προκειμένου να αποτελέσει το αντιστάθμισμα στους μαζικούς αγώνες κατά την πρώτη εποχή των μνημονίων και των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκεμβρίου του 2008, καθώς και του φοιτητικού κινήματος που ανέτρεψε το 2006-7 την επιδιωκόμενη αναθεώρηση του άρθρου 16. Αναδείχτηκε δηλαδή ως μια χρήσιμη συστημική εφεδρεία με έναν διττό στόχο: από την μια να επιτεθεί στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ως προέκταση των αστυνομικών γκλοπ και από την άλλη να διασπάσει την κοινωνία στοχοποιώντας τους αδύναμους, μεταφέροντας το κέντρο βάρους από τους «μεγάλους παίχτες» στους «εχθρούς» φτωχοδιαβόλους (μετανάστες ή άλλους).
Για τις εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ των φασιστών και του καθεστώτος δεν χωράει καμία αμφιβολία. Μην ξεχνάμε ότι ο εθνικισμός που τόσο συχνά αντιπαραβάλλεται με τον «αγνό πατριωτισμό», δεν είναι παρά η ρίζα κάθε κράτους, το οποίο θεμελιώνει την κυριαρχία του επί του λαού πάνω στο αφήγημα της εθνικής ενότητας, δηλαδή της ενότητας μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Οι στρατιωτικές παρελάσεις (αποκύημα της δικτατορίας Μεταξά που υμνούσε η Χ.Α.), οι εθνικές εορτές «ανωτερότητας» του ελληνικού έθνους έναντι των άλλων, η εθνική και θρησκευτική προπαγάνδα στα σχολεία που απορρέει από το ίδιο το αστικό σύνταγμα, αποτελούν αναγκαία εργαλεία για την διάπλαση εθνικών και εθνικιστικών συνειδήσεων. Αναγκαία εργαλεία για την απόσπαση υποταγής των νέων στο σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Ενίοτε και βατήρας μετάβασης στην φασιστική του πτέρυγα.
Αναμφίβολα, 11 χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου, οι ναζιστικές συμμορίες δεν αφανίστηκαν, ούτε και το δηλητήριο του φασισμού ξεριζώθηκε. Αντίθετα, συνεχίζει να στάζει μέσα στην ελληνική κοινωνία και να παίρνει μορφή στις διάφορες ακροδεξιές γκρούπες, που πατώντας πάνω στα πιο αδηφάγα και στα πιο ποταπά ανθρώπινα ένστικτα στοχοποιούν τους «ξένους», τους «αντιφρονούντες», τους «διαφορετικούς», με μοναδικό κριτήριο την ίδια τους την ύπαρξη, η οποία δεν ταιριάζει στα δικά τους μισανθρωπικά «γούστα».
Οι φασίστες αντανακλούν την πιο ακραία μορφή κανιβαλισμού και βαρβαρότητας. Δεν αποτελούν μια αντισυστημική και εξωσυστημική πολιτική δύναμη όπως προσπαθούν οι ίδιοι να πείσουν, αλλά εκφράζουν την πιο ακραία πλευρά αυτού του σάπιου συστήματος που κυριαρχεί, του καπιταλισμού και του κράτους.
Οφείλουμε όλοι και όλες, και πρώτα και κύρια, οι νέες γενιές, οι ξεζουμισμένες από το σύστημα εκπαίδευσης, την παραπαιδεία και την τοξική εκτόνωση που πλασάρεται μέσα από κάθε βολική για το σύστημα «μόδα», να βάλουμε τέλος σε αυτό το δηλητήριο και τους εκπροσώπους του. Με αγώνες εντός και εκτός των σχολείων, με οργάνωση και με υψηλά την συνείδηση ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας, παρά μόνο να παλέψουμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον φασισμό και τον εθνικισμό, κόντρα σε κάθε μισαλλόδοξη και μισανθρωπική θεωρία που θέλει να μας διασπάσει και να μας αλληλοσπαράξει για τα συμφέροντα της εξουσίας και των εχόντων τον πλούτο και τα αξιώματα.
