Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού καταδικάζουμε την τραμπούκικη και με μαφιόζικους όρους εισβολή μελών του Ρουβίκωνα στην 1η απολογιστική συνέλευση του Ιndymedia. Η εισβολή αυτή η οποία ονομάστηκε “παρέμβαση” και έλαβε την μορφή συμμορίτικης επίθεσης, με την προσπάθεια δημιουργίας ενός περιβάλλοντος τρομοκράτησης με τον περιμετρικό έλεγχο του χώρου και της εισόδου, με την απειλή άσκησης βίας σε όποιον αντιτίθονταν σ’ αυτή με όρους που παραπέμπουν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (“έλα να τα πούμε έξω”) και την γενικότερη στοχοποίηση συντρόφων/ισσών που συνεχίστηκε και έκτοτε, θεωρούμε πως στερείται κάθε πολιτικού και ηθικού υποβάθρου. Πρακτικές επιχείρησης εκφοβισμού δια της επίδειξης ισχύος και εν μέσω απειλών που αποσκοπούν στην φίμωση και την συμμόρφωση με τις από τα πάνω οριζόμενες υποδείξεις δεν έχουν σχέση με την πολιτική και αξιακή αντιπαράθεση, πόσο μάλλον με τους όρους της πολιτικής και αξιακής αντιπαράθεσης μεταξύ αναρχικών.
Πριν υπεισέρθουμε στην ανάλυση της θέσης μας, θα θέλαμε να επισημάνουμε πως τουλάχιστον επί της παρούσης, στο συγκεκριμένο κείμενο δεν σκοπεύουμε να τοποθετηθούμε επί της δημοσίευσης και του περιεχομένου της που αποτέλεσε τον λόγο για την τραμπούκικη επίθεση του Ρουβίκωνα στο σώμα της απολογιστικής συνέλευσης του Indymedia. Αυτή η απόφαση μας δεν εδράζεται ούτε σε μια “βολική” λογική ξεπεράσματος της πολιτικής και αξιακής ουσίας της υπόθεσης ούτε σε μια λογική τήρησης “ισορροπιών” και ίσων αποστάσεων, όπως είθισται να συμβαίνει κατά βάση για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών ατζεντών ή για λόγους ξεπλύματος. Θεωρούμε το συμβάν τραγικό και δεν θέλουμε να πάρουμε μια θέση υπό την πίεση των γεγονότων, η οποία να μην είναι τεκμηριωμένη, στέρεη, βγαλμένη μέσα από μια ανεπηρέαστη θέαση των καταστάσεων που οδήγησαν σε αυτό. Το μόνο που θα υπογραμμίσουμε είναι ότι η θέση του Ρουβίκωνα είναι φύσει προβληματική και με δεδομένο ότι απέκρυψε την σχέση του με την καταγγελλόμενη ως δολοφόνο στην μοναδική δημόσια τοποθέτηση του, δεν μπορεί επουδενί να θεωρηθεί έμπιστη και να απαιτείται κιόλας η άκριτη υιοθέτηση της. Όσοι κουκουλώνουν την αλήθεια και στην συνέχεια επιβάλλουν συμμορίτικες ομερτά δεν μπορούν να την επικαλούνται.
Άλλωστε, η ίδια στάση και ο χειρισμός εκ μέρους του Ρουβίκωνα οδηγεί στο να καταπιαστούμε πρώτα και κύρια με τους όρους της δημόσιας αντιπαράθεσης και τις πρακτικές που επιστρατεύονται για αυτή. Αυτό το οποίο επιχειρήθηκε από την πλευρά του Ρουβίκωνα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι, όπως προαναφέρθηκε, η από τα πάνω επιβολή μιας ομερτά γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, σύμφωνα με την οποία η οποιαδήποτε διερεύνηση, αμφισβήτηση, πόσο μάλλον αντίθεση προς την δική του θέση αντιμετωπίζονταν εξ αρχής και εκ προοιμίου υπό ένα καθεστώς απειλών και στοχοποιήσεων. Αυτό το κλίμα εκφοβισμού, μάλιστα, χτίστηκε γύρω από απολίτικες ύβρεις και απειλές που εξαπολύονταν από social media μέλους του που έφτασαν να μιλούν για “ενδοκινηματικό εμφύλιο” στην περίπτωση δημοσιοποίησης των άπλυτων τους. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που εκτοξεύονται ανάλογες απειλές για “ενδοκινηματικούς εμφυλίους” και “θεσσαλονίκες”. Φαίνεται πως η φαντασία ορισμένων οργιάζει και οι αξιώσεις τους για “εμφυλίους” τελικά αναφύονται από άλλα κίνητρα. Για κάποιους μπορεί να ισχύει ότι στην δοσμένη συγκυρία παρακινούνται από συναισθηματική φόρτιση, αναμφίβολα όμως πέφτουν πιόνια σε προσωπικές αξιώσεις και ακούσια μετατρέπονται σε μπράτσα εφόρμησης. Βεβαίως τίποτε το πολιτικό δεν υπάρχει σε όλες αυτές τις “εμφυλιακές αξιώσεις” ούτε καν από μια άποψη πολιτικής ή ιδεολογικής ηγεμονίας. Ματαιόδοξες μικροηγεμονικές φαντασιώσεις είναι, χουλιγκάνικου υπόβαθρου.
Οι εμπνευστές της “εκστρατείας απειλών” πίστεψαν ότι τίποτα δεν θα δημοσιοποιηθεί ως προς τα γεγονότα της απολογιστικής, ότι καμία απάντηση δεν θα υπάρξει στις δημοσιευμένες απειλές και πως θα είναι μια “εύκολη επικράτηση” που δεν θα ενεργοποιήσει την πλειοψηφία του αναρχικού κινήματος η οποία εχθρεύεται τέτοιες λογικές. Προφανώς λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Κομβική παράμετρος είναι το γεγονός ότι δεν υπήρξε η οποιαδήποτε δημόσια θέση με την υπογραφή του Ρουβίκωνα αναφορικά με την δημοσίευση στο Indymedia για την οποία οργάνωσε την τραμπούκικη “παρέμβαση” στην απολογιστική του μέσου. Δεν υπήρξε καμία επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους της ομάδας στην οποία να αναλύει την θέση της, να καταγράφει την αντίθεση της, να ασκεί κριτική στην βάση πολιτικών και αξιακών επιχειρημάτων ή ακόμη και να καταγγέλλει υψώνοντας τους τόνους και προϋπαντίζοντας μια πιο “δυναμική παρέμβαση”. Η λογική εξαρχής ήταν “όποιος ξέρει-ξέρει”, απαίτηση παθητικού ακολουθητισμού και κήρυξη “πολέμου” για να μην βγει τίποτα στον αφρό. Την μόνη δημόσια αναφορά που εντοπίσαμε, εκτός της τραμπούκικης παρουσίας στην απολογιστική συνέλευση του Indymedia, ήταν η δημοσίευση μέλους των εν λόγω στα social media στην οποία ενημερώνει (φανταζόμαστε όντας εξουσιοδοτημένος από την συλλογικότητα του) την διακοπή των δημοσιεύσεων της ομάδας στο μέσο, με την εξαπόλυση απολίτικων ύβρεων και χωρίς να αναφέρεται στους λόγους.
Δεν γνωρίζουμε, ούτε και μας αφορά, εάν το συγκεκριμένο μέλος έχει αναλάβει χρέη “εκπροσώπου τύπου”, ούτε και μας αφορά εάν κρίνεται πολιτικά δόκιμη και σοβαρή διαδικασία από τον Ρουβίκωνα η ενημέρωση για την απόφαση τους (χωρίς να αναφέρονται οι λόγοι) μέσω μιας ανάρτησης μέλους της στο facebook. Αυτά ας απασχολήσουν αυτούς και αυτές που πρέπει να απασχολήσουν στο εσωτερικό του. Αυτό που εμείς γνωρίζουμε είναι ότι οι αναρχικοί δεν επιχειρούν να επιβάλλουν συμμορίτικες ομερτά με την διάχυση απειλών και ύβρεων στερουμένων κάθε ήθους, αλλά ειδικά όταν πρόκειται για βαρύνουσας αξιακής σημασίας ζητούμενα, καταθέτουν δημόσια την θέση και την κριτική τους. Έχοντας πράξει κατ’ αυτό τον τρόπο έχουν το ηθικό και πολιτικό ανάστημα να σηκώσουν και ενδοκινηματικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και πιο οξυμένες εάν η πολιτική διευθέτηση είναι αδύνατη και τα επίδικα είναι υψηλά. Η κατάθεση της θέσης πάνω σε μια αντιπαράθεση οφείλει να είναι δημόσια ώστε να μην υπάρχουν σκιές και ερωτηματικά και να μην δίνει χώρο σε παρασκηνιακές συζητήσεις που τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε ένα κουτσομπολίστικου τύπου απολίτικο κιτρινισμό. Ταυτόχρονα η διαφάνεια και η καθαρότητα των προθέσεων προϋποθέτουν την δημοσιότητα και όχι τις κινήσεις κάτω απ’ το τραπέζι. Επιπλέον, ο τρόπος και τα μέσα τα οποία μεταχειριζόμαστε σε μια πολιτική αντιπαράθεση δεν αφορούν αποκλειστικά το κομμάτι της “συμπεριφοράς” αλλά και την ίδια την πολιτική ουσία καθώς ο τρόπος που υποστηρίζουμε τις θέσεις μας οι αναρχικοί οφείλει να βρίσκεται σε συνάφεια με αυτές, καθώς και με τις αξίες που πρεσβεύουμε. Από την μία υπάρχει η γηπεδικού τύπου αντιμετώπιση του τύπου “θα σας γαμήσουμε” και η μαφιόζικου επίδειξη ισχύος προς συμμόρφωση δια του φόβου (που νομοτελειακά πέφτουν στο κενό), οι παρασκηνιακές στοχοποιήσεις και οι απολίτικες ύβρεις και από την άλλη υπάρχει η δημόσια υποστήριξη της θέσης βασισμένη στην πολιτική και αξιακή τεκμηρίωση. Αλίμονο, εάν η δεύτερη επιλογή χαρακτηρίζεται ως κύλισμα στο βούρκο ενώ η πρώτη όχι.
Τα όσα ήρθαν στην δημοσιότητα σχετικά με την τραμπούκικη “παρέμβαση” του Ρουβίκωνα στην Απολογιστική του Indymedia, καθώς και τα όσα ακολούθησαν με την διάχυση απειλών και στοχοποιήσεων, η αλήθεια είναι ότι δεν μας εξέπληξαν. Κι αυτό γιατί αυτά τα γεγονότα αποτελούν την κορύφωση παθογενειών και χρόνιων πρακτικών που χαρακτηρίζουν και την συγκεκριμένη ομάδα. Το πρόβλημα που τέτοιες πρακτικές βρίσκουν το έδαφος να συνεχίζονται επί μακρόν έγκειται στην σιωπή και το “θάψιμο” επί ενός πλήθους προγενέστερων γεγονότων. Πρόκειται για γεγονότα τα οποία μπορεί να συζητούνται με καφενειακούς δυστυχώς τις περισσότερες φορές όρους σε προσωπικές κουβέντες και πηγαδάκια αλλά ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκαν για να αποκτήσουν την βαρύτητά που τους αναλογεί, ποτέ δεν ασκήθηκε η αναγκαία δημόσια κριτική ώστε να υπάρχει πλήρης γνώση και διαφάνεια σχετικά με το με ποιους έχουμε να κάνουμε και παράλληλα να κοπεί ο αέρας στους επίδοξους τραμπούκους που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς δημοσιοποίηση των πεπραγμένων τους και άρα χωρίς πολιτικές συνέπειες.
Απέναντι σ’ αυτή την μαφιόζικου τύπου επιχείρηση ηγεμονίας το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων του αναρχισμού και των συντρόφων/ισσών που επιθυμούν την μη διαιώνιση αυτής της συνθήκης, οφείλουν να πάρουν δημόσια θέση καταδικάζοντας αυτές τις πρακτικές και βάζοντας φρένο στην όποια βλέψη να πραγματωθούν οι απειλές που εκτοξεύτηκαν. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις κατ’ εμάς ισοδυναμεί με ανοχή και παραχώρηση χώρου ώστε η ύπαρξη τέτοιων πρακτικών να συνεχίζεται είτε από αυτούς είτε από άλλους τραμπούκους. Κρίνεται για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια, η συνέπεια όλων.
Σ’ αυτό το σημείο θεωρούμε σημαντικό να υπενθυμίσουμε για όσους κάνουν τους ανήξερους ή για όσους πραγματικά δεν γνωρίζουν, πως το πρόβλημα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στον Ρουβίκωνα. Ο Ρουβίκωνας δεν είναι η μόνη ομαδοποίηση που έχει επιχειρήσει να ασκήσει ηγεμονία επιστρατεύοντας απολίτικου τύπου μεθοδεύσεις και μαφιόζικες – συμμορίτικες πρακτικές. Δεν εννοούμε φυσικά, παραδείγματα όπως την παρέμβαση στην εκδήλωση με τον συνεργάτη της ακροδεξιάς Τερζάκη στο ΑΚΝ που εμμονικά και τραγελαφικά συμψηφίστηκε με την απολίτικη παρέμβαση του Ρουβίκωνα. Αναφερόμαστε σε γεγονότα που συνέβησαν κατά κύριο λόγο κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μια περίοδο που δεν έχει απολογιστεί και αποτιμηθεί επαρκώς ως προς τις ενδοκινηματικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που υπήρξαν, τόσο ως προς τα περιεχόμενα αυτών όσο και ως προς τις πρακτικές τους. Το αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης έχει οδηγήσει στο “ξέπλυμα” τέτοιου είδους ομαδοποιήσεων, των οποίων η όποια κριτική και καταγγελία προς τα πρόσφατα γεγονότα που αφορούν τον Ρουβίκωνα μόνο ως υποκριτική μπορεί να λογιστεί και ως μια προσπάθεια να “θάψουν” τις δικές τους βρωμιές. Δυστυχώς όμως για αυτούς η μνήμη δεν θα γίνει σκουπίδι.
Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι μάχη γηπεδικής αρένας και η στράτευση στον αναρχισμό, δεν είναι οπαδική επιλογή. Όσοι επιχείρησαν στο παρελθόν να ασκήσουν απ’ τα πάνω ηγεμονία, συμμορίτικου και σεχταριστικού χαρακτήρα απέτυχαν παταγωδώς και πλέον χωρίς την δυνατότητα ανάπτυξης αυτόνομης και αυτοτελούς δράσης και στρατηγικής απλά φυτοζωούν στο εσωτερικό του χώρου, χάρη και σε όσους τους ξεπλένουν σε οπορτουνιστικά μέτωπα, ανοιχτές συνελεύσεις και συντονισμούς. Χωρίς τα πλυντήρια θα είχαν διαλυθεί προ πολλού. Με βάση αυτό θα πρέπει κάθε τέτοια ομαδοποίηση που αξιώνει την “ηγεμονία του χώρου” στηριζόμενη σε λάσπη, απειλές και συμμορίτικη βία, να αντιληφθεί ότι θα πέσει στην απόλυτη παρακμή αν διανοηθεί να υψώσει χέρια κατά συντρόφων και συντροφισσών και μια τέτοια πράξη θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της όχι μόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες δυνάμεις του αναρχικού κινήματος αλλά κυρίως ως προς πιθανούς νέους συνοδοιπόρους οι οποίοι πλέον θα γνωρίζουν το ποιόν τους και δεν θα εγκλωβίζονται στις ατζέντες τους ως απόρροια της πολιτικής τους άγνοιας. Συνάμα όποια ομαδοποίηση πιστεύει ότι μπορεί να υψώσει χέρι σε συντρόφους/ισσες έχοντας την εκτίμηση ότι μόνο οι κοντινοί τους θα αντιδράσουν είναι γελασμένη. Ήδη οι συνεχείς τοποθετήσεις και καταγγελίες παρά τις μεταξύ τους διαφορές, οι οποίες εκτιμούμε ότι θα πυκνώσουν, το έχουν αποδείξει. Ας τελειώσουν οι “εμφυλιακές” αξιώσεις, ας τελειώσουν και οι απειλές, ας τελειώσουν οι όποιες σκέψεις για υψώματα χεριών, εδώ.
Κλείνοντας, οφείλουμε να επισημάνουμε πως δεν βρεθήκαμε στις απολογιστικές συνελεύσεις του indymedia και η τοποθέτηση μας αυτή δεν βρίσκεται σε μια κατεύθυνση γενικής υπεράσπισης του μέσου, με την λειτουργία και την πολιτική δημοσίευσης του οποίου έχουμε σοβαρές διαφωνίες, οι οποίες θεωρήσαμε πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να διατυπωθούν. Η υπεράσπιση μας είναι ειδική, στην βάση της επίθεσης που δέχτηκε και είναι υπεράσπιση δεσμευτική, αν χρειαστεί έμπρακτη και ανά πάσα ώρα διαθέσιμη αν οι σύντροφοι/ισσες την χρειαστούν και την θελήσουν. Το δίκιο, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη είναι έννοιες και αξίες που δεν γίνεται να θυμόμαστε και να περιφρουρούμε μόνο όταν χτυπάνε ανθρώπους που μας συνδέουν βαθιές ταυτίσεις και κοινές διαδρομές. Δεν είναι στάσεις που αφορούν κλειστές κάστες, δεν είναι υπόθεση “ομοίων” και δεν είναι πολιτικά μετρήσιμη η αξιακή υπεράσπιση συντρόφων/ισσων για να μπαίνει σε ζυγαριές κόστους/οφέλους. Για τους αναρχικούς είναι αδιαπραγμάτευση στάση ζωής που δεν λογαριάζει κόστη και είναι αξίες που έχουν πρακτικές ευθύνες και διαρκώς κρίνονται.
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
