Παρέμβαση έξω από το κτήριο της ΓΣΕΕ (Γραφείο Συνεργασίας Εργατών Εργοδοτών) πραγματοποιήθηκε σήμερα Σάββατο 29/3 από την συλλογικότητα μας με πανό και μοίρασμα κειμένων για τον ρόλο της ΓΣΕΕ και για την προπαγάνδιση της γενικής απεργίας της 9ης Απριλίου.
Να σημειωθεί ότι άνθρωποι της ΓΣΕΕ επικαλούμενοι τον “αγώνα στο πλευρό των εργαζομένων” απείλησαν να καλέσουν την αστυνομία αν δεν κατέβει το πανό στην είσοδο του κτηρίου των εργατοπατέρων, δίχως φυσικά αποτέλεσμα και με τις δέουσες συστάσεις για το τι θα σήμαινε για τους ίδιους η πραγματοποίηση της απειλής.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης
Γ.Σ.Ε.Ε : Γραφείο Συμφιλίωσης Εργατών – Εργοδοτών
Εδώ και δεκαετίες στο κτήριο επί της οδού Πατησίων 69 ποδηγετούνται, υπονομεύονται και απαξιώνονται μεθοδευμένα και συστηματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, οι ταξικοί αγώνες και οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις στον ελλαδικό χώρο. Μιλάμε για το κτήριο-έδρα της ΓΣΣΕ που επάξια έχει κατακτήσει το ακρωνύμιο της να μπορεί να αποκωδικοποιείται ως «Γραφείο Συμφιλίωσης Εργατών και Εργοδοτών». Η ΓΣΣΕ, το ανώτατο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο δήθεν εκπροσώπησης των εργαζομένων, αποτελεί εδώ και δεκαετίες προπύργιο αυτού που χαρακτηρίζεται ως γραφειοκρατικός, εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Να εξηγήσουμε γιατί.
Αρχικά, οι πλειοψηφούσες δυνάμεις στο Δ.Σ της ΓΣΣΕ ανήκουν στις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται σε αστικά κόμματα εξουσίας. Τι πιο εύλογο από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων που έχουν βάλει την σφραγίδα τους στην λεηλασία της εργατικής τάξης (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ), να προωθούν μέσα από την ΓΣΕΕ όχι τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας σε αντίθεση με αυτά των εκμεταλλευτών της, του κράτους και του κεφαλαίου, αλλά την ταξική συνεργασία μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων προς όφελος της απρόσκοπτης κερδοφορίας των λίγων, αυτών που ιδιοποιούνται τον κοινωνικό πλούτο που οι πολλοί παράγουν;
Η «ταξική συνεργασία» είναι η πάγια τακτική της ΓΣΕΕ που βρίσκει το αντίκρισμα της σε αυτό που ονομάζει η γραφειοκρατική ελίτ της ως «διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Την συναλλαγή δηλαδή μεταξύ της Εργατικής Συνομοσπονδίας, των Ομοσπονδιών των εργοδοτών και των κυβερνήσεων πάνω στα επίδικα της ταξικής πάλης, με στόχο την προώθηση της ταξικής ειρήνης, τον ενταφιασμό των εργατικών διεκδικήσεων και την ισοπέδωση εργατικών κεκτημένων. Ενδεικτική είναι η δήλωση του καρεκλοκένταυρου επί σχεδόν μια 20ετία πασοκου προέδρου της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλου, ότι «μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν και όχι όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση.»
Πράγματι, η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΣΕ με την αρμονική συνεργασία με τον ΣΕΒ και τις εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθεί από κοινού να βρει τις «λύσεις» όχι για τις εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις αλλά για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής ελληνικής οικονομίας (δηλαδή την ανάπτυξη των λίγων εις βάρος της καθίζησης των πολλών) και κάνει ό,τι μπορεί για να αμβλύνει την ταξική σύγκρουση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι συμμετέχοντες στο «Γραφείο Συμφιλίωσης Εργατών – Εργοδοτών» είναι και διευθυντικά στελέχη εταιρειών, εργολάβοι, μέλη διοικητικών συμβουλίων εταιρειών, δηλαδή με λίγα λόγια αφεντικά και παρατρεχάμενοι τους.
Η προκήρυξη μονοήμερων και σπανίως διήμερων απεργιών από την ΓΣΕΕ δεν είναι ποτέ στην κατεύθυνση προώθησης των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων, αλλά πάντα στην γραμμή της εκτόνωσης της ταξικής και κοινωνικής οργής. Όπως την 28η του Φλεβάρη για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, έτσι και στις 9 του Απρίλη, η προκήρυξη απεργίας από την ΓΣΕΕ δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Είναι απεργίες που στην πραγματικότητα απαιτούνται και επιβάλλονται απ’ τα κάτω, με τους εργατοπατέρες να τις προκηρύσσουν υπό συνθήκες πίεσης των εργαζομένων με μισή καρδιά. Αυτές τις απεργίες, είναι που πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας: για να γίνουν πολυήμερες, μαχητικές, για να μπλοκάρουν ολόκληρη την παραγωγή που μόνο εμείς μπορούμε να διευθύνουμε, να διαχειριστούμε, προς όφελος των κοινωνικών αναγκών και όχι για τις ανάγκες της κερδοφορίας των ολίγων.
Ο ρόλος της ΓΣΕΕ στο πλάι του κράτους, του κεφαλαίου και των εργοδοτών, δεν θα πρέπει λοιπόν να θεωρηθεί ως συνώνυμος του ενταφιασμού του εργατικού κινήματος, των συλλογικών του διεκδικήσεων και της τελικής υπόθεσης της εργατικής τάξης, που δεν είναι άλλη παρά η κοινωνικοποίηση του πλούτου και η συλλογική διαχείριση της παραγωγής από αυτή την ίδια. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εργατικό κίνημα, θέτει ακόμα πιο επιτακτικά την αναγκαιότητα απεξάρτησης από την κάθε ΓΣΣΕ και την κάθε επίδοξη κομματική πρωτοπορία όπως αυτή των γραφειοκρατών του ΠΑΜΕ. Μόνη λύση απέναντι σε όλους αυτούς, είναι δημιουργηθεί το αντίπαλο δέος: η Ελευθεριακή Συνομοσπονδία Εργασίας, μια συνένωση ακηδεμόνευτων σωματείων και εργατικών ομοσπονδιών βάσης που οφείλουμε άμεσα να χτίσουμε σε κάθε κλάδο και επάγγελμα.
Η «επόμενη μέρα» της 28ης του Φλεβάρη δεν μπορεί να είναι η αναμονή για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η αντικατάσταση της από τους κατακερματισμένους σοσιαλδημοκράτες όπως μας καλούν να πράξουμε. Μια τέτοια αναμονή θα ήταν καταστροφική αφού θα σήμαινε την υποχώρηση των αγώνων, την ήττα κάθε διεκδίκησης και θα μας έστελνε στον καναπέ μέχρι μια επόμενη κρατική – καπιταλιστική δολοφονία να μας ένωνε ξανά. Κι όλα αυτά, ενόσω η τάξη μας καθημερινά μετρά νεκρούς στα εργατικά ατυχήματα, το κόστος διαβίωσης έχει κάνει την ζωή μας αβίωτη, κάθε πλευρά του συλλογικού βίου εξαθλιώνεται.
Η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να είναι μέρα οργάνωσης και αγώνα. Στα σωματεία, στις λαϊκές συνελεύσεις, στο αναρχικό κίνημα
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΕΦΑΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΝ
9 ΑΠΡΙΛΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
