Άλλο ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για τα κέρδη των αφεντικών
Στις 29 Μαΐου ακόμη ένα εργοδοτικό έγκλημα έλαβε χώρα αυτή την φορά στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Κατά την διάρκεια επισκευαστικών εργασιών στο πλοίο Asterion πτερύγιο προπέλας κατέπεσε λόγω έλλειψης του κατάλληλου εξοπλισμού και καταπλάκωσε τους εργαζόμενους που εκτελούσαν τις επισκευές. Ο τραγικός απολογισμός είναι ο θάνατος του 47χρονου εργάτη Γιάννη Νομικού και ο σοβαρός τραυματισμός 2 συναδέλφων του.
Δυστυχώς, και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που φέρει την σφραγίδα εφοπλιστών, εργολάβων και κράτους. Κι αυτό γιατί οι συνεχείς και χρόνιες κινητοποιήσεις των εργατών του κλάδου έχουν αναδείξει τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, τις επικίνδυνες συνθήκες εντατικοποιημένης εργασίας που ισχύουν εντός των ναυπηγείων καθώς και την απουσία των απαραίτητων ελέγχων. Κατά την τελευταία, μάλιστα, απεργιακή κινητοποίηση τους, λίγες μέρες πριν το εργοδοτικό έγκλημα, στις 17 Μαΐου, οι εργαζόμενοι επισήμαναν πως οι ισχύουσες συνθήκες εντατικοποιημένης εργασίας σε συνδυασμό με τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσαν “σε ένα ή περισσότερα τραγικά γεγονότα”. Παράλληλα, μέσω της απεργίας διεκδικούσαν την καθολική εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης εργασίας που σε μεγάλο βαθμό όριζε τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας για την εργασία τους, μια σύμβαση που δεν υπογράφηκε ως υποχρεωτική ώστε να εγγυάται η τήρηση της ούτε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε εν συνεχεία από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Βέβαια, αυτό το νέο εργοδοτικό έγκλημα που στοίχισε την ζωή σε έναν ακόμη άνθρωπο της τάξης μας και έστειλε άλλους δύο στο νοσοκομείο, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Τα εργατικά “ατυχήματα” και “δυστυχήματα”, τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούν καπιταλιστικά και κρατικά εγκλήματα με ταξικό πρόσημο, βλέπουμε πως συνεχώς χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται, χωρίς να μπορούμε να συνυπολογίσουμε εκείνο το ποσοστό των εργατικών “ατυχημάτων” που δεν δηλώνεται υπό την εκβιαστική πίεση των αφεντικών και αυτά που αφορούν την “μαύρη” εργασία. Ειδικότερα, στον τομέα της ναυπηγοεπισκευής τα εργατικά “ατυχήματα” και “δυστυχήματα” αποτελούν διαχρονικά ένα πολύ συχνό φαινόμενο, με πολλά να είναι και τα πρόσφατα παραδείγματα τόσο στην ζώνη του Περάματος όσο και σε άλλα ναυπηγεία, όπως σε αυτό της Σύρου που περίπου πριν ένα μήνα (20 Απριλίου) ακόμη ένας εργάτης έχασε την ζωή του στην μάχη για το μεροκάματο.
Μέρα με την μέρα γίνεται όλο και πιο σαφές πως μέσα στο καπιταλιστικό και κρατικό σύστημα η εργατική τάξη αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμος πληθυσμός. Οι εργοδοτικές και κρατικές δολοφονίες αποτελούν την πιο εξόφθαλμη και συνάμα την πιο θλιβερή απόδειξη αυτής της διαπίστωσης. Η επιδίωξη της μέγιστης δυνατής παραγωγικότητας και κέρδους για τα αφεντικά με το μικρότερο δυνατό εργατικό κόστος είναι μια συνθήκη αναπόδραστη μέσα στον καπιταλισμό και είναι αυτή η συνθήκη που οδηγεί στην μείωση των δαπανών για μέτρα ασφαλείας στα σύγχρονα καπιταλιστικά κάτεργα, είναι αυτή η συνθήκη που οδηγεί σε όλο και πιο εντατικοποιημένους ρυθμούς εργασίας, που οδηγεί δηλαδή σε εκείνες τις άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που οφείλονται για τους τόσο άδικους θανάτους ανθρώπων της τάξης μας.
Έτσι και στην ναυτική βιομηχανία, σε έναν από τους πιο “πολυδιαφημισμένους” και επικερδείς τομείς της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβοι βγάζουν εκατομμύρια πάνω στις πλάτες και το αίμα των εργατών, έχοντας την στήριξη των κρατικών προστατών τους. Αυτού του είδους τις “στρατηγικές επενδύσεις” στα ναυπηγεία σε όλη την επικράτεια έχουν προωθήσει όλες οι κυβερνήσεις, αποσαθρώνοντας τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος πάντα των κερδών του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, αποτελεί το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2022 από κοινού από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για την “εξυγίανση” των ναυπηγείων της Ελευσίνας, το οποίο άνοιξε τον δρόμο για την παράδοση των ναυπηγείων στην εταιρεία ONEX, διαμορφώνοντας συγχρόνως ένα καθεστώς εργασιακής “ζούγκλας” με την μεταξύ άλλων απόλυση των έως τότε εργαζομένων και την διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και των έως τότε κατακτήσεων των εργαζομένων, δίνοντας τους βορά στις ορέξεις της εταιρείας. Αντιστοίχως, ο ΣΥΡΙΖΑ επί της διακυβέρνησης του είχε παραδώσει τα ναυπηγεία στην Σύρο με το ίδιο καθεστώς στην προαναφερθείσα εταιρεία.
Οι διάφοροι κρατικοί λακέδες καλά θα κάνουν να μην έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους τον κόσμο της εργασίας, τόσο εκείνοι που είδαν τα “χαμόγελα” στα πρόσωπα των εργαζομένων που παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα στην ζώνη του Περάματος για τα κέρδη των αφεντικών, όσο και αυτοί που επιχειρούν να ασκήσουν “αντιπολιτευτική κριτική” στο όνομα τους και να μιλήσουν για εργασιακά δικαιώματα, ενώ είναι βασικοί συνυπεύθυνοι στην διάλυση τους και την διαμόρφωση αυτών των εργασιακών συνθηκών μεσαίωνα. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται, η καπιταλιστική δηλαδή ανάπτυξη για την ευημερία των λίγων, περνάει πάνω από την όλο και διευρυνόμενη ταξική υποτίμηση μας που φτάνει έως και τον θάνατο. Η απάντηση σε όλους αυτούς θα πρέπει να έρθει μέσω της συνειδητής απαξίωσης τους από τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία, την οργάνωση τους μακριά από κομματικούς “πατεράδες” και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Την οργάνωση και τον αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση. Γιατί το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της κοινωνικής καταπίεσης δεν μεταρρυθμίζεται, καταστρέφεται. Και το έργο αυτό, η υπόθεση της απελευθέρωσης του προλεταριάτου είναι υπόθεση του ίδιου του προλεταριάτου.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
