Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία, από εκείνη την περίοδο που η παγκόσμια συστημική κρίση έκανε την εμφάνιση της και στον ελλαδικό χώρο με την μορφή της κρίσης χρέους, που τα πρώτα μνημόνια ψηφιζόντουσαν στο περικυκλωμένο από μαχητικές διαδηλώσεις κοινοβούλιο και που οι εθνικιστικές και φασιστικές εφεδρείες του καθεστώτος πριμοδοτούνταν και ενισχύονταν για να εισέλθουν δυναμικά στο δημόσιο προσκήνιο και να αναλάβουν κρίσιμους ρόλους στον ρευστό πολιτικό χάρτη μιας ταραγμένης εποχής. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τόσο το πολιτικό σύστημα και όσοι το υπηρέτησαν, όσο και οι εφεδρείες, μπορούν να βαθμολογηθούν με άριστα για το αντικοινωνικό τους έργο και τους στόχους τους οποίους κλήθηκαν να υλοποιήσουν.
Τόσα χρόνια μετά, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα της χώρας έχει κάθε λόγο να χαίρεται και κάθε λόγο να θριαμβολογεί για τις διαδοχικές “επιτυχίες” του. Γιατί μπορεί η «μεταμνημονιακή εποχή» και η ανάκαμψη να είναι διαψευσμένοι συστημικοί μύθοι, μπορεί το δημόσιο χρέος να έχει εκτιναχθεί σε ύψη πολύ ανώτερα από αυτά της εποχής εισόδου στις δανειακές συμβάσεις, μπορεί ο πληθωρισμός να έχει τσακίσει το λαϊκό εισόδημα και οι πολιτικές αντιμετώπισης του να οδηγούν σε ένα νέο υφεσιακό κύμα που θα συμπαρασύρει και το ελληνικό κράτος, το οποίο και “έσωσαν” τεχνητά οι πολιτικές της Ε.Κ.Τ. εν μέσω πανδημίας για να μετατεθεί για αργότερα το μεγαλύτερο επεισόδιο της κρίσης, ωστόσο αυτό που κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα είναι η «σταθερότητα», η «ομαλοποίηση» του εκλογικού και πολιτικού χάρτη και η «κραταιότητα» του αστικού πολιτικού συστήματος, με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες να βρίσκονται, εδώ και τουλάχιστον οκτώ χρόνια, σε φάση υποχώρησης.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, είναι έκδηλη η απογοήτευση της κοινωνικής πλειοψηφίας για τους αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας, για την ήττα και το αδιέξοδο τους, για τους υφιστάμενους ταξικούς ή ακόμα και εκλογικούς συσχετισμούς, για την δυσμενή πολιτικά κοινωνική πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες αγωνιστών/τριων αποστρατεύονται και ακολουθούν ατομικούς δρόμους, ενώ άλλοι αποκηρύττουν και εγκλωβίζονται στις χαμηλές προσδοκίες μιας αστικής κυβερνητικής εναλλαγής. Εδώ όμως, βρίσκεται και η μεγάλη αξιακή και πολιτική ευθύνη όσων μείναμε πίσω για να αντιπαλέψουμε το τέρας και να το νικήσουμε: να γυρίσουμε πίσω όσους έφυγαν, να εμπνεύσουμε νέους να ενισχύσουν τις γραμμές μας, να ανασυγκροτήσουμε τους αγώνες, να ωθήσουμε τις διεκδικήσεις, να τσακίσουμε τις ορέξεις και τους σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου καθώς και τις εφεδρείες τους.
ΤΩΡΑ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ΤΟΤΕ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Το κρατικό και καπιταλιστικό στρατόπεδο, πιο δυναμωμένο και με την αυτοπεποίθηση των ευνοϊκών συσχετισμών να ξεχειλίζει, οξύνει τις επιθέσεις του και συνθλίβει στυγνά κεκτημένα αιώνων, κοινωνικές ελευθερίες και δικαιώματα που μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία δεν θα τολμούσε ούτε να διανοηθεί. Σύμμαχοι σε αυτή την προσπάθεια είναι ξανά τα ακροδεξιά υβρίδια και τα φασιστοειδή που πατώντας πάνω στην ηθική εξαχρείωση, την υποχώρηση των αγώνων και την ιδεολογική και πολιτική σύγχυση των καιρών, φαίνεται να κερδίζουν έδαφος.
Η είσοδος στην βουλή τριών ακροδεξιών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και το γελοίο μόρφωμα των «σπαρτιατών» στο οποίο επένδυσε ο νεοναζί Κασιδιάρης, επιβεβαιώνει πως το τέλος του φασισμού ούτε ήρθε, ούτε και θα έρθει μέσα από τους θεσμούς του κράτους και της δημοκρατίας, μέσα από δικαστήρια και νομικές οδούς που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να ξεπλένουν και να προβάλλουν ως «αντισυστημικούς» τα τσιράκια του κράτους, του κεφαλαίου και των εφοπλιστών. Η επάνοδος της ακροδεξιάς και των φασιστών συμπυκνώνει αναμφίβολα την ραγδαία συντηρητικοποίηση και εκφασιστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας, που εκθρέφονται από την αποπολιτικοποίηση, τον ανορθολογισμό και τον διάχυτο μισανθρωπισμό, χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν κατάλληλο έδαφος για να ριζώσουν οι φασιστικές ιδέες, στον πυρήνα των οποίων βρίσκονται η στοχοποίηση του αδύναμου, η δαιμονοποίηση του διαφορετικού, η ανακήρυξη του «άλλου» ως βολικού εχθρού. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις αυτές έχουν και συστημική κάλυψη και διαφήμιση παρά τις δικαστικές καταδίκες, με τρόπο που καταδεικνύονται από το καθεστώς ως τάχα αντισυστημικοί, ως ο αντίποδας της αστικής δημοκρατίας, η οποία μέσα από την κυρίαρχη προπαγάνδα, είναι αυτή που τροφοδοτεί τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον ατομικισμό και την ανταγωνιστική διχόνοια στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
Ιστορικά, ο φασισμός και η δημοκρατία συνυπάρχουν και εναλλάσσονται ως μορφές διακυβέρνησης. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων ναζιστικών και φασιστικών κυβερνήσεων δημοκρατικά εκλεγμένων όπως και αστικοδημοκρατικών στρατιωτικών και πραξικοπηματικών κινημάτων. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο, βρίσκεται στην ίδια την κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Από εκεί παράγεται ο εθνικισμός ως συνεκτικός παράγοντας καταπιεστών και καταπιεσμένων και από εκεί προάγονται οι διαχωρισμοί και το μίσος ανάμεσα στους λαούς. Ο εθνικισμός ξεκινά από τα σχολικά βιβλία, διαπερνά την συλλογική ζωή εκπορευόμενος από τα πάνω και καταλήγει, στις έσχατες μορφές του, στα μαχαίρια των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
Οι αγώνες μας σήμερα κουβαλούν στην καρδιά τους την μνήμη του Παύλου Φύσσα, του Σακζάτ Λουκμάν, του Πετρίτ Ζιλέ, του Σιράζ Σαφτάρ που δολοφονήθηκαν από νεοναζί. Είναι διαποτισμένοι από το αίμα των προσφύγων και των μεταναστών/τριων, των εκατοντάδων ανωνύμων ανθρώπων της τάξης μας που χύθηκε στα χερσαία και τα υδάτινα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας. Είναι σάρκα από την σάρκα του κοινωνικού πόνου για τους νεκρούς των Τεμπών, των δολοφονημένων Φραγκούλη και Σαμπάνη και όλων όσων έπεσαν από τις κρατικές σφαίρες. Προχωρούν έχοντας χαραγμένα στις σκέψεις των αγωνιζόμενων τα πρόσωπα του Ζακ, του Αντώνη και των θυμάτων του κοινωνικού εκφασισμού και κανιβαλισμού. Σφυρηλατούνται από τις κραυγές των θυμάτων της πατριαρχίας από καθάρματα γυναικοκτόνους και αντλούν την δύναμη τους από την πίστη ότι θα έρθει εκείνη η μέρα, όπου η ζωή θα νικήσει τον θάνατο και τα προτάγματα μας θα νικήσουν τον κόσμο της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΦΑΣΙΣΜΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ-ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο αγώνας ενάντια στον εθνικισμό και τον φασισμό είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος, είναι κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική και την ταξική απελευθέρωση. Γι’ αυτό και επιλέγουμε την 28η Οκτωβρίου, μια μέρα εθνικών εορτών και μιλιταριστικών παρελάσεων, μια μέρα έκφρασης του επίσημου κρατικού εθνικισμού και των εθνικών μύθων, να είμαστε στους δρόμους. Γ’ αυτό και καλούμε σε αντιεθνικιστική και αντικρατική διαδήλωση το Σάββατο της 28ης Οκτωβρίου στις 18.00 με αφετηρία την πλατεία Δημαρχείου στο Περιστέρι (μετρό Περιστέρι) την τοπική κοινωνία των ταξικά προσδιορισμένων φτωχογειτονιών των δυτικών προαστίων, τις λαϊκές συνελεύσεις, τα εργατικά και φοιτητικά σχήματα, τα σωματεία βάσης και σύσσωμο το αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό κίνημα.
ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ, ΣΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟΣΟ ΣΕ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΜΕ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΣΤΙΣ 18.00 ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ (ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ)
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ-ΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
