Η πρωτοφανής αστυνομική επίθεση κατά την διάρκεια της προχθεσινής συναυλίας στην Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του Ελευθεριακού Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων, αποτελεί νομοτελειακή συνέπεια της απόφασης να εγκατασταθούν μπάτσοι μέσα στις σχολές. Τα δακρυγόνα μέσα στον κόσμο, οι συλλήψεις και οι τραυματισμοί αναδεικνύουν ταυτόχρονα το κρατικό και κυβερνητικό θράσος, καθώς και την εξουσιαστική αλαζονεία απέναντι στις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε μια εποχή που το κράτος και η αστική τάξη επιδιώκουν να αποτελειώσουν τις αντιστάσεις και να τις στρέψουν είτε προς την παραίτηση και τον φόβο, είτε στις αγκάλες της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα από ένα καλοδουλεμένο σχέδιο συστημικής θωράκισης ενόψει του «δύσκολου χειμώνα» που προμηνύει η μεγάλη όξυνση της δομικής καπιταλιστικής κρίσης.
Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παίζει τα τελευταία της χαρτιά στο πεδίο των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, προσπαθώντας μέσω της δημιουργίας έντασης να καλύψει επικοινωνιακά το φιάσκο των ΟΠΠΙ, οι οποίοι επιχειρείται να εγκατασταθούν ενάμισι χρόνο μετά από την αρχική εξαγγελία, με αναδιπλώσεις στον αρχικό σχεδιασμό και χωρίς αυτό το σώμα να είναι επ’ ουδενί ικανό να σταθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο εντός των πανεπιστημίων χωρίς την συνεπικουρία και μόνιμη επίβλεψη μάχιμων αστυνομικών δυνάμεων (βλ. ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ). Συγχρόνως, με το κλίμα της έντασης και της καταστολής, η Ν.Δ οικοδομεί και τις κατάλληλες αντιπολιτευτικές προϋποθέσεις στο ενδεχόμενο εκλογικής ήττας. Με την διάχυση του μηνύματος «βάλαμε τάξη στα πανεπιστήμια, στα Εξάρχεια και παντού» θέλει να συσπειρώσει το δεξιό και ακροδεξιό ακροατήριο και συνάμα να εμφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως υπερασπιστή της «ανομίας» και των κινημάτων, αξιοποιώντας αυτή την συνθήκη και για την εξασφάλιση ενός αντιπολιτευτικού “χαρτιού” στην περίπτωση που δεν βρίσκεται στην κυβέρνηση μετά τις επερχόμενες εκλογές. Παγιδεύοντας τις αντιστάσεις και σκορπίζοντας τον τρόμο και την σύγχυση, η στρατηγική της Ν.Δ. βγάζει όλη την βρώμικη συστημική δουλειά, ώστε η αναγκαία ταξική πόλωση των καιρών να μετατοπιστεί και να περιοριστεί σε ενδοσυστημική «διαμάχη» ανάμεσα στο ποια μορφή αστικής διαχείρισης θα αναδειχτεί ως κυρίαρχη στις εκλογές.
Μέσα σε αυτή την δύσκολη εποχή, όπου κάθε πρόταγμα για κοινωνική αλλαγή φαντάζει ουτοπικό, χωρίς να είναι, και που κάθε αντίσταση διαμεσολαβείται από δικαιωματικές επικλήσεις και θυματοποίηση, στρώνοντας τον δρόμο στην «δεύτερη φορά αριστερά», ευτυχώς υπάρχουν ακόμα, έστω και λιγότεροι/ες, έστω και λαβωμένοι/ες, εκείνοι και εκείνες που έχουν την προθυμία να αναλάβουν αγωνιστικά ρίσκα για να πυρπολήσουν την συστημική κανονικότητα. Από τα οδοφράγματα της Θεσσαλονίκης και των Εξαρχείων, από τις μάχες στο ΑΠΘ έως τις μικρές ομάδες αναρχικών που πάλεψαν στις πύλες του ΕΚΠΑ πετροβολώντας τους ΟΠΠΙ και αμφισβήτησαν για λίγο την κομματική ηγεμονία των συριζόφιλων οπορτουνιστών της ΕΑΑΚ και των σταλινικών του ΚΚΕ, η ελπίδα παραμένει ζωντανή και σιγοκαίει μέχρι να εκραγεί στις νέες εξεγέρσεις που είναι προ των πυλών.
Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ο δικός μας δρόμος είναι αυτός του οδοφράγματος και της αδιάλλακτης σύγκρουσης. Ο δρόμος της συλλογικοποίησης και της οργάνωσης για την αυτοτελή ανάπτυξη ενός μαζικού αναρχικού κινήματος και την αναζωπύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ο δρόμος για την Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς αναμονές, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος.
Δύναμη στους συλληφθέντες/ες και τους/τις τραυματίες της προχθεσινής κρατικής επιδρομής
Να τσακίσουμε τα κρατικά τάγματα εφόδου
Να πυρπολήσουμε την συστημική κανονικότητα
Η αναρχία θα τους συντρίψει
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
