Στις 10 Μαρτίου 2020 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Λάμπρου Φούντα από πυρά κρατικών φρουρών στην Δάφνη. Την ημέρα δολοφονίας του συντρόφου θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα κεντρική πολιτική διαδήλωση έπειτα από πρωτοβουλία της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα και των ίδιων των μελών της οργάνωσης. Ανάλογες πρωτοβουλίες οργανώνονται σε επαρχιακές πόλεις.
Είναι δημόσια γνωστό ότι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας”. Δολοφονήθηκε κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Ε.Α., που θα αποτελούσε συνέχεια των επιθέσεων ενάντια σε καίριες δομές για την λειτουργία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Είχαν προηγηθεί βομβιστικά χτυπήματα σε Citibank, Eurobank και Χρηματιστήριο Αθηνών, με τα οποία ο Επαναστατικός Αγώνας ξεδίπλωνε την στρατηγική του ενάντια στο ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των θεσμών που ήταν υπεύθυνοι για την διόγκωση της εγχώριας κρίσης χρέους. Ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που μαγειρεύονταν εκείνο το διάστημα από κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες και θεσμικούς φορείς του κεφαλαίου στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων. Αγωνίστηκε ενάντια στην εντεινόμενη εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και για την αποτροπή μιας σύγχρονης οικονομικής δικτατορίας από τους ληστρικούς μηχανισμούς του κράτους και της άρχουσας τάξης. Πολέμησε μέχρι το τέλος, δεσμευμένος και πιστός στις αρχές, τις θέσεις και την στρατηγική της οργάνωσης στην οποία συμμετείχε.
Ο Λάμπρος σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι για αγωνιστικούς σκοπούς του Επαναστατικού Αγώνα. Η πολυδιάσταση κινηματική δράση του Λάμπρου δεν μπορεί να αναιρέσει το ιστορικό γεγονός ότι έπεσε στην μάχη εκτελώντας συλλογικές αποφάσεις του Ε.Α.. Αυτό το γεγονός δεν είναι ικανό να αναιρεθεί και να διαστρεβλωθεί από αντιδιαλεκτικές ιστορικές “ανακατασκευές”. Η ιστορική πραγματικότητα δεν αναπλάθεται δόλια, ανάλογα με τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας (ή και εχθρότητας) που μπορεί να έχει κάποιος/α με τον Επαναστατικό Αγώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κατακερματισμός του πολιτικού έργου του Λάμπρου και η επιλεκτική οικειοποίηση “τμημάτων” της δράσης του (με την παράλληλη αποσιώπηση ή υποβάθμιση της δράσης του ως μέλους του Ε.Α.) δεν ακυρώνει απλώς την πορεία του ως αγωνιστή, αλλά και την προσβάλλει. Είναι το ίδιο ξεκάθαρο, ότι αυτός ο “κατακερματισμός” εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τείνει να μετατρέψει έναν νεκρό αγωνιστή σε πεδίο άσκησης μικρο-ηγεμονισμών, ανάγοντας τον σε εργαλείο προώθησης καιροσκοπικής ατζέντας. Αυτές οι πρακτικές δεν έχουν καμία συνάφεια με το αξιακό περιεχόμενο του αναρχισμού και την ηθική που διέπει τους επαναστάτες.
Ο Λάμπρος σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι για αγωνιστικούς σκοπούς του Επαναστατικού Αγώνα. Δεν σκοτώθηκε σε άλλο πεδίο πάλης, χωρίς αυτό να μειώνει την πολύπλευρη κινηματική φύση της πολυετούς συμμετοχής του συντρόφου στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Η πολιτική επιλογή του Λάμπρου Φούντα, η στράτευση του στον Ε.Α., προσδιορίζεται με ενάργεια μέσα από τον τρόπο του θανάτου του, με τον ίδιο τρόπο που ο θάνατος του προσδιορίζει τις επιλογές του. Ο θάνατος του Λάμπρου δεν ήταν η μοιραία συνάντηση της κρατικής αυθαιρεσίας με έναν άοπλο διαδηλωτή. Ο Λάμπρος δεν σκοτώθηκε στην γειτονιά του όντας στοχοποιημένος από τάγμα φασιστών. Δεν ήταν ο “τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”. Ο Λάμπρος Φούντας έπεσε μαχόμενος από σφαίρες κρατικών φρουρών, σε σημείο που συνειδητά βρέθηκε, προωθώντας την Επαναστατική Υπόθεση. Και επέλεξε να το κάνει, να αναλάβει αυτό το ρίσκο με αντάλλαγμα την ίδια του την ζωή, προωθώντας την Υπόθεση μέσα από την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Συνεπώς, απορρίπτοντας τον “Λάμπρο του Επαναστατικού Αγώνα”, απορρίπτοντας την επιλογή αγώνα του συντρόφου, δεν φτάνουμε διαλεκτικά στον “Λάμπρο του κινήματος”, στον “Λάμπρο του πολύμορφου αγώνα”, στον “Λάμπρο της πολύπλευρης κινηματικής δράσης”. Διαγράφοντας την ιστορικότητα του ως επαναστάτη που δολοφονήθηκε στο πλαίσιο διεξαγωγής της ένοπλης πάλης μέσα από τις γραμμές μιας συγκεκριμένης οργάνωσης, υποτιμώντας την ίδια την ένοπλη πάλη εν γένει, δεν φτάνουμε παρά στην ιστορική εξαπάτηση, παραχάραξη και Ύβρι.
Η διασπορά λάσπης και ο αμοραλιστικός πόλεμος στην οργάνωση και συνεπακόλουθα στα μέλη του Ε.Α. που παρέμειναν αμετανόητοι και συνέχισαν την δράση για την οποία ο Λάμπρος σκοτώθηκε, με την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, ίσως να αποτελεί για κάποιους διαβατήριο επιβίωσης σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο μικροσύμπαν “κινηματικής” αυτοαναφορικότητας και (εσωτερικής) αυτοδικαίωσης. Για άλλους, πιθανά αποτελεί έναν κοινό τόπο συνάντησης όπου διασταυρώνονται ετερόκλητα, έως και εχθρικά ρεύματα μπρος το “κοινό συμφέρον” (από τον αποστρατευμένο νιχιλισμό έως τον “υβριδικό κομμουνισμό” που εφορμά από την παραδοχή των “δομικών ανεπαρκειών του αναρχισμού” και καταλήγει στις πλατείες του δημοψηφίσματος). Ανεξάρτητα λοιπόν από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή στον εγκλωβισμό στις σκοπιμότητες (μέσα σε ένα δημοσιοσχετίστικο πλέγμα “κινηματικού” lifestyle, όπου οι ίσες αποστάσεις και ο υποκριτικός κινηματισμός χτίζουν “καριέρες” και “πελατείες”), η συνθήκη αυτή, της επίθεσης στην οργάνωση του Λάμπρου Φούντα, συνιστά ευθεία επίθεση στην μνήμη του. Ο ιδεολογικός, αξιακός και πολιτικός αγώνας ενάντια σε αυτή την συνθήκη, δεν αποτελεί ούτε προϋποθέτει συνολική ταύτιση με τον Ε.Α., παρά αποτελεί το αυτονόητο αξιακό καθήκον για την διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, της αγωνιστικής ιστορίας, των αρχών και των προταγμάτων του αναρχισμού απέναντι στην αντεπαναστατική αλλοίωση, την Ύβρι και τον οπορτουνισμό. Είναι, σε τελικές γραμμές, ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΟΥΝΤΑ
10 Μαρτίου 17.00 Προσυγκέντρωση Μοναστηράκι
Υ.Γ.1 Οι αντιπαραθέσεις στον α/α χώρο τα τελευταία χρόνια δεν είναι μια “ευκαιρία” για “ενδοκινηματικό” διάλογο και “διαλεκτική σύνθεση”. Αντίθετα είναι μια ευκαιρία, ένα ανοιχτό στοίχημα για το οριστικό διαζύγιο από τις εκφυλιστικές και αναθεωρητικές τάσεις, που είτε προερχόμενες από μια αντι-ιστορική απόπειρα συγκερασμού του αναρχισμού με τον μαρξισμό, είτε υπό την επίδραση μικροαστικών ρευμάτων, παραδοσιακών ή μεταμοντέρνων, επιχειρούν να διαβρώσουν το επαναστατικό περιεχόμενο του αναρχισμού.
Υ.Γ.2 Τους επαναστάτες δεν τους τιμούμε με μνημόσυνα και βιογραφικές νεκρολογίες σε τόπους θανάτου. Τους τιμάμε με την συνέχεια του αγώνα, με την προώθηση του σκοπού για τον οποίο σκοτώθηκαν.
