Χιλιάδες εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας συμμετείχαν στην γενική απεργία της 16ης Μάρτιου πλημυρίζοντας τους δρόμους των πόλεων και διαδηλώνοντας για μια ακόμα φορά την οργή τους για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.
Στην διαδήλωση της Αθήνας, σημειώθηκε επίθεση απ’τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις, σχεδιασμένη τόσο επιχειρησιακά, όσο και πολιτικά, ώστε αυτή να ξεκινήσει ενάντια στα μαζικότατα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης και συγκεκριμένα σε αυτό του ΣΒΕΟΔ. Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν δεκάδες σύντροφοι/ισσες και συνάδελφοι/ες να χτυπηθούν απ’την μανία των καθεστωτικών πραιτοριανών, να πνιγούν απ’τα χημικά των έμμισθων ρουφιάνων και άλλοι να συλληφθούν. Την μανιώδη επίθεση των κρατικών φρουρών, που στην συνέχεια προέβησαν σε δολοφονικές κινήσεις σε διάφορα σημεία με χαρακτηριστικότερη την πρόσκρουση γερανού της αστυνομίας πάνω σε διαδηλωτές, ανέκοψαν εν μέρει οι άμεσες αντεπιθέσεις με μολότοφ και πέτρες από δεκάδες αγωνιστών/τριων, αποδεικνύοντας όπως πάντα ότι η μαχητική αντίσταση όχι μόνο δεν οφείλεται για την «διάλυση των διαδηλώσεων» όπως συκοφαντικά διατείνονται οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι, αλλά και είναι ο μόνος δρόμος για την περιφρούρηση, την υπεράσπιση και την πολιτική και οργανωτική τους αναβάθμιση.
Η σφοδρότητα και η κρατική επιλογή της επίθεσης προς εκείνα τα εργατικά σωματεία που υψώνουν ανυποχώρητα την σημαία της προλεταριακής αντίστασης χωρίς διαμεσολαβήσεις από εργοδοτικές ηγεσίες, σταλινικούς γραφειοκράτες και κομματικούς αγκιτάτορες αναδεικνύει το βαθύ ταξικό μίσος που διαπνέει τους κεφαλαιοκράτες απέναντι στους αγωνιστές του ακηδεμόνευτου εργατικού κινήματος. Εκφράζει την ταξική εμμονή του κράτους, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων για την βίαιη κατάπνιξη των αγώνων και την μονομερή συνέχιση της ταξικής πάλης απ’την πλευρά των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Γι’αυτό και η καλύτερη απάντηση των ημερών βρίσκεται στην ενίσχυση των δικών μας ταξικών οχημάτων, στην ισχυροποίηση και την ανάπτυξη τους, η οποία και θα αποφέρει μελλοντικά την μεταβίβαση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στην πλευρά των δυνάμεων της εργασίας. Μια απάντηση αναμφίβολα πιο ουσιαστική και πιο αγωνιστική από τις αξιώσεις μιας αστικής κυβερνητικής μετάβασης και την συνευθύνη των κινημάτων στην τροφοδότηση των νέων κυβερνητικών εντολέων της αστυνομοκρατίας.
Η συλλογική οργάνωση των εργαζομένων, η μαζικοποίηση των σωματείων βάσης, η δημιουργία νέων και η ομοσπονδιοποίηση τους θα πρέπει να αποτελέσει την απάντηση και την οργανωμένη προσπάθεια όλο και περισσότερων το επόμενο διάστημα, προκειμένου η απεργία, το κορυφαίο αυτό μέσο εργατικής ανυπακοής και ταξικής αντίστασης να βρίσκεται σε χέρια εργατικά και όχι εργοδοτικά, να γίνει ο φόβος και ο τρόμος των αφεντικών, να προλειάνει το έδαφος της ταξικής χειραφέτησης και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής πλούτου. Σ’αυτό το πλαίσιο καλούμε όλες και όλους να οργανωθούν στα υπάρχοντα σωματεία βάσης και τις υπάρχουσες πρωτοβουλίες για την δημιουργία νέων καθώς και να αναλάβουν πρωτοβουλίες καλώντας σε ανοιχτές συνελεύσεις για την συσπείρωση δυνάμεων και την δρομολόγηση σχηματισμού και ίδρυσης σωματείων σε άλλους κλάδους και επιχειρήσεις.
Κατ’εμάς ο ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός, ο οποίος πηγάζει μέσα από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, στο πλαίσιο του «οργανωτικού δυισμού» που υποστηρίζουμε ως πολιτικός πυρήνας, αποτελεί την μία από τις δύο πιο κύριες προϋποθέσεις, που διαλεκτικά ενσαρκώνουν, την οικοδόμηση επαναστατικού κινήματος. Η δεύτερη, είναι η αναρχική, επαναστατική πολιτική οργάνωση. Αδιαφορώντας για αυτούς τους παράγοντες, δηλαδή την ταξική και την πολιτική οργάνωση, όσο καλοπροαίρετα κι αν δρούμε, θα είμαστε για πάντα ουραγοί της ιστορίας, αδύναμοι να παρατάξουμε ισχύ στον ταξικό και πολιτικό εχθρό, ανήμποροι να ανατρέψουμε την βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου.
Αν η αναρχική οργάνωση είναι το σημείο συνάντησης της υψηλής ιδεολογικής, πολιτικής και προγραμματικής συμφωνίας μεταξύ των αγωνιστών/τριων, το αναγκαίο πολιτικό όχημα, δίχως το οποίο – όπως έχει αποδείξει η ιστορία του κινήματος μας- ο αναρχισμός παραμένει ανίσχυρος, ο ταξικός συνδικαλισμός, στην προοπτική της Ελευθεριακής Ομοσπονδίας Εργασίας, είναι το σημείο διασύνδεσης όλων των διεκδικήσεων, όλων των κλάδων, όλης της τάξης μας. Αποτελεί την αιχμή του ταξικού αγώνα και την πλατιά συνάντηση των εργαζομένων, που στην βάση της συναδελφικής αλληλεγγύης, της ακηδεμόνευτης οργάνωσης και της μαχητικής διεκδίκησης και δράσης μπορούν να θέσουν τις βάσεις ώστε η εργατική τάξη, από τάξη εξαρτημένη, να αναπτυχθεί σε τάξη για τον εαυτό της.
Κορυφαίο στοίχημα, μέσα από τους τρέχοντες κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, την οργανωμένη συμμετοχή σε αυτούς και τον στρατηγικό σχεδιασμό του από εδώ και πέρα, είναι να ανοίξει ο δρόμος για την σταδιακή εκπλήρωση των προϋποθέσεων για την οικοδόμηση επαναστατικού κινήματος. Αν αντί της συλλογικής ταξικής οργάνωσης παραμείνουμε στην «ατομική» συμμετοχή σε κινητοποιήσεις που δεν έχουμε την δυνατότητα εμείς οι ίδιοι να οργανώσουμε, περιμένοντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες του εργοδοτικού συνδικαλισμού, τότε θα μείνουμε στα «ίδια και τα ίδια». Αν αντί της πολιτικής οργάνωσης συνεχίσουμε στο ίδιο αναποτελεσματικό μοντέλο των «ευκαιριακών συνεργασιών» και των αυτόνομων, κατακερματισμένων και χωρίς οργανικές συνδέσεις μεταξύ τους μικρών ομάδων, τότε θα μένουμε και πάλι «στα ίδια και τα ίδια». Είναι καιρός να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, να ξεβολευτούμε από τις συνήθειες μας και να δούμε τα πράγματα πιο βαθιά, αν θέλουμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της επαναστατικής ανατροπής και όχι οι κομπάρσοι της ιστορικής εξέλιξης.
Τέλος, καθώς όπως όλα δείχνουν βρισκόμαστε πολύ κοντά στην αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων και την αντικατάσταση τους από προεκλογικές κομματικές φιέστες, να σημειώσουμε ότι μόνο η πολιτική και ταξική οργάνωση θα μπορούσε να αναχαιτίσει την κατάσταση και να διατηρήσει τις λαϊκές, εργατικές και νεολαιίστικες δυνάμεις στους δρόμους. Παρόλα αυτά, επειδή η αναγνώριση των ανεπαρκειών δεν πρέπει και να αποτελεί δικαιολογία οπισθοχώρησης, αλλά εργαλείο διαλεκτικής υπέρβασης και αναβαθμίσεων, οφείλουμε, με ότι δύναμη και ότι όχημα έχουμε στο παρόν, να βάλουμε τα δυνατά μας, για να τραβήξουμε την αντίσταση και την οργή όσο πιο μακριά γίνεται. Πάντα αντικρατικά, αντικαπιταλιστικά, μάχιμα και αντιπαραθετικά προς την διάχυση κυβερνητικών αυταπατών απ’όπου κι αν προέρχονται.
Να τους τινάξουμε την προεκλογική περίοδο στον αέρα
Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση
Αναρχισμός ή Βαρβαρότητα
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
