Mπορεί να πέρασε 1,5 μήνας από την γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα αλλά η γειτονιά της δεν την ξέχασε και ούτε θα την ξεχάσει. Όπως δεν θα ξεχάσει την πατριαρχία που την σκότωσε, το κράτος που έβαλε πλάτη στην δολοφονία της, αλλά και την τοπική δημοτική εξουσία, η οποία λίγες εβδομάδες πριν η Κυριακή χάσει την ζωή της, επευφημούσε αυτάρεσκα τον εαυτό της για την αύξηση της αστυνομικής παρουσίας στους Αγίους Αναργύρους, μετά από συνάντηση κορυφής ανάμεσα στον Τσίρμπα και τον Χρυσοχοίδη.
Γι’ όλα αυτά, δεν σταματήσαμε να παρεμβαίνουμε στην περιοχή και στην γειτονιά της Κυριακής, την ώρα που μια νέα γυναικοκτονία, της 40χρονης Ενκελέιντα, έλαβε χώρα λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, στο Μενίδι.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται στο πλαίσιο σχετικών παρεμβάσεων μας στους Αγίους Αναργύρους.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΡΙΒΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ Α.Τ. ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ
Τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου, η 28χρονη Αγιωαναργυρώτισσα Κυριακή Γρίβα μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τον πρώην σύντροφο της, μπροστά στα απαθή βλέμματα των αστυνομικών του τοπικού τμήματος. Η ίδια είχε προσφύγει εκεί, για να καταγγείλει και να προλάβει την επερχόμενη δολοφονία της, έχοντας αντιληφθεί ότι ο γυναικοκτόνος δήμιος της την παρακολουθεί. Η απεύθυνση της στα κρατικά όργανα καταστολής, είχε ως αποτέλεσμα να εισπράξει την χλεύη και την αδιαφορία τόσο των έμμισθων ένστολων της περιοχής, όσο και του τηλεφωνητή της άμεσης δράσης, ο οποίος της γνωστοποίησε με το σύνηθες αστυνομικό στυλ αλαζόνα βαρύμαγκα ότι «το περιπολικό δεν είναι ταξί». Λίγα λεπτά αργότερα η Κυριακή έχανε την ζωή της. Μια ακόμα γυναικοκτονία λάμβανε χώρα και ένα ακόμα αστυνομικό-κρατικό έγκλημα συντελούνταν.
Η γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους δεν ήταν η πρώτη και δεν θα είναι, δυστυχώς, ούτε η τελευταία. Το «σοκ» και την κοινωνική θλίψη των πρώτων ημερών και εβδομάδων, σύντομα θα αντικαταστήσει η λήθη, τουλάχιστον για την πλειοψηφία. Πάντοτε όμως το παροδικό «σοκ» που συνοδεύει τα φρικιαστικά νέα και αργότερα αντικαθιστά η «ζωή που κυλά» και η «ωμή καθημερινότητα», αφήνει κάποια συμπεράσματα. Το περιεχόμενο αυτών των συμπερασμάτων είναι που καθορίζει τον βαθμό της κοινωνικής και προσωπικής συνειδητότητας. Με απλά λόγια, πόσο σοφοί γίναμε, τι καταλάβαμε, πώς τα όσα αποκομίσαμε θα μετατραπούν σε πράξη και στάση απέναντι στην βαρβαρότητα, εν προκειμένω, την βαρβαρότητα των γυναικοκτονιών, της πατριαρχικής βίας, των αστυνομικών καθαρμάτων.
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΩΝ ΤΑ ΟΠΛΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
H μονομερής πρόσληψη της γυναίκας κάτω από την ιδιότητα της «μάνας», της «γυναίκας», της «γκόμενας» δεν έπαψε να επιβιώνει. Η αντίληψη ότι μια γυναίκα, μπορεί να ζει και να υπάρχει, μόνο κάτω από αυτές τις ιδιότητες, αποσπασμένες από τα καθολικά χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν, καθώς και μόνο, υπό την σκιά του ανδρός, στέκεται μπροστά μας και καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε. Γιατί είναι ακριβώς αυτές οι αντιλήψεις και οι προσλήψεις, που έχουν πολλαπλασιάσει τα τελευταία χρόνια τις γυναικοκτονίες. Οι ρίζες της πατριαρχίας έχουν βάθος μέσα στους αιώνες και η έξοδος των γυναικών από αυτήν, ενεργοποιεί τα σκοταδιστικά ένστικτα που την θέλουν «υπό» και δεν μπορούν να “ανεχτούν” την γυναικεία απελευθέρωση από τους πατριαρχικούς ρόλους. Πίσω από κάθε γυναικοκτονία βρίσκεται κάποιος “προδομένος” ανδρισμός, κατασκεύασμα και αυτός του ίδιου συστήματος αξιών. Ένας ανδρισμός που δεν μπορεί να δεχτεί ότι η γυναίκα μπορεί να υπάρξει έξω από αυτόν, αυτόνομα και ανεξάρτητα. Κι έτσι δρα: κακοποιεί όταν αυτή δεν υποτάσσεται, δολοφονεί όταν κρίνει ότι χάνει την ολοκληρωτική κυριαρχία του επί αυτής, βιάζει.
ΓΙΑΤΙ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ;
Ανά καιρούς έρχεται, με βολικούς είναι η αλήθεια για το σύστημα όρους, μια συζήτηση περί του όρου «γυναικοκτονία». Από την μία, κόμματα της αριστεράς και δικαιωματικές οργανώσεις ζητούν την νομική κατοχύρωση του όρου, λες και αυτό θα λύσει το πρόβλημα. Φυσικά το μόνο που καταφέρνουν, δηλώνοντας την νομιμοφροσύνη και την εμπιστοσύνη τους στην αστική δικαιοσύνη και το κράτος όλοι αυτοί, διαχρονικά, είναι να το ενισχύουν. Από την άλλη, οι κάθε λογής ακροδεξιοί και απολογητές/τριες κακοποιητών, βιαστών και δολοφόνων, προκαλώντας την σύγχυσή προς όσους πραγματικά δεν κατανοούν ή και θεωρούν αχρείαστο τον όρο, τον ταυτίζουν γενικώς και αορίστως με την «δολοφονία κάποιας γυναίκας».
Γυναικοκτονία δεν σημαίνει βεβαίως «δολοφονία γυναίκας». Αντίθετα, είναι η δολοφονία εκείνη που γίνεται στην βάση έμφυλου κινήτρου. Η δολοφονία μιας γυναίκας εξαιτίας του φύλου της και όχι κάποιας άλλης αιτίας. Γυναικοκτόνος είναι αυτός που σκοτώνει μια γυναίκα επειδή την θεωρεί κτήμα του, επειδή λ.χ. τον «άφησε» ή επειδή, θεώρησε ότι με την α ή την β πράξη της «πρόσβαλλε» τον ανδρισμό του. Η έννοια της γυναικοκτονίας έχει ριζωθεί κοινωνικά και είναι εξαιρετικά δόκιμη.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ
Ο αγώνας για την πλήρη γυναικεία χειραφέτηση είναι ένας καθημερινός, πολύπλευρος και πολυμέτωπος κοινωνικός, ταξικός και πολιτικός αγώνας. Δεν είναι μάχη «φύλου εναντίων φύλου», ένας δήθεν “αγώνας” στον οποίο αντιπαρατίθενται έμφυλα χαρακτηριστικά και γυναίκες εναντίων ανδρών. Η πατριαρχική διαίρεση και η ανισότητα ανάμεσα στα φύλα και την σεξουαλικότητα δεν έχουν φυσική αλλά κοινωνική και ταξική προέλευση. Είναι διαχωρισμοί επίπλαστοι, δημιούργημα των ταξικών κοινωνιών που θεμελιώθηκαν αιώνες πριν και συντηρούνται ανά τα χρόνια και κληρονομούνται με διαφορετικά χαρακτηριστικά από κοινωνία σε κοινωνία. Θα εκλείψουν, όταν θα εκλείψουν και οι αιτίες που τους γεννούν και με τις οποίες έχουμε την ευθύνη, εδώ και τώρα να παλέψουμε.
Καθημερινά, γυναίκες κακοποιούνται και βιάζονται. Τα περιστατικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι λιγοστά, εξαιτίας τόσο των προκαταλήψεων, της δυσπιστίας και του σεξισμού που θα βιώσουν τα θύματα, όσο και εξαιτίας του εξαρτημένου οικογενειακού και οικονομικού πλαισίου μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η «ενδοοικογενειακή βία» όσον αφορά τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Αμφότεροι αυτοί οι παράγοντες, δηλαδή ο σεξισμός από την μία και η ταξική θέση της πλειοψηφίας των γυναικών από την άλλη, ενισχύουν αυτά τα καθημερινά φαινόμενα. Γυναίκες δεν μιλούν γιατί θα εισπράξουν χλεύη και αμφισβήτηση. Γυναίκες δεν μιλούν, γιατί φεύγοντας από το σπίτι-φυλακή τα παιδιά τους δεν θα έχουν να φάνε και οι ίδιες θα κριθούν γιατί «δεν έφυγαν νωρίς» και θα βρεθούν και υπόλογες «για τις επιλογές τους».
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Η αδιαπραγμάτευτη θέση μας στο πλευρό των κακοποιημένων γυναικών, η αλληλέγγυα κοινωνική μας ασπίδα απέναντι στα καθάρματα και τις σάπιες αξίες, αντιλήψεις και νοοτροπίες που τα γεννούν αποτελεί την πάγια, ηθική και κοινωνική μας υποχρέωση. Μεταβάλλοντας το αξιακό κοινωνικό πλαίσιο, συμβάλλοντας στην εκρίζωση των πατριαρχικών αξιών και πολεμώντας την ταξική, εξουσιασιαστική και ιεραρχική διάρθρωση της κοινωνίας, διαμορφώνουμε εκείνες τις προϋποθέσεις, που θα επιτρέψουν την καθολική, γυναικεία και συνολική χειραφέτηση από κάθε δεσμό ανισότητας και ανισοτιμίας και από κάθε εξουσιαστικό φαινόμενο που οδηγεί, ακόμα και στον θάνατο, όπως στις γυναικοκτονίες.
Καίριας σημασίας ζήτημα, είναι να καταλάβουμε, ότι αυτό θα το πετύχουμε εμείς οι ίδιοι και εμείς οι ίδιες. Όχι το κράτος και οι θεσμοί του, όχι το αστικό σύστημα, όχι οι παράγοντες που μας εξαθλιώσουν, υλικά, πνευματικά και ηθικά.
ΟΤΑΝ Ο ΤΣΙΡΜΠΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ
Όλα αυτά τα χρόνια, υπαρκτά κοινωνικά φαινόμενα, πυροδοτούν στον δημόσιο βίο μια συζήτηση γύρω από την «ασφάλεια» και την καταπολέμηση του «εγκλήματος». Συχνά αυτή η συζήτηση είναι υποκινούμενη από τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά media και τον τύπο, όποτε οι κυβερνήσεις θέλουν να αυξήσουν τα μέτρα καταστολής, να αυστηροποιήσουν τον ποινικό κώδικα και να βάλλουν εναντίων κοινωνικών και πολιτικών ομάδων. Γιατί μην γελιόμαστε: τους αγωνιζόμενους και τους κατατρεγμένους στοχεύουν.
Αυτό που δεν λέγεται ποτέ, είναι ότι οι δυνάμεις της αστυνομίας συνεχώς αυξάνονται ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται και τα φαινόμενα που υποτίθεται καλείτε να καταστείλει. Πώς γίνεται αυτό; Aς δούμε ένα πρόσφατο παράδειγμα.
H γυναικοκτονία της συνδημότισσας μας έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων συνέβη μόλις λίγες εβδομάδες μετά την νεοδημοκράτικη συνάντηση κορυφής ανάμεσα στον δήμαρχο της περιοχής Τσίρμπα και τον υπουργό καταστολής Χρυσοχοΐδη. Μέσα από την συνάντηση αυτή, η συμμορία Τσίρμπα που διοικεί τον δήμο και τον έχει μετατρέψει σε ένα τοπικό φέουδο της υφιστάμενης κυβέρνησης, θριαμβολογούσε, για την αναβάθμιση της αστυνομικής παρουσίας στην περιοχή και την εγκαθίδρυση νέων μονάδων, όπως του μηχανοκίνητου κρατικού τάγματος βασανιστών και τραμπούκων της «ΔΡΑΣΗ». Οι τελευταίοι, πολύ γρήγορα έδωσαν το στίγμα τους στην γειτονιά: έλεγχοι σε νεολαίους, τραμπουκισμοί και βόλτες μαγκιάς για την τρομοκράτηση, προς τέρψιν σαδιστικής ικανοποίησης, ανυποψίαστων περαστικών, που βρέθηκαν στο διάβα τους.
Αυτό ξέρουν να κάνουν, αυτό κάνουν. Άλλωστε μιλάμε για μια μονάδα που έχει ιδρυθεί για να επιτίθεται σε διαδηλωτές, άρα να προστατεύει τους ισχυρούς και όχι φυσικά, τους «πολίτες».
Σε τι μας κάνει σοφότερους αυτό το παράδειγμα, αυτό είναι εμφανές. Ότι σε αντίθεση με όσα λέγονται στα κανάλια και τον τύπο και σε αντίθεση με τα ψέματα περί «υποστελεχωμένων» αστυνομικών τμημάτων, τα σώματα ασφαλείας είναι τα μόνα, που ανοίγουν διαρκώς «νέες θέσεις εργασίας». Ενώ δηλαδή η εργατική τάξη ζει με 3.60 και ενώ η κοινωνική πλειοψηφία στενάζει και ξεζουμίζεται από την ακρίβεια, αυτή η πραγματικότητα δεν βρίσκει καμία αντιστοίχηση σε ότι αφορά τους μπάτσους. Γιατί; Μα γιατί όταν η εργατική τάξη και η κοινωνική πλειοψηφία βγει στους δρόμους, ποιος θα προστατέψει το πολιτικό σύστημα, το κράτος και τους μεγάλους παίχτες του κεφαλαίου αν όχι η αστυνομία;
Μας κάνει επίσης σοφότερους γιατί μας δείχνει έμπρακτα τις προτεραιότητες των ένστολων μισθοφόρων φρουρών του κράτους και του κεφαλαίου. Ας σκεφτούμε ένα υποθετικό παράδειγμα. Αν αντί για την Κυριακή, την 1η Απριλίου, υπήρχε μια διαφορετική απεύθυνση: έπεφτε σήμα στο Α.Τ. ότι μια ομάδα αναρχικών πραγματοποιεί πορεία σε κοντινή απόσταση. Πόσες αστυνομικές μονάδες θα είχαν κινητοποιηθεί; Σίγουρα ο αριθμός τους, δεν θα χωρούσε όχι σε 1 αλλά ούτε και σε 10 ταξί.
ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Όπως στους Αγίους Αναργύρους η αύξηση της αστυνομικής παρουσίας δεν εμπόδισε μια δολοφονία μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, έτσι και συνολικότερα ο ρόλος της αστυνομίας είναι πολύ συγκεκριμένος: αυτός της προστασίας των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών. Το να ζητάμε από το κράτος μέσω της αστυνομίας να καταπολεμήσει φαινόμενα που δημιουργούν οι ίδιες οι πολιτικές του, είναι σαν να ζητάμε από τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ζητώντας περισσότερη αστυνομία δεν φρενάρουμε την επόμενη γυναικοκτονία: αυξάνουμε τις πιθανότητες για κάποιον νεκρό διαδηλωτή, για κάποια βασανισμένη που θεωρήθηκε “ύποπτη”, για κάποιον νέο που παραβίασε κάποιο αστυνομικό μπλόκο.
Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι στο άκουσμα της «είδησης» η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων βυθίστηκε στην οργή και την θλίψη. Δεν είναι στην κοινωνία μας, «όλα μαύρα», όπως προσπαθούν να μας πείσουν για να εγκλωβιστούμε στην απόγνωση του «εγώ» και της «πάρτης» μας. Πόσο υποκριτικό άραγε; Μας λένε «κοίτα» την πάρτι σου, γιατί «όλοι κοιτάνε την πάρτι τους», δηλαδή γίνε και εσύ ένας από αυτούς! Εμείς παρόλα αυτά επιμένουμε: δεν έχουν χαθεί οι αξίες από το σύνολο των ανθρώπων. Αλλά οφείλουμε και να σημειώσουμε: η θλίψη και η οργή είναι συναισθήματα και τα συναισθήματα δεν αλλάζουν τον κόσμο, δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, δεν θα εμποδίσουν την επόμενη γυναικοκτονία, δεν θα μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της αστυνομίας. Κλαίγοντας ή βρίζοντας καταλήγουμε απλά παθητικοί θεατές, όχι φορείς αλλαγής. Το διακύβευμα, είναι να «ξεβολευτούμε» από την πάρτι μας, που μόνο ως καταθλιπτικά και εγωκεντρικά όντα μπορεί να μας κατατάξει. Ως απομονωμένους και ανήμπορους να αλλάξουμε τον κόσμο καταλήγοντας να αναζητάμε εξόδους διαφυγής στους μπάφους, στους ψυχολόγους, στα οπαδικά και σε κάθε εκτονωτική μόδα που μας πλασάρουν. Κι όλα αυτά, την ώρα που γύρω μας γυναίκες δολοφονούνται, εργαζόμενοι σκοτώνονται στα εργοδοτικά κάτεργα, ολόκληρη η κοινωνία και εμείς μαζί, συνθλίβεται, ξεζουμίζεται, κυριαρχείται, από τους λίγους και ισχυρούς που έχουν στα χέρια τους τον πλούτο και την εξουσία και είναι οι μόνοι κερδισμένοι.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΩΜΕΝΗ ΠΑΛΑΜΗ. ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ
Αλληλεγγύη, συλλογικοποίηση, κοινωνική ενσυναίσθηση. Ο ένας δίπλα στην άλλη και όχι ο καθένας χώρια. Αγώνες, διεκδικήσεις, μάχες. Οργάνωση για την επαναστατική ανατροπή. Σ’ αυτά τα προτάγματα βρίσκονται οι λύσεις και οι διέξοδοι. Στην ανταπόκριση σε αυτά τα προτάγματα θα κριθεί, σε τι κόσμο θα ζήσουμε. Είναι πρακτικά και χειροπιαστά τα διλήμματα που θέτουν. Κάνοντάς τα πράξη, κάνοντας τα σάρκα από την σάρκα μας, κάνοντας τα προσωπική και συλλογική υπόθεση, κάνοντας τα ευθύνη και υποχρέωση, τότε και μόνο τότε, θα ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Τότε, δεν θα έχουμε πραγματικά να φοβηθούμε τίποτα και κανέναν. Κυβερνήσεις θα πέσουν, κράτη θα ανατραπούν, συστήματα θα καταρρεύσουν, κανιβαλιστικές αξίες θα σταλούν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Τότε και μόνο τότε, θα είμαστε ίσοι μεταξύ ίσων, ελεύθεροι μεταξύ ελεύθερων. Σε μια κοινωνία που δεν θα χωρά την έμφυλη βία και την βία των εξουσιών, που δεν θα χωρά τις γυναικοκτονίες και τα κρατικά εγκλήματα.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΡΙΒΑ: ΠΑΡΟΥΣΑ
ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
