Την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου κατατίθεται στην Βουλή ένα νέο αντεργατικό έκτρωμα υπό τον τίτλο «Ενσωμάτωση οδηγίας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου Ε.Ε για διάφανους και προβλέψιμους όρους εργασίας». Οι ρυθμίσεις που φέρει το προς ψήφιση νομοσχέδιο είναι φανερό πως έρχονται να προσθέσουν ένα ακόμη βόλι στην φαρέτρα της αντεργατικής πολιτικής που εξοπλίζεται όλο και πληρέστερα εις βάρος του κόσμου της εργασίας και προς όφελος της εργοδοσίας. Μόνο εάν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στα τελευταία χρόνια θα κατανοήσουμε πως οι νέες προς ψήφιση διατάξεις αποτελούν οργανική συνέχεια μιας σειράς αλλεπάλληλων νομοσχεδίων τα οποία έχουν πλήξει εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων: από το νομοσχέδιο Αχτσιόγλου το 2017, το νομοσχέδιο Βρούτση τον Νοέμβριο του 2020, εν συνεχεία το νομοσχέδιο Χατζηδάκη τον Ιούνιο του 2021, τώρα περνάμε στο νομοσχέδιο Γεωργιάδη. Βασικές αιχμές όλων των παραπάνω αποτελούν η πλήρης αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, η ολοένα και μεγαλύτερη επέκταση του νόμιμου εργάσιμου χρόνου τόσο σε ώρες (με την κατάργηση του 8ωρου) όσο και σε μέρες (με την επεκτεινόμενη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας), τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και η εντεινόμενη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας.
Οι διατάξεις του νέου νομοσχεδίου κινούνται ακριβώς πάνω σ’ αυτούς τους άξονες. Συγκεκριμένα, η ρύθμιση που δικαίως έχει προκαλέσει τον μεγαλύτερο θόρυβο σχετίζεται με το νέο χτύπημα που δέχεται η ιστορική κατάκτηση της 8ωρης πενθήμερης εργασίας, με την νομική κατοχύρωση της 13ωρης εργασίας την ημέρα ή των 78 ωρών την εβδομάδα σε πάνω από έναν εργοδότη. Παράλληλα, πλήττεται το δικαίωμα στην 5νθήμερη εργασία με την πρόβλεψη για έκτη μέρα εργασίας στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας με το σύστημα των εναλλασσόμενων βαρδιών, ενώ επεκτείνεται η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στους τομείς της Βιομηχανίας τροφίμων και εμφιάλωσης. Εντός των ρυθμίσεων εντάσσεται και η θεσμοθέτηση των συμβάσεων “ελάχιστων και μηδενικών ωρών εργασίας” καθώς και οι συμβάσεις “κατά παραγγελία”, που επιφέρουν την δυνατότητα της πλήρους “ευελιξίας” από την πλευρά του αφεντικού και της πλήρους ανασφάλειας από την πλευρά του εργαζομένου, ο οποίος μπορεί να κληθεί να εργαστεί για όσο και όποτε τον χρειαστεί ο εκάστοτε εργοδότης μη έχοντας σταθερό μισθό, αλλά πληρωμή με το κομμάτι.
Τέλος, ως “αναγκαίο” συμπλήρωμα για την εκβιαστική και ανεμπόδιστη εφαρμογή όλων των παραπάνω (και όχι μόνο) μέτρων, επιχειρείται η περαιτέρω καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων, με διατάξεις που πλήττουν το ήδη χιλιοχτυπημένο δικαίωμα στην απεργία. Αυτή την φορά, το νομοσχέδιο προβλέπει ποινές φυλάκισης και χρηματικές ποινές για όποιον «παρεμποδίζει με οποιονδήποτε τρόπο την ελεύθερη και ακώλυτη προσέλευση ή αποχώρηση από τον χώρο εργασίας» ή «συμμετέχει σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής». Είναι σαφές πως πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια ποινικοποίησης του κατά τ’ άλλα “ελεύθερου δικαιώματος” στην απεργία, που ενισχύει τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, υπενθυμίζοντας μας πως τίποτα δεν πρόκειται να μας παραχωρηθεί ή χαριστεί από την αστική δημοκρατία, εάν δεν το κατακτήσουμε με τους δικούς μας αγώνες.
Η προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης να παρουσιαστούν οι διατάξεις του νομοσχεδίου, με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτή που φέρει την νομική κάλυψη της “υπερωριακής” απασχόλησης σε δύο εργοδότες, ως δήθεν προστατευτικές για τους εργαζομένους το μόνο αποτέλεσμα που εύλογα μπορεί να επιφέρει είναι την περαιτέρω αγανάκτηση του κόσμου της εργασίας. Κι αυτό γιατί εάν σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο λαομίσητος νυν υπουργός εργασίας είναι πως οι παρούσες ρυθμίσεις έρχονται να νομιμοποιήσουν και με την κρατική βούλα μια δυστυχώς ήδη ισχύουσα στην πράξη συνθήκη, που εφαρμόζεται ιδίως σε κλάδους που χαρακτηρίζονται από τα ξεχειλωμένα και ελαστικά ωράρια (π.χ. εστίαση) και βλέπουμε να επιχειρείται να επεκταθεί (π.χ. με τις παραπάνω ρυθμίσεις για την εργασία στον τομέα της βιομηχανίας). Κι αυτή η συνθήκη δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα των εξαντλητικών – απάνθρωπων ωραρίων, των δύο και τριών δουλειών που αναγκάζονται πολλοί εργαζόμενοι να κάνουν για να τα βγάλουν πέρα.
Όποιος βρίσκεται από την πλευρά του κόσμου της εργασίας και έχει ζήσει στο πετσί του την εκβιαστική συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς, μπορεί εύκολα να κατανοήσει πως οι διατάξεις του προς ψήφιση αντεργατικού εκτρώματος έρχονται για να θωρακίσουν και να κατοχυρώσουν έτι περισσότερο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των αφεντικών, επεκτείνοντας τα νομικά όρια της ασυδοσίας τους προς τους/τις εργαζόμενους/ες. Επιπλέον, όποιος έχει δουλέψει έστω και μια μέρα στην ζωή του εύκολα μπορεί να αντιληφθεί πως κανένας εργαζόμενος δεν επιλέγει να δουλέψει 13 ή και παραπάνω ώρες την ημέρα από χόμπι, αλλά από την βασική ανάγκη της επιβίωσης μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, όπως είναι αυτό του καπιταλισμού και τους κράτους. Ουσιαστικά, αυτό που μας λένε κατάμουτρα είναι πως μπορείτε να δουλεύετε 13 ώρες την ημέρα, πως θα δουλεύετε Σάββατα και Κυριακές ή όποτε το αποφασίσει το αφεντικό σας, θα παίρνετε μισθούς πείνας με τους οποίους ίσα – ίσα θα βγάζετε τον μήνα μέσα σε ένα όλο και αυξανόμενο κόστος διαβίωσης για την κάλυψη των βασικών αναγκών και παράλληλα τα αφεντικά σας θα πλουτίζουν όλο και παραπάνω πάνω στις δικές σας πλάτες.
Είναι πλέον κάτι παραπάνω από φανερό ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τεράστια οπισθοδρόμηση ως προς τις εργατικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με μάχες και με αίμα στο παρελθόν. 137 χρόνια μετά από τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις στο Σικάγο που κατοχύρωσαν το 8ωρο εργασίας, με το αναρχικό κίνημα στην πρώτη γραμμή, αντί οι ταξικοί αγώνες του παρόντος να θέτουν πιο προωθητικές διεκδικήσεις για τους όρους εργασίας, όπως η 6ωρη 4ήμερη εργασία, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την λαίλαπα μιας συνεχώς κλιμακούμενης εργατικής αναδιάρθρωσης προς όφελος των αφεντικών και του κράτους, η οποία μάλιστα προχωράει με αμείλικτη ταχύτητα. Ενώ η ραγδαία τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος και η συνεχής αναβάθμιση των παραγωγικών δυνάμεων όχι μόνο επιτρέπουν, αλλά και επιτάσσουν την διεύρυνση κατακτήσεων στην πορεία αποδέσμευσης της εργατικής τάξης από την εξάρτηση της από το κεφάλαιο, βλέπουμε πως η υποτίμηση των εργαζομένων στην κατεύθυνση ολοένα και μεγαλύτερης απόσπασης υπεραξίας για την εκτόξευση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, μας πηγαίνει ιστορικά πίσω, διαμορφώνοντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα τις οποίες οφείλουμε να πολεμήσουμε.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ανατραπεί και να γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η συνθήκη, πέρα από την αντίσταση από εμάς τους ίδιους, τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου. Φτάνει να αντιληφθούμε την συλλογική μας δύναμη, να μην εκπέσουμε στην ηττοπάθεια και τον ατομικισμό και να μην καθησυχαστούμε μέσα στην πραγματικότητα δουλείας που μας πλασάρουν ως “δεδομένη” και “αυτονόητη” γιατί “έτσι είναι” και “ο κόσμος δεν αλλάζει”. Γιατί εμείς, η εργατική τάξη, εμείς που παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο, είμαστε ο κόσμος της δημιουργίας και ταυτόχρονα ο κόσμος της καταστροφής του σάπιου αυτού συστήματος που κυριαρχεί. Απέναντι, λοιπόν, σ’ αυτό το σύστημα, του καπιταλισμού και του κράτους, που βρίσκεται σε σήψη και ιστορική παρακμή, η Κοινωνική Επανάσταση δεν αποτελεί μια μακρινή επιλογή ¨πολυτελείας¨ για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για την ίδια την επιβίωση στο παρόν.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ, ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 21ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
