Την Δευτέρα 23 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει με διάγγελμα την επιβολή καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Από την επομένη στις 6:00 το πρωί μια πρωτόγνωρη κοινωνική δυστοπία κάνει την εμφάνιση της: οι δρόμοι της πόλης ερημώνουν και ξαμολημένοι αστυνομικοί με περίσσιο θράσος και εξουσιαστική αυτοπεποίθηση τριγυρίζουν στην άδεια πόλη κόβοντας πρόστιμα στους “απείθαρχους” πολίτες. Με ύφος τριών καρδιναλίων, τα έμμισθα κωλόπαιδα όχι μόνο εκμεταλλεύονται την απαγόρευση για να ενισχύσουν τον υπερτροφικό ναρκισσισμό τους επιβάλλοντας με έπαρση την “τάξη” και την “συμμόρφωση”, αλλά και αναδύονται στους δρόμους των γειτονιών ως οι απόλυτοι δυνάστες, τραμπουκίζοντας ή και ξυλοκοπώντας ανεξαρτήτου ηλικίας όποιον/α τους φέρει ενστάσεις.
Η απόφαση του Μητσοτάκη για την απαγόρευση κυκλοφορίας δεν προξένησε σε κανέναν ιδιαίτερη εντύπωση. Το μέτρο αυτό ήταν προαποφασισμένο από την κυβέρνηση, βρισκόταν εξ αρχής μέσα στο χρονοδιάγραμμα της για την “αντιμετώπιση του κορονοϊού” και θα εφαρμοζόταν ίσως και ανεξάρτητα από τον ρυθμό εξάπλωσης της νόσου. Ο κρατικός μηχανισμός είχε προετοιμαστεί πλήρως εκ των προτέρων με την έκδοση καρτών μετακίνησης για τους εργαζόμενους στο δημόσιο και με την δημιουργία ηλεκτρονικών πλατφορμών για την δήλωση των απαραίτητων μετακινήσεων. Η σταδιακή κλιμάκωση και αυστηροποίηση των μέτρων μέσω μιας γκεμπελικά δομημένης στρατηγικής, επικοινωνιακά άρτια σχεδιασμένης και ιδιαίτερα καινοτόμου για τα δεδομένα της “παραδοσιακής δεξιάς”, έρχονται για να υποκαταστήσουν κάθε αυτονόητο αίτημα διεκδίκησης ενός καλύτερου επιπέδου της δημόσιας υγείας. Είναι φανερό, ότι το υγειονομικό μέρος της κρίσης του κορονοϊού αντιμετωπίζεται με μια αστυνομικού τύπου διαχείριση, ενώ οι ευθύνες για τις δολοφονικές ανεπάρκειες του κράτους συγκαλύπτονται προπαγανδιστικά και μετατοπίζονται στην “ατομική ευθύνη” των πολιτών.
Όλο το προηγούμενο διάστημα, πριν την ανακοίνωση της απόφασης, τα ΜΜΕ μέσα από την συντονισμένη και σε πολλές περιπτώσεις ψευδή και παραπλανητική προβολή ρεπορτάζ και πλάνων από χώρους όπου συγχρωτιζόταν κόσμος (σουπερμάρκετ, παραλίες κτλ) και με την δημιουργία κλίματος τρόμου και σύγχυσης γύρω από την εξάπλωση του ιού εξαπέλυσαν μια ευρείας κλίμακας προπαγάνδα σχετικά με τους “ανεύθυνους πολίτες” που δεν μένουν σπίτι και θέτουν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία. Οι δηλώσεις κυβερνητικών και λοιπών πολιτικών στελεχών περί ατομικής ευθύνης και ανευθυνότητας ενίσχυαν αυτό το αφήγημα. Στον αντίποδα βέβαια αυτού του αφηγήματος, το κοινωνικό σύνολο στην συντριπτική του πλειοψηφία επέδειξε άμεσα αρκετά καλά αντανακλαστικά. Οι περισσότεροι/ες αυτοπεριορίστηκαν και ελαχιστοποίησαν τις μετακινήσεις τους ώστε να προληφθεί η ευρεία διασπορά του ιού, με το ποσοστό των “απείθαρχων” να είναι ασφαλώς πολύ πιο συρρικνωμένο από αυτό που προβάλλεται προπαγανδιστικά από τα ΜΜΕ.
Μετά την ισχύ του μέτρου για την απαγόρευση της κυκλοφορίας, η ίδια επικοινωνιακή πολιτική συνεχίζεται με την προβολή παραπλανητικών εικόνων και πληροφοριών. Στόχος είναι η απόδοση ευθυνών στους “απείθαρχους” πολίτες για την επιβολή αυστηρότερων μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας που προετοιμάζει η κυβέρνηση, όπως τον χρονικό περιορισμό στις μετακινήσεις, την πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες και την επιβολή κατώτατου ορίου μετακινήσεων σε σούπερμαρκετ ή άλλα ανοικτά μαγαζιά. Οι παραπλανητικές εικόνες που δείχνουν πλήθος κόσμου να συνωστίζεται στην Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης και σε κεντρικό δρόμο του Βόλου προβλήθηκαν μαζικά από τα διάφορα δελτία ειδήσεων και δημοσιογραφικά sites. Τα πλάνα όμως που παρουσιάζονται δεν ανταποκρίνονται στην ημέρα δημοσιοποίησης και προβολής τους και οι εικόνες προέρχονται από το διάστημα που δεν είχε επιβληθεί ακόμα η απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο κ. Χαρδαλιάς, αυτός ο αήθης παπαγάλος της κυβέρνησης που θα έπρεπε να κρεμαστεί δημοσίως στην πλατεία Συντάγματος για τον αντικοινωνικό του ρόλο, ξέσπασε για άλλη μια φορά τον εκνευρισμό του, προϊόν συμπιεσμένης φασιστίλας, κατηγορώντας “τους ανεύθυνους πολίτες”. Αίφνης, η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την παραλία της Θεσσαλονίκης, βασιζόμενη σε fake news, σε ειδήσεις που γνώριζε πολύ καλά πως είναι παραπλανητικές. Η χυδαιότητα της μιντιακής και κρατικής προπαγάνδας σχετικά με ένα άκρως σημαντικό ζήτημα για την προστασία της δημόσιας υγείας – όπως είναι αυτό του κορονοϊού- είναι εμφανής. Τα ΜΜΕ αναδεικνύονται ως το κύριο μέσο που έχει την δυνατότητα σε μαζική κλίμακα να επιτύχει τον διανοητικό έλεγχο των μαζών, να επιτύχει την συναινετική αποδοχή χωρίς την χρήση βίας των κυβερνητικών μέτρων, μέτρων τα οποία σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα φάνταζαν αδιανόητα. Η τετραετής θητεία του σύριζα, του μορφώματος που πέρασε τα πιο δυσβάσταχτα μνημονιακά μέτρα συγκριτικά με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, φαίνεται ότι αποτελεί “οδηγό” επικοινωνιακής διαχείρισης και για την Ν.Δ.
Έτσι λοιπόν, οι “ανεύθυνοι πολίτες” με τις αχρείαστες μετακινήσεις, οι “απείθαρχοι” που δεν συμπληρώνουν υπεύθυνη δήλωση (!) για να βγουν από το σπίτι τους, αυτοί που συγκεντρώνονται στις ουρές των τραπεζών και των σούπερμάρκετ αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία, είναι “εχθροί στον πόλεμο κατά του κορονοϊού”. Η διχόνοια, η καχυποψία για τον διπλανό που φτάνει έως και τον κανιβαλισμό, η κοινωνική αποξένωση και η υποταγή στις κρατικές αποφάσεις καλλιεργούνται συστηματικά και ριζώνουν βαθιά μέσα στην κοινωνία. Το κράτος προσπαθεί να κρύψει πίσω από την ατομική ευθύνη του καθενός την δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση. Η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση του δημόσιου συστήματος υγείας, οι ελλείψεις σε προσωπικό, εξοπλισμό και υποδομές και η μη καθολική και ισότιμη δυνατότητα αγοράς ειδών υγιεινής και αυτοπροστασίας δεν εμπίπτουν στην ατομική αλλά στην κρατική ευθύνη, στην ευθύνη των κυβερνήσεων που διέλυσαν το σύστημα υγείας, στα δομικά αδιέξοδα της ξεχαρβαλωμένης και ταπεινωμένης εν καιρώ κρίσης “αυτορυθμιζόμενης ελεύθερης αγοράς”. Εάν το σύστημα μπορούσε να προσφέρει μαζικά δωρεάν διαγνωστικά τεστ, είδη υγιεινής και αυτοπροστασίας σε όλους ανεξαιρέτως, εάν υπήρχε ένα αναβαθμισμένο και στελεχωμένο επαρκώς σύστημα υγείας, εάν ο καθένας μπορούσε να έχει ισότιμη και ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη, δεν θα χρειάζονταν να επιβληθούν τόσο αυστηρά μέτρα περιορισμού για ολόκληρο των πληθυσμό, μέτρα τα οποία – ας μην ξεχνάμε- πως είναι άκρως επιζήμια για τις ίδιες τις καπιταλιστικές οικονομίες, Τα κράτη ανάμεσα στην κοινωνική απονομιμοποίηση και την δυσαρέσκεια που θα τους κοστίσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα τα οποία δεν θα μπορέσουν να διαχειριστούν τα καταρρακωμένα συστήματα υγείας και τις καταστρεπτικές συνέπειες της απαγόρευσης κυκλοφορίας για την καπιταλιστική κερδοφορία, διαλέγουν προς το παρόν το δεύτερο. Με την σημαντική υποσημείωση, πως γνωρίζουν πολύ καλά το πως θα μετακυλήσουν τα βάρη των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας και του νέου επεισοδίου της καπιταλιστικής κρίσης, στις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας των μισθωτών, των ανέργων, της νεολαίας.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας έρχεται, λοιπόν, από το κράτος, ως ένα “αναγκαίο κακό”. Η λήψη του συγκεκριμένου μέτρου αποτελεί όμως συνταγματική εκτροπή καθώς αντίκειται στο άρθρο 3 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την “ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης των πολιτών στην ελληνική επικράτεια”. Το προαναφερόμενο άρθρο ανήκει μάλιστα στην κατηγορία των μη αναθεωρήσιμων άρθρων του Συντάγματος, το οποίο δεν μπορεί να αναιρεθεί ούτε σε περίπτωση πολιορκίας λόγω πολέμου, επιστράτευσης ή εκδήλωσης ένοπλου κινήματος για την ανατροπή του πολιτεύματος. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να αποτελέσει νομικό άλλοθι για την κυβερνητική απόφαση. Ταυτόχρονα, με την επιβολή του συγκεκριμένου μέτρου αίρονται και άλλες συνταγματικές ελευθερίες, όπως η συνδικαλιστική ελευθερία και η ελευθερία της συνάθροισης. Το σύστημα βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση, σε μια κατάσταση αποσταθεροποίησης κατά την οποία αναδεικνύονται όλες οι δομικές του αντιφάσεις. Σε τέτοιες συνθήκες κρίσης, τα κράτη διαχρονικά αναιρούν και καταπατούν με μεγάλη ευκολία τους ίδιους τους νόμους τους. Η νομιμοφροσύνη, η αναγωγή των νόμων σε θεμέλιο λίθο της κοινωνικής ζωής και η πύρινη επιβολή τους μέσω “του στοιχείου του καταναγκασμού” της κρατικής βίας πάνε περίπατο. Το ίδιο το σύστημα αυτοαναιρείται, προδίδει τις βασικές αρχές του όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν, επίσης, τα μνημόνια τα οποία ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 και έπειτα, εν μέσω δομικής συστημικής κρίσης που συνεχίζεται,επιβάλλοντας ακραία μέτρα λιτότητας, ταξικής εκμετάλλευσης και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου. Η ψήφιση των συγκεκριμένων “συμβάσεων δανειακής διευκόλυνσης” είναι πέρα για πέρα παράνομη και αντισυνταγματική.
Στην συνθήκη της απαγόρευσης κυκλοφορίας, η επιτήρηση από το κράτος αναβαθμίζεται και επιβάλλεται σε καθολική ισχύ. Νέες τεχνικές ελέγχου εφαρμόζονται και τίθεται σε ισχύ ένας ολοκληρωτικός έλεγχος των κοινωνιών. Ο μαζικός εγκλεισμός στα σπίτια που έχουν μετατραπεί σε κελιά, το έγκλημα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να υποχρεούσαι να δηλώνεις το πότε, το πόσο και το γιατί θα βγεις έξω, η κρατική παρακολούθηση του στίγματος των μετακινήσεων μας, οι μπάτσοι που κυκλοφορούν στους άδειους δρόμους κόβοντας πρόστιμα και επιβάλλοντας την τήρηση του νόμου της απαγόρευσης κυκλοφορίας με την γνωστή αστυνομική βία, τα νέα τεχνολογικά μέσα που επιστρατεύονται για την επιτήρηση (γεωντοπισμός μέσω εφαρμογών GPS, drones), η απαγόρευση των συνευρέσεων και των δημόσιων συναθροίσεων, η αδυναμία μέσα σ’ αυτή την κατάσταση να εκδηλωθούν μαζικές συλλογικές αντιστάσεις και αγώνες, η αδυναμία να βγούμε μαζικά στους δρόμους του αγώνα, συνθέτουν το σκηνικό ενός καθεστώτος το οποίο με επιείκεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οργουελιανό. Μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σκηνικό, η εξαίρεση έχει γίνει κανόνας και ο κανόνας εξαίρεση. Πολλές από αυτές τις εξαιρέσεις, οι ιδιαιτερότητες του καθεστώτος “έκτακτης ανάγκης” πολύ πιθανόν να ενσωματωθούν μέσα στην νέα κανονικότητα στην μετά-κορονοϊού εποχή. Τα ολοκληρωτικά μέτρα αφήνουν μια σημαντική παρακαταθήκη για το κράτος, δημιουργούν ένα προηγούμενο που βασίζεται στην επιβολή, τον κοινωνικό έλεγχο και την συναινετική υποταγή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Ο πόλεμος κατά του “αόρατου εχθρού”, όπως χαρακτηρίζεται από τα καθεστωτικά χείλη ο ιός τη πανδημίας, στο μέλλον, σε καταστάσεις “έκτακτης ανάγκης”, μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε πόλεμο εναντίον μιας άλλης χαρακτηριζόμενης ως “ασύμμετρης απειλής” : “των εισβολέων μεταναστών” από την Τουρκία, εγχώριων επαναστατικών κινημάτων, του κινδύνου της “τρομοκρατίας”, με την πολιτική σκοπιμότητα και την ευρύτητα της χρήσης του συγκεκριμένου όρου. Οι μέθοδοι αντιεξέγερσης και αντεπανάστασης ήδη μαγειρεύονται, αναβαθμίζονται και δοκιμάζονται σε πρακτικό επίπεδο από τους κρατικούς μηχανισμούς, με το κοινωνικό πείραμα της απαγόρευσης κυκλοφορίας να δεσπόζει. Αλλού, ο στρατός βρίσκεται στους δρόμους ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Παρόμοια μέτρα, τα οποία πλέον θα είναι δοκιμασμένα και θα έχει καλλιεργηθεί σε έναν βαθμό η ανοχή απέναντι τους, θα εφαρμοστούν και σε περιπτώσεις ανάπτυξης επαναστατικών κινημάτων και σε έκρυθμες καταστάσεις γενικευμένης εξέγερσης.
Το νέο υφεσιακό κύμα που πυροδοτήθηκε με αφορμή τον κορονοϊό, τα συνεπακόλουθα χρηματοπιστωτικά κραχ και η αναπόφευκτη βραχυκύκλωση της παραγωγής λόγω των υγειονομικών κατασταλτικών μέτρων, θα επιφέρουν βαθύτατες συνέπειες στις οικονομίες σε παγκόσμια κλίμακα. Η υποχώρηση του παγκόσμιου ΑΕΠ θα είναι μεγάλη, ενώ ο περιορισμός των εμπορικών συναλλαγών θα αποβεί ένας επιπλέον παράγοντας εγκλωβισμού στην ύφεση. Είναι ακόμα δεδομένο, ότι οι ίδιες αποτυχημένες συνταγές “αντιμετώπισης” της κρίσης που εφαρμόζονται από το 2008 θα αναζωπυρωθούν εκ νέου, με τα αποτελέσματα να μοιάζουν αβέβαια, αυτή την φορά μέχρι και σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.
Οι πολιτικές “αντιμετώπισης”, είτε αφορούν νέα πακέτα στήριξης των “πλεονασματικών” χωρών προς τις “ελλειμματικές” με αντάλλαγμα σκληρές δημοσιονομικές παρεμβάσεις που θα παραδώσουν ολόκληρες κοινωνίες στην φτωχοποίηση, είτε αφορούν ανάσυρση χρηματοπιστωτικών και νομισματικών εργαλείων που ουδέποτε περιόρισαν τις συνέπειες της κρίσης, αντίθετα τροφοδότησαν τα αίτια της, διογκώνοντας το παγκόσμιο χρέος και αυξάνοντας την χρηματιστική φούσκα της εικονικής οικονομίας, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πολλαπλασιάζουν τα αδιέξοδα της κρίσης καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης. Το νέο επεισόδιο της κρίσης το οποίο από καιρό ήταν προ των πυλών, δεν ήρθε για να ανακόψει την πολυδιαφημιζόμενη “αναπτυξιακή πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας”, που στην πραγματικότητα ήταν αναιμική, καθηλωμένη στο χρέος, το δανεικό χρήμα και την αβεβαιότητα των χρηματαγορών που σκιαγραφούσε το επερχόμενο ξέσπασμα ενός νέου κύκλου ύφεσης. Αυτή η Νέα Ύφεση, στην δίνη της οποίας εγκλωβίζεται η παγκόσμια οικονομία, αποτυπώνει το προχώρημα μιας κρίσης που επιδεινώνεται, βαθαίνει, τελματώνεται εδώ και μια δεκαετία. Όπως γράψαμε και σε προηγούμενα κείμενα, οι συνέπειες της ύφεσης θα είναι σαρωτικές για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα σηκώσουν τα βάρη της. Οι απολύσεις, η ανεργία που θα κορυφωθεί, η μείωση των μισθών, θα είναι τα τραγικά απόνερα της νέας επίθεσης στην μισθωτή εργασία. Με το εθνικά ενωτικό σύνθημα “όλοι μαζί να ξεπεράσουμε την πανδημία” και παρουσιάζοντας τον κορονοϊό ως “ασύμμετρη απειλή” στην οικονομία που δήθεν “βρισκόταν σε ανάκαμψη”, το κράτος και τα αφεντικά θα τσακίσουν εργατικά δικαιώματα, κοινωνικές ελευθερίες, θα αποτελειώσουν τα κοινωνικά συμβόλαια του παρελθόντος. Η θυσία των λαών για την σωτηρία του τραπεζικού, χρηματοπιστωτικού και καπιταλιστικού συστήματος, θα αναδειχθεί ως “πατριωτική υπόθεση” για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, που σήμερα βρίσκεται σε πανικό.
Αυτοί που άλλοτε διακήρυτταν αλαζονικά το “τέλος του κόσμου” και το “τέλος των ιδεολογιών” απορρίπτοντας την πιθανότητα ξεσπάσματος μια κρίσης, είναι οι ίδιοι που με την επίκληση της εξοντώνουν κοινωνίες, υφαρπάζουν τον πλούτο της εργατικής τάξης, λεηλατούν το εισόδημα του εργαζόμενου λαού. Η “απελευθέρωση των αγορών” σήμερα ηττάται από την υγειονομική κρίση που αναγκάζει και τις πιο νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις να στραφούν στο δημόσιο σύστημα υγείας προκειμένου να την αντιμετωπίσουν. Η “φιλελεύθερη δημοκρατία” σήμερα ηττάται από τα αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα μέτρα χουντικού τύπου που ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και εκμαυλίζουν το ίδιο το σύνταγμα του πολιτεύματος. Ο “τελευταίος άνθρωπος” δεν έχει ακόμα γεννηθεί, ούτε και θα υπάρξει, αφού η κοινωνία δεν είναι στατική, και αναμφίβολα ο καπιταλισμός δεν είναι το στατικό της τέλμα. Το “τέλος της εργατικής τάξης” και η “ανάδυση νέων υποκειμένων” αποδείχθηκε ψέμα, ένα ιδεολογικό αφήγημα που συμπυκνώνει πόθους των δυνάμεων του κεφαλαίου. Η “4η βιομηχανική επανάσταση” και η καθολική αυτοματοποίηση της παραγωγής ούτε έχουν συντελεστεί όπως επαγγέλλονται οι τιμητές τους, ούτε εμπεριέχουν τον θάνατο της εργατικής τάξης και το πέρασμα σε μια “μεταβιομηχανική εποχή”. Η κατάργηση της εργατικής τάξης συνεπάγεται το τέλος του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και την υπέρβαση των ταξικών διαχωρισμών. Προϋποθέτει την κατάργηση του θεσμού του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας και υποδούλωσης, την ιστορική εξέλιξη της εργατικής τάξης, από τάξη εξαρτημένης, σε τάξη για τον εαυτό της.
Είναι γεγονός, ότι πίστη στο σύστημα δεν έχουν ούτε τα κράτη και οι καπιταλιστές. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και οι αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνονται είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές για την επαναστατική προοπτική, για την ανάπτυξη μαχητικών και ανατρεπτικών αγώνων, για την συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος που θα καλλιεργήσει το έδαφος για έναν ιστορικό κοινωνικό μετασχηματισμό βασιζόμενο στις αναρχικές ιδέες και αξίες. Ωστόσο, η επαναστατική ανατροπή, δεν πέφτει μόνη της από τον ουρανό, σαν φρούτο που ωριμάζει μαζί με τις συνθήκες. Δεν αρκεί η συνθηματολογική αναφορά στην Επανάσταση, ούτε η αποσπασματική δράση ανά ομάδες, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες, για να οικοδομηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες που είναι αναγκαίες για την ανατροπή. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η οικοδόμηση μιας ενιαίας ομοσπονδιακής οργάνωσης αναρχικών, με κεντρικό επαναστατικό πρόγραμμα και στρατηγική. Για να οικειοποιηθούν οι νέες γενιές εργατών/τριων τα αναρχικά κοινωνικά προτάγματα και τις ελευθεριακές ιδέες, για να συσπειρωθούν μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης γύρω από την προοπτική της ακρατικής και αταξικής κοινωνίας, απαιτούνται πολιτικές υπερβάσεις και στρατηγικές που ουδέποτε μέχρι σήμερα οι αναρχικοί/ες στην Ελλάδα προχώρησαν. Το επόμενο διάστημα θα είναι καθοριστικό και θα διαμορφωθούν μεγάλες ευκαιρίες. Είναι στο χέρι μας να το αξιοποιήσουμε, χαράσσοντας τον δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, της ελευθερίας, της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, για έναν κόσμο στα μέτρα των αναγκών και των ονείρων μας…
Η κοινωνική αλληλοβοήθεια δεν θα μπει σε καραντίνα!
Τα μέτρα θα τα πληρώσουν ακριβά. Έχουμε πλεόνασμα σε σφαίρες, για κάθε Χαρδαλιά
Εμπρός για την Κοινωνική Επανάσταση
