Το Σάββατο 19 Μαίου υλοποιήθηκε η «τεχνική συμφωνία» μεταξύ των θεσμών της διεθνούς οικονομικής ελίτ και της ελληνικής κυβέρνησης, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για το κλείσιμο της δ’αξιολόγησης. Μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα αναμένεται η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ενώ ο χρονικός στόχος για την εφαρμογή των προαπαιτούμενων μέτρων είναι το eurogroup της 21η Ιουνίου.
Στα συμφωνηθέντα της δ’ αξιολόγησης περιλαμβάνονται το άγριο πετσόκομμα των συντάξεων, η διατήρηση της ρήτρας απ’την πλευρά του ΔΝΤ για πρόωρη μείωση του αφορολόγητου ορίου το 2019, ενισχυμένη εποπτεία και στόχοι για ματωμένα πλεονάσματα. Κυβέρνηση, media και “θεσμοί” θριαμβολογούν πως τα μέτρα αυτά θα είναι τα τελευταία, πως «βρισκόμαστε κοντά στο τέλος των προγραμμάτων διάσωσης» και ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης θα σηματοδοτήσει «καθαρή έξοδο στις αγορές», «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια».
Αυτές οι θριαμβολογίες ωστόσο, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Τα επερχόμενα μέτρα δεν θα είναι τα τελευταία και δεν θα σηματοδοτήσουν το «τέλος των μνημονίων». Η λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης δεν συνεπάγεται τη λήξη των προγραμμάτων διάσωσης, ούτε την λήξη της διεθνούς εποπτείας. Το ελληνικό κράτος είναι δεσμευμένο με μνημόνια διαρκείας, ενώ η εφεύρεση και λειτουργία του «αυτόματου κόφτη δημοσιονομικής προσαρμογής» από το 2016 διασφαλίζει πως οι όποιες αποκλίσεις από τους στόχους των υψηλών πλεονασμάτων θα αντιμετωπίζονται με επιπρόσθετα προσαρμοστικά μέτρα, ανεξαρτήτου πολιτικής βούλησης. Συνεπώς οι μνημονιακοί νόμοι μένουν ανέπαφοι, είτε βρίσκεται σε ισχύ κάποιο πρόγραμμα είτε όχι, ενώ υπενθυμίζουμε πως η μεταβίβαση του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο θωρακίζει τους δανειοδότες σε ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος, γεγονός που καταργεί τα όποια ρεφορμιστικά αφηγήματα για «διαγραφή του χρέους» και «μετάβαση στην δραχμή», εντός του καπιταλιστικού πλαισίου.
Όσον αφορά την διαβόητη «έξοδο στις αγορές», θα ήταν ανόητο να πιστεύαμε πως μια τέτοια προοπτική θα συνέβαλλε στην ανάκαμψη της οικονομίας ή θα επέφερε μια ανακούφιση στα βαλλόμενα τμήματα της κοινωνίας. Η πρόσφατη (μερική και τεχνητή) αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους από ορισμένους οίκους αξιολόγησης (ιδιωτικές εταιρίες που αξιολογούν κατά παραγγελία την δυνατότητα αποπληρωμής χρεών από χάρτινους τίτλους-σκουπίδια), δεν θα αποτελέσει “ένεση” αυτοπεποίθησης για τους επενδυτές. Η αγορά ελληνικών ομολόγων-κρατικού χρέους δεν αποτελεί την πλέον ασφαλή επένδυση και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Επιπροσθέτως, τα υψηλά επιτόκια ενός ενδεχόμενου δανεισμού από τις κεφαλαιαγορές καθιστούν τον δανεισμό από τα ταμεία των «θεσμών» πιο επικερδή (!) παρά τις ακραίες προϋποθέσεις που επιβάλλουν (άλλωστε αυτές οι “προϋποθέσεις” στοχεύουν στην κοινωνική πλειοψηφία και όχι στους ολιγάρχες του πλούτου).
Η «ελληνική κρίση χρέους» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δομικής κρίσης που διανύει ο καπιταλισμός, στην Ευρώπη και παγκόσμια. Τα μνημόνια δεν κατάφεραν ούτε και πρόκειται να διευθετήσουν το κρατικό χρέος και η ολοκληρωτική πτώχευση της Ελλάδας και άλλων καπιταλιστικών κρατών είναι προ των πυλών. Η κρίση αυτή, είναι η πιο βαθιά και (αυτο)καταστροφική ιστορικά για το σύστημα και θα πυροδοτήσει ιστορικές εξελίξεις. Το ξαναμοίρασμα της γης είναι και θα αποδειχθεί στο μέλλον πιο επιτακτικά, το τελευταίο χαρτί της παγκόσμιας αστικής τάξης. Είναι η απαραίτητη διαφυγή για να πληρώσουν οι προλετάριοι την κρίση τους, για να υπάρξουν νικητές και νικημένοι (και) στο στρατόπεδο τους.
Η όξυνση των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων αποτελεί αντανάκλαση του ιστορικού αδιεξόδου που έχει περιέλθει ο καπιταλισμός. Καμία ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν είναι και δεν θα μείνει αμετάβλητη. Η “σκακιέρα” θα μεταμορφώνεται συνεχώς, μέχρι την τελική σύγκρουση. Σαν ομάδα είχαμε επισημάνει και στο παρελθόν, πως όσο θα βαθαίνει η κρίση, τόσο τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ θα χάνουν την συνοχή τους και πως «δεν θα μείνουν ανέπαφες ούτε οι υφιστάμενες διακρατικές συμμαχίες, καθώς ο ίδιος ο χαρακτήρας των συμμαχιών βασίζεται σε ρευστά θεμέλια, πρόσκαιρα συμφέροντα και αταλάντευτες αντιφάσεις», κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στις σχέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας, τονίζοντας πως η αντιπαράθεση αυτή «θα κλονίσει ανεπανόρθωτα την συνοχή του ΝΑΤΟ». Η νομισματική σύγκρουση ευρώ-δολαρίου σε συνδυασμό με τις διαφοροποιημένες γεωπολιτικές εξαρτήσεις των δύο χωρών, θα σημάνουν αναπόφευκτα εξελίξεις, οι οποίες ενδέχεται να έχουν αντίκτυπο και στο «ελληνικό ζήτημα», ως απότοκο μιας δυνητικής προσπάθειας απεξάρτησης των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών από την αμερικανική επιρροή.
Μέσα σε αυτή την εκρηκτική συγκυρία, μόνο η ανάπτυξη επαναστατικών κινημάτων με στρατηγικό στόχο και προσανατολισμό την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους στην βάση των αναρχικών ιδεών, μπορεί να αναχαιτίσει την καταστροφική επέλαση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Μόνο η οργάνωση μιας αταξικής κοινωνίας που θα λειτουργεί και θα αναπτύσσεται με βάση την ισότητα στην παραγωγή και την διανομή τον αγαθών, καθώς και την ισηγορία στην λήψη των αποφάσεων, μπορεί να εξαλείψει την αδικία, την φτώχεια και την ανισότητα. Μια κοινωνία απελευθερωμένη από συστήματα εξουσίας και ιεραρχικές δομές, όπου καύσιμο της κοινωνικής εξέλιξης θα είναι το συλλογικό συμφέρον και όχι η κερδοφορία των ολίγων.
Για αυτήν την κοινωνία αξίζει να παλέψουμε στο τώρα ανατρέποντας την απάθεια, τον «καναπέ» και την απογοήτευση που έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια.
Να εμπνευστούμε από τα αναρχικά προτάγματα και να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Να προετοιμάσουμε το επαναστατικό ιστορικό πέρασμα στην Αναρχία, τον μόνο ρεαλιστικό δρόμο που θα εξασφαλίσει την οριστική «έξοδο» από την βαρβαρότητα, την φτώχεια και την ανισότητα.
Κάτω η χούντα κράτους και καπιταλισμού! Μόνη λύση η επανάσταση!
Οργάνωση μαζικών και μαχητικών διαδηλώσεων ενάντια στα επερχόμενα μέτρα. Δράσεις ενημέρωσης σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εκπαίδευσης, σε κάθε υπηρεσία.
