Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 υπήρξε το αποκορύφωμα του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών. Μια αυθεντικά λαϊκή-νεολαιίστικη εξέγερση που κοίταξε κατάματα το καθεστώς της 21ης Απριλίου και πάλεψε με αυταπάρνηση για την ανατροπή της δικτατορικής μορφής διαχείρισης του καπιταλισμού και του κράτους. Μέσα από το εξεγερμένο πολυτεχνείο ήχησαν τα συνθήματα των αγωνιζόμενων για “ψωμί – παιδεία – ελευθερία”, “κάτω η εξουσία”, “κάτω το κράτος”, “λαέ χτύπα” που παραμένουν μέχρι σήμερα επίκαιρα. Ήχησαν οι κραυγές και οι αγωνίες χιλιάδων ανθρώπων που η στρατοκρατική εξουσία έπνιξε στο αίμα για να καταστείλει τον αγώνα τους και να οχυρώσει την οικονομική και πολιτική εξουσία απέναντι στον εχθρό-λαό.
Ο μεγάλος λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών που κορυφώθηκε με τα ιστορικά γεγονότα του πολυτεχνείου προκάλεσε ισχυρά ρήγματα στην δικτατορία σε μια περίοδο “φιλελευθεροποίησης” της, στον πυρήνα της οποίας βρισκόταν η αναζήτηση ενός μηχανισμού ομαλής μετάβασης στην σάπια αστική δημοκρατία. Μπορεί να μην οδήγησε το πολυτεχνείο στην άμεση κατάργηση του καθεστώτος, τσάκισε ωστόσο τις αστικές επιδιώξεις για περιθωριοποίηση των λαϊκών-ταξικών αντιστάσεων που ήταν εκ των βασικών στόχων του χουντικού πραξικοπήματος και διαμόρφωσε ταξικά ευνοϊκότερους συσχετισμούς για την συνέχεια της πάλης στις μετέπειτα συνθήκες δημοκρατίας. Καθόρισε εν πολλοίς τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις εκδηλώνονταν για δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο και άφησε ισχυρές αγωνιστικές παρακαταθήκες μέχρι και τις μέρες μας. Άφησε ακόμα, την αναγέννηση του αναρχικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο το οποίο προ-δικτατορίας είχε αφανιστεί για πολλές δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, η εξέγερση έμεινε αδικαίωτη. Έμεινε αδικαίωτη γιατί τα αίτια εκδήλωσής της δεν αφανίστηκαν. Τα μόνα που άλλαξαν είναι τα πρόσωπα και οι μορφές αυτού του βάρβαρου οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κυριαρχεί. Οι λαϊκές αγωνίες παραμένουν ίδιες με τότε, στέκουν αμετάβλητες στους καιρούς μας, στους καιρούς της αστικοδημοκρατικής μορφής διαχείρισης, είτε με φιλελεύθερες/δεξιές είτε με σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές κυβερνητικές συνταγές. Πιο πολύ από ποτέ επιβεβαιώνεται σήμερα ότι η εξέγερση του 73 έμεινε αδικαίωτη αφού τα ίδια κοινωνικά βάσανα, τα ίδια λαϊκά βάρη, η ίδια ταξική υποτέλεια εξακολουθούν να διαιωνίζονται με πρωτοφανή ωμότητα μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2007-8. Έμεινε αδικαίωτη όχι μόνο ως προς τα αιτήματα της, αλλά και ως ιστορική μνήμη, γινόμενη αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κράτος και το κεφάλαιο και των εφεδρειών τους από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Εδώ και δεκαετίες η αστική δημοκρατία έχει μετατρέψει την εξέγερση του 1973 σε καθεστωτική γιορτή, επιχειρώντας την αφομοίωση και την απονέκρωση των μηνυμάτων της. Μια γιορτή δημοκρατίας ενάντια στον φασισμό, για να αποκρυφτεί η πραγματικότητα: ότι αυτές οι μορφές συστημικής διαχείρισης εναλλάσσονται ανά τα χρόνια, αλλά στην ουσία οι μεταξύ τους διαφορές είναι αδιόρατες. Οι δε σκοποί τους ίδιοι. Τόσο οι φασιστικές δικτατορίες όσο και οι αστικές δημοκρατίες υπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου και τα πολιτικά συμφέροντα του κράτους ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία και τον εργαζόμενο λαό. Οι δικτατορικές και οι αστικές εξουσίες, όπως και οι “σοσιαλιστικές” κομματικές δικτατορίες είναι εχθροί των λαών και των εργατικών τάξεων και υπηρέτες της αδικίας, των ανισοτήτων, της ανελευθερίας.
Αναπόσπαστα τμήματα αυτής της καθεστωτικής “εθνικής εορτής” της λήθης, με στόχο την διαστρέβλωση των αντικρατικών εξεγερσιακών μηνυμάτων του 1973 αποτελούν εδώ και δεκαετίες τα γκρουπούσκουλα της αριστεράς, οι εχθροί της κατάληψης του πολυτεχνείου του 1973. Αυτοί οι αναίσχυντοι καπηλευτές των λαϊκών αγωνιών, κάθε χρόνο στήνουν την εθιμοτυπική κομματική εμποροπανήγυρη στο πολυτεχνείο μετατρέποντας το σε μουσείο για να στελεχώσουν τα κομματικά τους επιτελεία. Γι’ αυτό και είναι τρανή γελοιότητα να θεωρείται απομουσειοποίηση το αστικοδημοκρατικό τριήμερο, π.χ. λόγω της πολιορκίας των Εξαρχείων, καθώς ακριβώς αυτό το τριήμερο αποτελεί το κατ’ εξοχήν παράδειγμα μουσειοποίησης του πολυτεχνείου εδώ και δεκαετίες. Μια φιέστα κομματικών και καθεστωτικών παραγόντων για την ύπαρξη της οποίας έχουμε όλοι ευθύνη, είτε για αυτά που κάνουμε, είτε για αυτά που δεν κάνουμε, για την τίμηση της μνήμης των αγώνων του χθες και του σήμερα.
Αλλά η μνήμη, η ιστορική και η κινηματική μνήμη, που τόσο πολύ επικαλούνται διάφοροι ενταφιαστές της, θα έχει πάντα ζωντανούς υπερασπιστές, που αργά ή γρήγορα, θα φέρουν τον κόσμο ανάποδα. Χωρίς τις πλάτες καμιάς αριστεράς, χωρίς την καιροσκοπική και πολιτικάντικη ενότητα “ενάντια στην καταστολή” και “για να πέσει ο Μητσοτάκης”. Με την τόλμη, το θράσος, πολλές φορές ενάντια σε όλους και σε όλα, για να γεννηθεί μέσα από σκληρούς και καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ένα επαναστατικό κίνημα ανατροπής που θα θάψει το σάπιο σύστημα και τους υπερασπιστές του. Που θα ρίξει κυβερνήσεις όχι για να αντικατασταθούν από νέους εξουσιαστές εγκληματίες, αλλά για να χτίσει πάνω στα συντρίμμια του καπιταλισμού και του κράτους έναν νέο κόσμο, της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Ούτε Φασισμός – Ούτε Δημοκρατία
Κάτω ο Κρατισμός – Ζήτω η Αναρχία
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
