Η χωματερή του δήμου Φυλής είναι επί δεκαετίες ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα της Αττικής. Αποτελεί μια έκταση που υπερβαίνει τα 4.500 στρέμματα ανάμεσα στα όρη Πάρνηθα και Αιγάλεω, στα οποία συγκεντρώνονται τόνοι ανεπεξέργαστων απορριμάτων από ολόκληρη την Αττική και από ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ελλαδικής επικράτειας. Εντός του ΧΥΤΑ, λειτουργούν δύο εργοστάσια καύσης βιοαερίων και το Ε.Μ.Α.Κ., ένα εργοστάσιο μηχανικής ανακύκλωσης-κομποστοποίησης σύμμεικτων απορριμάτων. Οι τοξικοί ρύποι και οι καρκινογόνες ουσίες που εκλύονται από τον ΧΥΤΑ, εκτείνονται σε μια μεγάλη χιλιομετρική ακτίνα σε όλο το Θριάσιο πεδίο όπου το υπέδαφος της περιοχής έχει καταστραφεί από τους μικροβιακούς οργανισμούς και τα βαρέα μέταλλα, ενώ η χλωρίδα έχει δηλητηριαστεί ανεπανόρθωτα.
Μέσα στα χρόνια, υπήρξαν πολλά περιστατικά που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία για τις ζωές των εργαζομένων στον ΧΥΤΑ, κάποια από τα οποία είναι πολύ πρόσφατα. Το καλοκαίρι του 2018, η υπερφόρτωση συσσωρευμένων απορριμάτων και ο σχηματισμός ολόκληρων “βουνών”, προκάλεσε ισχυρό ρήγμα μήκους 50 μέτρων, έπειτα από νεροποντή που δημιουργήθηκε από ισχυρή βροχόπτωση. Πριν από 1,5 μήνα, μια μονάδα επεξεργασίας πλαστικού κάηκε, με αποτέλεσμα την ανάδυση ενός τοξικού νέφους. Οι κίνδυνοι για την υγεία των κατοίκων θα μπορούσαν να είναι ανυπολόγιστοι, ειδικότερα των τμημάτων του πληθυσμού που υπόκεινται σε χρόνια αναπνευστικά προβλήματα. Όμως, οι πυρκαγιές, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στην περιοχή και δεν συνέβη εξ απροόπτου, αφού γύρω από τον ΧΥΤΑ, έχει εγκατασταθεί ένα σύνολο μονάδων επεξεργασίας, νόμιμων ή παράνομων, που κατά καιρούς εκδηλώνουν φωτιές από τις καύσεις διαφόρων υλικών.
Τα τελευταία χρόνια, οι άλλοτε πομπώδεις διακηρύξεις για το “κλείσιμο του ΧΥΤΑ” από κυβερνήσεις και δημοτικές παρατάξεις μετουσιώθηκαν σε καταστροφικές αποφάσεις επέκτασης. Επί περιφέρειας Δούρου υπήρξε σχεδιασμός χωροθέτησης τριών νέων χωματερών και απόφαση για επέκταση σε μια επιπλέον έκταση 120 στρεμμάτων. Η πρόσφατη απόφαση της 13ης Μαρτίου του ΕΔΣΝΑ εν μέσω πανδημίας για την υλοποίηση της επέκτασης δεν έπεσε από τον ουρανό. Αποτελεί συνέχεια της ίδιας πολιτικής, τον δρόμο της οποίας άνοιξε η πρώην κυβερνητική περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλα αυτά βέβαια, τα “δυτικά μέτωπα” συμμαχιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν λένε τίποτα. Έχουν το θράσος οι πρώην κυβερνητικοί και υπεύθυνοι των σχεδίων επέκτασης να μιλούν για “αντίσταση” και “κινητοποίηση”.
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια, που ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύεται τον εαυτό του! Επί της καταστροφικής θητείας του δεν ήταν λίγες οι στιγμές που είτε μέσα από το “τμήμα δικαιωμάτων” είτε μέσα από την “νεολαία συν” ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να απορροφήσει κραδασμούς και να διαχωρίσει “το κόμμα από την κυβέρνηση” (sic) για να διασώσει ποσοστά και να διατηρήσει δυνάμεις. Άλλοτε καλώντας σε απεργίες ενάντια στην ψήφιση μέτρων που ο ίδιος ψήφιζε και άλλοτε αυτοπροβαλλόμενος ως θεσμικός διαμεσολαβητής των κοινωνικών δικαιωμάτων. Γνωστές σοσιαλδημοκρατικές τακτικές με ιστορική παράδοση! Δεν υπάρχει πολιτικό ρεύμα που να έχει προσφέρει τόσες ανάσες επιβίωσης στο αστικό πολιτικό σύστημα από την σοσιαλδημοκρατία και οφείλουν όλοι να το καταλάβουν πριν να είναι αργά, πριν το “πεθαμένο” τέκνο του Μπερνστάιν αναστηθεί και ανακτήσει την παλιά του αίγλη.
Επιπροσθέτως, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη η συμπόρευση των οπορτουνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το σοσιαλδημοκρατικό, πρώην κυβερνητικό μόρφωμα. Οι τοπικές οργανώσεις της οπορτουνιστικής παράταξης ανέκαθεν λειτουργούσαν ως “κινηματική ουρά” του ΣΥΡΙΖΑ από την περίοδο ακόμη των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων: στην ανοιχτή συνέλευση Αγίων Αναργύρων, στους αγώνες ενάντια στις κεραίες, στις επιτροπές για τα χαράτσια κ.λ.π. Αυτή η τακτική είναι σύμφυτη με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν περιορίζεται μόνο στα τοπικά της σχήματα. Είναι το ίδιο κόμμα-μέτωπο που διαδήλωνε υποστηρικτικά στο πλάι της κυβέρνησης σιγοντάροντας την Βαρουφακική διαπραγμάτευση-φιάσκο τον Φλεβάρη του 15’ και λίγους μήνες αργότερα λειτουργούσε σαν “κινηματικός” δορυφόρος της κυβέρνησης στην απάτη του δημοψηφίσματος.
Όλοι αυτοί οι πολιτικάντες και εννοούμε τα κομματικά στελέχη και όχι τους εξαπατημένους ψηφοφόρους και ακολούθους, δεν έχουν καμία θέση στους αγώνες. Ψηφαλάκια επιζητούν και η μονοπώληση του ζητήματος του ΧΥΤΑ από τους κομματικούς εργολάβους έρχεται για να εκμεταλλευτεί τα δικά μας κενά. Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού θεωρούμε επιτακτική αναγκαιότητα να συγκροτηθεί ένα ακηδεμόνευτο κίνημα αντίστασης χωρίς κομματικούς πάτρωνες και επίδοξους πολιτευτές για το πρόβλημα του ΧΥΤΑ. Μακριά από παραδείγματα (π.χ. Βόλος) όπου οι διάφορες “κινηματικές” ουρές που στοιχίζονται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακατεύονται σε διαταξικές συμμαχίες και θολές στοχεύσεις για να αποσπάσουν οπορτουνιστικά και αμοραλιστικά παράπλευρες υπεραξίες.
Θεωρούμε ότι το ζήτημα του ΧΥΤΑ έχει ξεκάθαρες ταξικές προεκτάσεις, όπως βαθιά ταξικές και υποβαθμισμένες είναι οι περιοχές, που διόλου τυχαία, πλήττονται από την λειτουργία του. Για την ανάπτυξη των τοπικών αντιστάσεων και την οικοδόμηση ενός μετώπου αγώνα, θα μπορούσαν να συγκροτηθούν επιτροπές κατοίκων και λαϊκά συμβούλια με πρωτοβουλία αγωνιζόμενων της περιοχής. Ανοιχτές Συνελεύσεις Βάσης με ελευθεριακά και ταξικά χαρακτηριστικά, που θα απέκλειαν δημοτικές παρατάξεις και κομματικούς μηχανισμούς και συγχρόνως θα επεξεργάζονταν ένα διεκδικητικό πλαίσιο που θα προωθούνταν τόσο σε κοινωνικό επίπεδο για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υιοθέτηση του, όσο και με την ανάληψη δράσεων και μαχητικών κινητοποιήσεων.
Ως ομάδα θα ήμασταν ανοιχτοί να συνθέσουμε προτάσεις και να ανοίξουμε ένα πεδίο διαλόγου, ενημέρωσης και αγωνιστικού σχεδιασμού προς αυτή την κατεύθυνση με συντρόφισσες και συντρόφους της περιοχής. Πιστεύουμε, ότι ο ρόλος των αναρχικών μέσα σε έναν τέτοιο τοπικό/διεκδικητικό αγώνα είναι διττός. Συμμετέχοντας ως κάτοικοι και άμεσα ενδιαφερόμενοι, πρέπει να διεκδικούμε την άμεση αποσυμφόρηση και το σταμάτημα της φυσικής λεηλασίας, με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον, την διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και την προστασία του περιβάλλοντος. Ταυτόχρονα, σε έναν τέτοιο αγώνα, οφείλουμε να καταθέσουμε τις δικές μας προτάσεις ως πολιτικά οργανωμένοι αναρχικοί, να συνδεθούμε με τμήματα της βάσης και να μπολιάσουμε τις δικές μας αξιακές αρχές και προταγματικές στοχεύσεις.
Δεν θα γινόταν άλλωστε να προτείνουμε λύσεις για την διαχείριση του προβλήματος έξω από τα διαχρονικά και πάγια προτάγματα μας. Σε πρώτο χρόνο, η οργάνωση κινητοποιήσεων, η ενημέρωση των κατοίκων πόρτα-πόρτα, οι δράσεις σαμποτάζ και οι δυναμικές παρεμβάσεις στις έδρες των αρμόδιων φορέων συνιστούν αποφασιστικά βήματα. Γνωρίζοντας εντούτοις, ότι καμία μερική νίκη δεν εξασφαλίζει την μεταρρύθμιση αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος προς το ανθρωπινότερο και δεν θα άρει την λεηλασία της φύσης, πρωταρχικό ζητούμενο είναι ο κάθε αγώνας να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα στην ρίζα του, να διασυνδέεται και να συνολικοποιείται. Οι δήμοι δεν είναι αυτόνομες νησίδες και οι δημοτικές αρχές δεν έχουν ελευθερία αποφάσεων, χρηματοδοτούνται άμεσα από κρατικά κονδύλια και εφαρμόζουν τις αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης σε τοπικό επίπεδο. Επομένως, ο αγώνας ενάντια στις δημοτικές και περιφερειακές αρχές, τους αρμόδιους φορείς και την εκάστοτε κυβέρνηση, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό.
