Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά – Κάτω τα χέρια από το 8ωρο

«Η πρωτομαγιά είναι το σύμβολο μιας νέας εποχής στην ζωή και στους αγώνες των ανθρώπων του μόχθου, μια μέρα που κάθε χρόνο τους ανοίγει τον δρόμο για νέες, σκληρότερες και αποφασιστικότερες μάχες ενάντια στην μπουρζουαζία, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που τους στερεί, για το κοινωνικό ιδανικό τους». Νέστωρ Μαχνό

Δεν ξεχνάμε την 1η Μάη 1886 στις ΗΠΑ, το Σικάγο και όλες εκείνες τις ημέρες εργατικής απεργίας ως τη 4η Μάη και τη σφαγή του Χεϊμάρκετ. Δεν ξεχνάμε τις χιλιάδες των εργατών που ξεχύθηκαν στους δρόμους και μετείχαν στις διαδηλώσεις με αίτημα το 8ωρο. Δεν ξεχνάμε τους αναρχικούς συνδικαλιστές εργάτες που δέχτηκαν τα κρατικά αντίποινα, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν. Είναι ιστορικά καταγεγραμμένη η αξεδιάλυτη σύνδεση του αναρχικού κινήματος με τα γεγονότα του Σικάγο και η πρωτοπόρα δράση των αναρχικών στα εργατικά συνδικάτα που οργάνωσαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Δεν αφήνουμε από τη μνήμη μας τη Κυριακή 2 Μάη 1893 που περίπου 2000 εργάτες συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και διαδήλωσαν ζητώντας την καθιέρωση οχτάωρης ημερήσιας εργασίας, ορίζοντας την πρώτη εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα. Ο Σοσιαλιστικός Σύλλογος Ελλάδος του αναρχικού Σταύρου Καλλέργη έβαλε τις βάσεις για την διεκδίκηση οχτάωρης εργασίας και ασφάλισης σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, Κυριακάτικης αργίας και σύνταξης. Το 1936 στη Θεσσαλονίκη οι καπνεργάτες έδωσαν το δικό τους αγώνα στο δρόμο και χτυπήθηκαν ύπουλα και σκληρά από τις Μεταξικές δυνάμεις καταστολής με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 12 εργάτες.

Η πρωτομαγιά είναι απεργία, όχι αργία και φέρει ιστορικό βάρος. Είναι ένα ιστορικό ορόσημο της ταξικής πάλης, μια μέρα μνήμης, ένα σάλπισμα μάχης. Ούτε κομματική φιέστα, ούτε νεκρώσιμη ακολουθία του εργοδοτικού-γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Είναι μια μέρα που οφείλει ο κόσμος της εργατικής τάξης να βγει στο δρόμο και να απεργήσει, να διεκδικήσει μαχητικά και να παλέψει για δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες και σήμερα ανατρέπονται, κόβονται και ράβονται από το κεφάλαιο και το κράτος στο πλαίσιο του ανειρήνευτου ταξικού πολέμου και για την μεταβίβαση του κόστους της συστημικής κρίσης στις πλάτες του λαού. Ζούμε αναμφίβολα την εποχή του τέλους των κοινωνικών συμβολαίων του παρελθόντος. Την εποχή που ιστορικά καθήκοντα και ιστορικές προκλήσεις μας καλούν να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις.

Οι φετινές πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις συμπίπτουν με τον ερχομό ενός νέου αντεργατικού νόμου που ξυπνά μνήμες Σικάγο. Από τον προηγούμενο Νοέμβρη και την ψήφιση του νομοσχεδίου “Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας”* η πολιτική διαχείριση της Ν.Δ. έχει βάλει στο στόχαστρο την απεργία και το 8ωρο, παίρνοντας την σκυτάλη από την μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον κατάπτυστο νόμο Αχτσιόγλου. Με συνεχόμενους νόμους και αξιοποιώντας τα lockdown ως «χρυσή ευκαιρία» εκπληρώνουν διαχρονικούς αστικούς σχεδιασμούς και ισοπεδώνουν κάθε απομεινάρι κατακτήσεων που παρέμεινε όρθιο όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων που ποτέ δεν τελείωσαν.

Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που πρόκειται να τεθεί υπό ψήφιση μέσα στο επόμενο διάστημα έρχεται για να συντρίψει θεμελιώδη εργασιακά κεκτημένα. Σε συνέχεια του προηγούμενου αντεργατικού νομοσχεδίου, θέτει σε εφαρμογή την κατάργηση του 8ωρου, κατοχυρώνοντας και νομικά πλέον το δικαίωμα του εργοδότη να απασχολεί τον εργαζόμενο έως και 10 ώρες ημερησίως χωρίς να καταβάλλει υπερωρίες και αναπληρώνοντας αυτές τις ώρες με μείωση του ωραρίου σε άλλες μέρες. Με λίγα λόγια, θεσμοθετείται η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του χρόνου εργασίας ο οποίος καθορίζεται σε πλήρη συνάρτηση με τις ανάγκες των αφεντικών, μέσα σε μια εκβιαστική συνθήκη για τον εργαζόμενο. Παράλληλα, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας επεκτείνεται και σε άλλους κλάδους με ορίζονται τον καθολική περιστολή της και η διαδικασία της απόλυσης απλουστεύεται με fast-track βήματα, εξυπηρετώντας την εργοδοτική ασυδοσία.

Και ενώ τα εργασιακά δικαιώματα καταλύονται το ένα πίσω από το άλλο και η εργασιακή επισφάλεια κυριαρχεί, το χτύπημα στην συνδικαλιστική δράση και στην μαχητική συλλογική διεκδίκηση των εργαζομένων εντείνεται ακόμη περισσότερο. Το νέο νομοσχέδιο κρίνει παράνομες και ποινικά κολάσιμες τις περιφρουρήσεις των απεργιών και τις καταλήψεις εργασιακών χώρων. Επιπλέον, μεταξύ άλλων, επιδιώκει να επιβάλλει το απεργοσπαστικό μέτρο της υποχρεωτικής λειτουργίας των επιχειρήσεων σε «τομείς ζωτικής σημασίας» κατά τις ημέρες απεργιών με το 40% των υπαλλήλων τους.

Μέσα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε με την όξυνση της οικονομικής κρίσης και της ταξικής εκμετάλλευσης, το χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία και οι περαιτέρω φραγμοί στην συνδικαλιστική δράση μέσω μιας σειράς νομοσχεδίων αποτελούν καίριας σημασίας ζητήματα για την επιβολή της επιδιωκόμενης εργασιακής αναδιάρθρωσης προς όφελος του κεφαλαίου. Από την πλευρά μας οφείλουμε να σταθούμε εμπόδιο, να υπερασπιστούμε τις κερδισμένες με αίμα εργατικές κατακτήσεις του παρελθόντος, να προεκτείνουμε τους ταξικούς αγώνες προς την πλήρη απελευθέρωση από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς και της κρατικής βαρβαρότητας.

135 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο τιμούμε την εργατική πρωτομαγιά και τους νεκρούς της, αγωνιζόμαστε μαχητικά για την χειραφέτηση της τάξης μας και ανακηρύττουμε τα ελευθεριακά και εξισωτικά κοινωνικά προτάγματα που παραμένουν αδικαίωτα. Βγαίνουμε στους δρόμους, συλλογικοποιούμαστε στους χώρους δουλειάς, προετοιμαζόμαστε για τις μάχες που έρχονται. Εν’ όψει των κρίσιμων μαχών απευθύνουμε κάλεσμα στον κόσμο των δυτικών προαστίων που μοιραζόμαστε κοινές συμφωνίες, θέσεις και στόχους, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.

Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού στηρίζουμε τα απεργιακά ταξικά καλέσματα των ακηδεμόνευτων συνδικάτων για την 6η Μαΐου και προετοιμάζουμε την προπαγάνδιση, την οργάνωση, τον σχεδιασμό των αντιστάσεων ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά

Ταξική οργάνωση στην βάση – Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση

*Οι νεκροί του Σικάγο ζητούν δικαίωση

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.