Πριν λίγη ώρα μέλη του πολιτικού μας πυρήνα προχώρησαν σε αντιεκλογική παρέμβαση στην “Εφημερίδα των Συντακτών” ζητώντας την δημοσιοποίηση σχετικού κειμένου στην ηλεκτρονική της σελίδα, η οποία και πραγματοποιήθηκε. Παραθέτουμε το κείμενο της παρέμβασης.
Αντιεκλογική Παρέμβαση στην «Εφ.Συν.»
Βρισκόμαστε στο κατώφλι των εκλογών και περιδιαβαίνουμε την τελευταία «κρίσιμη» περίοδο πριν την κορύφωση των «πολιτικών μαχών». Οι μέρες που διανύουμε είναι μέρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Είναι μέρες βαμμένες στο αίμα των δεκάδων συνανθρώπων μας στα Τέμπη που σκοτώθηκαν σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για το οποίο προειδοποιούσαν και φώναζαν δραματικά οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους. Χιλιάδες λαού σε όλη την χώρα παρακινημένοι από την δίκαιη οργή βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το κρατικό και καπιταλιστικό αυτό έγκλημα, να παλέψουν για να μην συγκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι (κράτος-κυβερνήσεις-καπιταλιστές) και να συγκρουστούν με τους πληρωμένους βασανιστές του κρατικού μηχανισμού παρά την σφοδρή καταστολή και κόντρα στους κάθε λογής επαγγελματίες προβοκατορολόγους.
Κι όλα αυτά, την ίδια ώρα που οι ένοχοι, οι συνυπεύθυνοι και οι εκμεταλλευτές ακόμη και του θανάτου έχουν τα μάτια τους στραμμένα στις εκλογές. Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι το έγκλημα στα Τέμπη ιδίως σε σχέση με τις εκλογές τους απασχολεί. Πάνδημο το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας σχεδιάζει με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσει τον θάνατο των συνανθρώπων μας για να ενισχύσει το κάθε κομματικό γκρουπούσκουλο τα εκλογικά του ποσοστά. Πρώτα και κύρια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έσπευσε αρχικά να αποδώσει σε «ανθρώπινο λάθος» τις εγκληματικές ευθύνες για τον μεσαιωνικό τρόπο λειτουργίας των σιδηροδρόμων και εν συνεχεία, φοβούμενη τις εκλογικές απώλειες προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με προκλητικές «συγγνώμες» επικοινωνιακού χαρακτήρα. Το ίδιο και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβέρνησης του οποίου έλαβε χώρα η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ με τυμπανοκρουσίες. Οι της Κουμουνδούρου έχουν το θράσος και προσμένουν το έγκλημα στα Τέμπη, για το οποίο είναι συνυπεύθυνοι, να λειτουργήσει ως έναυσμα για την «εκλογική ανατροπή του Μητσοτάκη» αντί να κρύβονται για να μην δεχτούν πυρά. Από κοντά και τα υπόλοιπα καθάρματα των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας και οι κολαούζοι τους.
Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα μέσα που μίλησαν για την επίδραση του εγκλήματος στα Τέμπη ως προς τις εκλογές, ήταν η ΑΥΓΗ και η ΕΦΣΥΝ τρίβοντας τα χέρια τους και ευελπιστώντας για άνοδο του πολιτικού τους αφεντικού. Ενώ απ’ την μία πλευρά οι γδάρτες της Ν.Δ. βλέπουν το έγκλημα στα Τέμπη ως κίνδυνο για εκλογικές απώλειες, τα λαμόγια της σοσιαλδημοκρατίας αξιώνουν πως θα ευνοηθούν, πιστεύοντας ότι ο λαός δεν θα συνεκτιμήσει τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων. Εμπόριο ελπίδας πάνω στο αίμα, τον θάνατο και τον πόνο. Αλλά, αυτό ήταν πάντα και αυτό θα είναι πάντα το ήθος των κρατικών και κυβερνητικών παραγόντων τόσο της δεξιάς όσο και της αριστερής πλευράς της συστημικής διαχείρισης.
Ας περάσουμε όμως και να κοιτάξουμε κατάματα και τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία, ως εργατική τάξη και ως νεολαία μπροστά στις επικείμενες εκλογές. Ποιο είναι το δικό μας χρέος μέσα σε αυτό το άδικο, εκμεταλλευτικό και σάπιο σύστημα που μας ισοπεδώνει τις ζωές και μας οδηγεί στον θάνατο; Μπορούμε να το ανατρέψουμε; Κι αν ναι, τι σχέση μπορεί να έχουν οι εκλογές με ένα τέτοιο δύσκολο μεν αλλά όχι ακατόρθωτο ιστορικά εγχείρημα; Κατ εμάς, καμία!
Όντας στην καρδιά μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2008 και την οποία στον ελλαδικό χώρο από το 2010 και την υπαγωγή στο πρώτο μνημόνιο την έχουμε ζήσει στο πετσί μας μέσα από την λεηλασία κάθε πλευράς του κοινωνικού βίου, ένα μόνο μπορεί να είναι βέβαιο: κάθε κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το ίδιο θα ισχύσει φυσικά και για την επόμενη που θα σχηματιστεί σε λίγο καιρό από τώρα, είτε αυτή θα είναι πάλι με κορμό μια απονομιμοποιημένη κοινωνικά Ν.Δ. είτε μια ασταθής κυβέρνηση «προοδευτικής συνεργασίας» μεταξύ των καθαρμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ας ανατρέξουμε: από την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» και τον Παπαδήμο, από τους Σαμαρο/Βενιζέλους έως τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και πλέον στην νεοφιλελεύθερη δεξιά της τελευταίας τετραετίας, κάθε κακό έρχεται να διαδεχτεί ένα μεγαλύτερο. Τι άλλαξε; Τι μπορεί να αλλάξει με την διαδοχή των προσώπων στην διαχείριση ενός δομικά εκμεταλλευτικού συστήματος; Ας τελειώνουμε πια με τις αυταπάτες.
Έχουν δοκιμαστεί πλέον όλες οι διαφορετικές κυβερνητικές παραλλαγές. Έχουν δοκιμαστεί επίσης και όλες οι συνταγές διαχείρισης της δομικής και αξεπέραστης καπιταλιστικής κρίσης, με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Ας δούμε το παρόν με ορισμένα εύληπτα παραδείγματα. Σε όλο τον κόσμο ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί εξαιτίας της αύξησης της ποσότητας του χρήματος στην οποία προχώρησαν οι κεντρικές τράπεζες για να αντιμετωπιστεί η ύφεση του 2020. Αν σε εκείνη την περίοδο δεν ενσωματωνόταν και η Ελλάδα στα προγράμματα αγοράς ομολόγων (δηλαδή της αγοράς κρατικού χρέους από τις κεντρικές τράπεζες) θα χρεοκοπούσε εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Για να αποφύγουν κάτι τέτοιο εν μέσω πανδημίας, οι οικονομικοί και πολιτικοί διαχειριστές του κλεμμένου πλούτου της εργασίας μας μαγείρεψαν μια πολιτική η οποία μετέθεσε τις συνέπειες του νέου επεισοδίου της κρίσης. Ένα από τα αποτελέσματα που ήδη βιώνουμε, είναι ο πληθωρισμός. Πώς προσπαθούν λοιπόν να τον κατευνάσουν; Με την απόσυρση των μέτρων που τα ίδια τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και τα διεθνή καπιταλιστικά διευθυντήρια πήραν (αυξήσεις των επιτοκίων, παύση της αγοράς ομολόγων κλπ). Τι συνεπάγεται πρακτικά; Την επιστροφή της ύφεσης, την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους και νέα πακέτα λιτότητας. Αν δεν ξέσπαγε η πανδημία και δεν συνέβαιναν τα lockdown η ύφεση που ήδη είχε χτυπήσει σε συνδυασμό με τις δημοσιονομικές απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, θα είχαν οδηγήσει ήδη σε νέα μνημόνια, τα οποία θα ήταν μάλιστα και πιο ήπια μπροστά σε αυτά που έρχονται.
Τι θέλουμε να πούμε με αυτά τα παραδείγματα; Ότι οι αξιώσεις «μικρών καλυτερεύσεων» έχουν πεθάνει προ πολλού. Τελείωσαν με το ξέσπασμα της πιο δομικής, της πιο σφοδρής στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης που έχουμε γνωρίσει. Ότι «μικρό» μπορεί να κερδηθεί, μπορεί μόνο από τους δικούς μας αγώνες. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν μέσα από την δράση του εργατικού κινήματος. Υπήρξαν στην COSCO, υπήρξαν στην EFOOD, υπήρξαν στην Kavala Oil, υπήρξαν και αλλού. Το διακύβευμα της εποχής, είναι να πολλαπλασιάσουμε τις μικρές νίκες και να τις πάμε ένα βήμα παραπέρα: να θέσουμε κοινωνικό και πολιτειακό ζήτημα. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγωνιστούμε οργανωμένα, να πιστέψουμε στην δυνατότητα της επαναστατικής ανατροπής. Εμείς είμαστε που παράγουμε τον πλούτο, εμείς θα πρέπει να τον πάρουμε στα χέρια μας ανατρέποντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής του. Εμείς είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, εμείς θα πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις και όχι οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια και οι κρατικοί κηφήνες. Αν το πάρουμε απόφαση καμία αστυνομία δεν θα μπορέσει να τους σώσει.
Τι προτείνουν οι αναρχικοί;
Η αποχή από τις εκλογές που προτείνουμε είναι πρώτιστα μια άρνηση του κράτους, της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Είναι μια άρνηση του σάπιου αυτού συστήματος που κυριαρχεί τους τελευταίους τρεις αιώνες σε όλο τον πλανήτη. Αλλά δεν είναι στείρα άρνηση. Δεν είναι άρνηση συμμετοχής στα «κοινά» όπως συκοφαντικά διατείνονται όλοι οι κομματικοί εχθροί της αποχής. Η αποχή που προτείνουμε, η μαζική λαϊκή αποχή είναι ακριβώς η εμπλοκή στα κοινά: είναι το πρόταγμα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να μην αναθέτουμε σε επαγγελματίες διαχειριστές της βαρβαρότητας τις δικές μας υποθέσεις. Η αποχή που προτείνουμε ισοδυναμεί με την συμμετοχή στα κοινά, την ανάληψη της διαχείρισης τους από εμάς.
Απέναντι στο δίλημμα αστικό κράτος ή εργατικό κράτος ή απέναντι στα ενδοσυστημικά διλήμματα για νεοφιλελεύθερο ή σοσιαλδημοκρατικό κράτος, το κίνημα μας έχει απαντήσει προ πολλού: καθόλου κράτος! Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής πλούτου, των υπηρεσιών και των αγαθών. Όλος ο πλούτος στα δικά μας χέρια. Κατάργηση των ιεραρχικών θεσμών του κράτους και αντικατάσταση τους με λαϊκές συνελεύσεις, κοινοτικά συμβούλια και συμβούλια παραγωγών-εργαζομένων. Όλες οι αποφάσεις στα δικά μας χέρια, όλες οι υποθέσεις υπό τον έλεγχο των λαϊκών οργάνων. Ανάπτυξη επαναστατικού προγράμματος ανατροπής στο εδώ και το τώρα μέσα από την οικοδόμηση ισχυρών πολιτικών και ταξικών φορέων. Άμεση εφαρμογή σχεδίου κοινωνικοποιήσεων, απαλλοτρίωσης πόρων, ισοδιανομής αγαθών και δίκτυα αλληλοβοήθειας-μεταφοράς-διανομής. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να ξεκινήσει άμεσα, αν το παίρναμε απόφαση. Όχι σε «συνύπαρξη» με την καπιταλιστική οικονομία όπως πρεσβεύουν οι διάφορες λογικές «νησίδων ελευθερίας» ή «εναλλακτικών οικονομιών» που λειτουργούν περισσότερο ως αφομοιώσιμο «ντεκόρ» της βαρβαρότητας αλλά μέσα από την εδώ και τώρα οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους.
Για την παρέμβαση μας στην Εφημερίδα των Συντακτών
Η «ΕφΣυν» στην οποία σήμερα παρεμβαίνουμε είναι ένα απόλυτα συστημικό μέσο που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ενός αστικού κόμματος εξουσίας, του οποίου η διακυβέρνηση συνδέθηκε με το 3ο επαχθές μνημόνιο και τους μεταμνημονιακούς μύθους που συνοδεύτηκαν με την δημοσιονομική υπαγωγή στα διεθνή οικονομικά διευθυντήρια για δεκαετίες. Μια τετραετία ισοπέδωσης μισθών, συντάξεων, εργατικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και μιας καταστολής πότε παραδοσιακής γεμάτης αίμα που δεν αναδείκνυαν παρά σπανίως τα «ευαίσθητα» μέσα της αριστεράς είτε μιας καταστολής της αφομοίωσης. Η «ΕφΣυν» είχε τον ρόλο του καθεστωτικού αβανταδόρου όλα αυτά τα χρόνια. Συγκάλυπτε τα κρατικά εγκλήματα της περιόδου 2015-2019 ενώ απ’ το 2019 έως και σήμερα που πέρασε στην αντιπολίτευση, παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική εξουσία.
Η ύπαρξη «φιλικών» αρθρογράφων προς τα «κινήματα» μέσα σ’ αυτήν, δεν είναι το «άλλο» πρόσωπο του αφεντικού της. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα μνημονιακά καθάρματα του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επωφεληθούν την δίκαιη κοινωνική οργή, να την διαμεσολαβήσουν με νέα ψεύδη και να την εγκλωβίσουν στην κάλπη. Τα κινήματα για αυτούς είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι πάνω στις πλάτες των οποίων θέλουν να αναρριχηθούν για να ξαναπάρουν την κυβέρνηση. Αντίθετα για εμάς, το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα, είναι σπόροι που ζυμώνουν νέους κόσμους, αρκεί να οργανώνονται μακριά από εγκλωβισμούς στις ατζέντες της αστικής πολιτικής, αλλά και να μην γίνονται στρατεύσιμα σώματα των αυτόκλητων πρωτοποριών της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Θα αναρωτηθεί όμως κανείς: άραγε η «ευκολία» μιας παρέμβασης στην ΕΦΣΥΝ δεν πιστοποιεί και την «φιλικότητα» ή τουλάχιστον την ανεκτικότητα της προς τα κινήματα, των οποίων η φωνή μπορεί να ακουστεί; Καταρχήν οι αναρχικοί πάντα παρεμβαίναμε σε μέσα όλων των κομματικών συμφερόντων. Κατά δεύτερον υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: στην περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. η ΕΦΣΥΝ αναμένει κάθε παρέμβαση, ακόμη και αναρχικών, να κρούει την «δεξιά» και να ενισχύει την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια έχει ανοιχτές αγκάλες για αντικυβερνητικές και αντι-ΝΔ παρεμβάσεις και «φωνές» θεωρώντας πως το αφεντικό της όντας η ηγεμονεύουσα αντιπολιτευτική δύναμη, θα καρπώνεται τα οφέλη. Με εμάς σίγουρα έπεσαν «έξω». Ήρθαμε να διακηρύξουμε την ΑΠΟΧΗ και να χτυπήσουμε το μέσο και το αφεντικό του. Δεν ήρθαμε ούτε ως προσκεκλημένοι ούτε είμαστε φιλοξενούμενοι. Δεν ήρθαμε για να κερδίσουμε την συμπάθεια του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ για κάποιο δικό μας αίτημα, αλλά να το θέσουμε προ των ευθυνών του.
Επίλογος
Όπως προείπαμε, το σύστημα νοσεί και δεν μπορεί πλέον να παράξει τίποτα πέρα από εξαθλίωση, φτώχεια και πολέμους για τους πολλούς. Το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε κρέας για οβίδες ή θα φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο. Αν θα γίνουμε συμμέτοχοι στον αργό μας θάνατο ή η ενσάρκωση της αντίστασης που έχει τόσο ανάγκη ο κόσμος. Αν θα αγωνιστούμε συλλογικά διεκδικώντας την άμεση καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας κοιτώντας ταυτόχρονα την ανατροπή και την επανάσταση ή θα αδιαφορήσουμε και θα κλειστούμε παθητικά στον ατομικισμό και την βολική για το σύστημα διακήρυξη «δεν αλλάζει τίποτα». Τουλάχιστον, ας περισώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Να μην ψηφίσουμε τους γδάρτες των ζωών μας. Να μην γίνουμε συνένοχοι στο διαρκές ταξικό έγκλημα και τις κοινωνικές αδικίες εις βάρος μας.
Ας τους τινάξουμε αυτή την αιματοβαμμένη εκλογική περίοδο στον αέρα.
Αποχή από τις εκλογές – Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση
Οργανώσου, Συλλογικοποιήσου, Πάλεψε
«Όποιος μιλάει για πολιτική εξουσία, μιλάει για κυριαρχία· εκεί, όμως, όπου υπάρχει κυριαρχία, πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει μια λίγο-πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, που να κυριαρχείται· και φυσικά, εκείνοι που κυριαρχούνται απεχθάνονται εκείνους που τους κυριαρχούν, ενώ εκείνοι που κυριαρχούν πρέπει, πάλι, αναγκαστικά, να αναστέλλουν και επομένως να καταστέλλουν, εκείνους που υπόκεινται στην κυριαρχία τους. Αυτή είναι η ιστορία της πολιτικής εξουσίας, από τη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε στον κόσμο.» Μιχαήλ Μπακούνιν
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
