Βρισκόμαστε εν μέσω του δεύτερου κύματος της πανδημίας covid – 19, έχοντας ήδη διανύσει 7 ολόκληρους μήνες περιορισμών, καραντίνας, απαγορεύσεων. Σε αυτό το πυκνό διάστημα, κανένα μέτρο δεν θωράκισε την δημόσια υγεία. Όσα γράφαμε το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου για τις εγκληματικές ανεπάρκειες του κρατικού συστήματος υγείας, εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο. Ούτε οι προσλήψεις προσωπικού, ούτε η τροφοδότηση των υποδομών, ούτε η επαρκή υγειονομική πρόληψη υιοθετήθηκαν από την κρατική στρατηγική. Αντίθετα, η “ατομική ευθύνη” παρέμεινε το βασικό συστατικό “αντιμετώπισης” του ιού. Μια ατομική ευθύνη “λάστιχο” που από την μία λειτουργεί ως πλυντήριο των κρατικών και κυβερνητικών ευθυνών και από την άλλη μετακυλίει τις ευθύνες στην πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία. Οι τελευταίοι, είναι και αυτοί που θα κληθούν να αποσβέσουν τις ζημιές στον κρατικό προϋπολογισμό από το νέο επεισόδιο της 10ετους δομικής καπιταλιστικής κρίσης και την Νέα Ύφεση της οικονομίας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον που θα γίνεται ολοένα και πιο εκρηκτικό εξαιτίας της διαρκούς όξυνσης της συστημικής κρίσης και των γεωπολιτικών συγκρούσεων, η προετοιμασία των νέων αγώνων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν συνιστά ταξικό και πολιτικό καθήκον. Η αντανακλαστική πειθάρχηση στα κρατικά κελεύσματα και η δημοσκοπική τάση συσπείρωσης γύρω από το κυβερνών κόμμα έχουν ήδη αρχίσει να καταρρέουν. Η κοινωνική ανυπακοή – με διαφορετικά πρόσημα και αφετηρίες – σύντομα θα ξεχειλίσει και θα εκδηλωθεί με μεγάλα εξεγερσιακά ξεσπάσματα κοινωνικής οργής. Η εργασιακή υποτίμηση και η οικονομική λεηλασία που συνεπιφέρει η αντιμετώπιση της νέας ύφεσης, καθώς και ο ερχομός νέων μνημονιακών προγραμμάτων σε μια ήδη καταληστευμένη και υπερχρεωμένη κοινωνία δεν θα μείνουν αναπάντητα. Η αυταρχική καταστολή της νεολαίας θα προσκρούσει στο μαχητικό πνεύμα των μαθητικών και φοιτητικών αγώνων. Ένας νέος γύρος ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων ζυμώνεται αυτό το διάστημα και προεικονίζει τα αγωνιστικά στιγμιότυπα μιας εποχής που ζυγώνει.
Ο νέος κύκλος αντιστάσεων δεν θα είναι ίδιος με τους προηγούμενους. Οι αντιμνημονιακοί αγώνες της διετίας 2010 – 2012 αφομοιώθηκαν από τις συστημικές εφεδρείες που αναδύθηκαν σε έναν ιδιαίτερα ρευστό πολιτικό χάρτη προκειμένου να απορροφήσουν τους κοινωνικούς κραδασμούς, να αντικαταστήσουν την διάλυση της παλαιάς χρεωκοπημένης κομματοκρατορίας με νέους δικομματισμούς και να αναχαιτίσουν την λαϊκή δυσπιστία στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτές οι διεργασίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος αφού ούτε μια επαναστατική πολιτική οργάνωση, ούτε μια ελευθεριακή ταξική συγκρότηση του εργατικού κινήματος και της νεολαίας μπόρεσαν να αναπτύξουν ένα επαναστατικό κίνημα ανατροπής. Οι αναρχικοί αρκέστηκαν στον ρόλο του “πυροκροτητή” αυτών των αγώνων, σαν τον πιο συγκρουσιακό τμήμα των διαμαρτυριών, χωρίς να σχεδιάσουν μια προγραμματική στρατηγική στόχευση. Οι πολιτικές, ιδεολογικές και στρατηγικές αδυναμίες εκείνου του καιρού – που διαιωνίζονται μέχρι σήμερα – υποβάθμισαν την σημασία των μεγάλων μαχών, των μεγάλων οδομαχιών, των μεγάλων συγκρούσεων που ορθά πρωτοστατήσαμε μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιζόμενους της κοινωνικής βάσης.
Οι νέοι αγώνες και οι νέες κοινωνικές εκρήξεις δεν θα εμφανιστούν σε έναν νεκρό ιστορικό χρόνο, ούτε θα έχουν τα ίδια στοιχεία αιφνιδιασμού με το παρελθόν. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι υποψιασμένες. Η προληπτική αντι-εξέγερση είναι σε πλήρη εφαρμογή. Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι κρατικοί μηχανισμοί είναι σε ετοιμότητα και πιο θωρακισμένοι, γνωρίζοντας ότι ένα νέο επεισόδιο της κρίσης βρισκόταν προ των πυλών και θα απαιτούνταν νέες ανθρωποθυσίες στον βωμό του κεφαλαίου, πολύ πριν την εκδήλωση του κορωνοιού. Δυστυχώς, ανάλογη πρόγνωση δεν υπήρξε απ’ την πλευρά των δυνάμεων της εργασίας και ενός οργανωμένου επαναστατικού φορέα τους που σήμερα απουσιάζει, παραχωρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό εχθρό. Η κρατική καταστολή δεν ερμηνεύτηκε ως αυτό που είναι: ο προπομπός μιας νέας ταξικής επίθεσης. Το αφήγημα της ακροδεξιάς κυβέρνησης και των ιδεολογικών “εμμονών” της όχι μόνο απέκρυψε την ταξική μήτρα της κρατικής καταστολής, αλλά και μετατόπισε το ζήτημα της κρατικής αυταρχικότητας στο γήπεδο του δικαιωματισμού και της αμυντικής διαμαρτυρίας. Και σε αυτό το γήπεδο, την καλύτερη μπάλα την παίζουν οι πολιτευτές της αριστερής ενσωμάτωσης.
Μετά την διακυβέρνηση σύριζα, ο διαταραγμένος πολιτικός χάρτης ομαλοποιήθηκε. Τα ποσοστά της αποχής παρέμειναν υψηλά, εντούτοις η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα σφραγίστηκε με την ανάδειξη του πρώτου αυτοδύναμου κυβερνητικού σχηματισμού στα χρόνια των μνημονίων και την επιπλέον παγίωση ενός νέου δικομματισμού. Αυτό, πιστώνεται στην θητεία του σύριζα, της πιο βρώμικης λάντζας του κεφαλαίου. Το κόμμα του “εμπορίου ελπίδας” υπήρξε το απορροφητικό σφουγγάρι της κοινωνικής οργής, ο θεσμικός διαμεσολαβητής των κοινωνικών αιτημάτων. Η επιτυχία στην εκπόνηση του ρόλου του, τον καθιέρωσε ως την κύρια έκφραση της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας.
Από την άλλη μεριά των αστικών αποχρώσεων, η συστημική εφεδρεία της Χ.Α. υποδέχτηκε την εκροή ακροδεξιών ψηφοφόρων από το μνημονιακό κόμμα του Καρατζαφέρη αλλά και την Ν.Δ., λειτουργώντας υποβοηθητικά στον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Ως μόρφωμα – μίας χρήσης – εκτοπίστηκε απ’ τον πολιτικό χάρτη με την επαναφορά της κουτσουρεμένης “κανονικότητας”. Η ομαλοποίηση του πολιτικού χάρτη συνεπέφερε τον διωγμό των κομματικών μηχανισμών που εν μέσω κρίσης ενήργησαν είτε ως συμπληρωματικοί στον σχηματισμό κυβερνήσεων (π.χ. ανελ, δημαρ, κ.α.) είτε ως εφεδρικοί (π.χ. Χ.Α., ποτάμι Λεβέντης κ.α.) στην πολιτική εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος. Την ίδια μοίρα θα έχει ο Βελόπουλος και το Μέρα25. Κομματικοί φορείς ή και κινήματα που δεν έχουν προοπτική εξουσίας (ή επαναστατικής κατάλυσης της εξουσίας) δεν είναι ανθεκτικά στον χρόνο αν δεν έχουν μια μακρά ιστορική παράδοση και βαθιά ριζώματα (π.χ. το σταλινικό μόρφωμα κκε). Το ερώτημα είναι, ποιες δυνάμεις θα πρωταγωνιστήσουν στο επόμενο διάστημα.
Η φθορά του κυβερνώντος κόμματος και οι φυγόκεντρες δυνάμεις δεν συναντούν στα δεξιότερα της Ν.Δ. έναν πόλο έλξης. Στον αντίποδα, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ασθενική. Έχει απολέσει τον δρόμο σαν αντιπολιτευτικό όπλο, παρότι θα επιχειρήσει να τον επιστρατεύσει. Οι διεργασίες στον σύριζα είναι διαρκείς και δεν θα αργήσει η στιγμή της επαναφοράς του, μια συνθήκη που συναρτάται και από τον βαθμό ανάπτυξης και τον χαρακτήρα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Αναπόφευκτα, η ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων θα δημιουργήσει ανακατατάξεις. Όσο η κρίση θα βαθαίνει, όσο τα συστημικά αδιέξοδα θα βαθαίνουν, όσο ο κοινωνικός αναβρασμός δεν θα βρίσκει διεξόδους πολιτικής έκφρασης, τόσο η κοινωνική και πολιτική ρευστότητα θα αυξάνεται.
Οι καιροί είναι ευνοϊκοί για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος. Η συγκρότηση του, βασίζεται στις προτάσεις για μια άλλη προοπτική κοινωνικής οργάνωσης και την διεισδυτικότητα αυτών των προτάσεων στην κοινωνική βάση. Ένα ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα είναι το αποτέλεσμα της ταξικής και πολιτικής οργάνωσης (βλ. οργανωτικός διυσμός) στην βάση συγκεκριμένων στόχων και συμφωνιών. Είναι προϊόν των κοινωνικών ζυμώσεων και καρπός της ζωντανής ταξικής πάλης. Για την ανάπτυξη του αποτελούν προαπαιτούμενα η χάραξη ενός επαναστατικού σχεδίου, η στράτευση αγωνιστών/τριων σε μια πολιτική οργάνωση που το προωθεί και ταυτόχρονα η εύρεση των κατάλληλων μεθόδων δράσης και απεύθυνσης για την κοινωνική του υιοθέτηση. Γιατί εν τέλει, η εφαρμογή των αναρχικών προτάσεων επαφίεται στην εργατική τάξη, την νεολαία και την κοινωνική πλειοψηφία και όχι σε ένα διαχωρισμένο πολιτικό σώμα.
Η επανάσταση που προτάσσουμε είναι κοινωνική και όχι πολιτική. Ο ρόλος των αναρχικών σαν επαναστατική εμπροσθοφυλακή (όχι αποκομμένη πρωτοπορία) είναι αυτός του οδοδείκτη, της οραματικής πυξίδας, του στρατηγικού και προταγματικού προσανατολισμού. Απαρνούμενοι αυτόν τον ρόλο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην μεταφυσική του αυθόρμητου, στον ντετερμινισμό της κοινωνικής εξέλιξης προς τον “θεμιτό σταθμό” της ιστορίας. Από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζοντας το αναρχικό κίνημα ως το υποκείμενο που επαναστατεί “εξ’ ονόματος της κοινωνίας” τότε προεικονίζουμε νέες μορφές πολιτικής εξουσίας επί της βάσης και διαχωρισμών του πολιτικού από το κοινωνικό. Οι επαναστάσεις γίνονται από τις επαναστατημένες κοινωνίες. Η υπόθεση της απελευθέρωσης του προλεταριάτου είναι υπόθεση του ίδιου του προλεταριάτου.
Έχοντας αποτυπώσει, έστω σε αδρές γραμμές, μια γενική σκιαγράφηση του που αποβλέπουμε (αναμφίβολα υπάρχουν πιο ενδεικτικά και πιο αναλυτικά κείμενα μας στα οποία μπορεί ο καθένας/καθεμία να ανατρέξει), είναι σημαντικό να ενημερώσουμε για τους βηματισμούς μας, να αποκρυσταλλώσουμε βλέψεις και να μεταφέρουμε την δράση μας προς κάθε ενδιαφερόμενο/η. Ένα κάλεσμα οικονομικής ενίσχυσης για να είναι διάφανο και ευκρινές, οφείλει όχι μόνο να προσδιορίζει με ακρίβεια τους λόγους που απευθύνεται, αλλά και από ποιους απευθύνεται. Και το από ποιους απευθύνεται συνδέεται με το πως σκέφτονται, πως δρουν, τι θέλουν να επιτύχουν κ.λ.π..
Αυτό το διάστημα έχουμε ξεδιπλώσει μια καμπάνια παρεμβάσεων σε σχολεία των δυτικών προαστίων. Το κείμενο υλικό που συνοδεύει τις παρεμβάσεις είναι αναρτημένο στον ιστότοπο της ομάδας. Ταυτόχρονα, κυκλοφορούμε το β’ τεύχος Ανθολογίου της Πρωτοβουλίας. Στο εσωτερικό μας πραγματοποιούνται κύκλοι συζητήσεων για το ζήτημα της οργάνωσης και δρομολογείται η έκδοση μιας εφ’ όλης της ύλης μπροσούρας που θα περιέχει τις τοποθετήσεις και τις προτάσεις μας σχετικά με την πολιτική οργάνωση των αναρχικών, ένα θέμα που διχάζει το αναρχικό κίνημα εδώ και δύο αιώνες. Στο ίδιο πλαίσιο συζητήσεων κωδικοποιούνται θέσεις για την δημιουργία ενός καταστατικού οργανωτικής λειτουργίας της Πρωτοβουλίας και προετοιμάζεται ένα ταυτοτικό κείμενο ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων.
Στην τακτική μας συνέλευση, συζητιούνται και οργανώνονται παρεμβάσεις, σε θεματικές που απασχολούν την κεντρική πολιτική επικαιρότητα. Σχεδιάζονται τρόποι απεύθυνσης. Τακτικός μας στόχος, πέραν της αναβάθμισης του συνόλου της δραστηριότητας της ομάδας, είναι και η αποτύπωση της κοινωνικής μας παρέμβασης στον δρόμο. Η εκκίνηση αγώνων σε επίπεδο γειτονιών, η τροφοδότηση και η συμμετοχή μας σε αγώνες κεντρικού χαρακτήρα. Την προηγούμενη σεζόν, συνδιοργανώσαμε δομικά την Αντικρατική διαδήλωση της 18ης Γενάρη 2020, καλέσαμε στην διαδήλωσης Μνήμης και Αγώνα για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα στις 10 του Μάρτη και συμβάλαμε στην οργάνωση αναρχικού μπλοκ στην διαδήλωση της 1ης Μάη – εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας – . Στο πρόσφατο διάστημα, στηρίξαμε πολιτικά τις διαδηλώσεις της Δ.Ε.Θ. και την απεργία της 8ης Οκτώβρη της Σ.Β.Ε.Ο.Δ. χωρίς την παρουσία μας σε κάποιο οργανωμένο μπλοκ. Επόμενοι σταθμοί για εμάς, είναι να κατορθώσουμε την διοργάνωση κινητοποιήσεων στην περιοχή και συγχρόνως να κατευθυνθούμε – σε συνεργασία με συγγενικές πολιτικές δυνάμεις – στην διαμόρφωση ενός συσχετισμού δύναμης αναρχικών σε κεντρικούς αγώνες, απεργίες, διαδηλώσεις κ.λ.π.
Από το κλείσιμο της περασμένης σεζόν, έχουμε θέσει σαν στόχο το άνοιγμα πολιτικού χώρου στους Αγίους Αναργύρους. Η λειτουργία ενός ελευθεριακού πολιτικού κέντρου στην περιοχή θα μπορούσε να αποτελέσει αγωνιστικό σημείο αναφοράς και συσπείρωσης ενός ευρύτερου κόσμου. Οι εκδηλώσεις, οι θεματικές συζητήσεις, οι βιβλιοθήκες κ.α. που θα φιλοξενούνταν, θα ήταν μια ευκαιρία ιδεολογικής και πολιτικής ζύμωσης, ανάπτυξης συμφωνιών, συνδιαμόρφωσης αγωνιστικών σχεδίων. Παράλληλα, οι ανοιχτές συνελεύσεις σε αυτό τον χώρο για τοπικά ή κεντρικά ζητήματα θα μπορούσαν να χτίσουν έναν νέο πόλο κοινωνικής αντίστασης και αναρχικού αγώνα στα δυτικά, με συνολικότερες θετικές συνέπειες στην υπόθεση. Ασφαλώς, η ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου θα προσέδιδε και στην Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού και την ορατότητα που της αναλογεί σαν μαχόμενο σχηματισμό.
Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το άνοιγμα ενός πολιτικού χώρου με την συνδρομή των μελών της ομάδας, θα υπονόμευε την επιθυμητή δράση. Οι παρεμβάσεις και η έντυπη κυκλοφορία είναι μια κοστοβόρα διαδικασία με βάση τον πήχη που έχουμε θέσει, ο οποίος μόνο θα ανεβαίνει. Η ομάδα απαρτίζεται από εργαζόμενους/ες, άνεργους/ες και φοιτητές/τριες που με το πενιχρό τους εισόδημα καλούνται να στηρίξουν ανιδιοτελώς τον αγώνα, με τίμημα την ακόμη δυσκολότερη διαβίωση. Ο αναρχικός αγώνας και η ταξική πάλη διεξάγονται εθελοντικά χωρίς χορηγούς και βουλευτικές αποζημιώσεις, γι’ αυτό και συμπυκνώνουν την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που γεννά ο εργατικός μόχθος. Σε κάθε όμως περίπτωση, ο αγώνας αυτός απαιτεί πόρους. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε αντιπάλους, που έχουν το χρήμα, τα μέσα, τα media, τον στρατό με το μέρος τους – όλοι αυτοί αποτελούν εχθρούς μας – . Για να τους νικήσουμε, πρέπει να γίνουμε ισχυροί και να γίνουμε ισχυροί με τα δικά μας μέσα. Όχι με τα δικά τους.
Στα τέλη του Σεπτέμβρη, επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης στις περιοχές μας με πλήθος μουσικών σχημάτων. Ως διοργάνωση, με την τήρηση υγειονομικών προδιαγραφών και αυξημένη περιφρούρηση, είχαμε προνοήσει για την συλλογική προστασία των συμμετεχόντων. Ωστόσο, η απαγόρευση των συναυλιών έθεσε σε δίλημμα την συνέλευση μας και τα μουσικά σχήματα. Αποφασίστηκε η αναβολή. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής για την προάσπιση της εκδήλωσης – κάτι που έχει συμβεί σε ανάλογα παραδείγματα και μάλιστα με επιτυχία στο παρελθόν – κρίναμε ότι πολιτικά ήταν αδόκιμη. Εν μέσω πανδημίας, η σύγκρουση με την αστυνομία για την διεξαγωγή μιας πολυπληθής μουσικής εκδήλωσης θεωρήσαμε ότι θα έχει αρνητικά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστούμε δημόσια τα μουσικά σχήματα και τους συντρόφους/ισσες που αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις να συνδράμουν.
Φτάνοντας στο τώρα, οι συνθήκες παραμένουν αποτρεπτικές για την διοργάνωση ανοιχτών συναυλιών. Υπάρχουν βέβαια, και άλλοι τρόποι οικονομικής ενίσχυσης. Αποφασίσαμε ωστόσο συλλογικά, να απευθυνθούμε στους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους φίλους και τις φίλες, σε εργατικά συνδικάτα, λαϊκές συνελεύσεις, φοιτητικούς χώρους και στέκια, στον κόσμο που παρακολουθεί την δράση και το έργο μας. Να απευθυνθούμε ενημερώνοντας την πρόθεση μας για το άνοιγμα χώρου και δηλώνοντας τον σκοπό μας να αναβαθμίσουμε την παρέμβαση μας, στην κατεύθυνση δηλωμένων στοχεύσεων. Χωρίς να υποτιμούμε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τις δημόσιες συναυλίες, θεωρούμε ότι η άμεση, εθελοντική και συντροφική αρωγή έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Το παρόν κείμενο, απευθύνεται στον ελλαδικό χώρο. Με ένα δεύτερο ξενόγλωσσο κείμενο θα απευθύνουμε παρόμοιο διεθνές κάλεσμα σε αναρχικές οργανώσεις, ομάδες και ομοσπονδίες που δρουν ανά τον κόσμο.
Όποιος/α επιθυμεί να στηρίξει (με τον οποιοδήποτε τρόπο επιθυμεί), μπορεί να μας απευθυνθεί μέσω email.
Συντροφικά,
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
Ιστότοπος: protaanka.espivblogs.net
Επικοινωνία: protaanka@espiv.net & facebook
Υ.Γ. Πιο σημαντική, και από την οικονομική ενίσχυση, είναι η φυσική συμμετοχή στους σχεδιασμούς αγώνα και η συμβολή τόσο στην διαμόρφωση, όσο και στην εφαρμογή τους.
