Είναι δεδομένο, ότι οι κρίσεις παράγουν «ευκαιρίες» στον βαθμό που αξιοποιούνται ως τέτοιες. Μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που εκδηλώνονται πυροδοτούν καταιγιστικές και απρόσμενες εξελίξεις. Αυτά που κάποτε μπορεί να φάνταζαν αδιανόητα, ξαφνικά ενσαρκώνονται με αμείλικτη ταχύτητα μέσα στην ζωντανή πραγματικότητα. Γεγονότα που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν ανεδαφικές ουτοπίες επιταχύνουν τον ερχομό τους, θρυμματίζουν «βεβαιότητες» και φέρνουν τα πάνω κάτω. Αυτή η παραδοχή είναι επαληθεύσιμη και στα δύο κοινωνικά στρατόπεδα. Η μονομερής αξιοποίηση της «κρίσης ως ευκαιρίας» από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου δεν συνεπάγεται την εκμηδένιση των πιθανοτήτων η κρίση να μετατραπεί σε «ευκαιρία» για την εργατική τάξη και τον καταπιεζόμενο λαό. Η Κοινωνική Επανάσταση δεν είναι επιλογή ¨πολυτελείας¨ για ένα καλύτερο μέλλον αλλά ο μόνος δρόμος για την ίδια την επιβίωση στο παρόν. Όποιος δεν το συνειδητοποιήσει το επόμενο διάστημα ή ανήκει στις προνομιούχες τάξεις ή έχει πεθάνει ήδη και δεν το γνωρίζει.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα αξιοποίησης της «κρίσης ως ευκαιρίας» από το αστικό στρατόπεδο είναι η αναγγελία για την συγκρότηση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Και ο πιο αισιόδοξος οπαδός των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα γελούσε στο εφικτό μιας τέτοιας προοπτικής, ακόμη και πριν από λίγους μήνες. Εντούτοις, οι συγκυρίες λειτούργησαν ευνοϊκά και ένα απροσδόκητο συστημικό όνειρο άρχισε να γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικό. Με τις σχολές κλειστές λόγω πανδημίας πώς θα οργανωθούν καταληψιακά κινήματα και εξεγερσιακές αντιδράσεις; Ας ελπίσουμε ότι θα απαντήσει επ’ αυτού η αγωνιζόμενη νεολαία των σχολών ψηλαφώντας τρόπους και διανοίγοντας δρόμους αγώνα.
Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί η επίσημη κατάργηση της 8ωρης εργασίας. Η ευκαιρία για την νομοθέτηση της σε περιβάλλον «καραντίνας» και απαγορεύσεων είναι αναμφίβολα εκπληκτική για το κράτος. Βέβαια, η επικύρωση αυτής της οπισθοδρόμησης που ξυπνά μνήμες Σικάγο ούτε σε νεκρό χρόνο έρχεται, ούτε και προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Η συστημική κρίση που μαίνεται από το 2008 έχει χτίσει ολόκληρα βουνά νεκρών τόσο στα πεδία των ιμπεριαλιστών συγκρούσεων όσο και στα ταξικά σφαγεία της «εμπόλεμης ειρήνης» στο εσωτερικό των χωρών. Κανένα οικονομικό μέτρο θωράκισης του κεφαλαίου δεν επιτρέπει τον αιφνιδιασμό. Άλλωστε η μόνη ηθική της αστικής τάξης είναι η ηθική του ταξικού της συμφέροντος εν αντιθέσει με το κράτος που δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Μόνο αστυνομία…
Το νέο αντεργατικό / αντιαπεργιακό νομοσχέδιο του υπουργείου εργασίας έρχεται για να καταλύσει κεκτημένα δεκαετιών και να εγκαθιδρύσει με την νομική βούλα ένα εργασιακό καθεστώς προηγούμενου αιώνα. Αποτελεί μια ξεκάθαρη πολεμική πράξη ενάντια στον κόσμο της μισθωτής εργασίας και τις οργανώσεις του, ένα σαρωτικό χτύπημα στις ζωές των εκατομμυρίων ανθρώπων που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.To προς ψήφιση έκτρωμα με ονομασία “Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας” θεσμοθετεί την 10ωρη εργασία, ενισχύει τους αστικούς φραγμούς και τον εργοδοτικό έλεγχο στα απεργιακά δικαιώματα, παίρνοντας την σκυτάλη από την μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον κατάπτυστο νόμο Αχτσιόγλου. Στοχεύει στο γονάτισμα της εργατικής τάξης με τον ταυτόχρονο παροπλισμό της δράσης της, ελευθερώνοντας πλήρως την εργοδοτική ασυδοσία μέσω της διάλυσης της λειτουργίας του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Η κατάργηση του 8ωρου και της κυριακάτικης αργίας ή ό,τι απέμεινε από αυτήν, έρχεται για να νομοθετήσει το ολοκληρωτικό πέταγμα στην εξαθλίωση, ενώ η συρρίκνωση των απεργιακών δικαιωμάτων στοχεύει στον σιωπηλό θάνατο. Ας μην ξεχνούν ότι και οι μελλοθάνατοι μπορούν να ορίσουν την μοίρα τους, έστω και στο παρά πέντε.
Το αντεργατικό νομοσχέδιο συνιστά την πιο ωμή αποσαφήνιση του χαρακτήρα της κρατικής καταστολής του τελευταίου διαστήματος, που κάθε άλλο παρά με “ιδεολογικές εμμονές” και ακροδεξιές στοχεύσεις συγχέεται. Στην ενίσχυση της αστυνομικής καταστολής και την αύξηση της κρατικής αυταρχικότητας αποτυπώνονται οι ταξικές εμμονές του ίδιου του κράτους και των εκάστοτε διαχειριστών του που γίνονται όλο και πιο ορατές σε νομοθετήματα και πολιτικές καταβαράθρωσης των εκμεταλλευόμενων λαϊκών μαζών. Στην απρόσκοπτη εφαρμογή αυτών των πολιτικών επαφίενται τα “δόγματα νόμος και τάξη” τα οποία εμφανίζονται παραλλαγμένα ανάμεσα σε συνταγές διαχείρισης και αστικούς εκφραστές, αλλά παραμένουν ίδια είτε στις σοσιαλδημοκρατικές, είτε στις νεοφιλελεύθερες εκδοχές τους. Όπως διαρκώς επισημαίνουμε, η όξυνση της αστυνομικής βίας δεν ισοδυναμεί με «φασιστική εκτροπή» του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος, αντίθετα είναι ο προπομπός μιας καθολικής ταξικής επίθεσης. Εκφράζει την προληπτική αντι-εξέγερση και την συστημική αξίωση μιας εκ προοιμίου αναχαίτισης των αντιστάσεων που θα προκύψουν από το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης. Η στοχοπροσήλωση στην καταγγελία της καταστολής δίχως την αναγνώριση της ταξικής της μήτρας μετατοπίζει την αντίσταση στην καταστολή στην σφαίρα του «δικαιωματισμού» σπρώχνοντας τον αγώνα στις αγκάλες της αριστερής αφομοίωσης. Ο κίνδυνος της κεφαλαιοποίησης των αγώνων από αστικά σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι πέρα για πέρα ορατός και θα επαναληφθεί, όσο οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες δεν συνδέονται με την οργάνωση, την στόχευση, την αντιπρόταση της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος και της κοινωνικής ανοικοδόμησης σε ελευθεριακές και εξισωτικές βάσεις.
Επιπροσθέτως, ήδη από την προηγούμενη «καραντίνα» η κυβέρνηση αξιοποίησε το χρονικό διάστημα της απαγόρευσης κυκλοφορίας για να περάσει αντιλαϊκά μέτρα και αντιδραστικά νομοσχέδια ισοπέδωσης της εργατικής τάξης. Το ίδιο σχέδιο εκτελείται και στο 2ο «lockdown». Το αντικοινωνικό κοινοβουλευτικό «έργο» συνεχίζει απρόσκοπτα την εγκληματική του δράση, την ώρα που οι απαγορεύσεις συναθροίσεων απενεργοποιούν την δυνατότητα μαζικών απαντήσεων. Οι συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης και του αναρχικού πολιτικού αγώνα είναι αναντίρρητα ασφυκτικές και πρωτόγνωρες. Παράλληλα, το πώς και με ποια μέσα αγωνίζεσαι σε περιόδους «έκτακτης ανάγκης» αντανακλά το πώς έχεις οργανωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν όταν το πριν είναι ανεπαρκές, ούτε και υπάρχουν δικαιολογίες αποστρατεύσεων σε χρόνο ενεστώτα. Η ιστορία δεν καταγράφει τα λάθη αγνοώντας τις απουσίες. Η επαναστατική μνήμη τιμωρεί τον αναποτελεσματικό αγώνα εξίσου με τον ματαιωμένο, τον παροπλισμένο στους ασφαλείς ωκεανούς της ιδεολογικής έπαρσης. Πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα το ανθρώπινο δράμα θα κορυφωθεί και θα φτάσει στα έσχατα των γενικευμένων πολέμων για την κερδοφορία των αστών, αλλά και των κοινωνικών επαναστάσεων για την απελευθέρωση των λαών. Δεν χωράει πλέον καμία αμφισβήτηση αυτή η κατάληξη, ούτε συνιστά διορατική προφητεία ¨μελετημένων¨ διανοητών. Η οργανωμένη αντιπρόταση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης είναι μια απαίτηση των καιρών για να μεταπηδήσει η κοινωνική σύγκρουση σε μια ελευθεριακή λύτρωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων που βλέπει την ζωή του να συνθλίβεται, να υποτιμάται, να καταστρέφεται. Τα αναρχικά προτάγματα για κοινωνικοποίηση του πλούτου, κατάργηση του κράτους και ελευθεριακή οργάνωση της κοινωνίας με το σύνολο των αποφάσεων που αφορούν τον συλλογικό βίο στα δικά της όργανα, στις δικές τις τύχες, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Μένει να μετουσιωθούν σε ένα επαναστατικό σχέδιο, να αποκτήσουν ρεαλιστική υπόσταση και πλατιά αποδοχή. Είναι στο χέρι μας να το καταφέρουμε.
Η επικύρωση του αντεργατικού νομοσχεδίου μέσα στο μνημονιακό περιβάλλον της δημοσιονομικής εποπτείας –χωρίς δανειακή σύμβαση- που καθιέρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο πρώτος σταθμός της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στο πλαίσιο του νέου επεισοδίου της συστημικής κρίσης. Θα ακολουθήσουν πολλοί τέτοιοι σταθμοί. Είναι άμεση η ανάγκη απαντήσεων. Είναι άμεση η αναγκαιότητα της εδώ και τώρα συλλογικοποίησης σε ταξικό και πολιτικό επίπεδο. Οι εποχές της εναπόθεσης της αντίστασης στην τυχαιότητα του ¨αυθόρμητου¨ και τις αραιές προκηρύξεις απεργιών από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αποτελούν παρελθόν. Θα πρέπει να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία των κινήσεων στα χέρια μας ξαποστέλλοντας τους κομματικούς πάτρωνες από το εργατικό κίνημα, συγκροτώντας μια μαζική αναρχική οργάνωση και ανασυγκροτώντας ελευθεριακά και επαναστατικά τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Γιατί ή θα οργανωθούμε για να νικήσουμε ή βολεμένοι στους αφορμαλιστικούς και παρωχημένους τρόπους αποσπασματικής δράσης που γνωρίζαμε, θα μας θάψει η ιστορία. Διαλέγουμε ανεπιφύλακτα το πρώτο.
Μαζική συμμετοχή στην απεργία της 26ης Νοεμβρίου
Θάνατο στους εχθρούς της εργατικής τάξης
Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση
