Παρέμβαση στο πάρκο τρίτση για την Νέα Ύφεση με αφορμή την πανδημία (κείμενο + φωτο)

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εξάπλωση μιας φονικής πανδημίας που έχει στερήσει την ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ζωές που σε μεγάλο ποσοστό θα είχαν σωθεί, εάν η υγεία δεν αντιμετωπιζόταν ως αντικείμενο κέρδους και δεν πωλούνταν σαν εμπόρευμα μέσα σε ένα ληστρικά δομημένο σύστημα εκμετάλλευσης.

Η προσβολή από τον κορονοϊό αναμφίβολα δεν έχει ταξικά κριτήρια. Ο ιός προσβάλλει εξίσου πλούσιους και φτωχούς, με την διαφορά ότι οι τελευταίοι δεν έχουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στην ακριβά κοστολογημένη διάγνωση, δεν ανήκουν στους λίγους και “τυχερούς”. Την ίδια στιγμή, το υποβαθμισμένο από όλες τις κυβερνήσεις σύστημα υγείας δεν διαθέτει τις απαραίτητες νοσοκομειακές και εργαστηριακές υποδομές, τον εξοπλισμό, το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και αδυνατεί να παρέχει δειγματοληψία σε μαζική κλίμακα. Η παρούσα κατάσταση φανερώνει με το πιο εμφατικό και επώδυνο τρόπο όλες τις προϋπάρχουσες ανεπάρκειες και ελλείψεις του συστήματος υγείας και καταδεικνύει τον βαθιά ταξικό του χαρακτήρα. Οι άνθρωποι που θα χαθούν – με εξαίρεση ελάχιστα βαριά περιστατικά- θα είναι άνθρωποι της τάξης μας.

Το ξέσπασμα της πανδημίας, εκτός από τις συνέπειες στην δημόσια υγεία, αποτέλεσε και καταλυτικό παράγοντα για την εκδήλωση του νέου επεισοδίου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι επιπτώσεις της Νέας Ύφεσης θα είναι μεγάλες για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας που θα κληθεί να αποσβέσει το κόστος της ζημιάς για λογαριασμό του κεφαλαίου. Το διάστημα που θα ακολουθήσει, ο θάνατος θα γίνει κανονικότητα και θα διασπείρεται απλόχερα, από τον καταστροφικό ιό της κυριαρχίας.

Η αρχική πτώση των αγορών προκλήθηκε από την κατακόρυφη βουτιά των τιμών του πετρελαίου σε συνδυασμό με το κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που δημιούργησε στους επενδυτές η εξάπλωση της επιδημίας και η επερχόμενη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας. Σύντομα, η αβεβαιότητα μετατράπηκε σε κατάρρευση. Οδήγησε στον εγκλωβισμό της παγκόσμιας οικονομίας σε μια Νέα Ύφεση, σε ένα νέο επεισόδιο της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης, που βρισκόταν εδώ και και καιρό προ των πυλών.

Επιβεβαιώνεται ότι σε πλείστες περιπτώσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η πλασματική άνοδος υποκρύπτει μια λανθάνουσα κρίση. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δείκτες της Wall Street κυμαίνονταν σε επίπεδα ρεκόρ την στιγμή που ο κορονοϊός χτύπαγε την Κίνα. Εντούτοις, οι ενδείξεις για το νέο επεισόδιο της συστημικής κρίσης ήταν έκδηλες και υπέβοσκαν κάτω από το τεχνητό πέπλο εικονικής κερδοσκοπίας. Η αυξανόμενη και ταχεία συσσώρευση του παγκόσμιου χρέους, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και οι εμπορικοί πόλεμοι προλείαιναν το έδαφος. Άλλωστε, κάθε επιχείριση διάσωσης του συστήματος από το 2008 και ύστερα, κάθε συνταγή που επιστρατεύτηκε για να ανακόψει την καταστροφική τροχιά της κρίσης μετέθεσε την μεγαλύτερη έκρηξη της στο μέλλον. Οι τακτικές που ακολουθήθηκαν, η τροφοδότηση του δανεικού χρήματος και η ανακύκλωση του χρέους δημιούργησαν το δεδομένο ότι η φούσκα τεχνητής “ανάκαμψης” θα σκάσει εν μία νυκτί, ότι οι μηχανισμοί αντιμετώπισης της κρίσης θα οδηγήσουν σε περαιτέρω έξαρση και επιδείνωση της.

Η μεγάλη ένεση ρευστότητας της FED και η μείωση των επιτοκίων που χρησιμοποιήθηκαν ως μέτρα για τον περιορισμό των συνεπειών της επερχόμενης ύφεσης δεν κατάφεραν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Έτσι, υπήρξε ένα παρατεταμένο κραχ, με αποτέλεσμα την επιστράτευση νέων μέτρων νομισματικής επέκτασης, που επέφεραν τον μηδενισμό των επιτοκίων και την παροχή ποσών ρευστότητας ύψους τρισεκατομμυρίων. Αντίστοιχα στην ευρωπαϊκή αγορά, τα μέτρα της Ε.Κ.Τ. δεν ήταν ικανά να εμποδίσουν την πίεση στα ευρωπαϊκά ομόλογα συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών, που από το ιστορικό χαμηλό μετέβησαν σε επιτόκια δανεισμού που υπερβαίνουν το κόστος των δανειακών συμβάσεων.

Η διάχυτη ρευστότητα και η σπασμωδικότητα των κεφαλαιαγορών, καταμαρτυρούσαν την συστημική αβεβαιότητα, αποτύπωναν την κρίση εμπιστοσύνης των καπιταλιστών στο ίδιο τους το σύστημα. Μια οικονομική δόμηση που βασίζεται στην τιτλοποίηση του “κινδύνου”, το τζογάρισμα και την κερδοσκοπία επί του χρέους, θα ήταν αδύνατο να ξεπεράσει μια κρίση με τακτικές που το αναπαράγουν. Κανένα “νέο” εργαλείο δεν εμφανίστηκε από το 2007 έως σήμερα για να “ξελασπώσει” το σύστημα από το δομικό του αδιέξοδο. Κάποτε ο κευνσιανισμός υπήρξε αντίδοτο, αλλά μέχρι την εφαρμογή του μεσολάβησε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Η ανάσυρση του με αφορμή μια κρίση του νεοφιλελευθερισμού, δεν θα αποτελέσει φάρμακο, αλλά πισωγύρισμα. Ειδικά σε μια εποχή προχωρημένης αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών λειτουργιών όπου οι παραδοσιακές συνταγές κεντρικών τραπεζών και κυβερνήσεων έχουν χρεοκοπήσει, η επαναφορά ενός ισχυρού κρατικού παρεμβατισμού αποδεικνύεται μη βιώσιμη για το σύστημα και επιτείνει το πρόβλημα. Το σύστημα έχει εξαντλήσει τους (οικονομικούς) μηχανισμούς και τα εργαλεία που έχει στα χέρια του. Εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, καμία άλλη λύση δεν υπάρχει για μια δομική κρίση που είναι στο DNA του και συνεχώς οξύνεται, βαθαίνει, προκαλεί νέα αδιέξοδα: η λύση για το ξεπέρασμα της προϋποθέτει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι η παράλυση του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της πανδημίας θα προκαλέσει ραγδαίες υποχωρήσεις ως προς το διεθνές αλλά και εγχώριο Α.Ε.Π., ενώ οι επιπτώσεις της παραγωγικής και αγοραστικής βραχυκύκλωσης αποτυπώνονται ήδη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ανάδειξη του κορονοϊού ως “απρόβλεπτου” παράγοντα ανατροπής της δήθεν “ομαλοποίησης των αγορών” και της “ανάκαμψης της οικονομίας” θα αποτελέσει την κυρίαρχη επικοινωνιακή συνταγή που θα συνοδεύσει τις νέες πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας με τις οποίες το σύστημα θα επιχειρήσει να μεταβιβάσει τα “σπασμένα” της Ύφεσης στο σύνολο της εργατικής τάξης. Το “όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε” θα αναδειχθεί ως το κεντρικό εργαλείο απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης στις απολύσεις, στα λουκέτα και την υπερσυσσώρευση πλεονάζουσας εργασίας των επόμενων μηνών. Οι συνέπειες του κορονοϊού, εκτός από την δημόσια υγεία, θα αποτυπωθούν σε όλο το φάσμα του κοινωνικού βίου. Η ολομέτωπη επίθεση στην μισθωτή εργασία, στα εργατικά κεκτημένα και τις κοινωνικές ελευθερίες θα έχει ως άλλοθι την πανδημία και συσκοτίζοντας ότι το σύστημα νοσούσε από καιρό και οι πάντες γνώριζαν ότι μια Νέα Ύφεση δεν αργεί, η πανδημία θα παρουσιαστεί ως μια “ασύμμετρη απειλή” που ευθύνεται αποκλειστικά για την εκδήλωση της κρίσης και τις οδυνηρές συνέπειες της.

Κάθε περίοδος κρίσης ξεκινάει με ένα τραπεζίτη να πηδάει από το παράθυρο. Και κάθε κρίση προχωράει με τους θύτες να γίνονται θύματα, με τους ολιγάρχες του πλούτου να πολλαπλασιάζουν τις περιουσίες τους και την τάξη των εκμεταλλευόμενων τελικά να είναι αυτή που κατακρημνίζεται. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που θα “πέσουν από τα παράθυρα” για ακόμη μια φορά θα είναι οι εργαζόμενοι, οι επόμενες στρατιές ανέργων, οι νέες και οι νέοι, στις πλάτες των οποίων θα μετακυλιθεί το κόστος της Νέας Ύφεσης. Είναι ιστορικό καθήκον να το αποτρέψουμε.

Οι κοινωνικές ανισότητες εν καιρώ κρίσης έχουν υπερβεί κάθε ιστορικό προηγούμενο. Η ταξική ψαλίδα ολοένα και ανοίγει. Στην Ελλάδα 4 δισεκατομμυριούχοι (Λάτσης, Νιάρχος, Μυστακίδης και Βαρδινογιάννης) κατέχουν πλούτο ίσο με τον 1/20 του ΑΕΠ. Σε όλο τον πλανήτη περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στα χέρια μιας προνομιούχας κάστας που δεν ξεπερνά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτό είναι το δίκαιο του συστήματος! Αυτά είναι τα καλά του καπιταλισμού και του κράτους!

Οι θριαμβολογίες για το “τέλος της κρίσης” και οι μεταμνημονιακοί μύθοι έχουν πλέον υποχωρήσει μπροστά στο νέο επεισόδιο της δομικής κρίσης καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης. Η έξοδος στις αγορές ήταν ένα μεγάλο παραμύθι, μια απάτη που κατασκευάστηκε για να διανθίσει τα “success story” των διεθνών τραπεζιτών τοκογλύφων, των κυβερνήσεων και των αστικών τάξεων για τα “επιτυχημένα προγράμματα στήριξης”. Σαν ομάδα, είχαμε επισημάνει από καιρό ότι η κατά παραγγελία αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους από καθοδηγουμένους οίκους αξιολόγησης και η “ψυχολογική ντόπα” των κεφαλαιαγορών θα οδηγούσαν σε μια πλασματική έλξη προς τα ελληνικά ομόλογα για ένα σύντομο κέρδος και ένα μαζικό ξεπούλημα στην δευτερογενή αγορά, τονίζοντας ότι “τα επενδυτικά κεφάλαια γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο πιο γρήγορα τα ξεφορτωθούν, τόσο πιο γρήγορα θα αποδεσμευτούν από την τοξικότητα τους”.

Τις μέρες αυτές, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων μετά από μαζικές ρευστοποιήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα ως προς τις τιμές τους. Συγκεκριμένα το 10ετες ομόλογο ξεπέρασε το 4%, η απόδοση του 5ετους το 3% και του 15ετους το 3.5%. Οι επενδυτές στράφηκαν προς ασφαλή “καταφύγια” όπως τα γερμανικά και τα αμερικανικά ομόλογα και εγκατέλειψαν την προτροπήαγοράζουμε Ελλάδα”, “αγοράζουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού”. Η επισπευσμένη επαναφορά του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (qe) από την Ε.Κ.Τ. και η ένταξη της Ελλάδας σε αυτό, στο μόνο που θα συμβάλλει, είναι η κερδοφορία των funds που επένδυσαν στα ελληνικά ομόλογα. Η επίδραση του qe στις αποδόσεις θα είναι ισχνή και χαμηλής διάρκειας, ενώ η αποτυχία του προηγούμενου προγράμματος ως προς την επίτευξη των στόχων για αύξηση του πληθωρισμού, διατήρηση της απόδοσης των ευρωπαικών ομολόγων σε χαμηλά επίπεδα κ.λ.π. προδιαγράφει την έκβαση και αυτού του προγράμματος.

Η χρεωκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου σηματοδοτήθηκε το 2008 από τους ίδιους τους εκφραστές του, όταν οι τράπεζες και οι κεφαλαιοκράτες κατέφυγαν στην αγκαλιά του κράτους για να διασωθούν. Με την κρίση του κορονοϊού και την Νέα Ύφεση του 2020 κατέρρευσαν κι άλλο τα ιδεολογικά θεμέλια και οι δοξασίες του νεοφιλελευθερισμού, κατέρρευσαν οι μύθοι για την ιδιωτικοποίηση της υγείας, βουλώθηκαν τα στόματα για τον “κορεσμό των γιατρών στα νοσοκομεία” (sic). Η αύξηση των τιμών σε είδη αυτοπροστασίας και υγιεινής (αντισηπτικά, μάσκες κ.α.) που προσδιορίστηκαν ως “αισχροκέρδεια” και “μαυραγοριτισμός” έτυχε του (ορθού) επαναπροσδιορισμού από τον υπουργό ανάπτυξης και γνωστό τηλεπωλητή ως “εφαρμογή του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης”. Αργότερα “ο μπουμπούκος” αναδιπλώθηκε, προδίδοντας τις φιλελεύθερες αρχές και την πίστη του στην αυτορρυθμιζόμενη αγορά και μίλησε με περηφάνια για τα “πλαφόν”, για τα αντισηπτικά που θα προσφέρονται “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”. Ζούμε στην χώρα που οι σοσιαλδημοκράτες εφαρμόζουν νεοφιλελευθερισμό και οι οι δεξιοί κευνσιανισμό! Που είναι τώρα οι φίλοι της “ελεύθερης αγοράς” να μας μιλήσουν για απολύσεις ιατρών; Οι δεξιοί έγιναν οι μεγαλύτεροι ρεβινζιονιστές και οπορτουνιστές. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα ΜΑΤ άνοιγαν τα κεφάλια των γιατρών και των εργαζομένων που διαδήλωναν ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας.

Συμπερασματικά, η αδυναμία των συστημάτων υγείας να διαχειριστούν τους εκθετικά αυξανόμενους ασθενείς από την πανδημία είναι εμφανής. Τα μέτρα αυτοφυλάκισης με τα οποία τα κράτη επιχειρούν να συρρικνώσουν τα ποσοστά μετάδοσης του κορονοϊού αποκαλύπτουν τις ανεπάρκειες της σαθρής δόμησης του τομέα υγείας, της υποστελέχωσης προσωπικού, της υποχρηματοδότησης, της υποβάθμισης συνολικά της δημόσιας υγείας προς όφελος της κερδοφορίας των ιδιωτών.

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες δεν κρυβόμαστε. Εμπιστευόμαστε τους γιατρούς, όχι το κράτος. Στηρίζουμε τους/τις ευπαθείς, τους συνανθρώπους μας με βαρύ ιατρικό ιστορικό, με χρόνια νοσήματα. Προσφέρουμε αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας που εργάζονται, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ζωή τους. Εν μέσω πανδημίας, ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα όφειλε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αντίστασης και αλληλοβοήθειας, με συνέπεια και υπευθυνότητα:

  • Συγκροτώντας εθελοντικές ομάδες αλληλοβοήθειας (με την τήρηση όλων των υγειονομικών μέσων αυτο-προστασίας) και διανέμοντας είδη πρώτης ανάγκης στις ευπαθείς ομάδες υψηλού κινδύνου και σ’ εκείνους και εκείνες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για την αγορά τους (αντισηπτικά, μάσκες, οινόπνευμα κ.α. που πωλούνται με μαυραγορίτικους όρους αισχροκέρδειας στην “αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά”).

  • Με ελευθεριακές κοινωνικές δομές που θα προήγαγαν την έμπρακτη αλληλεγγύη, την ταξική ενότητα και την συλλογική ευθύνη.
  • Με την λειτουργία δομών υγείας που θα παρείχαν πληροφόρηση, πρωτοβάθμια μέριμνα και φαρμακευτική κάλυψη.
  • Απαιτώντας την άμεση και δωρεάν δειγματοληψία για την διάγνωση της ασθένειας χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς.
  • Διεκδικώντας την επίταξη όλων των ιδιωτικών εργαστηριακών μονάδων και νοσοκομείων.

  • Καταλαμβάνοντας κτήρια και αδειάζοντας εκκλησίες για την μετατροπή τους σε χώρους νοσηλείας, σε χώρους διαμονής και φροντίδας για άστεγους/ες.

  • Με ιδέες, θέσεις, δράσεις και προτάσεις για την επαναστατική ανατροπή σε μια συγκυρία όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης που σύντομα θα επιφέρει νέες πολιτικές κοινωνικής λεηλασίας και ταξικής εκμετάλλευσης, νέους πολέμους, νέα δυστυχία και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού.

Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού επεξεργαζόμαστε ιδέες και προτάσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών τόσο στην τρέχουσα περίοδο της πανδημίας κατά την οποία τα κρατικά κελεύσματα για “ατομική ευθύνη” και “απομόνωση” καλλιεργούν το έδαφος για φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, αποξένωσης και υποταγής στους σχεδιασμούς του κράτους, όσο και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα κατά το οποίο θα δοθεί μια μεγάλη πολιτική μάχη ενάντια στις επιπτώσεις της Νέας Ύφεσης που θα σημάνει την έναρξη ενός νέου κύκλου κρατικής-καπιταλιστικής επίθεσης που θα είναι σαρωτικού χαρακτήρα.

Προτείνουμε στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που μοιραζόμαστε κοινές αξίες και πολιτικές στοχεύσεις, τις μέρες αυτές της αυτοφυλάκισης και του μαζικού εγκλεισμού να αναρωτηθούν ποιες ανεπάρκειες (οργανωτικές και πολιτικές) και ποια λάθη των τελευταίων χρόνων μας οδήγησαν (κινηματικά) εδώ που είμαστε σήμερα. Και προτρέπουμε όλες και όλους να εκμεταλλευτούν δημιουργικά, αγωνιστικά και παραγωγικά τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν, μεταδίδοντας κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα με κάθε τρόπο, προσφέροντας αλληλεγγύη στα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας και αναλαμβάνοντας αντιστασιακές δράσεις.

Ας οπλιστούμε με γνώση, ιδέες και δύναμη και να μην κλειστούμε ατομικιστικά στους εαυτούς ή στα λιγοστά κοντινά μας πρόσωπα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι συνωστισμένοι/ες στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης δεν έχουν την “πολυτέλεια” να αυτοπροστατευτούν και να επιδείξουν “ατομική ευθύνη”(sic). Οι εργαζόμενοι/ες στα σούπερ μάρκετ, τα φαρμακεία, τους φούρνους, στις τηλεπικοινωνίες, οι διανομείς, οι βιομηχανικοί εργάτες, κ.α. δεν έχουν την δυνατότητα να στρατευτούν στα κρατικά διατάγματα “μένουμε σπίτι”. Να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη.

Η κοινωνική αλληλοβοήθεια δεν θα μπει σε καραντίνα

Υγεία και δύναμη. Η Αλληλεγγύη θα νικήσει

Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού

Υ.Γ. Για δεοντολογικούς λόγους επισημαίνουμε ότι υπήρξαν κάποιες νοηματικές αλλαγές στην δομή του κειμένου, μετά την αρχική του δημοσίευση.

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.